Τα δάκρυα του νικητή Οζντόεφ και η αντίδραση πρωταθλητισμού του ΠΑΟΚ

Το ντέρμπι των δικεφάλων μόλις έχει ολοκληρωθεί, αναμένεις τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών για να σχηματίσεις ολοκληρωμένη άποψη για όσα συνέβησαν και στη συνέχεια να καθίσεις μπροστά στον υπολογιστή για να καταθέσεις το δικό σου… απόσταγμα για την αναμέτρηση της Opap Arena.

Έλα όμως που φτάνει η στιγμή του Οζντόεφ να σταθεί απέναντι από την κάμερα και η τοποθέτησή του, σοκάρει. Ο Ρώσος δακρυσμένος αποκαλύπτει κάτι άγνωστο σε όλους μας, ένα προσωπικό δράμα, την μάχη του με την κατάθλιψη μετά από έναν τραυματισμό, ο οποίος δεν του επέτρεπε να δώσει αυτά που πραγματικά μπορούσε.

Τα χτυπήματα της κατάθλιψης στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο

Ταρακουνήθηκα, γιατί μου είναι είναι πολύ πρόσφατες οι εικόνες του συγκινημένου Ρισάρλισον, να μιλάει για τη δική του μάχη με το "θηρίο" τον περασμένο χρόνο, αδυνατώντας να διαχειριστεί την αποτυχία της Εθνικής Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ.

Θυμήθηκα την επίσης πρόσφατη υπόθεση τον Αλφόνσο Ντέιβις της Μπάγερν, ο οποίος χαρακτήρισε τον εαυτό του "loser" , καθώς τραυματισμοί και κάποιες επιπλοκές μετά την νόσησή του από κορωνοϊό τον κράτησαν μακριά από τις τρομερές εμφανίσεις που μας είχε συνηθίσει και τον είχαν φέρει στην συνείδησή όλων, ως τον κορυφαίο αριστερό μπακ – χαφ στον κόσμο.

Και είναι πολλές ακόμη περιπτώσεις που έχουν προηγηθεί, του Αντριάνο της Ίντερ, του Γερμανού Σίρλε, του Σλοβένου Ίλιτσιτς. Αφήνω για το τέλος τις αυτοχειρίες των Γκάρι Σπιντ και Ρόμπερτ Ένκε, εκεί οι καταστάσεις έγιναν αφόρητες, το δράμα είχε αβάσταχτο πόνο…

Τώρα ξέρουμε πως συμβαίνει δίπλα μας

Κι αν οι παραπάνω αναφορές είχαν απόσταση από την ελληνική ποδοσφαιρική καθημερινότητα, ήρθε ο Οζντόεφ της… διπλανής πόρτας, ο χρυσός σκόρερ του 2-2 για τον ΠΑΟΚ, να μας θυμίσει πόσο δύσκολη, πόσο μοναχική μπορεί να γίνει η διαδρομή του πρωταθλητισμού.

Όλοι εμείς οι θεατές και πολλές φορές αυστηροί κριτές, ασχολούμαστε μόνο με την σωματική υγεία των ποδοσφαιριστών και ξεχνάμε τα όσα συμβαίνουν πίσω από την… κουρτίνα του γηπέδου και τα οποία μπορούν να τους… διαλύουν.

Ανέτρεξα στην βιβλιογραφία μήπως μπορέσω να καταλάβω πως ακριβώς λειτουργεί και σε ποια μορφή εμφανίζεται η κατάθλιψη στους αθλητές.

Σύμφωνα με μελέτες, δεν είναι η κλασική, αυτή που λίγο-πολύ έχουμε στο μυαλό μας, είναι διαφορετική, αναφέρεται ως υψηλής λειτουργικότητας, τα συμπτώματα είναι λιγότερο έντονα, αλλά κρατούν περισσότερο χρόνο. Τα άτομα αυτά λειτουργούν μηχανικά, χωρίς να ευχαριστιούνται κι ενώ όλα φαινομενικά κυλάνε σωστά.

