Το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ για το Κύπελλο Ελλάδας πέρασε (και δεν ακούμπησε, αφού η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν έφτανε ούτε για προπόνηση), οπότε κάθε λέξη για αυτό μάλλον θα πάει χαμένη, ακόμη κι αν υπογραμμιστεί ότι ο Ολυμπιακός του τελευταίου μήνα είναι ο καλύτερος που έχει παρουσιάσει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στη μέχρι τώρα (δεύτερη) θητεία του στον Πειραιά.

Όμως, τα συν και τα πλην επίσης δεν έχει νόημα να τα λέμε τώρα. Κι άλλες χρονιές οι ερυθρόλευκοι έπαιζαν μια χαρά το Φεβρουάριο. Και τον Ιούνιο ψάχναμε να δούμε τι έφταιξε. Συνεπώς, ηρεμία και θα δούμε πού μπορεί πραγματικά να φτάσει αυτή η ομάδα και παράλληλα τι χτίζει για το μέλλον (που αυτό είναι σαφές ότι διαδραματίζεται στο ΣΕΦ – η επένδυση δηλαδή σε κάποια πρόσωπα για την επόμενη μέρα).

Αυτό που έμεινε από το σαββατοκύριακο ήταν η συνέντευξη του Ντούσαν Ίβκοβιτς στο Βήμα και το συνάδελφο KShot (κατά κόσμο Κώστα Σωτηρίου). Για τα δικά μου γούστα ήταν η πιο ενδιαφέρουσα συνέντευξη-συζήτηση που έχω δει από προπονητή του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια, από τότε δηλαδή που ήρθε ο Πίνι Γκέρσον (και έλεγε περισσότερα φρου-φρου από όσο μπορούσες να αντέξεις) και μετά μπήκε στα αποδυτήρια ο Παναγιώτης Γιαννάκης (που είχε και μπορούσε-ήξερα πολλά να πει, αλλά το απέφευγε).

Για να καταλήξουμε στον Ντούντα, που αν σε κάτι είναι σίγουρα πολύ καλός, είναι στο πώς να διαχειρίζεται την εικόνα του, να «επιβάλλει» την προσωπικότητά του στα ΜΜΕ και να παίζει με τις λέξεις, όχι επιπόλαια, αλλά άκρως επαγγελματικά. Αυτό λέγεται με μία λέξη politics. Και από αυτά ξέρει. Με δηλώσεις όπως «φέτος το απολαμβάνω» αλλά «δεν υπόσχομαι τίτλους», «ήταν πολύ καλή ομάδα πέρυσι» αλλά «η χειρότερη που είχα ποτέ σε χημεία» και λέξεις όπως «κακομαθημένοι» και «κλοπή», ο Ίβκοβιτς έπαιξε πραγματικά τα ρέστα του. Είπε «all in» και άντε τώρα να του κάνεις call.

Είναι αλήθεια ότι ο περυσινός Ολυμπιακός είχε πολύ ταλέντο. Συγκρίνεις το φετινό ρόστερ με το περυσινό και εκτός από μια εξωπραγματική διαφορά στα πολύ περισσότερα εκατομμύρια που έφευγαν δεξιά και αριστερά, διαπιστώνεις ότι είναι άλλο το μπάσκετ που έχουν μέσα τους ο Τεόντοσιτς και ο Παπαλουκάς και άλλο αυτό που προσπαθεί να αποδείξει ότι κουβαλάει ο Μάντζαρης.

Όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί στον Ίβκοβιτς ότι δεν έχει δίκιο για τη χημεία της περυσινής ομάδας και για τους δύσκολους χαρακτήρες που είχε να τα βγάλει πέρα, οι οποίοι γίνονταν ακόμη χειρότεροι, επηρεαζόμενοι από ανθρώπους που για μια ακόμη φορά βρήκαν τρόπο να μπουν στα πέριξ του ΣΕΦ, ενώ σε μια άλλη δεκαετία, αυτήν του ’90, θα δυσκολεύονταν να βρουν ακόμη και εισιτήριο. Από την άλλη, όμως, αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που επέστρεψε ο Ίβκοβιτς στον Ολυμπιακό πρόπερσι το καλοκαίρι.

Για να βάλει μια τάξη. Από τον προπονητή που ήρθε σε ρήξη με την τεράστια προσωπικότητα που ακούει στο όνομα «Παναγιώτης Φασούλας», οι περισσότεροι περίμεναν ότι δεν θα έχει πρόβλημα απέναντι στον ιδιότροπο ναι, αλλά αγύριστο κεφάλι όχι Γιάννη Μπουρούση. Όπως, περίμεναν να σφραγίσει τα αποδυτήρια και τον ευρύτερο κύκλο της ομάδας, ώστε και να μην βγαίνουν αυτά που δεν θέλει και να μην μπαίνουν όσοι ο ίδιος ήξερε πώς δεν έπρεπε. Όμως, το αποτέλεσμα αλλά και η ταραχώδης πορεία προς αυτό, έδειξαν πώς δεν τα κατάφερε.

Φέτος, βέβαια, με μια ομάδα περισσότερα στα μέτρα του, με παίκτες που θέλουν να προσπαθήσουν, που τον ακούν όταν πηγαίνουν στον πάγκο και δεν κοιτάζουν προς άλλες πλευρές και περνάει τη φιλοσοφία του (γιατί αν ένας προπονητής δεν μπορεί να περάσει στους παίκτες του αυτά που θέλει, είναι το χειρότερο που μπορεί να –του- συμβεί). Ωστόσο, το «δεν υπόσχομαι τίτλους» είναι μια ψυχρή αντιμετώπιση των πραγμάτων, την οποία ο Ίβκοβιτς επέλεξε να ακολουθήσει. Προσωπικά, σε αυτό του δίνω έναν πόντο, γιατί και εκείνος και οι προκάτοχοί του, είχαν υποσχεθεί πράγματα με καλύτερο υλικό, αλλά σχεδόν μηδέν εις το πηλίκο.

Ο Σέρβος κόουτς ξέρει το υλικό του, ξέρει τι μπορεί να κάνει με αυτό και ο ίδιος ως πολύ εγωιστής, δεν πρόκειται να παρατήσει τίποτα και καμιά διοργάνωση. Αλλά δεν είναι κανένας χθεσινός για να τάξει τίτλους και τελικά να βρεθεί σε θέση να θερίζει θύελλες. Το πάει με ηρεμία, δουλεύει την ομάδα του, έχει πλάνο και αν του βγει, τότε σίγουρα θα βγει να πει πολλά περισσότερα και θα «τσιγκλίσει» ακόμη περισσότερο τον κουμπάρο του, που σίγουρα, όπως είπε, δεν τσακώνονται για τα ματς του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, αλλά ποιος πιστεύει ότι ο Ίβκοβιτς δεν καίγεται για να δώσει ένα φιλικό μάθημα στο μαθητή του, όταν μάλιστα ελλοχεύει ο κίνδυνος να βρεθεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από κάτω του, ως αντίπαλός του;

Πιθανότατα, την επόμενη φορά που θα μιλήσει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στα ΜΜΕ τόσο ανοιχτά, θα βρίσκεται καβάλα στο άλογο. Μένει, απλώς, να δούμε αν τότε θα κρατάει μια σημαία νίκης ή αν θα έχει κι αυτός πίσσα και πούπουλα. Και τα δύο θα είναι είδηση.