Ο τελικός Κυπέλλου έχεις μόλις τελειώσει και ενώ στη μία, πράσινη, πλευρά του γηπέδου παίκτες και προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού πανηγυρίζουν περισσότερο από ποτέ την επικράτησή τους απέναντι στον Ολυμπιακό, στην άλλη γωνιά του ρινγκ (πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις το Ελληνικό, όταν περνάνε κροτίδες πάνω από το παρκέ και πέφτουν μπουνιές στο διάδρομο πάνω από τα δημοσιογραφικά με τις αστυνομικές δυνάμεις να κοιτάζουν αμέτοχες – ή μήπως έμμεσα συμμέτοχες;) οι ερυθρόλευκοι οδεύουν προς τα αποδυτήρια με σκυμμένο κεφάλι, έχοντας «χαρίσει» κούπα και μεγάλο κομμάτι ψυχολογίας, για τη συνέχεια, στον αιώνιο αντίπαλο.

Σε εκείνο το σημείο, οι μισοί από τους οπαδούς του Ολυμπιακού χειροκροτάνε τους παίκτες και την προσπάθεια που έκαναν (παρά την «προσπάθεια» που έκαναν, επίσης, για να χάσουν), άλλοι σχεδόν αδιαφορούν ή ετοιμάζονται να φύγουν και κάποιοι ρίχνουν τα καθιερωμένα πο$%$λίκια, αγανακτισμένοι ίσως από τα πολλά χρόνια στα οποία ο μπασκετικός Ολυμπιακος βρίσκεται στο εγχώριο κυνήγι του Παναθηναϊκού, αλλά αγνοώντας μάλλον ποιους παίκτες έχουν απέναντί τους. Όχι αυτούς που κόστιζαν 27 εκατομμύρια ευρώ, αλλά αυτούς που κοστίζουν το 1/3 των χρημάτων. Όχι κάποιους που έχουν φάει τα μεγάλα ματς με το (τσίγκινο έστω) κουτάλι, αλλά τον Σλούκα και τον Μάντζαρη που έχουν παίξει δύο ντέρμπι όλα κι όλα στη ζωή τους.

Όχι, αυτό δεν αποτελεί τη δικαιολογία του Ολυμπιακού για το -1 που έχασε, αντί του +7 που έπρεπε τουλάχιστον να συντηρήσει (όποιος θεωρεί ότι τα +13, τα +18 και άλλες τέτοιες διαφορές είναι ρεαλιστικές για να τελειώσουν οι ερυθρόλευκοι έναν τελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό, λογικά βλέπει άλλο άθλημα). Όμως, είναι μία από τις πολλές και διαφορετικών χρωμάτων (είτε αυτό είναι το «άσπρο», αλλά επαναλαμβάνω δικαιολογημένο ή τέλος πάντων δικαιωματικό, χρώμα του x Μάντζαρη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ματς, είτε αυτό είναι το γκρι χρώμα των όποιων διαιτητικών αποφάσεων) αιτίες που οι ερυθρόλευκοι δεν πήραν αυτόν τον τίτλο. Είναι τελείως διαφορετικό να έχεις παίξει έναν τελικό στη ζωή σου και άλλη υπόθεση και εμπειρία ζωής, να έχεις παίξει 15.

Ο Διαμαντίδης, π.χ. μέσα από αυτούς τους 15 τελικούς έχει μάθει (εκτός από το να παίρνει ματς μόνος του, να τρέχει σαν σκυλί στην άμυνα και να είναι 10 χρόνια σε κορυφαίο επίπεδο, και να ηλεκτρίζεται και να πετάγεται στις επαφές (ενώ ο Άντιτς κάνει το σταυρό του, απορημένος γιατί του σφύριξαν φάουλ) αλλά ο Μάντζαρης (πάλι, αλλά τι να κάνω, σε αυτή τη φάση βρέθηκε να τον μαρκάρει) εκτός του ότι δεν έχει τα χέρια στην προέκταση του σώματός του στα 26’’, ο Διαμαντίδης του βάζει το χέρι κάτω από τον αγκώνα, δημιουργεί την επαφή, κερδίζει το φάουλ (αφού ο ένας είναι ο Διαμαντίδης και ο άλλος είναι –ποιος;- ο Μάντζαρης και ο όποιος διαιτητής μπορεί να θυμάται το επώνυμό του, αλλά δεν τον φωνάζει και με το μικρό του όνομα) και πάει σπίτι του για να δει στο βίντεο τι λάθος έκανε, ώστε την επόμενη φορά να είναι πιο προσεκτικός για το πού βάζει τα χέρια του.

