Πραγματικά πολύ σπουδαία και πολύ σημαντική για χίλιους δυο λόγους η νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού. Και του "αγοράζει" χρόνο, ο οποίος όμως δεν είναι τόσο πολύς όσο φαντάζονται κάποιοι. Σίγουρα πάντως, δεν του "αγοράζει" πλάνο για το υπόλοιπο της χρονιάς.

Τι μένει να ειπωθεί που δεν έχει ειπωθεί για τον θρίαμβο του Παναθηναϊκού; Μάλλον τίποτα. Όλοι αποθεώνουν τα πιτσιρίκια του Ιβάνοβιτς, την ουσία που έβγαλε ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης, τον μυαλωμένο δυναμισμό του Μπατίστα, την προσφορά όλων όσων αγωνίστηκαν, μεγάλων και μικρών, που όλοι τους κάτι έδωσαν και κανείς δεν ήταν λακκούβα.

Από την άλλη, τι μένει να ειπωθεί για τον Ολυμπιακό και τον Μπαρτζώκα που δεν έχει ειπωθεί; Τίποτα θαρρώ. Διάφορες Σαλώμες με κόκκινα κασκόλ ζητάνε από τους Αγγελόπουλους το κεφάλι του κόουτς πάνω σε ασημένιο δίσκο, ώστε να ξορκίσουν το κακό. Κανείς βέβαια δεν έχει σκεφτεί ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα και ψελλίζουν απλά τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό.

Άκουσα αυτό του Κατσικάρη και του Τζόρτζεβιτς, αμφότεροι να παρατηρήσω με δουλειά σε Εθνικές ομάδες. Προσθέτω κι εγώ το όνομα του Φιλ Τζάκσον και του Πατ Ράιλι για να κάνουμε κέφι και πάω παρακάτω - τα προβλήματά του ο Ολυμπιακός έχει τη δύναμη, το υλικό και την διοικητική σταθερότητα να τα λύσει και ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές, ειδικά αυτές που προκαλούνται Οκτώβρη μήνα σε μια σεζόν που τελειώνει τον Ιούνιο.

Λένε οι περισσότεροι ότι μετά από ένα τέτοιο ματς, το σωστό είναι να ασχολείσαι με το αουτσάιντερ που κέρδισε κι όχι με το φαβορί που ηττήθηκε. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά δεν θα ακολουθήσω τη μόδα των τελευταίων ωρών, δεν θα πω πόσο καλά έπαιξε ο Παναθηναϊκός και τι τέλεια τα έκανε όλα.

Πολύ απλά διότι όλα έγιναν τόσο τέλεια, που δεν μπορεί να γίνονται συνέχεια. Και τόσο καλά έπαιξε ο Παναθηναϊκός διότι του το επέτρεψε ο Ολυμπιακός, όταν ένιωσε ότι τέλειωσε το παιχνίδι και δεν χάνει αυτή τη φορά τη νίκη. Δύσκολα θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο φέτος όχι απλά σε παιχνίδι της Ευρωλίγκας αλλά και στα ματς με τον Ολυμπιακό, με ή χωρίς Μπαρτζώκα στον πάγκο.

Τι είδους μπάσκετ έπαιξε ο Παναθηναϊκός; Mixed grill είναι η απάντηση. Το μενού είχε για ορεκτικό τη μπάλα στον Μπατίστα και ποστάρισμα χαμηλά του Γιάνκοβιτς για να εκμεταλλευτεί τη δύναμή του κόντρα στον Λοτζέσκι. Μετά είχε ολίγη από τρίποντα, μια τζούρα "τρέχουμε όποτε έχουμε την ευκαιρία" με μια πρέζα αναγκαστικού rotation για να μην σκάσει ο Φώτσης, ο Διαμαντίδης και ο Μπατίστα.

