Η ΑΕΚ κέρδισε παρά τις αδυναμίες της, ο Ολυμπιακός θυμίζει την περσινή ομάδα

Το χθεσινό ντέρμπι του Καραϊσκάκης είχε μεγάλη νικήτρια την ΑΕΚ και χαμένο τον Ολυμπιακό. Αυτή είναι η απλή ανάγνωση του αποτελέσματος. Αν δούμε τα πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος, η μεγάλη εικόνα είναι ανάλογη των όσων παρακολουθούμε τις τελευταίες εβδομάδες.

Η ΑΕΚ μπορεί να πανηγυρίζει για τους τρεις βαθμούς και την μείωση της απόστασης από την κορυφή, αλλά αγωνιστικά παραμένει ένα σύνολο που έχει ελάχιστα κοινά με την περσινή εντυπωσιακή ομάδα που έκανε το νταμπλ.

Μπορώ να καταλάβω τις αμυντικές... ανορθογραφίες από την στιγμή που λείπουν οι δύο βασικοί αριστεροί μπακ και ο Αλμέιδα φέρνει έναν δεξιοπόδαρο να παίξει εκεί, αλλά αυτό που κάνει εντύπωση είναι η έλλειψη έντασης και ιδεών από τη μέση και μπροστά, τη στιγμή όπου όλα τα βασικά ατού είναι διαθέσιμα, αλλά δεν έχουν ούτε πολλά τρεξίματα, ούτε τις ιδέες, ούτε τους αυτοματισμούς.

Οι προσωπικές εξάρσεις και η αμυντική αδράνεια

Ο ηττημένος Ολυμπιακός είναι ένα σύνολο χωρίς αγωνιστικό προσανατολισμό. Όταν ζητείται αντίδραση μετά την τραγική εμφάνιση στη Λαμία και βλέπεις την ίδια ακριβώς εικόνα για ένα ολόκληρο ημίχρονο, προφανώς το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται.

Η ΑΕΚ χωρίς να πιέζει ιδιαίτερα, πετυχαίνει δύο τέρματα, από δύο πανομοιότυπες στατικές φάσεις. Δεν είναι αμυντική συμπεριφορά αυτή για μια ομάδα που θέλει να γυρίσει το κλίμα και να πείσει πρώτα απ' όλα τον εαυτό της, πως μπορεί να επιστρέψει στην διεκδίκηση του τίτλου.

Καταφέρνει και μειώνει πριν βγει το 45λεπτο, με μια φάση που αναδεικνύει το πρόβλημα του αντιπάλου κι όμως επιστρέφει για το δεύτερο ημίχρονο αδυνατώντας να κεφαλαιοποιήσει το μομέντουμ που μόλις είχε δημιουργήσει.

Οι ερυθρόλευκοι είναι μια ομάδα που στηρίζεται στις προσωπικές εξάρσεις και το ταλέντο των μονάδων της. Αυτό αρκεί για να γίνει η διαφορά σε κάμποσα ματς, ακόμη και σε ντέρμπι, δεν φθάνει όμως για να βγει η χρονιά και κυρίως να βγει επιτυχημένα, δηλαδή να κατακτηθεί το πρωτάθλημα. Το έδειξε περίτρανα η περσινή σεζόν, φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος που βλέπει πολλά κοινά στοιχεία και τώρα.

Ο Λιβάι είναι αυτός που κάνει την διαφορά

Η ΑΕΚ πανηγύρισε το "διπλό" στο Καραϊσκάκης, τα προσεχή πολύ δύσκολα ματς θα δείξουν αν γυρίζει οριστικά ο... διακόπτης ή απλά ήταν ένα καλό βράδυ. Το σπουδαιότερο νέο, μεγαλύτερο και από την νίκη στα δικά μου μάτια, είναι το νέο "γεμάτο" ματς από τον Λιβάι Γκαρσία. Σκόραρε για 4ο συνεχόμενο παιχνίδι, το συγκεκριμένο γκολ έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.