Να μιλάνε…

Το φάρμακο -πάντα σύμφωνα με τις μελέτες- είναι ένα: Όσοι υποφέρουν, να μιλάνε. Κι αν δεν βρίσκουν τη δύναμη να το κάνουν μόνοι τους, να τους βοηθάνε οι γύρω τους.

Δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να υπάρχουν. Ο Οζντόεφ είχε δίπλα του τους Ραζβάν Λουτσέσκου και Ιβάν Σαββίδη, η δική τους συνεισφορά τον έκαναν να πιστέψει, να παλέψει και να βγει νικητής από μια δύσκολη μάχη.

Ο ΠΑΟΚ είχε αντίδραση ομάδας που πιστεύει στο πρωτάθλημα

Στα λιγότερα σημαντικά, το ντέρμπι των δικεφάλων αφήνει μια γλυκιά γεύση στον ΠΑΟΚ, γιατί αν και… ζαλισμένος από τα δύο "χτυπήματα" των Γκατσίνοβιτς και Άμραμπατ, κατάφερε να ξεφύγει από τα σχοινιά και να δώσει τις δικές του απαντήσεις με Μπάμπα Ράχμαν και Οζντόεφ.

Ναι, η ομάδα που στις 3 προηγούμενες επισκέψεις στην OPAP Arena, είχε φύγει με ισάριθμες ήττες στην… πλάτη, χωρίς καν να πετύχει γκολ, χθες το βράδυ όχι απλώς ισοφάρισε την ΑΕΚ, αλλά την απείλησε και με ολική ανατροπή. Αυτή η αντίδραση μπορεί να έρθει μόνο από σύνολο που έχει τοποθετήσει τον πήχη στο υψηλότερο σημείο, είναι μια δήλωση προθέσεων. Ο ΠΑΟΚ αφήνει πίσω του ένα τεστ τρομερών απαιτήσεων και συνεχίζει να δείχνει την… πλάτη του στους υπόλοιπους.

Ναι, με όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής στα Playoffs, ένας και δύο βαθμοί δεν αποτελούν καμία απόσταση ασφαλείας, αλλά όταν στη συνέχεια η ομάδα του Λουτσέσκου θα κληθεί να διαχειριστεί τα πιο δύσκολα ματς, μπροστά στον κόσμο της, δεν μπορεί παρά να αισιοδοξεί.

Η φετινή ΑΕΚ υπολείπεται της περσινής

Η ΑΕΚ έδειξε πως η ήττα στη Λεωφόρο δεν ήταν τυχαία. Υπάρχουν προβλήματα και ανασταλτικά, αλλά και σε επίπεδο δημιουργίας. Με εξαίρεση το πρώτο γκολ, δεν μπόρεσε να βγάλει αυτοματισμούς, να παίξει σε υψηλούς ρυθμούς, να βρει αυτοπεποίθηση μέσα από μια "γεμάτη" εμφάνιση.

Το 2-0 είναι λάθος του Κοτάρσκι. Ο Αλμέιδα συνεχίζει να εμπιστεύεται την ίδια τετράδα στην άμυνα, δεν τον δικαιώνει. Αλλάζει διαρκώς πρόσωπα στον άξονα, ψάχνοντας ισορροπία και ευρυθμία. Άφησε εκτός αρχικά τον Γιόνσον, τοποθέτησε τον Γκατσίνοβιτς κοντά στον Λιβάι Γκαρσία, κέρδισε κάποια πράγματα, έχασε κάποια άλλα, το ισοζύγιο είναι αρνητικό.

Προφανώς μπορεί να φέρει τη συνέχεια στα μέτρα της η Ένωση, αλλά κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής δεν φαίνεται. Το χειρότερο που της έχει συμβεί, είναι πως οι υπόλοιποι "μνηστήρες" πιστεύουν πως μπορούν να την κερδίσουν είτε εντός, είτε εκτός έδρας. Πέρυσι αυτό φάνταζε απλώς πόθος, φέτος έχει βάση…