Δεν φτάνουν για τίποτα 20 λεπτά

Η ήττα του Ολυμπιακού από τη Μακάμπι και κυρίως η εικόνα που παρουσίασαν οι ερυθρόλευκοι στο πρώτο ημίχρονο, κάνουν τα λόγια του κάθε Μίχαλου να μην έχουν και μεγάλη σημασία, γι’ αυτό και ας ξεκινήσω με δύο πράγματα, που έχουν πει άλλοι, πολύ πιο ταιριαστοί από την πάρτη μου με το άθλημα.

“ Μια ομάδα μπάσκετ είναι σαν τα πέντε δάχτυλα του χεριού σου. Αν μπορείς να τα ενώσεις όλα μαζί, δημιουργείς μια γροθιά. Έτσι ακριβώς θέλω να παίζετε”. Το έχει πει ο Μάικ Κιζέφσκι (αν δεν ξέρεις ποιος είναι, δεν πειράζει, μπορείς να τσεκάρεις εδώ ).

“ Αν θέλεις συνέπεια, αποδίδεις. Το μπάσκετ είναι μια δουλειά απόδοσης. Πληρώνεσαι για να αποδίδεις. Τα λεφτά σου είναι εγγυημένα, τα λεπτά σου όχι”. Το έχει πει ο Αζάια Τόμας (αν δεν ξέρεις ποιός είναι, δεν πειράζει, μπορείς να τσεκάρεις εδώ ).

Ωραία, τώρα να δούμε πού κολλάνε αυτά: είναι απλό. Δεν νοείται στο πιο σημαντικό παιχνίδι για την πρόκριση και τη 2 θέση του ομίλου, να μπαίνει η ομάδα με αυτό το mentality στο παρκέ, να φαίνονται όλοι λες και θα έδινε φιλικό παιχνίδι και όχι “τελικό”. Δεν γίνεται. Δεν ήταν προετοιμασμένη; Δεν ήταν ψυχολογικά τονωμένη; Όπως και να έχει, δεν νοείται.

Επίσης, δεν γίνεται σε αυτό το επίπεδο, όσα παιχνίδια και αν έχει γεννήσει η Ευρωλίγκα φέτος, για να κάνει πιο ελκυστικό το προιόν της (και το έχει πετύχει, καθώς παρακολουθούμε το πιο ανατρεπτικό Top 16 όλων των εποχών), παίκτες να πασάρουν την μπάλα στον εξώστη του ΣΕΦ (Λο), να μην έχουν καμία επαφή με την ομάδα τους και την όλη κατάσταση (Πέρκινς), να μην πιέζει κανείς στην περιφέρεια, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ΜΟΝΟ αυτο έχει (εντάξει και τον Τζέιμς, για το ξεκάρφωμα).

Ολυμπιακός - Μακάμπι Τελ Αβίβ 67-73

Κι όμως, ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του κατάφεραν στο πρώτο ημίχρονο και τα δύο. Έδωσαν σε μια πολύ φορμαρισμένη ομάδα το δικαίωμα να βρει χώρο, σουτ, ψυχολογία μέσα στο ΣΕΦ που ήταν από μόνο του ψυχρό και ψιλοάδειο, οπότε στη συνέχεια έγινε εκκλησία για να κοινωνήσεις. Και καθώς τα λεπτά περνούσαν, ο Ντέιβιντ Μπλατ άρχιζε τα τρικ του (που ξέρει να κάνει καλά, αφού σε άλλα πάντα χωλαίνει) με τις match up άμυνες, τις “κοροϊδίες” ότι τώρα είναι ζώνη, τώρα men to men και το ερυθρόλευκο μηχάνημα απέναντι μπλόκαρε ολοένα και περισσότερο.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν μια επίθεση κολλάει, δεν υπάρχουν πολύπλοκες λύσεις, γιατί στην ουσία του το μπάσκετ είναι απλό άθλημα. Ανακατεύεις την τράπουλα ως προπονητής, αλλάζεις σχήματα, τροποποιείς τα plays σου, αλλά ενώ ο Μπαρτζώκας προσπαθούσε με συνεχόμενες αλλαγές να λύσει το γρίφο, η απώλεια του Πάουελ είχε κοντύνει την ομάδα, τα φάουλ άρχισαν να μαζεύονται και οι ψηλοί να “κρύβονται” και ο Πέρκινς να τα κάνει άνω κάτω. Οπότε, κάπου εκεί ο προπονητής χάνει την επαφή και την επίδρασή του στο παιχνίδι. Άρα, τι μένει; Η άμυνα.

