Ως λαός, ψοφάμε για δράματα και μελοδράματα, για κουτσομπολιό, για σαπουνόπερες, για πράξεις επικές, για ίντριγκες, για παλικάρια που αψηφούν τον πολυάριθμο εχθρό και φυλάττουν Θερμοπύλες, για ήρωες και για προδότες. Και με άναν μοναδικό τρόπο, το ματς με την Ιαπωνία είχε όλα τα παραπάνω σε συσκευασία 90 λεπτών: είχε την αποβολή του Κατσουράνη και το αριθμηιικό μειονέκτημα για περίπου 60 αγωνιστικά λεπτά, τον τραυματισμό και την αντικατάσταση του Μήτρογλου πολύ νωρίς, τον Μανωλά στο τέλος να πονάει αλλά να σφίγγει τα δόντια και να μένει στο γήπεδο για να μην συνεχίζαμε με εννέα παίκτες.

Είχε όλη την ιστορία με τα νεύρα και τους τσακωμούς πριν το ματς, αλλά είχε τον Μανιάτη, την πέτρα των σκανδάλων, να είναι ο καλύτερος παίκτης μας. Είχε τον Καραγκούνη όπως πάντα απολαυστικό, είχε ηρωικό ταμπούρι στο τέλος αλλά και μερικές ευκαιρίες να βάλουμε ένα γκολ και να κλέψουμε τη νίκη, είχε πάθος και ένταση στα πρόσωπα των παικτών (πρώτο βραβείο πάθους στον Τοροσίδη), είχε απ' όλα τα καλά. Κυρίως, είχε αποτέλεσμα που αφήνει ανοικτούς λογαριασμούς και μόνο αδιάφορο δεν καθιστά το ματς της Τρίτης.

Θα ήταν πολύ ξενέρωτο αν είχαμε χάσει από τους Ιάπωνες, να παίζαμε την Τρίτη ματς χωρίς βαθμολογική σημασία, απλά και μόνο για να κυνηγήσουμε έναν βαθμό, μια νίκη, ή έστω ένα γκολ. Το ματς που έρχεται είναι σε τέλεια ποδοσφαιρική ώρα και είναι ευκαιρία να μαζευτούμε σε σπίτια και να το διασκεδάσουμε, είτε είναι το τελευταίο μας για το Μουντιάλ είτε όχι. Διότι έχει φτιαχτεί ένα σκηνικό που ταιριάζει απόλυτα και με τον χαρακτήρα της ομάδας αλλά και με την ιδιοσυγκρασία μας ως λαός: πάμε ως αουτσάιντερ να κάνουμε τη μεγάλη έκπληξη απέναντι σε μια ομάδα με παίκτες παγκόσμιας ακτινοβολίας, η οποία βολεύεται ενδεχομένως και με ισοπαλία αλλά εμάς μας κάνει μόνο η νίκη. Πάμε μέσα από διάφορα προβλήματα, γκρίνιες, τσακωμούς και εσωστρέφειες για πρώτη φορά συσπειρωμένοι, όπως ιστορικά συμβαίνει σχεδόν πάντα με τους διχασμένους Έλληνες που ενώνονται για έναν "ιερό σκοπό". Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σεμνά και ταπεινά αλλά χωρίς να χάνουμε το κέφι μας, χωρίς να έχουμε ξεγράψει την πρόκριση, πάμε να βάλουμε γκολ και να νικήσουμε κι ας μην έχουμε βάλει γκολ ως τώρα στη διοργάνωση. Τουλάχιστον για πρώτη φορά στις τρεις συμμετοχές μας σε Μουντιάλ δεν φάγαμε γκολ, ίσως να έφτασε η ώρα να κάνουμε μια νίκη, που θα είναι η δεύτερη συνολικά μετά από εκείνη αεπί της Νιγηρίας στο προηγούμενο Μουντιάλ. Πάλι επί Αφρικανών, αν πιστεύετε στις συμπτώσεις.

Κυρίως, πάμε την Τρίτη να το διασκεδάσουμε όπως ίσως μόνο εμείς ξέρουμε ως λαός να το κάνουμε. Να πλεύσουμε σε μια θάλασσα από μπύρες και αναψυκτικά, να πλημμυρίσουμε στα σουβλάκια και τις πίτσες, να κάνουμε τεχικές αναλύσεις υψηλού επιπέδου με το δίπιτο στο χέρι, να εκφράσουμε την ανακούφισή μας που δεν παίζει ο Κατσουράνης και τις σκέψεις μας για τον καταρτισμό της 11άδας και πώς θα βρούμε το γκολ μπροστά χωρίς να το φάμε πίσω. Υπάρχουν ρεαλιστικές ελπίδες να νικήσουμε και να περάσουμε, η ομάδα ξέρει να λειτουργεί καλά όταν στριμώχνεται, έχουμε ξαναζήσει must-win καταστάσεις και παλιότερα και αρκετές φορές ανταποκριθήκαμε σωστά, οπότε ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.