Πριν από το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, υπήρχε μια αμφιβολία στο μυαλό των φίλων του Παναθηναϊκού και δικαιολογημένη στα δικά μου μάτια. Η ομάδα τους είχε χτίσει ένα εξαιρετικό σερί, αλλά δεν είχε κερδίσει κανένα μεγάλο ματς. Επί εποχής Βιτόρια δεν είχε καν δοκιμαστεί σε τέτοιες συνθήκες.

Μάλιστα, σε όλες τις νίκες που είχαν προηγηθεί, έψαχνες να βρεις μία που ήρθε εύκολα και δεν υπήρχε. Όλες στο όριο, όλες στο γκολ και αρκετές στο φινάλε, στον… ξαφνικό θάνατο.

Αμφιβολία τέλος

Αυτή η αμφιβολία, επιβεβαιώθηκε χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ, μόλις στο 2ο λεπτό, όταν ο Ζίβκοβιτς νίκησε τον Ντραγκόφσκι. Κράτησε όμως λίγο, ακόμη ένα δεκάλεπτο για την ακρίβεια. Ο Φώτης Ιωαννίδης "τρύπησε" την άμυνα του ΠΑΟΚ, ισοφάρισε άμεσα, ο Παναθηναϊκός ήταν αποφασισμένος να ανταποκριθεί στο… πρέπει που υπήρχε για το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Ο διεθνής φορ τράβηξε μακριά από την περιοχή τον αργό Λόβρεν, στη συνέχεια "μίλησε" η ταχύτητα. Προφανώς ήταν μια φάση δουλεμένη, οι «πράσινοι» ήξεραν πως αν έβγαζαν από την "comfort zone" τον Κροάτη, θα είχαν κάνει τη μισή δουλειά. Υπήρχε στόχευση και σε αυτή τη φάση, αλλά και σε πολλές ακόμη, ο Παναθηναϊκός "χτύπησε" με μανία σε αυτή την αδυναμία.

Ναι, δεν έβγαλε πολλές κλασικές ευκαιρίες, αλλά αυτή η μία που έφερε και την ισοφάριση, ήταν ένα μήνυμα προς τον ΠΑΟΚ, πως θα πρέπει να ξεχάσει τα όσα έκανε στα προηγούμενα ματς που φιλοξενήθηκε στην Αθήνα.

Απερισκεψία και νεύρα

Με εξαίρεση το γκολ, ο ΠΑΟΚ δεν δημιούργησε άλλη μεγάλη φάση. Οι απαιτήσεις σταμάτησαν στο 60^ο λεπτό, με παίκτη λιγότερο ήταν όντως δύσκολο, την προηγούμενη ώρα όμως, ήταν σχεδόν αναιμικός, άτολμος, χωρίς ιδέες επιθετικά.

Το λάθος του Μπάμπα, καταδίκασε την ομάδα του. Ναι, στο ποδόσφαιρο τα λάθη διαμορφώνουν καταστάσεις, στην προκειμένη περίπτωση σαν να χάλασε το μυαλό του.

Έπαιζε με κίτρινη από τις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους, πήγε στη φάση εντελώς αψυχολόγητα. Προς τιμήν του, ζήτησε δημόσια συγγνώμη, οι σπουδαίοι παίκτες έχουν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη.

Είναι ο ίδιος παίκτης που είχε πετύχει το γκολ της νίκης στην Τρίπολη, που είχε ισοφαρίσει την Πλζεν στο 93΄ και είχε ανοίξει το σκορ στην ΟPΑP Aρένα κόντρα στην ΑΕΚ. Υπάρχουν και οι κακές στιγμές για όλους μας…

Ο Λουτσέσκου έχει θέματα να λύσει. Τα αγωνιστικά τα ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Αυτό που μοιάζει πολύ επικίνδυνο και χρήζει άμεσης λύσης, είναι ο εκνευρισμός που έχει περάσει σε όλο το γκρουπ.

Οι δικαστικές αίθουσες θα αποφασίσουν οριστικά για την τιμωρία, αυτό το θέμα πρέπει με κάποιον τρόπο να αποβληθεί από την ομάδα. Ο Ρουμάνος τα έχει καταφέρει σε ανάλογες στιγμές.

Έμαθε να νικάει

Επιστρέφω στον νικητή Παναθηναϊκό και καταπιάνομαι με τη… ρίζα του καλού. Ρουί Βιτόρια τον λένε, είναι ο υπεύθυνος της αναγέννησης, είναι αυτός που ανέλαβε αυτό το κάτι σαν ομάδα του Ντιέγκο Αλόνσο και το μετέτρεψε σε χρόνο ρεκόρ, σε ένα σύνολο που έχει συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο.

Δεν βγάζει μάτια, δεν παίζει ποδόσφαιρο που σε καθηλώνει, είναι όμως πάντα διαβασμένο, καταλαβαίνεις τι θέλει να πετύχει.

Για να κάνει μια ομάδα πρωταθλητισμό πρέπει να πιστέψει στον εαυτό της, στις δυνατότητές της. Οι "πράσινοι" πιστεύουν, γιατί έμαθαν να νικάνε. Είναι τόσο σημαντικό όσο φαντάζεστε.

Δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για να σας πείσω. Δείτε πόσα ματς πήραν στο τελευταίο τέταρτο των αγώνων. Και γι’ αυτούς που μιλούν για τύχη, έχω να πω το εξής: Γεγονός που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι τυχαίο. Υπάρχει προσπάθεια η οποία δεν σταματά, πίστη πως με κάποιο τρόπο θα μπει το γκολ.

Από τη στιγμή που ο Ιωαννίδης βρήκε τον εαυτό του, ο Παναθηναϊκός λειτουργεί καλύτερα συνολικά. Πριν καταλάβαινες τον εκνευρισμό, ο οποίος ξεκινούσε από τον ίδιο τον παίκτη και περνούσε στο σύνολο.

Υπάρχει εξάρτηση, το ανέβασμα του αρχηγού τα κάνει όλα πιο εύκολα. Το ρόστερ διαθέτει το απαιτούμενο βάθος, για να έρχεται ο Ουναΐ από τον πάγκο και να χαρίζει νίκες. Σε έναν μαραθώνιο δεν μπορείς να πας με έναν ή δύο πρωταγωνιστές, θέλεις περισσότερους.

Όταν κάθε φορά, είναι και διαφορετικός, ακόμη καλύτερα. Αυτή η ευτυχία, είναι και ο μεγαλύτερος βραχνάς για κάθε αντίπαλο. Από που να φυλαχτείς…