Be Like Kobe

Δεν φοβήθηκε ποτέ τον ήλιο. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι του άρεσε να πετάει με ελικόπτερο, ούτε επειδή στο ηλιόλουστο Λος Άντζελες επέλεξε να χύσει λίτρα από ιδρώτα για να χτίσει μια καριέρα και μια οικογένεια, μέσα από εμπόδια, ήττες και αρκετή αμφισβήτηση και στις δύο πτυχές της σύντομης εν τέλει ζωής του.

Ο ήλιος για τον Kobe ήταν το είδωλο του, αυτό που ξεπατίκωσε για χρόνια, χαζεύοντας τις μεγάλες στιγμές του στον αέρα, το fade away σήμα κατατεθέν του, την προσήλωση του στην άμυνα, τον τρόπο με τον οποίο περπατούσε, το στιλ με το οποίο έτρεχε, το winning spirit με το οποίο έγινε ο GOAT.

Για τον Kobe Bryant, ο Michael Jordan ήταν ο ήλιος, ήταν ο GOAT, ήταν αυτός που δεν φοβήθηκε να πλησιάσει και ας υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να τον κάψει, όπως τόσους και τόσους Like Mike franchise players που εμφανίστηκαν από το 1998 (χρονιά όπου επί της ουσίας τελείωσε τις "πτήσεις" του ο Jordan ασχέτως των επιστροφών του) και για τα επόμενα 20 χρόνια στο NBA. " Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο πολύ με επηρέασε ως παίκτη και ως ηγέτη" είχε πει ο Mamba για τον MJ23 σε μια ομιλία του μέσα στο γήπεδο το Φεβρουάριο του 2016, σε μια από τις αρκετές προσπάθειες του να εξηγήσει ότι " δεν είναι κακό να θες να μοιάσεις σε κάποιον". Αρκεί να το κάνεις με το δικό σου χαρακτήρα και από το δικό σου δρόμο.

Αυτό ο Kobe το έκανε σε κάθε περίπτωση. Από το πως επιλέχθηκε στα drafts του 1996 απευθείας από το επίπεδο των high schools για να γίνει -τότε- ο νεότερος παίκτης που έπαιξε στο ΝΒΑ στην ηλικία των 18 ετών και 72 ημερών.

Στη συνέχεια τον πέρασαν ο Jermain O'Neal και ο Andrew Bynum, αλλά αυτός είχε ήδη βάλει τη σφραγίδα του, είχε γίνει franchise και μάλιστα έγινε ο απόλυτος Laker, για 20 συναπτά έτη, ερωτευμένος με την ομάδα του, όπως ερωτευμένος ήταν με τη γυναίκα του Vanessa. Ακόμα και όταν βρέθηκε σχεδόν μόνος του, χωρίς τον Shaq, χωρίς τον Malone και με τα Media να είναι βέβαια ότι δεν θα καταφέρει να ξαναβάλει δαχτυλίδι στο χέρι του, εκείνος διέψευσε τους πάντες. Πήρε ακόμα δύο πρωταθλήματα το 2009 και το 2010, έβαλε 81 πόντους σε έναν αγώνα και έγινε ο μεγαλύτερος σκόρερ που γνώρισε ποτέ το άθλημα, ξεπερνώντας τον ήλιο του.

Ναι, ξέρω. Ο Karim και ο Malone ήταν πάνω από τον Kobe στη λίστα με τους σκόρερς, ενώ ο LeBron James τον ξεπέρασε ώρες πριν ο Kobe χαθεί για πάντα στα ομιχλώδη βουνά της Καλιφόρνια, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι όταν ο Jabar έπαιζε, οι άμυνες στο άθλημα του μπάσκετ ήταν εντελώς πιο χαλαρές, ενώ ο ίδιος είχε αντικειμενικά πλεονεκτήματα έναντι των αντιπάλων του, εντός κι εκτός ρακέτας.

Επίσης, το σημαντικότερο που ισχύει ακόμα περισσότερο για τον Karl Malone, ο Magic και ο Stockton φέρουν μεγάλο μερίδιο των πόντων τους, καθώς από τα δικά τους χέρια και κυρίως το δικό τους μυαλό, έβγαιναν πολλοί από τους πόντους τους. Ο Kobe τις περισσότερες φορές έπρεπε να δημιουργήσει για τον εαυτό του, έπρεπε να διαβάσει άμυνες και έπρεπε, κάτι που έκανε σε απόλυτο βαθμό, να είναι clutch player. Μπορεί να ήταν και ο κορυφαίος σε αυτό το ιδιότυπο χαρακτηριστικό που ζητάει από τους παίκτες να έχουν την ύψιστη συγκέντρωση και την κατάλληλη τεχνική κατάρτιση για να καθορίζουν νίκες, τίτλους και στιγμές της ιστορίας.

