Κανονικά, σύμφωνα με το πλάνο (μου) αυτό το κείμενο δύο μέρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, θα είχε άλλο θέμα, άλλη ουσία, εντελώς διαφορετικό point. Μισό, να σας προλάβω: δεν θα μιλούσε για ευχές προς τους 105 Έλληνες αθλητές που βρίσκονται στην αποστολή, αλλά για τις χαμηλές πτήσεις του ελληνικού αθλητισμού και το πώς από τα 8 μετάλλια της Ατλάντα, τα 13 του Σίδνεϊ και τα 16 της Αθήνας, φτάσαμε στα 4 στο Πεκίνο.

Και πώς ένας λαός, που του αρέσει να λέει, ότι έδωσε τον ολυμπισμό στους υπόλοιπους, δεν ασχολείται με τους Αγώνες που ξεκινούν στο Λονδίνο, αλλά με τα πλάνα του Ζαρντίμ, το θέμα του Καραγκούνη και τις μπασκετικές μεταγραφές του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Προφανώς, καλά είναι όλα αυτά, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι πολύ βαρύ, για να το αφήνουμε να περνάει απαρατήρητο.

Βέβαια, από το 2004 και έπειτα, όλες οι ολυμπιακές υποσχέσεις, μπήκαν στο περιθώριο. Γήπεδα εγκαταλείφθηκαν, αθλήματα απαξιώθηκαν, αθλητές έμειναν να κάνουν το χόμπι τους. Η βιομηχανία, κατασκευής ελληνικών μεταλλίων είπε “κλειστό μέχρι νεωτέρας” και αφού κανένα πολιτικό ή οικονομικό όφελος δεν υπήρχε στο προσκήνιο (όπως την περίοδο από το 1996 ως το 2004), ο αθλητισμός πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Η αθλητική κρίση ξεκίνησε πολύ πιο νωρίς από την οικονομική, αλλά μπροστά στο φόβο της Εφορίας, το πόσα μετάλλια θα φέρουν οι Έλληνες αθλητές από μια διοργάνωση, απέκτησε πολύ μικρή σημασία.

Όμως, ένα twitter account της Βούλας Παπαχρήστου ήταν αρκετό για να βάλει φωτιά (ή πιο σωστά μπουρλότο, όπως προφητικά έγραψε το Oneman.gr το πρωί της Τετάρτης) στους Ολυμπιακούς Αγώνες ή τουλάχιστον στο πως θα τους αντιμετωπίσουν οι Έλληνες (γιατί οι ξένοι δεν έδωσαν, ούτε θα δώσουν πολλή σημασία στο θέμα – δεν είναι Κεντέρης-Θάνου, ούτε έχουν λόγο να τα χώσουν στην Ελλάδα όπως πριν οκτώ χρόνια).

Τα αμφιλεγόμενα, ρατσιστικά, κακογραμμένα αστεία, προκλητικά, αφελή (διαλέξτε και πάρτε, όπως θέλετε πείτε τα) σχόλια της Παπαχρήστου στο Twitter γύρω από τους αφρικανούς, τα κουνούπια και τον Νείλο ήταν το φυτίλι για να ανάψει η φωτιά, που τελικά έκαψε την ίδια την αθλήτρια η οποία δεν θα πάει στο Λονδίνο. Και παρότι το πρωί, πολλοί ήταν αυτοί που έπεσαν να τη “φάνε”, μετά την απόφαση της ΕΟΕ, να την αποκλείσει, τώρα υπάρχει ένα κύμα υπεράσπισης προς αυτήν. Προφανώς, ο καθένας βλέπει το κάθε θέμα από τη δική του οπτική γωνία.

Η υπερβολή άλλωστε, είναι γέννημα θρέμμα ελληνικό, όποια προέκταση και αν παίρνει ένα θέμα. Η νηφαλιότητα, ωστόσο, απαιτείται σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και η σφαιρική εκτίμηση των πραγμάτων. Η Βούλα Παπαχρήστου σαφώς και θα μπορούσε να τη “γλιτώσει” με μια επίπληξη από τον ΣΕΓΑΣ ή την ΕΟΕ ακόμη και πρόστιμο, αν υπήρχε πλαίσιο κανονισμών για τη χρήση των social media από τους αθλητές. Όμως, στον ΣΕΓΑΣ, δεν νομίζω ότι ξέρουν κατά πού πέφτει το Twitter.

Από την άλλη, όμως, η Βούλα Παπαχρήστου είναι μια ελληνίδα αθλήτρια, που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα έμπαινε σε έναν αγωνιστικό στίβο, για να πετύχει τους προσωπικούς στόχους της, να κάνει περήφανη την οικογένεια της, τους φίλους της, τη χώρα της. Θα έπρεπε και όφειλε να είναι πιο προσεκτική.

Όταν είσαι αθλητής παγκοσμίου επιπέδου, δεν γίνεται να συμπεριφέρεσαι όπως ο κάθε follower στο Twitter. Γιατί, μην μου πείτε, ότι το σχόλιο που έκανε η Παπαχρήστου, δεν το βλέπουμε σε πολύ χειρότερες εκδοχές κάθε μέρα στο Twitter και το Facebook. Είμαστε σε μια εποχή, που το να γράψεις την άποψή σου στα Social Media, έχει γίνει σεξουαλικό φετίχ, λίγο πριν πέσεις στο κρεβάτι με τη γυναίκα σου ή ακόμη χειρότερα υποκατάστατο της ικανοποίησης.

