Το Ζέκα το καλό

Αρχηγός δεν είναι πάντα αυτός που φοράει το περιβραχιόνιο, αλλά αυτός που "σκίζεται" σε κάθε παιχνίδι, που δίνει πρώτος και πάντα το καλό παράδειγμα, που παίζει το ίδιο αξιόπιστα σε όποια θέση του ζητήσει ο προπονητής του. Κι υπό αυτό το πρίσμα, ο Ζέκα είναι πραγματική αρχηγάρα.

Σύμφωνοι, ο Πέτριτς έβαλε το γκολ που έκανε τη διαφορά και έδωσε το τρίποντο, όπως είχε κάνει και στο Αγρίνιο. Κι επειδή τα γκολ είναι αυτά που γουστάρουμε να βλέπουμε στο ποδόσφαιρο, για τους περισσότερους ίσως αυτός να είναι ο MVP του αγώνα. Είμαι από τους πρώτους που έχω πει πόσο πολύ ομορφαίνει ένα παιχνίδι με 2-3 πράγματα που μπορεί να κάνει, ένα στοπάρισμα, μια πάσα, ένα καλοζυγισμένο σουτ. Της μιλάει της μπάλας ο Κροάτης κι εκείνη τον υπακούει πρόθυμα και μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, μπορεί να είναι κοντά στους τίτλους τέλους μιας καριέρας που δεν ήταν ανάλογη του ταλέντου του, αλλά όσο συνεχίζει να βάζει ωραίες και ουσιαστικές πινελιές στον αγωνιστικό πίνακα, ωφελημένη είναι η ομάδα του, αλλά ωφελημένοι είμαστε και όλοι εμείς που τον βλέπουμε να παίζει. Να με συγχωρήσει όμως ο Μλάντεν, διότι στα δικά μου μάτια ο Ζέκα ήταν αυτός που τα έδωσε όλα σε ολόκληρη τη δεξιά πλευρά, για 94 λεπτά, με αδιάκοπο τρέξιμο, ντρίπλες και μαρκαρίσματα. Και κυρίως με πάθος που δίνει το καλό παράδειγμα σε κάθε συμπαίκτη του.

Ο Ζέκα φοράει το "10" χωρίς να είναι "δεκάρι". Η καλή του θέση είναι δεξιός εσωτερικός μέσος, αλλά έχει παίξει δεξί χαφ, αμυντικό χαφ, δεύτερος επιθετικός, επιτελικό χαφ και εσχάτως δεξί μπακ. Παίζει σχεδόν πάντα "στα κόκκινα", τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο, μαρκάρει πάντα "σαν σκύλος", τον τελευταίο καιρό δοκιμάζει - με επιτυχία - διάφορα πιο περίτεχνα πράγματα, όπως κούρσες, ντρίπλες και μπούκες στην αντίπαλη περιοχή. Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά τον βάζει ο Αναστασίου να παίξει δεξί μπακ και η αλήθεια είναι ότι όσο έχει παίξει εκεί δείχνει καλύτερες επιδόσεις και από τον Μπούρμπο και από τον Τριανταφυλλόπουλο, που όπως έχουμε ξαναπεί είναι κεντρικός αμυντικός και κακώς "του την πέφτουν" κάποιοι για τις αδυναμίες που δείχνει όταν παίζει δεξί μπακ - δεν είναι όλοι Ζέκα, τι να κάνουμε;

Όταν του έδωσε του Ζέκα η ομάδα το περιβραχιόνιο του αρχηγού για να ηγηθεί της επόμενης μέρας, ανάμεσα σε μια ντουζίνα πιτσιρίκια και διάφορους ξένους με λαμπρό παρελθόν αλλά αβέβαια παρόν (τότε) και μέλλον, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί. Στα δικά μου μάτια ήταν πάντα ένας καλός υπαρχηγός, ένας καλός παραστάτης του - όποιου - ηγέτη της ομάδας, ένας wingman που λένε οι Αμερικανοί, ο τύπος που στην παρέα δεν είναι το επίκεντρο αλλά αυτός που θα πει την φαρμακερή ατάκα, που θα πάρει την πάσα και θα συνεχίσει την πλάκα, που μπορείς πάνω του να στηριχτείς κι αυτός δεν θα σε "κρεμάσει" ποτέ. Με διέψευσε όμως ο Ζέκα: όσο κύλαγε ο χρόνος ανέλαβε τις ευθύνες χωρίς να δειλιάσει, βγήκε μπροστά όταν οι άλλοι κοίταζαν με αγωνία δίπλα τους, αποδέχθηκε τον ηγετικό ρόλο του Μπεργκ και το γκελ του Σουηδού στην εξέδρα αλλά όταν εκείνος τραυματίστηκε, ο Πορτογάλος ανέλαβε δράση. Όχι σκοράροντας τα γκολ του Μπεργκ, αλλά δίνοντας πάντα και πρώτος το καλό παράδειγμα: δεν υπήρχε μπάλα που να μην την διεκδίκησε, δεν υπήρξε δουλειά που να του ανέθεσε ο Αναστασίου και να μην τα έδωσε όλα για να τη φέρει εις πέρας, δεν γκρίνιαξε ποτέ όταν του ζητήθηκε να γυρίσει και να παίξει δεξί μπακ, να καλύψει ένα σωρό επιπλέον χιλιόμετρα, να κάνει δική του ολόκληρη την πλευρά.

Με τον Παναιτωλικό στη Λεωφόρο δεν έκρινε ο Ζέκα το παιχνίδι. "Κλείδωσε" όμως αμυντικά την πλευρά του, μάρκαρε σαν κλασσικός αμυντικός όποιον αντίπαλο βγήκε από εκεί, κέρδισε όλες τις μονομαχίες, ανέβηκε ψηλά και ανέβασε την ομάδα του. Από τα δικά του πόδια (μαρκάρισμα, ντρίπλα σε αντίπαλο, πάσα σε Ατζαγκούν) ξεκίνησε η φάση που κατέληξε στην ευκαιρία του Καρέλη, από δικό του "ρεσιτάλ ντρίπλας" φτάσαμε στην ευκαιρία του Νίνη στο τέλος. Έπαιξε εσωτερικό χαφ και δεξί χαφ και τελικά δεξί μπακ - χαφ στο ίδιο παιχνίδι σαν να έπαιζε για δυο ή για τρεις - τουλάχιστον έτρεξε για δυο ή για τρεις. Και συνέβαλε τα μέγιστα στο να πάρει η ομάδα του ένα δύσκολο τρίποντο, απέναντι σε μια πραγματικά καλή ομάδα, που είναι καλή διότι έχει έναν αξιόλογο προπονητή στον πάγκο της, με συγκεκριμένο πλάνο - καθόλου τυχαία δεν είναι η πορεία και η βαθμολογική συγκομιδή του Παναιτωλικού, απόλυτα φυσιολογικό θα είναι να μπει στα play-offs.