Από την εποχή του Κούουσμα

Όσες 25αρες και αν ρίξει στο ΣΕΦ φέτος ο Ολυμπιακός δεν φτάνουν. Ο τίτλος κρίνεται στο ΟΑΚΑ, εκτός έδρας, μακριά από την άνεση των καλαθιών του φαληρικού γηπέδου, κόντρα σε θεούς και (ψυχολογικούς) δαίμονες.

Οι ερυθρόλευκοι, που ξεκίνησαν με -2 το φετινό πρωτάθλημα, ήξεραν πολύ καλά όλη τη χρονιά ότι για να κατακτήσουν τον τίτλο, έπρεπε να νικήσουν μέσα στο ΟΑΚΑ στους τελικούς. Ακόμη και όταν έχαναν στην κανονική περίοδο, δεν είχε καμία σημασία.

Γι’ αυτό και η χθεσινή, εμφατική και ξεκάθαρη νίκη δεν παίζει μεγαλύτερο (από μια απλή νίκη) ρόλο στην έκβαση της σειράς των τελικών, αλλά για να μη μηδενίσουμε και ισοπεδώσουμε τα πάντα, ας σημειώσουμε την ουσία των +25 πόντων.

Ο Ολυμπιακός του back2back, του πρωταθλήματος πριν δύο καλοκαίρια, του ελληνικού κορμού, της φρεσκάδας και της ενέργειας, του value for money ρόστερ, δεν είχε να επιδείξει ούτε μια μεγάλη νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό αυτά τα χρόνια. Ακόμη και στους τελικούς του 2012, χρειάστηκε να του βγει η γλώσσα (#diplis) του Σπανούλη για να φτάσει ο Ολυμπιακός στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και σας παρακαλώ, μην μου φέρετε σαν παράδειγμα κανένα παιχνίδι χωρίς κόσμο, στην αρχή της σεζόν ή στο 2k2014, γιατί αυτά τα ματς δεν είναι ούτε για να περάσει η ώρα.

Η αυτοπεποίθηση, που υπογράμμισε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας στις δηλώσεις του, είναι τεράστιο πράγμα, ειδικά στο μπάσκετ. Έχουν υπάρξει παίκτες χαμηλών (αντικειμενικά) δυνατοτήτων, που λόγω αυτοπεποίθησης για κάνα δύο χρόνια, έκαναν μεγάλες σεζόν και έλυσαν το πρόβλημα της ζωής τους, ασχέτως αν μετά χάθηκαν κάπου στην άκρη του πάγκου μιας μεγάλης ομάδας. Από τον φετινό Ολυμπιακό, λοιπόν, τόσο στην Ελλάδα, αλλά πολύ περισσότερο στην Ευρωλίγκα, έλειπε η αυτοπεποίθηση. Κάτι οι τραυματισμοί, κάτι οι όποιες λάθος επιλογές σε ξένους, κάτι τα στραβά αποτελέσματα και ήταν φανερό σε πολλά παιχνίδια πως ο “κορμός” που πίστευε ότι όλα τα ματς γυρίζουν, έφτανε το τρίτο δεκάλεπτο και ψαχνόταν πώς και τι.

Το βράδυ της Δευτέρας στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός έπαιξε επί 40 λεπτά με την ψυχολογία, την αυτοπεποίθηση και το πείσμα στο κόκκινο. Πάνω σε αυτά, ανέβασε το ρυθμό στην άμυνα, εκτόξευσε το ρυθμό στην επίθεση και ένας Παναθηναϊκός λαβωμένος λόγω απουσίας του Γκιστ και ταβανωμένος λόγω γενικότερης σύνθεσης στο ρόστερ του, κλήθηκε να σταματήσει μια ομάδα που την προηγούμενη φορά που έπιασε ρυθμό στο ΣΕΦ, νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης των runners and gunners Ισπανών γκαρντ. Με μηδενική δόση υποκειμενικής κρίσης, ο Ολυμπιακός σε αυτό το ρυθμό, δεν γίνεται να περιοριστεί από τον Παναθηναϊκό.

Γι’ αυτό και οι πράσινοι στο ΟΑΚΑ κάνουν αυτό που ξέρουν. Τσακίζουν την πρόθεση και τη φιλοσοφία των ερυθρολεύκων να ανοίξουν το ρυθμό. Πάνε το παιχνίδι στους 60 πόντους και εκεί ο Ολυμπιακός όχι απλά δεν μπορεί, αλλά δεν ξέρει πώς να κερδίσει. Μια ομάδα που έχει χτιστεί για να παίζει μπροστά, δεν της είναι εύκολο να κερδίσει τίτλους έχοντας το μυαλό της μόνο πίσω. Οπότε, στο ΟΑΚΑ οι ερυθρόλευκοι μπλοκάρουν, τα βρίσκουν ζόρικα, αρχίζουν τις μαγκιές με την μπάλα και τελικά όταν φτάνει η ώρα της κρίσης, στο τελευταίο δεκάλεπτο, προσπαθούν να φτάσουν στο καλάθι με ένα πλάνο της προκοπής, αλλά δεν γίνεται. Το πλάνο, εκείνη την ώρα έχει πάει περίπατο, γιατί το μυαλό έχει χαλάσει. Η κακή συσσωρευμένη ψυχολογία, το έχει βγάλει εκτός λειτουργίας.

Συνεπώς, η διαχείριση αυτών των 25 πόντων για τις επόμενες μέρες, μέχρι τον αγώνα της Πέμπτης, θα δώσει ή όχι τον τίτλο στον Ολυμπιακό. Προφανώς, όχι γιατί πρέπει οι ερυθρόλευκοι να πιστέψουν ότι μπορούν σε κάθε ματς να ρίχνουν 20αρες στον Παναθηναϊκό (και δεν μπορούν και ο Παναθηναϊκός δεν είναι για να τρώει 20αρες), αλλά γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι στο ΟΑΚΑ δεν βγαίνουν φαντάσματα, δεν υπάρχουν δράκοι και δεν τους την έχουν στημένη. Αν δείτε τις πρώτες τρεις φάσεις στο ΣΕΦ χθες και τις τρεις πρώτες φάσεις στο ΟΑΚΑ την προηγούμενη Πέμπτη, θα καταλάβετε ότι ο Ολυμπιακός στο γήπεδο μπαίνει και γυαλίζει το μάτι του και στο ΟΑΚΑ, μπήκε από χαλαρός μέχρι φοβισμένος”. Όμως, όπως αρκετές φορές γράφει ο Παντελής τόσο εδώ, όσο και στο ΦΩΣ, όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται.

Ναι, είναι ένας τελικός, σε δύσκολη έδρα, με δύσκολες συνθήκες, απέναντι σε μια καλή ομάδα, απέναντι σε ένα μεγάλο αντίπαλο. Όμως, ο Ολυμπιακός δεν έχει κερδίσει ποτέ σε τελικούς τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, έχει να “σφραγίσει” τίτλο εκτός έδρας από την εποχή που στο κλειστό της Γλυφάδας έκανε προπόνηση ο Κούουσμα (ενώ έχει βιώσει δυο και τρεις φορές αυτό το συναίσθημα χάνοντας μέσα στο ΣΕΦ) και φέτος βρίσκεται κοντά σε ένα 0/3 στους στόχους που είχε θέσει στην αρχή της χρονιάς και παίζει απέναντι σε έναν ομολογουμένως προβληματικό ή τέλος πάντων σε κακή εποχή Παναθηναϊκό; Με συγχωρείτε, αλλά αν όχι φέτος, πότε;