Όταν ζεις από κοντά ένα μεγάλο γεγονός, μπορείς να αντιληφθείς καλύτερα το μέγεθος μιας επιτυχίας και την τεράστια διαφορά από την αποτυχία.

Ευρισκόμενος στο Βόλο για τις ανάγκες της τηλεοπτικής παραγωγής του τελικού ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Άρη, είχα την ευκαιρία να ζήσω την αγωνία των δύο φιναλίστ από όλες τις τηλεοπτικές κάμερες, τη στιγμή που μόνο μία έδινε την εικόνα στο "αέρα".

Είδα τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων των μετέπειτα τροπαιούχων στο 51ο λεπτό, όταν ο Γιάννης Κώτσιρας αντίκρυσε την κόκκινη κάρτα.

Βλέμματα παγωμένα, πρόσωπα σκυθρωπά, από τον Χρήστο Κόντη, τον Αλέξανδρο Τζιόλη, μέχρι τους παίκτες που είχαν μείνει εκτός αποστολής, όλοι έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται, οι ισορροπίες ήταν λεπτές, γνώριζαν, αν όχι ακριβώς, σίγουρα σε γενικές γραμμές, τις συνέπειες που θα ακολουθούσαν. Η απόλυτη ισοπέδωση…

Το πράσινο θρίλερ κράτησε 14 λεπτά, μέχρι να κάνει το λάθος ο Νταρίντα και να αποκατασταθούν οι αριθμητικές ισορροπίες, εκεί άρχισε ξανά να λειτουργεί η καρδιά, η πίστη είχε επιστρέψει.

Και στο 71’ γιγαντώθηκε, ο Ζουλ έφυγε κι αυτός για τα αποδυτήρια, εξέλιξη που έφερε την απόλυτη ανατροπή, ο τρόμος σκέπασε το κίτρινο κομμάτι του Πανθεσαλλικού…

Από εκείνο το σημείο έβλεπες πως με κάποιο τρόπο, ο Παναθηναϊκός θα έφευγε από την Μαγνησία με το τρόπαιο στις αποσκευές.

Μα στο υπόλοιπο του ενενηντάλεπτου, μα στην παράταση, φαινόταν αυτό που τελικά έγινε σε "νεκρό χρόνο". Ο Βαγιαννίδης είχε το καθαρό μυαλό να "διαβάσει" την κούραση του Μοντόγια και να χτυπήσει στην πλάτη του, ο Χουάνκαρ τον… τάισε με μια ασίστ που στο μέλλον θα φανεί πόσα εκατομμύρια "ζύγιζε".

Ναι, το Κύπελλο είναι μια σπουδαία αφορμή για να πανηγυρίσει ένας αθλητικός οργανισμός, αλλά η πραγματική του αξία, είναι μεγαλύτερη από αυτή που φαίνεται.

Ο Παναθηναϊκός ως σύλλογος, ως ιστορία είναι "καταδικασμένος" να κυνηγάει το πρωτάθλημα, αυτός νομοτελειακά αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο, αλλά σε τούτο το κομμάτι αποτυγχάνει παταγωδώς εδώ και 14 χρόνια πλέον…

Το ξέρουν όλοι όσοι φορούν τη φανέλα της ομάδας, το λένε δημόσια. Αλλά πέραν των τίτλων, η εύρυθμη λειτουργία ενός συλλόγου εξαρτάται κυρίως από τα έσοδα και την προοπτική.

Θέλετε να φανταστείτε την επόμενη μέρα χωρίς το Κύπελλο, χωρίς Ευρώπη; Κραδασμοί ανυπόφοροι, τεράστια ανάγκη για επενδύσεις κι ενώ έχουν προηγηθεί ουκ ολίγες και ένα ρόστερ το οποίο θα είχε αποδομηθεί πλήρως, κανείς δεν θα ήταν αποδεκτός για να συνεχίσει την επόμενη μέρα.

Και ας μην πιάσουμε το κομμάτι νέος προπονητής, εκεί κι αν θα υπήρχαν τεράστιες δυσκολίες για να βρεθεί η προσωπικότητα που θα αναλάμβανε να εγγυηθεί να πάρει το… τιμόνι.

Δεν είναι πολύπλοκο, είναι τόσο απλό. Ο Παναθηναϊκός χωρίς το Κύπελλο θα έπρεπε να αλλάξει από τις ρίζες του, ξανά, αυτό απαιτεί χρόνο και πολλά χρήματα. Και τώρα θα χρειαστεί και τα δύο, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Η διοίκηση θα βάλει το χέρι στην τσέπη με άλλον αέρα, με σιγουριά, θα κινηθεί (το κάνει ήδη, "μιλάει" το ρεπορτάζ) για προπονητή με… προίκα την Ευρώπη, είναι ατού που αποτελεί σημαντικό σύμμαχο στην προσέγγιση, στην διαπραγμάτευση.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τον Άρη, από τον ίδιο παρανομαστή εκκινούσαν οι δύο ομάδες πριν τη σέντρα. Οι "κίτρινοι" έχασαν τον 9ο τελικό από τους 10 που έχουν παίξει, αλλά κυρίως έχασαν την ευκαιρία να επιστρέψουν στον ευρωπαϊκό χάρτη.

Λίγες μέρες μετά την αποτυχία να κόψουν το δρόμο του ΠΑΟΚ προς τον τίτλο, απέτυχαν οι ίδιοι να σηκώσουν ένα τρόπαιο που θα αποτελούσε… λύτρωση.

Ξανά γκρίνια, εσωστρέφεια και λογικά χτίσιμο από την αρχή, μεγάλη ανηφόρα, απαιτεί αντοχές και ψυχικά αποθέματα. Και φυσικά αναμονή για το κατηγορητήριο του τελικού. Θα χρειαστούν γερά στομάχια…