Στην πορεία συνεχίσαμε με το "δώστε τη μπάλα στον Παππά κι αυτός ξέρει τι θα την κάνει", ξανά με τρίποντα από τον Μπλουμς, λίγες μπούκες από τον Σλότερ κι ένα επικό φινάλε με τρίποντο του Διαμαντίδη μετά από εντελώς άστοχο τρίποντο και επιθετικό ριμπάουντ και τελικά την ασίστ για το κάρφωμα του Μπατίστα.

Κάπου ανάμεσα υπήρξε αμυντικά το "πηδάμε στα ριμπάουντ αλλά τα χάνουμε", το "ούτε τα ριπάουντ παίρνουμε αλλά ούτε τα μακρινά σουτ κλείνουμε", αλλά και άμυνα που έσπαγε κόκαλα στις τελευταίες φάσεις με τρομερές παγίδες και χέρια πάντα πάνω στη μπάλα.

Ένα σωρό σωστά πράγματα δηλαδή αλλά και αρκετά λανθασμένα. Και κυρίως άναρχο παιχνίδι με πλήρη ελευθερία από τον πάγκο για να κάνουν οι παίκτες ό,τι καλύτερο μπορούσαν και να μαζέψουν τη διαφορά, που έμοιαζε η μόνη λύση στο πρόβλημα του μείον δέκα πόντοι. Το ότι έγινε τελικά αυτό, το ότι μάζεψε τη διαφορά ο Παναθηναϊκός και κέρδισε ένα ματς που έμοιαζε χαμένο, είναι ένα έπος που πρέπει όμως ο Ιβάνοβιτς και οι παίκτες του να ξεχάσουν γρήγορα.

Πολύ απλά διότι από δω και πέρα πρέπει να μάθουν να κερδίζουν παίζοντας "κανονικό" μπάσκετ. "Κανονικό" μπάσκετ σημαίνει μεγαλύτερη προσπάθεια στα ριμπάουντ και μαρκάρισμα στενό των αντίπαλων σουτέρ. Σημαίνει προσοχή στην άμυνα για τέσσερα δεκάλεπτα κι όχι για τρία. Σημαίνει να περνάει η μπάλα στον ψηλό ή τους ψηλούς με μια συνέπεια κι όχι συνέχεια στην αρχή κι ελάχιστα στην πορεία.

Σημαίνει σουτ μέσα από καλή κυκλοφορία της μπάλας και μέσα από σύστημα κι όχι "οπλίζω και πυροβολώ" ανά πάσα στιγμή. Σημαίνει ότι τρέχω και ψάχνω τον αιφνιδιασμό όχι ευκαιριακά, αλλά επειδή αυτή είναι η φιλοσοφία της ομάδας, μπορώ να το κάνω και το ψάχνω συνέχεια.

Με όλα τα παραπάνω φυσικά δεν υποτιμώ την υπερπροσπάθεια που έκαναν οι πράσινοι, την σπουδαιότητα της νίκης κόντρα σε τόσες ελλείψεις και τον χρόνο που κέρδισε αυτή η ομάδα μαζί με ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Μόνο που ο χρόνος δεν είναι τόσο άπλετος όσο νομίζουν κάποιοι, διότι η Ευρωλίγκα έρχεται, ο όμιλος του Παναθηναϊκού είναι δύσκολος και τα πρώτα παιχνίδια είναι κομβικής σημασίας.

Για τον Παναθηναϊκό το να κερδίσει τον Ολυμπιακό, όπως και το ανάποδο, δεν γίνεται να είναι αυτοσκοπός ή ο απόλυτος στόχος της χρονιάς, ούτε το Ιερό Δισκοπότηρο της σεζόν. Είναι σημαντικό, μέσα σε ένα σωρό άλλα σημαντικά πράγματα που υπάρχουν, όπως η Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα. Πάνω απ' όλα, ο Παναθηναϊκός πρέπει να έχει στόχο να γίνει μια καλή ομάδα μέσα από τη δουλειά του, κάτι που θα το προσπαθήσει όταν ολοκληρωθεί το ρόστερ του κι όταν επιστρέψουν υγιείς όλοι οι λαβωμένοι.