Η Εθνική του Γιοβάνοβιτς σε κάνει να γουστάρεις

Νίκες απέναντι σε… Ιρλανδίες έχουμε κάνει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τέτοιες προσδοκίες η Εθνική ομάδα, είχε πάνω από δεκαετία να δημιουργήσει. Στο τέλος το κάνει να φαίνεται και εύκολο.

Έχει φροντίσει με τη συνολική εικόνα της στα 90 λεπτά που έχουν προηγηθεί, να σε… γεμίσει, να σε πείσει, πως αυτό που βλέπεις δεν είναι κάτι το οποίο στηρίζεται σε αστάθμητους παράγοντες, είναι προϊόν σχεδίου και εξαιρετικά δομημένης προσπάθειας.

Αυτή είναι η γενική εικόνα που άφησε η Εθνική ομάδα, μετά και το χθεσινό 2-0 επί της Ιρλανδίας, μια νίκη που την κρατάει σε θέση ισχύος στον όμιλο και της δίνει τη δυνατότητα, να υποδεχθεί την Αγγλία τον Νοέμβριο, παίζοντας για δύο αποτελέσματα, καθώς και η ισοπαλία, θα της αρκεί για να… κλειδώσει την πρωτιά του ομίλου.

Εάν δεν κερδίζαμε τους Ιρλανδούς, η αμφιβολία θα μας τρύπαγε το μυαλό

Ας γυρίσουμε όλοι το χρόνο πίσω. Όταν έγινε γνωστή η κλήρωση, ουδείς πίστευε πως σε αυτό το χρονικό σημείο, θα ορίζαμε εμείς την τύχη μας. Και το έχουμε καταφέρει τόσο πειστικά, τόσο ποδοσφαιρικά, σε βαθμό που να… τσιμπιόμαστε, αν είναι πραγματικό αυτό που βλέπουμε.

Η νίκη στο "Γουέμπλεϊ" είχε δημιουργήσει ένα τεράστιο πρέπει για το ματς με τους Ιρλανδούς. Αν δεν κερδίζαμε χθες -δεν συζητώ αν χάναμε- θα μας… τρύπαγε ξανά η αμφιβολία το μυαλό. Μήπως ήταν τυχαίος ο άθλος στο Λονδίνο; Με αποδείξεις δεν ήταν, έχει συζητηθεί, έχει αναλυθεί επαρκώς, αλλά μέχρι να συνηθίσουμε στις νίκες, δεν είναι εύκολο να πορεύεσαι με σιγουριά. Η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που αποκτάται με τον καιρό και οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς, βρίσκονται στο σωστό… μονοπάτι.

Από την στιγμή που την Πέμπτη είχαμε αναγκάσει τους Άγγλους να… υποκλιθούν στο ελληνικό ταλέντο, γιατί με το ταλέντο μας τους κερδίσαμε, έπρεπε να περάσουμε… πάνω από τους Ιρλανδούς και να το κάνουμε με τρόπο ολοκληρωτικό. Αυτό ακριβώς έκαναν οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς, επικράτησαν 2-0, αλλά το σκορ μικρή σημασία έχει μπροστά σε αυτό που κατέθεσαν στον αγωνιστικό χώρο.

Νίκη με τρόπο ολοκληρωτικό

Απόλυτος έλεγχος του ρυθμού, πειθαρχία στο πλάνο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, ομαδικό πνεύμα χωρίς ίχνος εγωισμού και ένας προπονητής στην άκρη του πάγκου, να παρακολουθεί ήρεμος, τα πράγματα να εξελίσσονται.

Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος, όσο καλά και να παίζεις, αν το σκορ είναι 1-0. Κι όμως η Εθνική έδινε την εντύπωση πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα έβρισκε και ένα δεύτερο γκολ για να μας στείλει γλυκά για ύπνο. Και το πέτυχε στο φινάλε, με την επιμονή του Μάνταλου κι αφού στο προηγούμενο λεπτό, είχε αστοχήσει ο Πέλκας από ευνοϊκή θέση.

Το Πέμπτη – Κυριακή θέλει τρόπο. Δεν είναι εύκολο μετά το… ροντέο με τους Άγγλους και το ταξίδι της επιστροφής, να ανακτήσεις δυνάμεις και καθαρό μυαλό. Ανθρώπινα και μόνο, ήταν αδύνατο να παίξουμε στο ίδιο τέμπο. Εκτός κι αν άλλαζε όλη η ομάδα, έπαιζαν άλλοι…

Ας σοβαρευτούμε, μόνος ένας… τρελός θα άλλαζε πολλά (δεν μιλάμε για κλαμπ που έχει μεγάλο αριθμό προπονήσεων) σε μια Εθνική ομάδα, που βγάζει τέτοια συνοχή. Και ο Γιοβάνοβιτς το ξέρει καλά αυτό, γι’ αυτό επένδυσε πάνω στην τεράστια νίκη που είχε προηγηθεί. Γνώριζε πως θα πάει σε λίγο πιο χαμηλό τέμπο, αλλά θα διατηρούσε την ίδια χημεία, η οποία θα του επέτρεπε να βρει τις μεγάλες φάσεις και τα γκολ.

Έτσι ακριβώς κύλησαν τα πράγματα, το πρώτο ημίχρονο τελείωσε αδίκως 0-0, δικαιούμασταν σίγουρα ένα τέρμα, στο δεύτερο μέρος, μετουσιώσαμε την υπεροχή μας σε γκολ, προηγηθήκαμε νωρίς, θέσαμε εμείς τους κανόνες και απλά περιμέναμε το 2ο για να… σχολάσει ο γάμος.

Νίκη αφιερωμένη στον Μπάλντοκ

Και αυτή η νίκη, ήταν αφιερωμένη στον Μπάλντοκ, αυτό το γεγονός θα το "κουβαλάει" η Εθνική μας. Δεν είναι κάτι που… χωνεύεται, το σοκ θέλει χρόνο για να μείνει πίσω. Όλος ο κόσμος έχει "παγώσει", δεν μπορεί να το πιστέψει, πόσο μάλλον αυτά τα παιδιά, που έχασαν έναν συμπαίκτη τους τόσο άδοξα.

Η φανέλα με το νούμερο "2" περιηγήθηκε σε όλες τις κερκίδες του "Καραϊσκάκης", όλοι έμειναν στις θέσεις τους, ήταν ο δικός τους τρόπος για να τιμήσουν την μνήμη του Τζορτζ. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, ατόφια αγάπη για την γαλανόλευκη, αυτό ακριβώς χρειάζεται η ομάδα. Όλοι δίπλα της, στήριξη και μόνο, με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας.