Τι θα μπορούσαμε να δούμε στο Περιστέρι, λίγες μέρες μετά τον θρίαμβο στον τελικό κυπέλλου; Τον Παναθηναϊκό να χορεύει ακόμα στους ρυθμούς του Κωνσταντίνου Αργυρού και της Ελεάνας Παπαϊωάννου από το «Ποσειδώνειο», να πετάνε τη μπάλα σαν να πετάνε τα πανέρια με τα λουλούδια, να μην υπάρχει συγκέντρωση, να μην υπάρχει ενδεχομένως κίνητρο, να έχει αδειάσει η μπαταρία που δίνει ενέργεια στο σώμα ή να έχει αδειάσει το μυαλό, μετά από την κατάκτηση του κυπέλλου.

Τι είδαμε τελικά; Έναν Παναθηναϊκό με πέντε αλλαγές στην 11άδα σε σχέση με τον τελικό και χωρίς τον Μπεργκ στην 11άδα, να κάνει ακριβώς αυτό το παιχνίδι που τον έφερε μέχρι τα πάνω πατώματα της βαθμολογίας και μέχρι το τρόπαιο του Σαββάτου: πολύ τρέξιμο, μπόλικη διάθεση, πρέσινγκ, σοβαρότητα, συγκέντρωση. Κι ας έλειπαν ο Μπεργκ, ο Πράνιτς, ο Μέντεζ, ο Καρέλης από το βασικό σχήμα.

Τι έκανε ο Αναστασίου; Κράτησε απαράλλακτη την αμυντική τετράδα ώστε να υπάρχει συνοχή και καλή συνεννόηση κι από κει και πέρα φρέσκαρε την μεσαία και επιθετική του γραμμή με διαφορετικά πρόσωπα: Λαγός ως «κόφτης», Ατζαγκούν τυπικά στην κορυφή του ρόμβου και ουσιαστικά ελεύθερος να κινείται όπου θεωρούσε καλύτερο και διαφορετικό επιθετικό δίδυμο, με Πέτριτς - Κλωναρίδη αντί για Μπεργκ - Καρέλη, ώστε να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του Κλωναρίδη απέναντι στους πιο βαρείς Ταυλαρίδη και Λαζαρίδη και την ποιότητα του Πέτριτς, που μπορεί να λειτουργήσει καλά εντός και εκτός της αντίπαλης περιοχής.

Κατά την ταπεινή μου άποψη μια χαρά το σχεδίασε το παιχνίδι ο κόουτς. Και γκολ πέτυχε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο και άλλες μια - δυο καλές στιγμές είχε και ελάχιστα απειλήθηκε. Κι όσο για το δεύτερο ημίχρονο, πάλι εκείνος είχε τις καλές ευκαιρίες, δυο με τον Πέτριτς που νικήθηκε από τον καλό Τζέναμο και μια ανεπανάληπτη από τον Ζέκα που απλά έπρεπε να φυσήξει τη μπάλα για να τη στείλει στα δίχτυα αλλά μπέρδεψε τα βήματά του και δεν σκόραρε μετά τη σέντρα - λουκούμι του Νάνο.

Όταν πλέον στράβωσε το παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό, έπρεπε να συμβούν πολλά και διάφορα: μια και μοναδική ολιγωρία σε στημένη φάση με τον Ταυλαρίδη να σκοράρει, δυο αναγκαστικές αλλαγές, ένας τραυματισμός πάνω που είχε κάνει την τρίτη του αλλαγή, το ανέβασμα του Ατρόμητου που ζωντάνεψε όταν ο Παράσχος πέρασε τον Ναπολεόνι στο γήπεδο ταυτόχρονα με την κόπωση των πράσινων, απόρροια του τελικού αλλά και του αριθμητικού μειονεκτήματος.

Ο Αναστασίου έπρεπε αυτές τις μέρες να λειτουργήσει σαν προπονητής, προετοιμάζοντας τα πλάνα για το ματς στο Περιστέρι. Έπρεπε να είναι και λιγάκι «παιδονόμος», για να μαζέψει τα «παιδάκια» που γιόρταζαν την κατάκτηση του κυπέλλου, να τα επαναφέρει στην «τάξη» χωρίς να τα «μαλώσει», έπρεπε να γίνει και λιγάκι ψυχολόγος για να μπορέσει να πάρει όλη αυτή την καλή ενέργεια και καλή διάθεση από την κούπα και να μην την αφήσει να εξατμιστεί, αλλά να την κάνει πρώτη ύλη για τα play-offs.

Δεν είναι εύκολα όλα αυτά να γίνουν, ειδικά σε μια ομάδα που δεν κάνει πρωταθλητισμό τα τελευταία χρόνια και σε παίκτες που ως το καλοκαίρι ήταν στα αζήτητα, στα πιτς, στην αβεβαιότητα ή στους Νέους, μερικοί μάλιστα στην πόρτα της εξόδου είτε του Παναθηναϊκού, είτε της ομάδας που ανήκαν. Τα κατάφερε όμως ο Αναστασίου, κυρίως διότι οι φιλοδοξίες του ξεπερνούν το κύπελλο και φτάνουν παραπάνω.

Διότι βλέπει πολύ παραπέρα, μέχρι τις καλοκαιρινές ευρωπαϊκές κληρώσεις. Διότι καταλαβαίνει ότι μετράει πολύ διαφορετικά το να τερματίσει η ομάδα μετά το τέλος των έξι αυτών αγώνων στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας και διαφορετικά να είναι τρίτη ή τέταρτη. Κι αυτή ακριβώς η στάση και συμπεριφορά του Αναστασίου, η φιλοδοξία και η δίψα, είναι και η μεγαλύτερη εγγύηση μιας ακόμα επιτυχίας για τον φετινό Παναθηναϊκό, όπως θα είναι η πρωτιά στα play-offs.