Το ποδόσφαιρο πολλές φορές έχει περίεργα… κέφια. Στα γήπεδα της Γερμανίας αποδείχτηκε δίκαιο, η Κούπα πήγε στην καλύτερη ομάδα.

Η Ισπανία παρουσίασε όλο το πακέτο που απαιτούσε η διοργάνωση. Ήταν φρέσκια, είχε πολλούς παίκτες σε καλή κατάσταση, μα κυρίως είχε ένα ξεκάθαρο πλάνο κι ο προπονητής της το υπηρέτησε με θρησκευτική ευλάβεια.

Ο Ντε λα Φουέντε δεν ήταν το μεγάλο όνομα των πάγκων, αλλά έβαλε σε πολλούς τα γυαλιά. Δεν... βίασε το ποδόσφαιρο, ακολούθησε τους κανόνες του.

Από την πρώτη στιγμή, οι ιδέες του βασίστηκαν στο ταλέντο των ποδοσφαιριστών του. Δεν παρέκκλινε στιγμή. Επένδυσε πάνω στην ταχύτητα των Ουίλιαμς και Γιαμάλ, στην ποδοσφαιρική ευφυΐα του Ρόδρι, στην ποιότητα των Όλμο και Φαμπιάν Ρουίθ, στην εμπειρία του Καρβαχάλ.

Ναι, αυτά τα απλά έκανε και γυρίζει στην πατρίδα του θριαμβευτής. Το σήκωσε και παράλληλα ανάγκασε, ειδικούς και μη, να παραδεχτούν την ανωτερότητα της ομάδας του.

Το πίστευε από την πρώτη στιγμή, το είχε δηλώσει, δεν φοβήθηκε τίποτα και κανέναν.

Ο θρίαμβος του κανονικού ποδοσφαίρου

Δηλαδή, έκανε ακριβώς τα αντίθετα, από τον Ντεσάμπ και τον Σάουθγκεϊτ που είχαν να διαχειριστούν πανάκριβα ρόστερ, αλλά επέλεξαν να παρουσιάσουν κάτι σχεδόν αποκρουστικό, το οποίο απέτυχε παταγωδώς.

Για τον Ντεσάμπ δεν έχω καμία αμφιβολία για την καταστροφική του συνεισφορά, για τον Σάουθγκεϊτ ίσως είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά κι αυτός νικήθηκε από τις φοβίες του.

Κρατούσε μια ομάδα με τεράστιες δυνατότητες πίσω. Το είχε κάνει αρκετές φορές πριν, το έκανε και στον τελικό. Τη στιγμή που ισοφαρίζει, η Ισπανία είναι... ζαλισμένη και έχει στα πιτς τον MVP τη διοργάνωσης, Ρόδρι, γυρίζει πίσω, κλείνει χώρους και περιμένει.

Φυσικά η "ρόχα" μυρίστηκε... αίμα και δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Θα μπορούσε να συμβιβαστεί με την παράταση, αλλά επέλεξε να τελειώσει τη δουλειά στην κανονική διάρκεια.

Πέτυχε ένα ασύλληπτο γκολ νίκης με πέντε πάσες, μοναδική αρμονία κινήσεων κι εκτέλεσης, ο ιδανικός τρόπος για να ολοκληρωθεί ένας τελικός.

Και φυσικά άρχισε η καταμέτρηση των ρεκόρ για την Ισπανία, επτά νίκες σε επτά ματς, πολυνίκης στα Euro με τέσσερις κατακτήσεις και πόσα ακόμα σε προσωπικό επίπεδο για τα αστέρια της ομάδας.

Το ασύλληπτο βάθος του ισπανικού ρόστερ

Το σκεφτόμουν από τα μέσα της διοργάνωσης, όταν στο πρώτο νοκ άουτ απέκλεισε τη Γερμανία. Έλεγα, πως και να το χάσει στη συνέχεια η Ισπανία θα ήταν ήδη πολλαπλά κερδισμένη.

