Από τον Διαμαντίδη στον Διαμαντάκο

Στον ψυχίατρο, Παντελή, για να κάνεις δουλειά πρέπει πρώτα να αποδεχθείς ότι έχεις πρόβλημα και πώς χρειάζεσαι βοήθεια, γιατί νιώθεις αδύναμος και ανήμπορος να βρεις λύση. Όσο για σένα, φίλε αναγνώστη, που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές και δεν έχεις προλάβει να διαβάσεις τι έχει γράψει ο Διαμαντόπουλος στην παρακάτω πόρτα του Sport24.gr, πήγαινε κι έλα πάλι πίσω.

Γιατί, ναι, η ψυχιατρική ανάγκη του Ολυμπιακού είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη, όμως δεν σημαίνει ότι θα είναι και απολύτως λυτρωτική, αν πρώτα δεν αντιληφθούν άπαντες στον Ολυμπιακό, ότι με αυτά τα πειραγμένα (για ουσιαστικούς μεν, αλλά μη αγωνιστικούς λόγους δε) μυαλά δεν υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα.

Οι τρόποι με τους οποίους χάνει και κάθε 2-3 μήνες στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός είναι πλέον τόσοι πολλοί και διαφορετικοί, που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Γιατί, ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα δεν είναι ο μόνος που χάνει, πριν φτάσει ή έστω πριν τελειώσει ένα ματς στο ΟΑΚΑ. Και του Γιαννάκη έχανε και του Γκέρσον έχανε και του Ίβκοβιτς έχανε και όλων έχανε. Με τον Διαμαντίδη ξεκίνησε να κερδίζει ο Παναθηναικός τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και τώρα πια, τα χρόνια πέρασαν και τον κερδίζει πάλι με τον Διαμαντίδη, αλλά και με τον Διαμαντάκο και με τον Παππά και με τον Μπλουμς και με ό,τι δεν μπορεί ένας απλός νους να φανταστεί. Είναι δηλαδή και κάπως καρμικά αστεία όλη αυτή η ιστορία που γράφει και ξαναγράφει ο Ολυμπιακός

Αστεία και συγκεκριμένα μαύρου χιούμορ, αν τη ζεις απ’ έξω, γιατί από μέσα, είτε είσαι παίκτης σαν τον Σλούκα που πρέπει να βγεις και να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα (τα οποία μάλιστα είναι και διφορούμενα, καθώς το ότι δεν έκαναν φάουλ οι παίκτες του Ολυμπιακού στο +1, δεν ξέρω και πόσο καταδικαστικό είναι - εννοώ όταν είσαι με 1 πόντο μπροστά δεν είναι και ξεκάθαρη αυτή η επιλογή), είτε είσαι ο Μπαρτζώκας που έχεις πάρει ένα τεράστιο πρωτάθλημα Ευρώπης, αλλά δεν μπορείς να κερδίσεις σε καθοριστικό/κρίσιμο//τίτλου παιχνίδι κανενός είδους, πρόελευσης και προπονητή Παναθηναϊκό, είτε είσαι ο Σπανούλης όπου εκτός από έναν 5ο τελικό πριν τρεις σεζόν (με κεκτημένη ταχύτητα από την πρώτη Ευρωλίγκα του back to back) δεν έχεις τίποτα, μα τίποτα, να επιδείξεις στο ΟΑΚΑ, είτε είσαι η διοίκηση του Ολυμπιακού, όπου δεν μπορείς να δεις την ομάδα σου να απαντάει στο γήπεδο, όσα δεν απαντώνται εκτός αυτού, είναι πολύ δύσκολο να ζεις από μέσα (σ)τον Ολυμπιακό.

