Άντρες έτοιμοι για όλα
Ο Μάνος Μίχαλος γράφει για τον Ολυμπιακό που οκτώ μήνες μετά την ήττα από τα εφηβικά, διεκδικεί σαν άντρας τους τίτλους που ήθελε από την αρχή, ενώ σημειώνει ότι η κίνηση του Βασίλη Σπανούλη ήταν δικαιολογημένη, αλλά εκτός τόπου και χρόνου. Όπως και όλα τα υπόλοιπα.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά τη χειρονομία του Βασίλη Σπανούλη συνειδητοποίησα ότι τελικά ο Ολυμπιακός έχει ένα “ταλέντο” να αποπροσανατολίζει με μια φρικιαστική συνέπεια την προσοχή της κοινής γνώμης, κάθε φορά που πηγαίνει στο ΟΑΚΑ.
Αντί, δηλαδή, τώρα να ασχολούμαστε με το πόσο άνετα κέρδισε τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας (περισσότερο από κάθε άλλη φορά), με το πόσο καλύτερος είναι από το βασικό ανταγωνιστή (ο οποίος μάλιστα καθορίζει συνήθως και την ψυχολογία που επικρατεί στα αποδυτήρια του ΣΕΦ) αυτή την κομβική για τις διοργανώσεις και τους στόχους του περίοδο, έχουμε αρρωστήσει με τα όσα έγιναν από τη χειρονομία του Βασίλη Σπανούλη και μετά. Μια χειρονομία, συγχωρέστε με, εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.
Την οποία προσωπικά καταλαβαίνω, όσο και αν θεωρώ λάθος ως κίνηση. Την καταλαβαίνω, γιατί είναι η πιο εκλεπτυσμένη έκρηξη ενός ανθρώπου που έχει χλευαστεί, απαξιωθεί και εκτεθεί μέσα σε αυτό το γήπεδο όλες τις φορές από τότε που αποφάσισε να το αφήσει για τη φανέλα του Ολυμπιακού. Οι περισσότεροι από εμάς θα κάναμε τα ίδια και χειρότερα σε μια αντίστοιχη περίπτωση, σε μια αντίστοιχη αφορμή και ελάχιστοι, πραγματικά ελάχιστοι, θα έκαναν κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο και αποδείχθηκε πως μέσα σε αυτούς δεν είναι ούτε ο Βασίλης Σπανούλης. Ούτε και ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι, για να μη νομίζει κανείς ότι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού είναι φτιαγμένος από μπετόν, αφού το να πετάς την μπάλα στο πρόσωπο του αντιπάλου σου είναι το ίδιο προκλητική ενέργεια με το να ακουμπάς τα αυτιά σου. Απλά το ένα έγινε μπροστά στις 20.000 αντιπάλων οπαδών και το άλλο εν μέσω 20.000 φίλων.
Επιστρέφω όμως στο εκτός τόπου και χρόνου. Ναι, ήταν μια τέτοια κίνηση, όπως εκτός τόπου και χρόνου ήταν τα όσα ακολούθησαν, ακούσαμε, είδαμε και γίναμε μάρτυρες κοντινοί, μακρινοί, αυτήκοι και αυτόπτες. Ο Σπανούλης επηρεασμένος από την προϊστορία των αγώνων με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, πιεσμένος από τις δικές του κακές εμφανίσεις, από τις δίκαιες και άδικες ήττες της ομάδας του, από τα όσα έγιναν και τα όσα λέγονται ότι έγιναν στο φετινό αγώνα Κυπέλλου, αντέδρασε. Έβαλε το εγώ του και τη δική του ικανοποίηση, πάνω από τη συνολική χαρά και την ηρεμία που θα έπρεπε χθες βράδυ να ακολουθήσουν του μεγάλου και άνετου διπλού του Ολυμπιακού, σε αντίθεση με τα όσα έγιναν στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, τις μηνύσεις και γενικότερα την εξωαγωνιστική μιζέρια που θα επικρατήσει πάλι έστω και για 48-72 ώρες.