Όσο κι αν ο Αλμέιδα μιλάει -πολλές φορές καυχιέται- για τις δυνατότητες του συνόλου των ποδοσφαιριστών του, ο συγκεκριμένος είναι ο πλέον σημαντικός, ο πλέον επιδραστικός, ο μόνος που μπορεί να τραβήξει τους υπόλοιπους σε διάρκεια και όχι σε μεμονωμένες στιγμές.

Δεν μπορεί να αλλάξει με τρόπο... μαγικό ο Ολυμπιακός

Έχουμε δει πολλά πάνω-κάτω μέχρι στιγμής στο φετινό πρωτάθλημα, οι εναλλαγές στην κορυφή είναι σχεδόν συνήθεια.

Τούτη την ώρα οι "μνηστήρες" δείχνουν να μειώθηκαν από τέσσερις σε τρεις, ο Ολυμπιακός έχει δεχθεί πολλά μαζεμένα χτυπήματα, έχει γεμίσει... πληγές, δεν είναι εύκολη μια αντίδραση διαρκείας, δεν προκύπτει με βάση την ποδοσφαιρική λογική.

Ακούω με προσοχή τον αντίλογο της ενίσχυσης, αλλά μην ξεχνάτε πως αυτή εξαρτάται αρκετά από τον ευρωπαϊκό σχεδιασμό ενόψει Φερεντσβάρος.

Οι ερυθρόλευκοι μπορούν να κάνουν μόνο 3 αλλαγές στη σχετική λίστα, οι 6 και 7 προσθήκες δεν... χωράνε, μιλώντας πάντα για ένα συμπαγές σύνολο και όχι για ομάδα δύο ταχυτήτων. Και αυτό είναι και το μεγάλο μείον σε σχέση με τον εντός συνόρων ανταγωνισμό. Η ΑΕΚ πιθανότατα δεν θα πάρει παίκτη, ή θα πάρει μόνο έναν αν βρεθεί κάποια καλή περίπτωση.

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση και στον ΠΑΟΚ, κοινή συνισταμένη για τις δύο αυτές ομάδες, η σταθερότητα στην άκρη του πάγκου.

Ο Παναθηναϊκός δείχνει να ψάχνεται περισσότερο, ελέω της έλευσης Τερίμ. Στο κέντρο της άμυνας μαζεύτηκαν πολλά προβλήματα, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ενίσχυσης, για το κέντρο και την επίθεση έχω τις ενστάσεις μου.

Η δουλειά να γίνεται...

Αρκετοί θα περιμένατε να πάρω θέση για τις φάσεις που συζητούν όλοι, να μπω κι εγώ στην κουβέντα περί διαιτησίας. Δεν το κάνω λόγω μιας συγκεκριμένης προσωπικής θέσης, άποψης:

Τα λάθη, οι αδικίες, γίνονται παντού και θα συνεχίσουν να γίνονται, μόνο που στις περισσότερες περιπτώσεις -εκτός Ελλάδας- βάζουν το προϊόν πάνω απ' όλα.

Στη χώρα μας ουδείς νοιάζεται για το πόσο βλάπτεται το ποδόσφαιρο από τις μετωπικές συγκρούσεις και τις επιδείξεις δύναμης. Η δουλειά μας να γίνεται, τα "εργαλεία" να αποθεώνουν και η ζωή συνεχίζεται, μέχρι να αλλάξουν ξανά τα κόζια και να κάνει παιχνίδι ο επόμενος...

Πολύ φοβάμαι πως η εικόνα με τα άδεια γήπεδα θα παραμείνει ως έχει και τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο και τον Απρίλιο και σε όλο το υπόλοιπο της σεζόν.

Αδυνατώ να βρω τον τρόπο που θα επιστρέψουν οι φίλαθλοι στις κερκίδες, αδυνατώ να βρω το πρόσωπο που θα πάρει την ευθύνη της απόφασης...