Ο Kobe. Ένας όχι τόσο ψηλός, όχι τόσο αλτικός, όχι τόσο προικισμένο από προσόντα αθλητής, αποτέλεσε τη σημαντικότερη γέφυρα στην πιο σκληρή, σε επίπεδο branding και marketing, εποχής του NBA. Με τον Jordan να βρίσκεται στη δύση της καριέρας του και πολύ πριν την έλευση του King James, ο Bryant ήταν σημείο αναφοράς για τη λίγκα, ακόμα και στη σκοτεινή περίοδο της προσωπικής του υπόθεσης, την οποία ο ίδιος αποφάσισε να περάσει με τον πιο δύσκολο τρόπο. Στο γήπεδο. Εκεί, που έπρεπε να αποδείξει όχι απλά την αθωότητα του, αλλά την υπόσταση του, ηθική και μη. Ένα είδωλο για εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη, που σήμερα έχουν μεγαλώσει και δεν μπορούν να σταματήσουν τα δάκρυα τους μετά την είδηση του θανάτου του, έπρεπε να σταθεί όρθιο. Να νικήσει.

Το έκανε και μάλιστα αρκετές φορές. Κατέκτησε πρωταθλήματα, χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, δεκάδες προσωπικά βραβεία και ρεκόρ και κυρίως κράτησε το σπίτι του. Κατάφερε να γίνει ο GOAT μιας οικογένειας που έβλεπε τον ήρωα της στο πρόσωπο του. Μια ολόκληρη ζωή με τη Vanessa, 20 χρόνια, 19 παντρεμένοι, αρκετά χολωμένοι, με ένα διαζύγιο να πλανάται στην ατμόσφαιρα αλλά τελικά να ακυρώνεται, με τέσσερις κόρες και μια ακόμα εγκυμοσύνη που δεν πήγε καλά.

Δεν μπορείς και δεν θέλεις να φέρεις στο μυαλό σου, τις σκέψεις που θα κάνει η ίδια από τη στιγμή που έμαθε ότι ο Kobe δεν είναι πια σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορείς και δεν θέλεις να νιώσεις τα συναισθήματα που έχουν εισβάλει στις τρεις άλλες κόρες του οι οποίες πρέπει να μοιράσουν τον πόνο τους ανάμεσα στο γεγονός ότι δεν θα δουν τον πατέρα τους ξανά, και στη σαρκοφάγα σκέψη ότι η Gianna δεν έχει άλλο χρόνο, δεν έχει άλλη επίθεση στα χέρια της.

Την ίδια στιγμή, οι υπόλοιποι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στην πτώση του ελικοπτέρου του Kobe Bryant, βρίσκονται ακριβώς στο ίδιο εκκωφαντικά ίσο σημείο. Του τέλους. Μπορεί γι’ αυτούς να μην αλλάξαμε το χρώμα και το λογότυπο του Sport24.gr, ούτε να χύσαμε δάκρυα ή να βγάλαμε τα συναισθήματα μας στο Facebook, το Twitter και το Instagram, αλλά η ζωή δεν είναι δίκαιη. Δεν ήταν δίκαιη ούτε καν για τον Kobe Bryant, ο οποίος έπρεπε να κερδίσει κάθε χειροκρότημα, αλλά θα είναι πολύ πιο δυνατό αυτό που θα ακουστεί τη στιγμή της ταφής του. Δεν ήταν δίκαιη ούτε για τη Gianna, που μεγάλωσε με το όνειρο να κάνει περήφανο τον πατέρα της μέσα στο γήπεδο, αλλά ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα "έφευγε" μαζί του, για να μπορούν να μιλάνε για μπάσκετ στην άλλη πλευρά, αν υπάρχει.

Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή να νιώθεις άσχημα που πέθανε κάποιος που δεν σε γνώρισε ποτέ, αλλά αυτή είναι η έννοια της αγάπης. Δεν σε ξέρει κι όμως εσύ τον αγαπάς ή τον θαυμάζεις έναν άνθρωπο, επειδή σου χάρισε παιδικές αναμνήσεις, στιγμές χαράς, κομμάτια του εαυτού σου. Μπορεί εκείνος να το έκανε για τη δική του ζωή, αλλά κι εσύ πήρες ό,τι σου έδωσε και κάπως σε επηρέασαν, κάπως σε καθόρισαν. Έτσι λειτουργούν τα είδωλα. Βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, αλλά το είδωλο σου, δεν είναι ο εαυτός σου.

Ο Kobe έβλεπε τον Jordan στον καθρέφτη του, αλλά δεν έγινε ο Jordan 23. Έγινε ο Kobe 24. Για όλους εμάς, που μεγαλώσαμε με αυτούς τους ανθρώπους στους τοίχους των δωματίων μας, αλλά και για όλους εσάς που δεν σας ενδιέφεραν ποτέ γιατί καλά κάνατε, είχα άλλα ενδιαφέροντα, το να γίνεις αυτό που μπορείς στο γήπεδο και στη ζωή σου, είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά του Kobe, γιατί έπεισε παιδιά να " BE LIKE KOBE".

Είναι ο λόγος που έγινε GOAT για κάποιους και δεν παίζει κανένα ρόλο που δεν έγινε GOAT για όλους. Στο τέλος, μέσα στην ομίχλη, αυτοί οι πόντοι δεν μετράνε.