Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη ζωή, είναι στιγμές που σου χαρίζει αδιανόητα συναισθήματα, είναι στιγμές που στα παίρνει όλα, σε κάνει ένα με το χώμα.

Η Εθνική ομάδα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο του γκρουπ, δοκιμάστηκε όσο ποτέ χθες (10/10) το βράδυ στο Γουέμπλεϊ. Ο Γιοβάνοβιτς και τα παιδιά του, αναγκάστηκαν να διακόψουν το θρήνο τους και να παίξουν ένα ματς. Η ΟΥΕΦΑ δεν συγκινείται από πόνο, αδιαφορεί για τον ανθρώπινο παράγοντα, να μην διαταραχθεί το καλεντάρι και τα υπόλοιπα, ασήμαντα…

Είναι συγκλονιστικές οι σκηνές που προηγήθηκαν του θριάμβου επί της Αγγλίας. Η παρέα με τα γαλανόλευκα, με μπροστάρη τον Τάσο Μπακασέτα, έδωσε έναν όρκο νίκης, που όμοιό του, δεν θυμάμαι. Δείτε το βίντεο, κυκλοφορεί στα σόσιαλ και στο διαδίκτυο, θα σας κάνει καλύτερους φιλάθλους σίγουρα. Ο αρχηγός κάλεσε τους συμπαίκτες του να αφήσουν στον αγωνιστικό χώρο την ψυχή τους, όπως θα έκανε ο Μπάλντοκ, όπως είχε κάνει τόσες φορές παίζοντας τραυματίας και αποτελούσε παράδειγμα.

Και 90 λεπτά μετά, αυτό που πριν τη σέντρα φαινόταν σχεδόν ακατόρθωτο, συνέβη. Αναγκάσαμε τους Άγγλους να σιγήσουν μέσα στο σπίτι τους, τους κερδίσαμε ολοκληρωτικά. Όχι με… κλεφτοπόλεμο ή τύχη, αλλά με κανονικό ποδόσφαιρο, με πλάνο, τακτική και παίκτες οι οποίοι κοίταξαν στα μάτια ένα σύνολο με χρηματιστηριακή αξία 1,46 δισεκατομμύρια ευρώ!

Ο Μπάλντοκ (δεν) ήταν εκεί

Κι όμως η ομάδα μας δεν πανηγύρισε όπως της άρμοζε τη μεγαλύτερη νίκη της μετά το Euro του 2004, δεν μπορούσε να την χαρεί μέχρι το… μεδούλι, γιατί έλειπε ένα κομμάτι της. Ο Μπάλντοκ δεν ήταν εκεί, για να γιορτάσουν όλοι μαζί. Είχε ξεκινήσει το ταξίδι για τον ουρανό, λίγες ώρες πριν, η μοίρα τα έφερε έτσι και με αυτήν, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει.

Ο Παυλίδης, ο Μπακασέτας, ο Τζιόλης, ο Μασούρας, ο Κουλιεράκης, όλα τα παιδιά έγιναν μια αγκαλιά, σήκωσαν τη φανέλα με το νούμερο 2 και με δάκρυα στα μάτια, αφιέρωσαν στον αδικοχαμένο συμπαίκτη τους, αυτή την ανεπανάληπτη βραδιά. Ο Τζορτζ σίγουρα καμάρωνε από ψηλά…

Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για ποδόσφαιρο μετά από όσα έχουν συμβεί και πραγματικά είναι κρίμα για την προσπάθεια και αυτό το τεράστιο αποτέλεσμα. Δεν είχαμε νικήσει ποτέ στο Γουέμπλεϊ, δεν είχαμε σκοράρει ποτέ στο "ναό του ποδοσφαίρου" τα κάναμε όλα μαζί. Δέσαμε… κόμπο τα "τρία λιοντάρια", αμυνθήκαμε υπέροχα, κλείσαμε κάθε πέρασμα προς της εστία του Βλαχοδήμου, μπήκαμε στα… χωράφια τους, πιέσαμε πολλές φορές στο επιθετικό τρίτο των γηπεδούχων, αναγκάσαμε τον Πίκφορντ και τους αμυντικούς του σε λάθη, θα μπορούσαμε να πετύχουμε κι άλλα τέρματα και δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής.

Λογάριαζαν χωρίς τον Παυλίδη

Έμοιαζαν όλα τέλεια σχεδιασμένα από τον Γιοβάνοβιτς. Όλοι ήξεραν τι πρέπει να κάνουν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ταχύτατες μεταβάσεις στην επίθεση όταν κλέβαμε μπάλες, πολλές φορές με παίκτη παραπάνω. Επιστροφές σεμιναριακού επιπέδου, δεν επιτρέψαμε ευκαιρίες και σουτ με καλές προϋποθέσεις.

Αναγκάσαμε σε δεύτερο ρόλο παίκτες όπως ο Μπέλινγχαμ, ο Πάλμερ και ο Φόντεν. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους, στις αντιδράσεις τους. Υπήρχε πανικός, δεν περίμεναν να τους συμβούν όλα αυτά. Πίστεψαν λίγο παραπάνω, τη στιγμή της ισοφάρισης, αλλά λογάριαζαν χωρίς τον Παυλίδη. Άλλες φορές θα λέγαμε: "καλό είναι και το Χ". Αμ δε.

Ο επιθετικός της Μπενφίκα τους έβαλε και 2ο, τρέλανε τους 4000 Έλληνες που βρέθηκαν στο γήπεδο και τα υπόλοιπα 10 εκατομμύρια που έζησαν το ματς από την τηλεόραση.

Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί και θα τελειώσει αυτή η διαδικασία του Nations League, αλλά μετά από αυτό που έζησα χθες το βράδυ, λίγο με ενδιαφέρει. Ναι, δεν πήραμε κάποιο τρόπαιο, δεν προκριθήκαμε σε μια μεγάλη διοργάνωση, αλλά η συγκεκριμένη νίκη είναι από αυτές τις σπάνιες, που σε κάνουν να φουσκώνεις σαν το παγώνι. Σίγουρα θα την πανηγύρισε και ο Μπάλντοκ από την γειτονιά των αγγέλων…