Λο: "Προσπαθήσαμε, αλλά είχαν απάντηση τα μεγάλα σουτ"

Η άμυνα είναι αυτή που μπορεί να κόψει τη φόρα μιας φιλοξενούμενης ομάδας, όσο σεληνιασμένος και αν βρεθεί ένας Λόγκαν, όσο μεγάλος σκόρερ και παίκτης είναι ένας Σμιθ. Αν πιέσεις, αν ζορίσεις τον αντίπαλο, θα τον κουράσεις, τον εκνευρίσεις, θα τον βγάλεις από το παιχνίδι του. Αν τον κοιτάζεις, θα σε πατήσει κάτω. Γιατί και μπορεί και τον αφήνεις. Έτσι, ο Ολυμπιακός πατήθηκε κάτω στο πρώτο ημίχρονο και βρέθηκε στο -18, σε ένα παγωμένο ΣΕΦ και με τον αέρα έξω να προμηνύει “θύελλες”.

Το δεύτερο ημίχρονο δεν έφτασε (σχεδόν) ποτέ

Ένας προπονητής, που έτυχε να τον έχω σε μικρή ηλικία, έλεγε ότι “το πρώτο ημίχρονο είναι για τα παιδιά και το δεύτερο είναι για τους άντρες” (σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα των ρητών όπως καταλαβαίνετε), εννοώντας ότι όλα σε αυτό κρίνονται ό,τι και αν έχει συμβεί στο πρώτο. Όντως, ειδικότερα στο μπάσκετ των τεσσάρων δεκαλέπτων όλα μπορούν να αλλάξουν, όλες οι διαφορές μπορούν να καλυφθούν στο δεύτερο μέρος. Και ο Ολυμπιακός, προσπάθησε να το κάνει αυτό, παίκτες και προπονητές επέστρεψαν στην επανάληψη πιο σίγουροι για το τι πρέπει να κάνουν μέσα στο γήπεδο.

Ωστόσο, το χαμένο έδαφος ήταν πολύ, τα φάουλ περισσότερα και οι λύσεις, με την απουσία του Πρίντεζη και την απώλεια του Πάουελ, πολύ λίγες, οπότε όταν άρχισε πάλι το rotation τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι ισορροπούσαν το παιχνίδι, μπήκε πάλι ο Πέρκινς, ο Χάινς που ήταν πολύ κακός δεν είχε παίκτες πίσω του να τον αλλάξουν (πέραν του Σερμαντίνι, που λόγω ταχύτητας δεν άντεχε πολύ την τρεχάλα των περιφερειακών της Μακάμπι), ο Σπανούλης κουράστηκε (αφού στο δεύτερο μέρος έπαιξε ΚΑΙ άμυνα), ο Λο δεν βλεπόταν, γενικώς τα πράγματα δεν ήταν νορμάλ.

Μπαρτζώκας: "Εμείς θα πρέπει να το διορθώσουμε"

Οπότε, το νορμάλ (που ήταν να κερδίσει η Μακάμπι του +18 στο πρώτο μέρος) έγινε, ακόμη και με το πιο paranormal τρίποντο του ματς, αυτό του Σμιθ από τα 8 μέτρα που έκοψε τα πόδια και τις ελπίδες για ανατροπή του Ολυμπιακού. Έτσι, όμως είναι αυτά: όλα πληρώνονται και πόσω μάλλον μια τόσο κακή εικόνα όπως αυτή του πρώτου ημιχρόνου; Γιατί να γλιτώσει στην τελική ο Ολυμπιακός την ήττα; Επειδή προσπάθησε στο δεύτερο ημίχρονο; Σόρι, αλλά από τότε που ο Νέισμιθ κατέβασε στο κεφάλι του το άθλημα, χρειάζονται 40 λεπτά για να κερδίσεις ένα ματς.

Το πρόβλημα δεν είναι η ήττα

Σοβαρά, το πρόβλημα δεν είναι η ήττα, είτε τέλος πάντων δεν είναι κάτι που έριξε κάποια ταφόπλακα στους στόχους του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι αν κερδίσουν στα επόμενα δύο παιχνίδια θα περάσουν στην επόμενη φάση, είτε με μειονέκτημα είτε με πλεονέκτημα είτε με απόφαση του Μπερτομέου να γίνουν τα ματς του Ολυμπιακού στο Top 8 στο κλειστό της Γλυφάδας και όχι στο ΣΕΦ, μπας και ξεπεράσει η ομάδα το σύνδρομο άγχους που έχει στο Φάληρο (με τρεις ήττες εκεί και οκτώ νίκες εκτός έδρας, σόρι αλλά δεν είναι λογικά πράγματα, κάτι δεν πάει καλά).

