Όταν έχεις πλάνο και το ακολουθείς χωρίς να σε κάνουν οι αναποδιές να λοξοδρομήσεις, τότε αργά ή γρήγορα θα βγεις κερδισμένος. Στο «Απόστολος Νικολαΐδης» ο Λόρι Σάντσες και ο Απόλλωνας είχαν συγκεκριμένο πλάνο: σφιχτή άμυνα, αντεπίθεση όποτε δινόταν η ευκαιρία και μπόλικη γιόμα, σχεδόν από κάθε σημείο του γηπέδου, ακόμα και με τα χέρια από πλάγιο, για να εκμεταλλευτούμε το μπόι του Πετρόπουλου, του Ντάλμπεργκ, του Σόντερμπεργκ.

Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται βγαλμένο από άλλες δεκαετίες, μόνο που τον Σάντσεζ δεν τον φέρανε στη Ριζούπολη για να διδάξει την επανάσταση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά για να σώσει την ομάδα. Κι αν θυμηθούμε σε τι κατάσταση (βαθμολογική και αγωνιστική) παρέλαβε την ομάδα και πού είναι τώρα, τότε καταλαβαίνουμε ότι το πλάνο του έχει και λογική και χρησιμότητα.

Και ο Παναθηναϊκός έχει πλάνο και δεν το απέκτησε πρόσφατα, αλλά εδώ και πολύ καιρό: λίγο μετά τις πρώτες αγωνιστικές, με τις αναιμικές εμφανίσεις, τον προβληματισμό και τις δύσκολες νίκες, όποτε νικούσε. Τότε που ο Αναστασίου συνιστούσε υπομονή και ζητούσε λίγο χρόνο για να δείξει στο χορτάρι αυτά που σχεδίαζε στο πινακάκι του και δούλευε στο «Απήλιον». Ο λίγος χρόνος που ζήτησε ο προπονητής πέρασε και αποδείχθηκε ότι δεν μας έλεγε ψέματα: ο Παναθηναϊκός απέκτησε αγωνιστικό μπούσουλα, βρήκε χημεία, έβγαλε αυτοματισμούς στο γήπεδο και απέκτησε έναν low-profile ηγέτη, που αποκτήθηκε για να σκοράρει αλλά έκανε πολύ περισσότερα πράγματα από τα γκολ: πέρα από ασίστ, συμμετοχή στις φάσεις, μαρκάρισμα, αλτρουισμό και όλα όσα έχουν γραφτεί κατά κόρον τον τελευταίο καιρό, ο Σουηδός είναι ηγέτης της ομάδας διότι εμπνέει. Εμπνέει τους συμπαίκτες του αλλά και τον κόσμο.

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε πολύ εύκολα να προδώσει το πλάνο του μετά το 1-1 του Άμπροουζ και να καταφύγει σε επιθέσεις γεμάτες λεβεντιά, τσαρουχιά, γιόμα και φιλότιμο. Να μπουκάρουν οι παίκτες του στην περιοχή, να πηδάνε σαν τα κατσίκια για κεφαλιές, να αναγκάζουν τον κόσμο να φωνάζει για πέναλτι σε κάθε μονομαχία και κάθε επαφή και πιθανότατα να έφευγαν όλοι σιχτιριασμένοι και γκρινιάζοντας μετά το τελικό 1-1. Αντί για όλα αυτά, η ομάδα έμεινε πιστή στις αρχές της και τη φιλοσοφία της: η μπάλα κάτω, οι συνδυασμοί να γίνονται γρήγορα - ει δυνατόν με μια επαφή με τη μπάλα, οι πλάγιοι μπακ να ανεβαίνουν ψηλά και να γίνονται εξτρέμ, τα χαφ να πατάνε περιοχή και να γίνονται αποδέκτες κάθετης πάσας, οι υπόλοιποι να κάνουν κίνηση προς το τέρμα και να περιμένουν την πάσα. Κάπως έτσι έγινε το 2-1, κάπως έτσι έγινε το 3-1, που μπορεί να ήταν αυτογκόλ, ολόκληρη η κίνηση όμως ήταν προϊόν δουλειάς και συστήματος.

Κι επειδή αυτός που δουλεύει σκληρά ανταμείβεται, ο Παναθηναϊκός κέρδισε ένα ματς που άξιζε να το κερδίσει. Κυρίως διότι δουλεύει σκληρά ολόκληρη τη χρονιά και έμεινε πιστός στο πλάνο όταν όλα έμοιαζαν δύσκολα. Αν συνεχίσει να δουλεύει, αν δεν νιώσει κανείς στην ομάδα ότι έφτασαν κάπου αλλά καταλάβουν ότι είναι σε μια ωραία διαδρομή που έχει πολύ δρόμο ακόμα, τότε όλα αυτά τα ωραία που βλέπουμε φέτος θα γίνουν ακόμα ωραιότερα του χρόνου και αυτό που λείπει από την ομάδα, η σταθερότητα στην απόδοσή της, θα έρθει νομοτελειακά.