Τα δύσκολα πέρασαν για τον Άρη, το χρέος του το έκανε, έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson, αυτό ήταν το μεγάλο "πρέπει".

Και το έκανε περήφανα, με τρόπο αναμφισβήτητο, εκτοπίζοντας την κάτοχο του τροπαίου ΑΕΚ. Η ομάδα του Άκη Μάντζιου πήρε την Κούπα από τα χέρια των παικτών του Αλμέιδα, δεν την κράτησε για λογαριασμό της (ακόμη), αλλά την έθεσε προς… δημοπρασία.

Εκείνη η πρόκριση ήταν όλη η διαδρομή, χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης προς τη Νίκη Βόλου και τον Παναιτωλικό.

Το βράδυ της 17ης Γενάρη στην διαδικασία των πέναλτι, ο Κουέστα νίκησε Βίντα και Πόνσε, ήταν αυτός που έδειξε ξεκάθαρα τον τελικό, όλοι έβλεπαν την μεγάλη ευκαιρία, κανείς δεν πίστευε πως θα χανόταν και δεν χάθηκε.

Η Νίκη Βόλου δεν αποτέλεσε σοβαρό εμπόδιο, ο Παναιτωλικός προσπάθησε στη ρεβάνς να φέρει... τούμπα τα δεδομένα, αλλά το χαρτί του το είχε "κάψει" στο Αγρίνιο.

Πάλεψε πραγματικά η ομάδα του Πετράκη, εξάντλησε τις λίγες πιθανότητες που είχε, "έπεσε" ικανοποιημένη για τον αγώνα της. Κανείς δεν είχε να της προσάψει το παραμικρό.

Αυτονόητος ο τελικός

Το φινάλε της ρεβάνς του ημιτελικού βρήκε το Βικελίδης να ζητάει επιτακτικά την Κούπα στον Λευκό Πύργο. Οι πανηγυρισμοί ήταν τόσο έντονοι που πίστευες πως ήδη είχε κατακτηθεί.

Το τελευταίο σφύριγμα ήχησε στο αφτί όλων ως μια γλυκιά μελωδία, μια λύτρωση, μια ανακούφιση. Κατά έναν τρόπο αυτή ήταν μια πρώτη κατάκτηση, καθώς η ομάδα έφτασε εκεί που απαιτούσαν οι συνθήκες.

Μετά την ΑΕΚ ο τελικός ήταν κάτι αυτονόητο, οτιδήποτε λιγότερο θα ισοδυναμούσε με καταστροφή!

Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο Άρης εμφανίστηκε τόσο πιεσμένος το βράδυ της Τετάρτης (06/03). Αν κάτι... στράβωνε κόντρα στον Παναιτωλικό, ούτε η διοίκηση, ούτε ο Μάντζιος, ούτε οι παίκτες, θα άντεχαν τις συνέπειες.

Το επιφώνημα της ανακούφισης στην κεφάλια άουτ του Ντουάρτε στο 86ο λεπτό, πρέπει να ακούστηκε κι εκτός νόμου Θεσσαλονίκης.

Όλοι μπορούμε να φανταστούμε το κλίμα που θα επικρατούσε στις τάξεις των οπαδών, τα λαϊκά δικαστήρια, την ισοπέδωση των πάντων...

Για τον Άλκη

Η μοίρα όμως, δεν έπαιξε κανένα άσχημο παιχνίδι, ίσως χρωστάει κάτι σε αυτή την ομάδα, που έχει φτάσει άλλες εννέα φορές στην ίδια θέση κι έχει πανηγυρίσει μόλις μία.

Η 10η που έρχεται είναι η πρώτη μετά την δολοφονία του Άλκη Καμπανού κι όλοι στον σύλλογο θέλουν να αφιερώσουν τον τίτλο σε αυτό το παλικάρι που έφυγε τόσο άδικα από την ζωή.

Ο Κουέστα άφησε στο μνημείο του την φανέλα που έγραφε Final. Είμαι σίγουρος πως ο τερματοφύλακας του Άρη κι οι συμπαίκτες του, του υποσχέθηκαν πως την επόμενη φορά που θα βρεθούν στο ίδιο σημείο θα είναι μαζί με το Κύπελλο!

Η σημασία των playoffs

Το δύσκολο κομμάτι από σήμερα μέχρι και την 18η του Μάη, είναι αυτή η ομάδα να μπορέσει να συγκεντρωθεί σε όσα προηγούνται, δηλαδή στα playoffs.

Εκεί πραγματικά δεν υπάρχει κανένα κίνητρο, παρά μόνο η διατήρηση της φόρμας ώστε να παρουσιαστούν πανέτοιμοι οι παίκτες στον τελικό.

Αντίθετα, τα playoffs είναι μια περιπέτεια με τεράστια σημασία, που πρέπει να έχει αίσιο τέλος για τον αντίπαλο του Άρη, τον Παναθηναϊκό.

Είναι άλλο πράγμα για τους πράσινους να κατεβούν στον τελικό ως πρωταθλητές κι εντελώς διαφορετικό να πάνε ως δεύτεροι, τρίτοι κι ειδικά τέταρτοι!

Αυτή είναι μια κουβέντα που θα έχει αξία να γίνει τότε, που θα έχουμε και τα δεδομένα. Για την ώρα ας επικεντρωθούμε στα άμεσα που έρχονται...