Υπάρχουν παίκτες που οι δυσκολίες, οι αποτυχίες, οι ειρωνείες και τα χωρατά τους λυγάνε. Άλλοι που δεν αντέχουν το βάρος της ευθύνης στα δύσκολα, άλλοι που έχουν στοιχίσει πολλά χρήματα και νιώθουν την υποχρέωση σε κάθε (μεγάλο) αγώνα να κάνουν απόσβεση. Σόρι, αλλά η Ρεάλ, αυτή η Ρεάλ, του «καλού πατερούλη» Καρλίτο Αντσελότι και όχι αυτή του «δικτάτορα» Μουρίνιο δεν είναι τέτοια.

Σκεφτείτε πόσα έχει ακούσει ο Σέρχιο Ράμος μετά από εκείνο το πέναλτι που έστειλε στο διάστημα - με δυο γκολ στο Μόναχο και το σημαντικότερο όλων στο 93’, έδειξε ότι δεν «μασάει».

Θυμηθείτε πόσα έχει ακούσει ο Κριστιάνο Ρονάλντο όλα αυτά τα χρόνια για τα δάκρυά του μετά από κάθε αποτυχία, αρχής γενομένης από το 2004 και την ήττα από την Εθνική μας στον τελικό - δυο Champions League μετράει πλέον, ανακηρύχθηκε φέτος καλύτερος του κόσμου και έφτασε τα 17 γκολ με το πέναλτι στο τέλος.

Όσο για τον Μπέιλ και τα 100 εκατομμύρια που στοίχισε, όλα αυτά απασχολούν τον λογιστή του, την Εφορία, τους στατιστικολόγους, αλλά όχι τον ίδιο - σε ένα κακό παιχνίδι για τον ίδιο, με ένα σωρό ευκαιρίες πεταμένες στα σκουπίδια, ήταν εκεί που έπρεπε για να κάνει το 2-1 και ουσιαστικά να «σκοτώσει» την Ατλέτικο.

Όσο για το ποιος άξιζε να το πάρει, ποιος ήταν τυχερός και ποιος άτυχος, ας μην κοροϊδευόμαστε: δεν ήταν η Ρεάλ η «κωλόφαρδη» κι ας πήγε το ματς στην παράταση στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων.

Η Ρεάλ σε ένα μετρίως μέτριο παιχνίδι για τα κυβικά της, χωρίς Τσάμπι Αλόνσο και Πέπε, με ωσεί παρόντες τους BBC και φανερά κάτω του 50% αυτών που μπορούν να κάνουν λόγω τραυματισμών, ήταν παρόλα αυτά η ομάδα που κατέβηκε να παίξει μπάλα, που είχε τις πολλές και κλασσικές ευκαιρίες, που έπιασε το καλό τέταρτο προς το τέλος και έκλεισε την αντίπαλο στα καρέ της, που έτρεξε περισσότερο, που πήρε στην τελική τη μέγιστη βοήθεια από τον πάγκο της. Μαρσέλο και Ίσκο κυρίως αλλά ακόμα κι ο Μοράτα έτρεξαν, πρόσφεραν, άλλαξαν την εικόνα του ματς και έβαλαν το χεράκι τους ή το ποδαράκι τους για την κατάκτηση της κούπας.

Αν κάποια από τις δυο ήταν «κωλόφαρδη», αυτή ήταν η Ατλέτικο. Κατέβηκε για να κλέψει κι όχι για να παίξει, για να καταστρέψει το ματς και να κλείσει χώρους, προηγήθηκε με ένα τυχερό γκολ, ευκαιρίες δεν είχε, το τελευταίο μισάωρο κλείστηκε στο καβούκι της και δεν ξεμύτισε ποτέ, ενώ η βοήθεια που πήρε από τον προπονητή της, ήταν όταν ο Σιμεόνε ζητούσε από τον κόσμο να ξεσηκωθεί - οι αλλαγές του, πλην της αναγκαστικής πρώτης, τίποτα ουσιαστικό δεν πρόσφεραν.

Και όχι, δεν απαξιώνω την Ατλέτικο, ούτε την προσπάθειά της, ούτε την ψυχή και τον τσαμπουκά της, αλλά σε αυτό το ματς αποδόθηκε δικαιοσύνη τελικά όχι μόνο διότι το πήρε η Ρεάλ, αλλά και διότι το πήρε με 4-1. Με βάση την εικόνα του παιχνιδιού, μπορώ να πω ότι ήταν δίκαιο το 4-1 και όχι άδικο επειδή ήρθε με τον τρόπο που ήρθε.