Ήθελε να το πανηγυρίσει/γιορτάσει εκείνος με το δικό του τρόπο, για να πάρει λίγο παραπάνω από την πίτα της χαράς. Δικαίως αν μπεις στη θέση του, κακώς αν καθίσεις οπουδήποτε αλλού. Όπως και αν το είχε κάνει οποιοσδήποτε άλλος ερυθρόλευκος παίκτης, δεν θα είχε συμβεί τίποτα. Όλα έγιναν βάσει της ιστορίας και των σχέσεων των δύο πλευρών και δεν νομίζω πως ο Σπανούλης όταν έκανε τη συγκεκριμένη κίνηση, δεν ήξερε ότι θα έχουμε άλλα. Εδώ στους οπαδούς του Ολυμπιακού την έκανε κάποτε και έγινε συζήτηση για ένα μήνα. Μην παθαίνουμε “σοκ” από την έκπληξη, λες και είμαστε σε άλλο κόσμο χαμένοι. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού “απάντησε” για τα όσα έχει ακούσει αυτά τα χρόνια, ο κόσμος του Παναθηναϊκού με το ντου και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στις δηλώσεις του στην κάμερα της Nova σήκωσαν το γάντι και αντέδρασαν σαν ταύροι μπροστά σε κόκκινο πανί (=Σπανούλης). Πάμε παρακάτω, γιατί εμείς δεν έχουμε και καμία δικαιοδοσία. Ας επέμβει ο ΕΣΑΚΕ, στην τελική. Το δικό του προϊόν είναι αυτό που είδαμε χθες να ξεφτιλίζεται για άλλη μια φορά, με κάθε έννοια. Και αν η απάντηση είναι “δεν είναι το δικό μας, αλλά των ομάδων”, ας κάνει η μάνα (που είναι και στην επικαιρότητα) γιατί έχουμε και δουλειές.
Επιστροφή στη χειρονομία (όχι γιατί έχουμε εμμονή, απλώς επειδή από εκεί ξεκίνησαν και εκεί δυστυχώς τελείωσαν όλα), για να σημειώσουμε ότι ήταν αντικανονική (εξ ου και η τεχνική ποινή) και ίσως βιαστική κίνηση, έστω και αν δεν ήταν υπερβολική, ούτε κάτι που πρέπει να του πάρουν το σκαλπ του Σπανούλη, λες και απείλησε ανθρώπους. Απλά, σε επίπεδο timing, ένα διπλό στο ΟΑΚΑ και ένα πλεονέκτημα έδρας δεν δίνουν τίποτα περισσότερο από καλύτερες πιθανότητες για το πρωτάθλημα και μια ψυχολογική τόνωση, όταν μάλιστα έχεις κατηγορηθεί ως ομάδα για κόμπλεξ σε αυτό το γήπεδο. Άλλωστε, τις παραπάνω πιθανότητες ο Ολυμπιακός τις έχει πετάξει 2-3 φορές στα σκουπίδια, με κάθε πιθανό τρόπο, ακόμα και αν αυτός ο τρόπος είναι καμιά δεκαριά ανάποδα σφυρίγματα και στραβοτιμονιών των διαιτητικών τρίων (ή μήπως να τις πω “ομάδες”;) που έχει συναντήσει σε τελικούς.
Ας έκανε λίγο υπομονή, ένα μήνα και κάτι και πολύ πιθανό να του δινόταν μια πολύ καλύτερη και ταιριαστή ευκαιρία να ρεφάρει για τις κακές βραδιές και τις δύσκολες προσωπικές νύχτες στο ΟΑΚΑ. Και το λέω αυτό, το “πολύ πιθανό”, γιατί πέρα από τις μάνες που ακούσαμε να βρίζονται (τσάμπα και η γιορτή της μητέρας που είναι σε μια εβδομάδα) και κάθε αηδιαστική, σχεδόν απάνθρωπη έκφραση που βγήκε στη δημοσιότητα, το πιο σημαντικό που είδαμε στο ΟΑΚΑ, είναι η αγωνιστική ανωτερότητα του Ολυμπιακού. Όλα τα υπόλοιπα είναι εξαιρετικά για να πουλήσουμε εμείς στα media, γιατί μόνο με το πόσο καθαρά νίκησαν οι ερυθρόλευκοι, θα είχαμε πάει για ύπνο το βράδυ του Σαββάτου από τις 12 και όχι στις 03.00.