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι όλα φαίνονται περίεργα. Σκαμπανεβάσματα στην ομαδική απόδοση, παίκτες που φορμαρίζονται και ντεφορμαρίζονται ανά δύο εβδομάδες, συμβόλαια που είναι ανοιχτά και θολώνουν το μυαλό ή τη διάθεση, ο προπονητής που ο μισός κόσμος θέλει να του πάρει το κεφάλι και ο άλλος μισός να του δώσει κι άλλο χρόνο για να δουλέψει, παίκτες που από τη μία αποθεώνονται για τα περυσινά και από την άλλη κατηγορούνται σαν να μην υπάρχει αύριο, για μια λάθος πάσα (δείγμα του ότι ο Ολυμπιακός αντί να δημιουργεί μπασκετικό χαρακτήρα στις κερκίδες του, συνεχίζει να έχει παράλογες συνιστώσες σε αυτό το κομμάτι), καμία παρέμβαση από τη διοίκηση για να σφίξουν έστω τα λουριά αφού στο φινάλε, σημασία δεν έχει αν ο Ολυμπιακός θα πάρει κι άλλο ευρωπαϊκό τρόπαιο, αλλά να δείχνει κάθε εβδομάδα ότι αποτελεί ομάδα με χαρακτήρα που χτίζει το μέλλον της και δεν είναι κολλημένη και ακόμη πανηγυρίζει ή χωνεύει το παρελθόν της.

Κίνδυνος να χάσει τη σεζόν ο Πάουελ

Μην το βλέπετε δηλαδή μόνο μπασκετικά το ζήτημα, γιατί εκεί υπάρχουν πολλές παράμετροι, που έχουν παίξει ρόλο. Τραυματίζεται ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς (Μάντζαρης) και το ίδιο κάνει μετά ο πιο φορμαρισμένος της άνοιξης (Πρίντεζης), ο Πάουελ έρχεται και μέχρι να βρει ρυθμό, χάνει ματς και αργεί να προσαρμοστεί (και πάνω που παίζει καλά, βγάζει τον ώμο του), ενώ το ρόστερ των 13 παικτών του καλοκαιριού λόγω μικρού μπάτζετ ή λόγω στρατηγικής απόφασης, αρχίζει να δείχνει λειψό. Όσο για τον Πέρκινς; Ειλικρινά, η εικόνα του στο ματς με την Μακάμπι ήταν τόσο κακή, που ακόμη και αν έχει 10 λόγους υπέρ του, κανείς δεν είναι αρκετός για να πείσει όχι τον απλό κόσμο, αλλά τους ίδιους τους συμπαίκτες του, που φαίνεται να μην τον πιστεύουν όταν βρίσκεται στο παρκέ.

Όμως, η χρονιά τρέχει και οι στόχοι είναι ανοιχτοί. Αν το ζήτημα είναι να παρθούν κεφάλια, τότε οκ, ας σταματήσουμε να συζητάμε και το πολυαναλύουμε. Αλλά, στο πιο κρίσιμο και σημαντικό σημείο της χρονιάς, εκεί που μια ομάδα πρέπει να μπει στην τελική ευθεία για να διεκδικήσει κυρίως το πρωτάθλημα (γιατί όσο ωραίο και αν ήταν το θαύμα της Πόλης, αυτός είναι ο ρεαλιστικός και βασικός στόχος του φετινού Ολυμπιακού – και το ίδιο θα γράφω ακόμην και αν σκάσει και θαύμα στο Λονδίνο), τα κεφάλια δεν χρειάζεται να πεταχτούν έξω, αλλά να μπούνε μέσα. Αυτό είναι δουλειά της διοίκησης, των Αγγελόπουλων δηλαδή, του προπονητή, των παικτών. Και δεν είναι τιμωρία, δεν είναι καψώνι, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι απλώς η δουλειά που πρέπει να γίνει.

Αυτή τη δουλειά πληρώνουν οι Αγγελόπουλοι (άρα έχουν και την ευθύνη να την διαφυλάσσουν), γι’ αυτή τη δουλειά πληρώνονται προπονητής και παίκτες. Κανείς δεν πληρώνεται στο μπάσκετ και γενικότερα τον αθλητισμό για να κερδίζει συνέχεια. Όλοι πληρώνονται, για να κάνουν τη δουλειά τους όσο το δυνατόν καλύτερα και ο κόσμος να πάει (εφόσον πάντα μπορεί οικονομικά, γιατί πλέον αυτό ο πιο σοβαρός λόγος για να μην πάει κάποιος) στο γήπεδο και όχι να γίνονται “τελικοί” λες και δεν τρέχει τίποτα. Ακόμη και όταν όλα πάνε στραβά, ακόμη και όταν τίποτα δεν βγαίνει.

Είτε λέγεσαι Μπαρτζώκας και δεν σε πιστεύει κανείς, είτε λέγεσαι Ίβκοβιτς και δεν σε κατηγορεί κανείς, είτε σε λένε Σπανούλη και σε αποθεώνουν, είτε σε λένε Κατσίβελη και δεν σου ζητάνε ούτε αυτόγραφο, δεν έχει καμία σημασία. Τα ονόματα και οι μονάδες δεν κέρδισαν ποτέ τίποτα. Το λέγαμε και στην αρχή της χρονιάς, όταν ακόμη η λάμψη του πρωταθλητή Ευρώπης ήταν μεγάλη. Αν δεν σκέφτεσαι, λειτουργείς και αντιδράς σαν ομάδα, σαν γροθιά όπως λέει και ο Κιζέφσκι, δεν κάνεις τίποτα.