Θέλαμε να ζήσουμε την πρόκριση της Εθνικής Ελλάδας στο Euro 2024, το πιστέψαμε όλοι, κυρίως οι παίκτες και ο Πογέτ. Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ελπίζαμε, η… ρουλέτα των πέναλτι αποφάσισε Γεωργία κι εμείς πρέπει να πορευθούμε για μεγάλο διάστημα με την εσωστρέφεια, δεν πάμε Γερμανία, μένουμε Ελλάδα.

Ακόμη κι αν έχουμε καλή διάθεση και ψάχνουμε την όποια θετική (και αν υπάρχει) πλευρά της προσπάθειας, μία λέξη περιγράφει ρεαλιστικά την κατάσταση και αυτή είναι η αποτυχία. Βέβαια ως έθνος είμαστε πάντα των άκρων, είτε πρόκειται για χαρές, είτε για λύπες.

Την απογοήτευση την καταλαβαίνω, τον εκνευρισμό επίσης, την πλήρη ισοπέδωση και την καταστροφολογία όχι. Αρκετοί έπεσαν στα… πατώματα, κάνουν λόγο για εθνική τραγωδία, έτσι περιγράφουν τον αποκλεισμό. Συγγνώμη, αλλά αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Εθνική τραγωδία ήταν τα Τέμπη, εκεί που χάθηκαν ψυχές και ξεκληρίστηκαν οικογένειες. Στην Τιφλίδα χάθηκε μια ευκαιρία, ναι μεγάλη, αλλά μέχρι εκεί.

Από τα 10 πάμε για 12 χρόνια… φαγούρας

Είναι πολλά τα 10 χρόνια χωρίς μεγάλη διοργάνωση για τη χώρα μας, πάμε για 12 κι ας ελπίσουμε να σταματήσει εκεί το κακό σερί. Αξίζαμε κάτι καλύτερο; Ίσως, αλλά δεν λειτουργεί έτσι ο πρωταθλητισμός. Είχαμε την ευκαιρία μας και ήταν μεγάλη, δεν την αξιοποιήσαμε.

Σαφώς και η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον προπονητή. Ο Πογέτ αποθεώθηκε για την εντυπωσιακή πεντάρα και κυρίως την… μπαλάρα κόντρα στο Καζακστάν, ο ίδιος θα δεχθεί την σκληρή κριτική, για την απλά δυναμική αλλά ανούσια εμφάνιση στη Γεωργία.

Όταν είσαι καλύτερος οφείλεις να τελειώσεις τη δουλειά στην κανονική διάρκεια, άντε και στην παράταση, όταν σύρεσαι στα πέναλτι, η όποια υπέροχη εξαφανίζεται. Θα προτιμούσα να δω μια Εθνική που θα έπαιζε αυτό που μπορεί κι ας έχανε. Είδα μια ομάδα φοβική, που δεν ήθελε να κινδυνεύσει. Λάθος νοοτροπία εξ ορισμού.

Δεν μπορείς να περιμένεις να πάρεις ένα τέτοιο ματς στη μία ευκαιρία (δοκάρι Μαυροπάνου) που νομοτελειακά θα σου παρουσιαστεί. Δεν ρισκάραμε το παραμικρό, πήγαμε στην τακτική των Γεωργιανών, παίξαμε το παιχνίδι τους, αυτή ήταν η μεγαλύτερη ήττα. Και είναι κρίμα γιατί η φουρνιά αυτών των παικτών έχει ταλέντο. Όσες φορές προσπαθήσαμε να το εμφανίσουμε στο χορτάρι, χορτάσαμε και ποδόσφαιρο.

Ο μετέωρος Πογέτ και τα αποδυτήρια

Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη, θέλουν χρόνο να επουλωθούν οι πληγές. Η πίκρα των παικτών μεγάλη, θα δουν μια ακόμη σπουδαία διοργάνωση από μακριά, θα χάσουν τη γιορτή και μαζί την ευκαιρία να ανεβάσουν την χρηματιστηριακή τους αξία. Ο Πογέτ θα αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας και πιθανότατα θα τελειώσει εδώ η συνεργασία του με την Εθνική ομάδα.

Στο σύνολο δεν τα κατάφερε και αυτό μένει, στα επιμέρους του πιστώνω την ενότητα που προσέδωσε στην ομάδα και τη σοβαρή λειτουργία, έκανε όλους τους διεθνείς να πιστέψουν στο πλάνο. Αν ερωτηθούν οι τελευταίοι, ο Ουρουγουανός θα πάρει θετική ψήφο, τα αποδυτήρια τα έχει κερδίσει από την πρώτη στιγμή.

Εν αναμονή των αποφάσεων λοιπόν. Στο σημείο αυτό χρειάζεται ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, όχι βιασύνη και μακριά από εγωισμούς. Η Εθνική ομάδα πρέπει να αγαπηθεί και να στηριχθεί από όλους. Και κυρίως στα δύσκολα, στις αποτυχίες, εκεί θέλει επιμονή, στα… πανηγύρια όλοι είναι πρώτοι.