Η δίψα του ενός και το κάψιμο του άλλου

Είναι φανερό πια ότι ο Ολυμπιακός διψάει για τα ματς με τον Παναθηναϊκό (περισσότερο κι από άλλες χρονιές που είχε είτε κάποιους χορτασμένους από τίτλους ή μπάσκετ παίκτες), την ώρα που οι πράσινοι παίζουν με τους ερυθρόλευκους, αντιλαμβανόμενοι ότι καίγονται, γιατί δεν θέλουν να χαρίσουν το παραμικρό ποσοστό από την υστεροφημία τους, τώρα που ο κύκλος αυτής της ομάδας οδεύει προς το τέλος του, για αγωνιστικούς, διοικητικούς ή ηλικιακούς λόγους. Αυτό ώθησε τον Παναθηναϊκό στο παρκέ να πιέζει στο πρώτο δεκάλεπτο λες και είχε μέσο όρο ηλικίας 25 χρόνια και το άλλο, έδωσε στον Ολυμπιακό ενέργεια στο τρίτο δεκάλεπτο να πιέζει, τρέχει και να στριμώχνει (για δεύτερη φορά φέτος μετά το ΣΕΦ) στα σχινιά τον αντίπαλό του.

Και εδώ είναι η πιο σημαντική διαφορά σε σχέση με άλλα χρόνια. Στα τρία ματς που έχουν παίξει φέτος οι δύο ομάδες, ο Ολυμπιακός έχει βάλει στα σχινιά δύο φορές τον Παναθηναϊκό, όσες δεν είχε κάνει όλα αυτά τα οκτώ χρόνια που ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος ηγούνται της (πολυπόθητης και αργοπορημένης) αντεπίθεσης της ομάδας του Πειραιά. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε στο ΟΑΚΑ (απέναντι σε μια άλλη ομάδα, με άλλους παίκτες), έχασε στο ΣΕΦ στο σουτ ενώ έχανε με 18 πόντους και κέρδισε στο Ελληνικό στο σουτ, ενώ έχανε 13 πόντους. Και έρχεται τώρα κάποιος και ρωτάει: «τι σημασία έχουν όλα αυτά;». Αν κοιτάς το δέντρο καμία. Αν κοιτάς το δάσος, μεγάλη.

Γι’ αυτό και χθες, μετά το ματς, διαφωνούσα με πολύ αγαπητό φίλο και συνάδελφο, υποστηρίζοντας ότι «είναι ίσως η καλύτερη ήττα του Ολυμπιακού», γιατί εκτός του ότι συνέβη στο Κύπελλο και όχι στον πρώτο τελικό των πλέι οφ (όπου οι ερυθρόλευκοι πρέπει για μια φορά στην πρόσφατη ζωή τους να υπερασπιστούν το πλεονέκτημα έδρας), συνέβη και σε μια ομάδα που αν μη τι άλλο δείχνει να «ακούει», να «μαθαίνει» και να μένει συγκεντρωμένη μετά τις ήττες της, συνεχίζοντας τη δουλειά που πρέπει να κάνει, γιατί πολύ απλά δεν έχει καμία άλλη επιλογή. Εκτός του Βασίλη Σπανούλη, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες οφείλουν στους εαυτούς τους να μάθουν και όχι να εκνευριστούν, όχι να πουν «μας σφάζουν, μας κάνουν, μας δείχνουν», γιατί δεν είναι απλώς καινούριοι στον Ολυμπιακό, είναι καινούριοι στο παιχνίδι των τίτλων και του πρωταθλητισμού.

Και μια που το ‘φερε η κουβέντα για τον Σπανούλη...