Ένας ανώτερος, καλύτερος Ολυμπιακός, από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, ήταν αυτός που εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ. Ο ίδιος (που λέει ο λόγος και το ρόστερ) Ολυμπιακός που έχασε από τα εφηβικά πριν από οκτώ μήνες, αλλά κερδίζει σαν άντρας εδώ και 20 μέρες σε όλα τα σημαντικά ματς που δίνει. Με ηρεμία, καθαρό μυαλό, ωραίο μπάσκετ και σταθερότητα, έχοντας αφήσει τραυματισμούς και προβλήματα πίσω του, με μια αρκετά ισορροπημένη 8αδα παικτών που δίνει το ρυθμό σε κάθε αγώνα, με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο σαν έτοιμο από καιρό για αυτή τη θέση και με δεδομένη όχι την επιτυχία (αυτή καλώς ή κακώς κρίνεται από το αποτέλεσμα), αλλά τη δυνατότητα διεκδίκησης των δύο σημαντικότερων στόχων της χρονιάς.
Φαίνεται, ότι εκείνο το χαμένο Κύπελλο δεν το θυμάται κανείς πια, ούτε καν αυτοί που πήγαν εκείνο το βράδυ στο ΣΕΦ για να φοβερίσουν παίκτες και Μπαρτζώκα, αναγκάζοντας τον τελευταίο σε παραίτηση και στο να γίνει η “αλλαγή που πρέπει να έρθει”. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πιστεύω ότι το φετινό ρόστερ που έκτισε εκείνος και η παραίτηση του, οδεύουν να γίνουν ισάξιες αποφάσεις με αυτές που πήρε ο Μπαρτζώκας στους δύο αγώνες του Final Four του Λονδίνου, όταν οδήγησε τον Ολυμπιακό στο back to back. Οδεύουν βέβαια, με τη σφραγίδα του Σφαιρόπουλου ο οποίος σε όλο το 2015 βάζει ολοένα και περισσότερο τις δικές του αρχές στην ομάδα και η νίκη στο ντέρμπι έχει κατά πολύ μεγάλο βαθμό το όνομα του πάνω της.
Είναι αυτά τα παιχνίδια της μοίρας και του αθλητισμού που αλλάζουν τα δεδομένα και κάνουν την ιστορία να αποκτάει ενδιαφέρουσες πτυχές. Σαν τις αγωνιστικές πτυχές που έχει αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός, σαν τις πτυχές που έχουν συνήθως τα αμυντικά πλάνα του Σφαιρόπουλου. Να πω την αλήθεια, τίποτα από αυτά δεν έβλεπα με μεγάλες πιθανότητες πριν οκτώ μήνες. Όχι γιατί η ομάδα του Ολυμπιακού δεν είναι ικανή ή ο Σφαιρόπουλος δεν είναι ένας πραγματικά καλός Έλληνας προπονητής, αλλά γιατί τέτοιες βραδιές όπως εκείνη του αγώνα Κυπέλλου, διαλύουν ομάδες.
Οι ερυθρόλευκοι όμως, αρχές Μαΐου, με το Φάιναλ Φορ της Μαδρίτης μπροστά τους και τα play off του πρωταθλήματος καβάλα στο άλογο πλεονεκτήματος, δείχνουν όχι μόνο να μη διαλύθηκαν, αλλά έτοιμοι να πάρουν Ευρωλίγκα ή/και πρωτάθλημα και δείχνουν μια πραγματικά μεγάλη ομάδα, που κουβαλάει στο DNA της, επιτυχίες και εμπειρίες των τελευταίων 4-5 ετών. Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να κατακτήσει το εφηβικό πρωτάθλημα που γίνεται στην Πτολεμαϊδα (και στο οποίο ο Ολυμπιακός δεν συμμετέχει) και προσπαθεί να ανασυνταχθεί, για να μπας και κάνει την ανατροπή και επανέλθει σε καλή κατάσταση στο επίπεδο των ανδρών. Κάτι περίεργες συμπτώσεις που συμβαίνουν.