Αλλά, οι αθλητές έχουν άλλες υποχρεώσεις, έχουν επιλέξει έναν τρόπο ζωής που πρέπει να βασίζεται στις ίδιες αρχές, είτε είναι εντός, είτε εκτός αγωνιστικών χώρων. Δεν γίνεται μέσα στο γήπεδο να πηγαίνεις να δίνεις το χέρι σου σε ένα συναθλητή σου, οποιουδήποτε χρώματος, αλλά όταν θα βγεις από αυτό να κάνεις απολύμανση στο χέρι σου. Ακόμη και αν δεν είσαι ρατσιστής και είσαι απλά μικροβιοφοβικός, δεν γίνεται να δώσεις τη λάθος εικόνα. Γιατί αυτή και τα αποτελέσματά σου, είναι που θα σε κρίνουν όταν τελειώσει η πορεία σου.

Από την άλλη, ο πολιτικός κόσμος δεν είχε κανένα λόγο να εμπλακεί με ανακοινώσεις, αφού πιθανότατα, δεν ήξεραν ούτε πώς γράφεται το όνομα της Παπαχρήστου, αλλά έτρεξαν να βγάλουν. Οι διαφορές ανάμεσα στην αριστερή και την (ακρο)δεξιά πλευρά του πολιτικού χώρου, δεν χωράνε σε ένα τέτοιο γεγονός.

Υπάρχουν πολύ περισσότερα προβλήματα, αυτή τη στιγμή, για να ασχοληθούν όλοι τους, από το τι έγραψε ένας αθλητής στο Twitter του. Αυτό οφείλει, όπως και έκανε, να το αναλάβει η ΕΟΕ. Το αν πήρε λάθος, σωστή ή υπερβολική απόφαση, αυτό το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά, αλλά τουλάχιστον ας το κάνουμε σκεπτόμενοι όσα περισσότερα δεδομένα μπορούμε.

Η ΕΟΕ, από την πλευρά της, μίλησε για ολυμπιακά ιδεώδη. Προφανώς τα ολυμπιακά ιδεώδη, δεν είχαν πληγεί όταν ένα σύστημα βιομηχανίας μεταλλίων, κατασκεύαζε αθλητές και μετάλλια, αλλά όταν ερχόταν η στραβή, γκρέμιζε υπολήψεις. Τα ολυμπιακά ιδεώδη, είναι πολύ μεγάλη λέξη, και εντελώς μακρινή από το πώς αντιμετωπίζουμε όλοι, included me, τον αθλητισμό. Αυτό, δεν βγάζει λάδι την Παπαχρήστου και τον κάθε αθλητή, που δεν αντιλαμβάνεται ότι η δουλειά του είναι στο γήπεδο και όχι στις πολιτικές θέσεις, ειδικότερα όταν βρίσκεται μια ανάσα από την πιο σημαντική στιγμή της καριέρας του.

Πιθανότατα, πάντως, σε λίγες ημέρες το θέμα θα ξεχαστεί, αφού η ΔΟΕ δεν επενέβη, κανένα μετάλλιο δεν χρωστάμε για να γυρίσουμε πίσω και το ποτάμι επί της ουσίας δεν γυρίζει πίσω. Η Βούλα Παπαχρήστου πλήρωσε ένα λογαριασμό στο Twitter, που δεν έπρεπε να έχει ή έπρεπε να ξέρει πώς θα τον χρησιμοποιήσει και η ΕΟΕ θεωρεί ότι έκανε το καθήκον της απέναντι στη διεθνή κοινή γνώμη, τις όποιες πολιτικές προεκτάσεις υπάρχουν και το συμβολισμό που κουβαλάει ως Ολυμπιακή Επιτροπή. Εμείς, που είμαστε απ’ έξω, επί της ουσίας βρήκαμε κάτι να ασχοληθούμε, αφού έτσι όπως τα έχουμε κάνει στην μεταολυμπιακή ζωή μας, δεν έχουμε και πολλά να περιμένουμε από τα κουλουάρ, τις πισίνες και τα γήπεδα.

Όταν, πάντως, θα ανάψει η φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, οι Αγώνες θα είναι αυτοί που θα στρέψουν τα φώτα πάνω τους. Το ίδιο είχε συμβεί και πριν από οκτώ χρόνια, σε μια πολύ μεγαλύτερη υπόθεση (αν και το ντόπινγκ και τα κρούσματα ρατσισμού είναι το ίδιο κατακριτέα όταν συμβαίνουν). Και τώρα, το 2012, σαρκαζόμαστε για τα μηχανάκια που έπεσαν και αναρωτιόμαστε που βρίσκεται ο βασικός πρωταγωνιστής του σκανδάλου. Κάπου ξεχασμένος, είναι η απάντηση.

Ας ευχηθούμε στη Βούλα Παπαχρήστου να μην βρεθεί στην ίδια θέση. Είναι πολύ σκληρό να μένεις μόνος σου, ειδικά αν έχεις μάθει να ζεις με κόσμο γύρω σου.