Ο άφοβος Ολυμπιακός διψάει για ευρωπαϊκή κούπα
Ο Τζολάκης έκλεψε τη δόξα από τον Λούνιν, ο Μεντιλίμπαρ μιμήθηκε τον τρόπο του Αντσελότι και ο Ολυμπιακός έζησε τη μεγαλύτερη βραδιά (μέχρι την επόμενη) της ιστορίας του. Γράφει ο Λάμπρος Μπαλάφας.
Πριν καν συμπληρωθεί ένα 24ωρο στο Μάντσεστερ, ο Ολυμπιακός έριξε πάνω του λίγη από την χρυσόσκονη της Ρεάλ Μαδρίτης και με την ίδια συγκλονιστική εξέλιξη, πέταξε εκτός συνέχειας την πανάκριβη Φενέρμπαχτσε, παίρνοντας την πρόκριση στα ημιτελικά του Conference League.
Σε αυτό το… τρελό ταξίδι, αρχίζει στο βάθος και φαίνεται ο προορισμός. "Θέλουμε να πάμε στον τελικό" δήλωσε αμέσως μετά το τέλος του ερυθρόλευκου θριάμβου ο πρωτομάστορας, Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Ο Βάσκος το πίστευε πολύ από την αρχή, στην πορεία τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν όλο και περισσότερο και μαζί αρχίζουν και πιστεύουν όλοι. Αυτή είναι πλέον η μεγάλη δύναμη του Ολυμπιακού και ο τελευταίος… άπιστος και ο πιο απαισιόδοξος και ο πιο συγκρατημένος, βλέπει μπροστά του μια προοπτική που ουδέποτε στο παρελθόν είχε εμφανιστεί.
Με τρόπο… Ολυμπιακό και σχέδιο Μεντιλίμπαρ
Ναι, ο ημιτελικός μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης ήταν η μεγάλη… καψούρα των φίλων του Ολυμπιακού, μα έχω την αίσθηση, πως αυτό που "φτιάχνει" ακόμη περισσότερο τον κόσμο της ομάδας είναι ο τρόπος που έχει καταφέρει να φθάσει ως εδώ.
Όχι με τον συνηθισμένο, ελληνικό τρόπο. Όχι με μαζική άμυνα και αναζήτηση της μίας στιγμής, μα έναν πέρα για πέρα, Ολυμπιακό τρόπο. Με επιθετική φιλοσοφία, με παίκτες οι οποίοι έχουν στο DNA τους την πίεση στον αντίπαλο, την παραγωγή φάσεων, την αίσθηση υπεροχής.
Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια και του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο τρόπος που παρέταξε την ομάδα ο Μεντιλίμπαρ, ο… άφοβος Ολυμπιακός, που πήγε στο… κολαστήριο του «Σουκρού Σαράτσογλου» να διεκδικήσει την πρόκριση με τους δικούς του κανόνες.
Η αλήθεια είναι πως οι Πειραιώτες δεν κατάφεραν στο πρώτο κομμάτι του ματς να το ελέγξουν, να παράξουν φάσεις, αλλά η νοοτροπία είναι αυτή που φτιάχνει ψυχολογία, μεγαλώνει την πίστη στο πλάνο. Και αυτό είναι έργο του πολύπειρου Βάσκου, του αναμορφωτή των Πειραιωτών, του προπονητή ο οποίος παρέλαβε έναν ταλαιπωρημένο Ολυμπιακό και μέσα σε δύο μήνες τον μετέτρεψε σε ένα… αγρίμι που κυνηγάει θηράματα και τρέφεται με… αίμα.
Η ραψωδία του Τζολάκη
Οι μεγάλες βραδιές έχουν θρίλερ, συναισθήματα, πρωταγωνιστές. Όλα τα είδαμε στην Πόλη, εκεί όπου ο οργανισμός Ολυμπιακός έχει ζήσει θριάμβους.
Η διαδικασία των πέναλτι ήρθε να απογειώσει το… σενάριο, ο Τζολάκης ξεπέρασε τον Λούνιν (τον αδίκησα στην εισαγωγή) έπιασε 3 πέναλτι, 1 παραπάνω από τον Ουκρανό γκολκίπερ της Ρεάλ και υπέγραψε αυτή την πρόκριση που σίγουρα θα τον συνοδεύει σε όλη του την καριέρα.
Τεράστιο παράσημο, δεν συμβαίνουν συχνά αυτά. Δεν έχει κλείσει καν τα 22, έπαιξε σαν 30άρης, "μίκρυνε" το τέρμα, το έκανε να φαίνεται… κουμπότρυπα στον Τάντιτς και τους υπόλοιπους σταρ της Φενέρ. Κι αν οι δύο πρώτες αποκρούσεις ήρθαν σε στιγμή που οι «ερυθρόλευκοι» έβαλαν πίεση στους γηπεδούχους, το στοπ στον Μπονούτσι ήρθε αμέσως μετά το χαμένο πέναλτι του Ροντινέι. Θέλει ψυχή (και κάτι άλλο...) να το κάνεις αυτό σε μια τέτοια έδρα, επίτευγμα που μπορεί να απογειώσει την καριέρα του.
Πριν το έπος Τζολάκη, ο Ολυμπιακός στηρίχθηκε στον ανίκητο Κάρμο (πάντα ξέρουν στην Πόρτο…), στον ακούραστο Τσικίνιο (τόση ένταση σε τόσο μεγάλη διάρκεια αγώνα δυσκολεύομαι να θυμηθώ) αλλά και στον πολύπειρο Ιμπόρα, ο οποίος τόσα έχει ακούσει, αλλά αυτός κρατάει μόνο τα λόγια και την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Προσέφερε ηρεμία, έκοψε το ρυθμό των Τούρκων, πρωταγωνίστησε στη μεγαλύτερη στιγμή του ματς με την κεφαλιά στο δοκάρι.
Και κάπως έτσι η ιστορία έφερε τους ερυθρόλευκους στον πρώτο τους ευρωπαϊκό ημιτελικό. Η Άστον Βίλα θα βρεθεί απέναντι, φαβορί οι Άγγλοι, ουδείς το αμφισβητεί, αλλά και η Φενέρ φαβορί ήτανε. Έμερι εναντίον Μεντιλίμπαρ, αυτή κι αν είναι μάχη πάγκων, το κοινό παρελθόν, οι ευρωπαϊκοί τίτλοι γεννούν όμορφες ιστορίες.
Το πρώτο ραντεβού στο «Βίλα Παρκ», την Μεγάλη Πέμπτη, μέρα προσευχής και κατάνυξης, μέρα που ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να σοκάρει την 4η καλύτερη ομάδα της φετινής Premier League. Δύσκολη αποστολή, αλλά και τεράστια πρόκληση. Αυτές οι βραδιές γράφουν ιστορία, ποιος δεν θέλει να τις ζήσει. Η συνταγή δεν αλλάζει, ηρεμία που ξεκινάει από τον πάγκο και φτάνει μέχρι τον τελευταίο αναπληρωματικό. Μάχη στο όριο και όλα μπορούν να συμβούν.