Βέβαια, όλοι οι παραπάνω έχουν αυτή τη δουλειά. Και στη δουλειά τίποτα δεν είναι εύκολο, εκτός αν είσαι κανάς χαραμοφάης που σου έχει κάτσει μια καλή θέση και τα αρπάζεις ωραία και ούτε που σε νοιάζει αν καίγονται κώλοι δίπλα σου. Όμως, στον Ολυμπιακό δεν υπάρχουν τέτοιοι. Ούτε οι παίκτες (οι συγκεκριμένοι) είναι, ούτε ο Μπαρτζώκας είναι, ούτε οι Αγγελόπουλοι είναι πρόεδροι εξ αποστάσεως και τηλεφώνου. Ωστόσο, οι ήττες στο ΟΑΚΑ πάνε κι έρχονται. Μάλλον μόνο έρχονται, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Με κόντρα διαιτησίες, με ίσιες και καλές διαιτησίες, με τον κόσμο να ουρλιάζει, με τον κόσμο να απουσιάζει, με τις άσπρες πολυθρόνες άδειες ή με την Ελεονώρα Μελέτη, δεν έχει καμία σημασία. Όλα τριγύρω αλλάζουν, παίκτες, προπονητές, μέχρι και διαφημιστικές πινακίδες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα των κρίσιμων αγώνων με τον Ολυμπιακό παραμένει ίδιο.

Μην με ρωτήσεις τι θα έκανα σήμερα, αν ήμουν ο Μπαρτζώκας, ούτε τι αποφάσεις θα έπαιρνα αν ήμουν ο ένας από τους δύο Αγγελόπουλους, ούτε πώς θα πήγαινα στην επόμενη προπόνηση αν ήμουν ο Σπανούλης και κάθε περυσινός ή παλαιότερος παίκτης του Ολυμπιακού (οι φετινοί, δεν έχουν ιδέα, τώρα την απέκτησαν). Δεν είμαι στη θέση τους και δεν θα ήθελα να είμαι, όσο λαμπερές και δυνατές και αν φαίνονται από μακριά. Στη συγκεκριμένη ομάδα, με την ιδιοσυγκρασία που έχει ο κόσμος της, τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένος όταν οι ήττες είναι περισσότερο σκληρές από όσα μπορεί να αντέξει ένας ερυθρόλευκος εγωισμός. Και όποια ομάδα και αν υποστηρίζεις, γνωρίζεις, πως αυτός ο εγωισμός δεν είναι και κάνα μικρό μέγεθος, ούτε χαλιναγωγείται από μη αγωνιστικές ικανοποιήσεις και μόνο. Ίσα, ίσα που είναι υπέρμετρος και γι’ αυτό πολλές φορές χάνεται η ουσία από συζητήσεις που αφορούν την ομάδα (μπάσκετ καλή ώρα) του Ολυμπιακού.

Η ουσία είναι λοιπόν, ότι ο Ολυμπιακός έχει πάνω από 1 χρόνο να κατακτήσει τίτλο (μετά το back to back), έχει πάνω από 2 χρόνια να κατακτήσει εγχώριο τίτλο και μετράει απανωτές ήττες από τον Παναθηναϊκό σε διάφορα αγωνιστικά και μη επίπεδα. Όμως, ακόμη και αν κοιτάξεις πίσω από αυτά τα 1-2 χρόνια, θα δεις πάλι τον Ολυμπιακό να προσπαθεί να αποδείξει σε φίλους και εχθρούς ότι μπορεί να βρισκεται στην κορυφή, ότι την αξίζει, χωρίς αποτέλεσμα. ΜΙΣΟ. Οι δύο συνεχόμενες Ευρωλίγκες που έχει κατακτήσει ο Ολυμπιακός είναι ένα από τα πιο μεγάλα αθλητικά κατορθώματα που έχει να επιδείξει το ελληνικό μπάσκετ και εν γένει ο ελληνικός αθλητισμός. Όμως, το να ζεις διαρκώς με το παρελθόν στο μυαλό σου και να θολώνουν οι αναμνήσεις την κρίση σου, δεν είναι μια φυσιο-λογική ζωή. Τότε, ναι Παντελή, πας σε ψυχίατρο και τα ψάχνεις όλα από την αρχή.

Υ.Γ. Η χρονιά για τον Ολυμπιακό μόλις άρχισε και μπορεί το τέλος της να τον βρει με τρόπαια (ή με το απόλυτο τίποτα) και να γυρίσουμε πίσω να δούμε αυτό το ματς και να τρομάξουμε από το πόσο μακρινό και διαφορετικό (;) θα φαίνεται. Δεκτό και σεβαστό. Μέχρι τότε, όμως, τι να κάνουμε, με αυτά που γίνονται και βλέπουμε; Να κόψουμε το γράψιμο; Δύσκολο, γιατί τώρα προσπαθούμε να κόψουμε το κάπνισμα. Ας μείνει και κάτι να ξεχαρμανιάζουμε...