«Κρύφτηκε», «παίρνει 2.5 εκατομμύρια ευρώ για να τη δώσει στον Μάντζαρη;», «δεν θέλουμε τέτοιους ηγέτες». Αυτές είναι λίγες από τις φράσεις που ακούστηκαν μετά τον τελικό, τη χαμένη τελευταία επίθεση και την αμέτοχη στάση του Σπανούλη στην τελευταία φάση. Κάπου διάβασα ότι «ζητάει μόνο μια φορά την μπάλα από τον Μάντζαρη» και όντως, αυτό ισχύει. Αλλά, δεν μπορώ να προσυπογράψω ότι κρύφτηκε, γιατί δεν το έκανε σε όλο το υπόλοιπο ματς, όταν η μπάλα έκαιγε, ούτε το κάνει γενικώς στην καριέρα του, ό,τι κι αν λένε οι πληγωμένοι –τώρα- Παναθηναϊκοί επειδή πήγε στον Ολυμπιακό, ό,τι κι αν πιστεύουν κάποιοι από τους οπαδούς των ερυθρολεύκων που νιώθουν ότι ο Σπανούλης «κάθεται» πάνω στα λεφτά των Αγγελόπουλων.

Αν καθόταν πάνω στα χρήματά του, πέρυσι δεν θα έπαιζε με διαλυμμένο προσαγωγό επί 4 μήνες κι ενώ δίπλα του έλεγαν να κάνει εγχείρηση (και φυσικά να χάσει τη χρονιά). Και ας καθίσει επιτέλους η αντιπολίτευση να δει, τι ακριβώς κάνει και πώς παίζουν τον Σπανούλη και ειδικότερα ο Παναθηναϊκός σε κάθε ματς. Στον τελικό του Κυπέλλου ο Ομπράντοβιτς άλλαξε τέσσερις παίκτες, του παίζει την πιο επιθετική (σε σημείο ξύλου) άμυνα που μπορεί, είτε γιατί τον θεωρεί το μεγαλύτερο εμπόδιο προς τη νίκη επί του Ολυμπιακού (που είναι), είτε γιατί θέλει να τον «σβήνει» από το γήπεδο, για δικούς του προσωπικούς λόγους.

Και αν θέλετε, να πω ακριβώς ποιο θεωρώ λάθος του Σπανούλη στα ματς με τον Παναθηναϊκό, ειδικότερα σε αυτά που δεν έχει πάει καλά τα δύο αυτά χρόνια. Δεν είναι το 1/15 τρίποντα που έχει απέναντι στην πρώην ομάδα του φέτος, όπως έγραψε ο Τριαντάφυλλος. Είναι τα 10 τραβηγμένα σουτ, ο υπερβάλλοντας ζήλος, το personal που βάζει στο παιχνίδι του και αφήνει να του θολώσει το μυαλό. Στο ΣΕΦ, όταν ο Παναθηναϊκός τον πίεζε πάλι με τον ίδιο τρόπο, ο 4 σκόρερ της Ευρωλίγκα, μοίρασε το παιχνίδι και ο Ολυμπιακός ξέφυγε με 18 πόντους. Στο Ελληνικό, έβαλε την «προσωπική» του δικαίωση, σε κάποιες στιγμές, πάνω από την ομαδική λειτουργία.

Αλλά, προς Θεού, δεν μπορώ να γράψω ότι κρύφτηκε. Αν ήθελε να κρύβεται στα ματς με τον Πανθηναϊκό, δεν θα έπαιρνε με διαφορά τις περισσότερες προσπάθειες από τον δεύτερο, τόσο στα τρίποντα, όσο και στα δίποντα. Ακόμη και στο ΟΑΚΑ, την πρώτη φορά που πήγε στην πιο δύσκολη βραδιά του, έπαιξε 31 λεπτά και είχε 0/5 δίποντα,1/4 τρίποντα και 6 ασίστ. Γιατί, τότε τα σουτ με τον Παναθηναϊκό, την Εθνική ομάδα και τον Ολυμπιακό σε Ελλάδα και Ευρώπη, στα κρίσιμα σημεία, τα έχει πάρει άλλος και έχει μπερδευτεί ένα ολόκληρο μπασκετικό, φίλαθλο κοινό. Αν είναι υιοθετήσουμε την άποψη ότι αυτός ο παίκτης δεν έχει πρόβλημα να χάνει, τότε πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά από αυτά που πιστεύουμε. Μπορεί να έχει αδυναμίες και στοιχεία σαν παίκτης ή ακόμη και χαρακτήρας που άλλους ενοχλούν ή εμποδίζουν τον ίδιο να έχει καθαρό μυαλό σε κάθε ματς και για 40 λεπτά χωρίς σταματημό, αλλά δεν είναι παίκτης που κρύβεται. Δεν ήταν ποτέ, ούτε και τώρα.