Οι εμπειρίες των πολλών νέων παιδιών θα αποτελούσε τεράστια παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Τώρα, η κατάκτηση του τροπαίου κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη αυτή την ομάδα.

Ο Γιαμιάλ μόλις έγινε 17 κι είναι πρωταθλητής Ευρώπης, ο λίγο μεγαλύτερος Νίκο Ουίλιαμς (22) το ίδιο, ο Πέδρι είναι 21, ο Φερμίν επίσης 21 κι έρχονται για το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Γκάβι (19χρονος) και ο Κουμπαρσί, 17χρονος στόπερ που μοιάζει να έχει στοιχεία από Πουγιόλ και Πικέ μαζί!

Α, επίσης. Ο Φαμπιάν Ρουίθ με τον Ρόδρι είναι 28 κι ο Όλμο στα 26. Βάλτε κάτω τις ηλικίες, αυτό το "μωσαϊκό" υπόσχεται ένα λαμπρό μέλλον για την εθνική Ισπανίας.

Τα έχει ξαναπάρει όλα

Για να ενισχύσω τα όσα παρέθεσα παραπάνω θυμίζω πως και στην τετραετία 2008 – 2012 η "ρόχα" πήρε Ευρωπαϊκό, Μουντιάλ και ξανά Ευρωπαϊκό.

Δεν άφησε τίποτα, τα σάρωσε όλα και το έκανε με τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να την αμφισβητήσει. Τότε ήταν στα… ντουζένια τους, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Μπουσκέτς, ο Τόρες, ο Βίγια, ο Πικέ, ο Πουγιόλ κι άλλα παιδιά.

Τώρα έρχονται κάποιοι που έχουν ανάλογο ταλέντο κι υποστηρίζονται από έναν εθνικό μηχανισμό, ο οποίος ξέρει να αναδεικνύει ακόμα περισσότερο, αυτό που έχει δώσει απλόχερα ο Θεός.

Ναι, θα συμφωνήσω, συμβόλαιο με την επιτυχία δεν υπογράφει κανείς, αλλά όταν φροντίζεις για να είναι όπως πρέπει όλες οι υπόλοιπες συνθήκες, το μόνο που ζητάς είναι να μην έχεις μεγάλες ατυχίες.

Φαβορί και για το Παγκόσμιο Κύπελλο

Η Ισπανία θα πανηγυρίσει το προσεχές διάστημα τον θρίαμβο στη Γερμανία, αλλά αμέσως μετά θα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά.

Ο Ντε λα Φουέντε κι οι συνεργάτες του θα σχεδιάσουν το πρότζεκτ Παγκόσμιο Κύπελλο, που σε δύο χρόνια διεξάγεται σε Αμερική, Καναδά και Μεξικό.

Θα επενδύσουν στην επιτυχία του Euro και θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν μια ακόμα καλύτερη ομάδα. Εξήγησα παραπάνω γιατί είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα τα καταφέρουν.

Και δεν είναι μόνο η κατάσταση της Ισπανίας κι εξηγώ. Η Γαλλία συνεχίζει με Ντεσάμπ, η Αγγλία με Σάουθγκεϊτ (μάλλον), δεν αποκλείω η Πορτογαλία να έχει ξανά... σημαιοφόρο τον Ρονάλντο, η Γερμανία υστερεί σε ταλέντο και προσωπικότητες, το ίδιο και η Ιταλία, η Αργεντινή με τον Μέσι δύο χρόνια μεγαλύτερο και χωρίς Ντι Μαρία, δεν βλέπω πως θα είναι το ίδιο ανταγωνιστική, η Βραζιλία ψάχνεται, η Ουρουγουάη δεν μπορεί να φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Μόλις σας περιέγραψα την κατάσταση των ομάδων που έχουν κατακτήσει όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα! Η Ισπανία βρίσκεται στην "pole position"...