(Λιγότερες από) 1000 λέξεις για τον Πρίντεζη

Κάποια στιγμή, χθες κατά τη διάρκεια του ματς, κι ενώ ο Ολυμπιακός όδευε προς το +13 στο τρίτο δεκάλεπτο, έταξα στο Twitter 1000 λέξεις για τον Γιώργο Πρίντεζη. Ο Τριαντάφυλλος το είδε και έτσι στο σχόλιό του δεν αναφέρθηκε στο διεθνή φόργουορντ, γράφοντας ότι «το αφήνει σε μένα». Προφανώς, η ήττα του Ολυμπιακού μειώνει και τις λέξεις. Γιατί, παρά τους 17 πόντους και την εντυπωσιακή εμφάνιση του Πρίντεζη, το τέλος της βραδιάς τον βρήκε στους χαμένους και όχι στους νικητές και από όσο ξέρω, το τελευταίο που τον νοιάζει αυτή τη στιγμή, είναι αν θα αναγνωριστεί η προσπάθειά του.

Από την άλλη, όμως, ο Πρίντεζης θα αδικηθεί αν κριθεί για το κάθε ματς ξεχωριστά. Η συνολική παρουσία του και σταθερότητά του είναι αυτές που πρέπει να υπογραμμιστούν και κατά την άποψή μου, ο Γιώργος Πρίντεζης είναι ο πιο σταθερά καλός παίκτης του φετινού Ολυμπιακού. Δεν έχει κάνει άσχημα παιχνίδια, δεν έχει εκτεθεί και αν συνυπολογίσει κάποιος και το «ναι, θέλω» που είπε πέρυσι με τη μία στους Αγγελόπουλους στην πρόταση που του έγινε, χωρίς ιδιαίτερες διαπραγματεύσεις, καταλαβαίνει κάποιος ότι φέτος ο Πρίντεζης έχει επενδύσει τα πάντα στον Ολυμπιακό. Και έχει αποφασίσει να τα δώσει όλα, για να κάνει απόσβεση.

Και προς τιμήν του, χθες, βγήκε πάλι να μιλήσει στους δημοσιογράφους, δεν κρύφτηκε, δεν έφυγε (αυτό, ναι, να το πούμε «φάουλ» στον Σπανούλη για παράδειγμα που ως ηγέτης και αρχηγός οφείλει να μιλάει και στα άσχημα και στα καλά, ή στον Μάντζαρη που ως νέος θα πρέπει να μάθει να αντέχει και να μην αρνείται τις δηλώσεις μιας ήττας ακόμη και με αυτόν αρνητικό πρωταγωνιστή και όχι μόνο τα πανηγύρια που λύνουν το στόμα). Ο Πρίντεζης βγήκε να μιλήσει, να υπερασπιστεί και τους συμπαίκτες του αν το σκεφτείς, όπως ο Ντόρσεϊ βγήκε για να υπερασπιστεί την ομάδα, αλλά και τον εαυτό του μιλώντας για ξύλο, διαιτητικές αποφάσεις και απουσία σεβασμού για τη συνέχεια των συναντήσεων με τον Παναθηναϊκό από την πλευρά του.

Συνεπώς, οι 1000 λέξεις για τον Πρίντεζη πήραν αναβολή. Σε μια ήττα απαγορεύεται να κερδίσει κάποιος. Ούτε καν τις εντυπώσεις, ακόμη κι αν το αξίζει γενικότερα.

Ο Ίβκοβιτς και το "to be continued..."

Επειδή, θέλω να προλάβω και τα σχόλια για τον Ίβκοβιτς που «κοιμήθηκε» στον πάγκο, ναι ο Σέρβος έδειξε να "ξεχνάει" (να μην τον βάζει, την ώρα έπρεπε να περάσει η μπάλα κοντά στο καλάθι, να πέσει ο ρυθμός, να φθαρεί η άμυνα του Παναθηναϊκού - που δεν είχε κάνει, δεν της είχαν καταλογίσει -ο καθένας ας πάρει αυτό που θέλει- φάουλ) τον Πρίντεζη στο τελευταίο δεκάλεπτο ή να ξεκουράζει (εγκεφαλικά και σωματικά) περισσότερο από όσο έπρεπε τον Σπανούλη στο ίδιο διάστημα, κι ενώ οι υπόλοιποι γκαρντ του Ολυμπιακού είτε πελαγοδρομούσαν απέναντι στην πράσινη πίεση και το ψυχολογικό βάρος των τελευταίων λεπτών, είτε δεν απειλούσαν με συνέπεια οι ερυθρόλευκοι να γίνουν παθητικοί. Όμως, δεν είναι ούτε η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και μάλλον ούτε η τελευταία.

Ο Ίβκοβιτς έχει φτιάξει μια ομάδα που τα δίνει όλα, που παίζει μπάσκετ που λίγοι περίμεναν, αλλά έχει και αυτός αδυναμίες, κυρίως σε κάποια αντανακλαστικά την ώρα του ματς και όχι τόσο στην προετοιμασία του παιχνιδιού που ως τώρα, στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό είναι σχεδόν πάντα καλή. Σκεφτείτε ότι ο Παναθηναϊκός των 86 πόντων, κατά μέσο όρο, του ελληνικού πρωταθλήματος και των 80 της Ευρωλίγκα, έχει βάλει 74, 77 και 71 απέναντι στον Ολυμπιακό στα τρία φετινά ματς.

Δεν έχει βρει, ωστόσο, λύση στα νεκρά διαστήματα της ομάδας και κυρίως στα δύο τελευταία ματς με τον Παναθηναϊκό δεν έχει βρει τον τρόπο να ηρεμήσει τους παίκτες του και να τους πατήσει το φρένο του ενθουσιασμού, της νευρικότητας και να τους βρει το κουμπί της διαχείρισης όχι του να γυρίζουν παιχνίδια, αλλά και να κρατάνε στα χέρια τους τα πιο σημαντικά, αυτά που «καίνε» περισσότερο.

Και αυτή είναι και η κληρονομιά του Ολυμπιακού για τους επόμενους μήνες, να διαχειριστεί αυτή την πρώτη δύσκολη στιγμή της ομάδας στη φετινή χρονιά. Ναι, ο Ολυμπιακός του περιορισμένου ρόστερ τα είχε όλα, μέλι γάλα ως τώρα και αυτό μόνο καλό δεν ήταν. Ήταν κάπως "παραπλανητικό". Ενώ τώρα, έχει μπροστά του τη Σιένα και τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα με μειονέκτημα έδρας (τα οποία ούτε καν έβλεπε όταν ξεκίνησε η σεζόν) και τους τελικούς της Α1 με πλεονέκτημα έδρας.

Και σε σχέση με τις δύο προηγούμενες χρονιές, υπάρχει μια πάρα πολύ σημαντική διαφορά: το Κύπελλο Ελλάδας ήταν και τις δύο φορές "επιτυχία", που ανέβαζε την ψυχολογία αλλά ανέβαζε και τα μυαλά, σε σημείο που έβλεπες τον Κυπελλούχο Ολυμπιακό να αντιμετωπίζει τη συνέχεια των τότε στόχων του λες και είχε κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Από τη μία ήταν ικανοποιημένος που είχε πάρει ένα τρόπαιο, του έφτανε σαν να ήταν λιτοδίαιτος, αλλά παράλληλα με επικίνδυνη χαλαρότητα στους πρώτους τελικούς (επιστημονικά δεν ξέρω αν υπάρχει όρος για αυτή την παράνοια).

Τώρα που το Κύπελλο χάθηκε, δεν υπάρχει τίποτα υλικό για να ανέβει η ψυχολογία. Καλύτερα. Γιατί δεν υπάρχει και τίποτα για ανεβάσει και τα μυαλά. Γιατί αυτά θα χρειαστούν περισσότερο και από την ψυχολογία όταν φτάσει η ώρα.