Στις κηδείες, αγωνιστικές και πραγματικές, δεν υπάρχει λογική. Μπορεί να δεις πολύ κοντινούς ανθρώπους του εκλιπόντος να στέκουν ανέκφραστοι, ενώ άλλοι που δεν είχαν και την πιο στενή σχέση να κλαίνε με αναφιλητά.

Ακόμη και μέσα στο ιερό, την ώρα που ο παπάς λέει τα λόγια του, άλλοι κάνουν κους-κους, άλλοι ψάχνουν την αιτία του θανάτου, είτε αυτή εναπόκειται σε ένα τυχαίο γεγονός, είτε σε μια σειρά από συγκυρίες που έφεραν το απροσδόκητο, ενώ μετά, όταν τελειώσουν όλα και φτάσει η ώρα για τον καφέ της παρηγοριάς, ο παραλογισμός φτάνει στο αποκορύφωμά του.

Οι ίδιοι άνθρωποι που δέκα λεπτά πριν, ήταν μέσα στα κλάματα, μπορεί να συζητάνε από το κουπόνι του στοιχήματος, μέχρι μια βραδιά στον Καρρά και τον Παντελίδη, την ώρα που ρουφάνε ελληνικό καφέ, βουτάνε παξιμάδι, λένε αστεία για τον μακαρίτη και λίγο αργότερα τρώνε ψαρόσουπα για να έχουν λέει δυνατή μνήμη, ώστε να μην ξεχάσουν το νεκρό. Κατά βάθος, βέβαια, το νεκρό τον θυμάται μόνο η οικογένειά του και πάντα αυτή καλείται να βρει τρόπο να ξεπεράσει την απώλεια. Σκληρό, αλλά δίκαιο.

(Παρότι είμαι σε θέση να συνεχίσω το μακάβριο, αλλά ταιριαστό παράδειγμα για εκατοντάδες ακόμη λέξεις, καλύτερα να εξηγήσω τη χρήση του...)

Η ήττα του Ολυμπιακού από τη Σιένα μέσα στο ΣΕΦ , είναι μια κηδεία. Όσος ενθουσιασμός γεννήθηκε τον κόκκινο Νοέμβρη από την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, πέθανε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα και μια χούφτα από λάθη. Λάθη των παικτών, λάθη του προπονητή, λάθη των διαιτητών και της γραμματείας. Όλοι έβαλαν το χεράκι τους, για να πάει πλεόν στο Τελ Αβίβ με “μαύρα”, αντί για ερυθρόλευκα, ο Ολυμπιακός, ώστε να διεκδικήσει, σε έναν πραγματικό τελικό, τη ζωή και την ηρεμία μιας ολόκληρης χρονιάς που βρίσκεται ακόμη στου δρόμου τα μισά.

Και προφανώς και απολύτως φυσιολογικά, άπαντες βρέθηκαν να ψάχνουν αιτίες, υπαίτιους και εξιλαστήρια θύματα για αυτή την κατάσταση. Οι μισοί θέλουν να φύγει ο Μπαρτζώκας μέσα στο σαββατοκύριακο, κάποιοι να πάρει η ομάδα πεντάρι, δυάρι ή και δεκάρι έστω για να σπάει ίσως την μπάλα στο κέντρο, μερικοί περιμένουν την αποφάση της Ευρωλίγκα μήπως επαναληφθεί το ματς και υπάρχουν κι εκείνοι που περιμένουν τα δύο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, για να βρει η ομάδα το δρόμο της. Μάλιστα. Για να μην τρελαθώ κι εγώ, ξημερώματα, ας τα πάρω ένα-ένα:

Η εικόνα του αγώνα

Ο Ολυμπιακός είχε προβλήματα. Το ξέραμε από πριν, το είδαμε και στο παρκέ. Ο Πρίντεζης ανέτοιμος, ο Άντιτς με πυρετό, ο Πάουελ αγκαλιά με τον μπόμπιρά του στον πάγκο. Μέσα σε όλα, ήρθε και η άμυνα προσαρμογής πάνω στον Σπανούλη και κόπηκε η ομάδα στα τρία, ούτε καν στα δύο. Μάλιστα, με τον Παπανικολάου να είναι φανερά ντεφορμαρισμένος και τον Λο να είναι διστακτικός στην επίθεση, η δημιουργία και η εκτέλεση ήταν στοιχεία που έλειπαν εντελώς από το παιχνίδι των ερυθρολεύκων.

Φυσικά, η ομάδα του Μπαρτζώκα δεν παραδόθηκε στα προβλήματά της. Ο Μάντζαρης έκανε καλό παιχνίδι, ο Σερμαντίνι έκανε ακόμη καλύτερη δουλειά από τα προηγούμενα δοκιμαστικά ματς που έπαιξε, ενώ με δύο φάσεις του Σπανούλη στο τέλος, βγαλμένες από την κλάση του και μόνο, αλλά και πέντε μαζεμένους πόντους του Περπέρογλου έφτασε μισή ανάσα από τη νίκη. Ούτε καν τα 9 κλεψίματα των Ιταλών (στοιχείο του άγχους των ερυθρολεύκων) και τα μόλις 7 λάθη τους (η άμυνα του Ολυμπιακού δεν τους πίεσε ποτέ πολύ, αντίθετα τους άφησε αρκετά ελεύθερους να βρουν τα σουτ τους), δεν θα ήταν ικανά να κερδίσουν τον Ολυμπιακό.

Ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος να πάρει τη νίκη, με μια κακή εμφάνιση. Και σε τέτοια ματς, μετράει η νίκη και όχι η εμφάνιση, ό,τι και αν λένε οι ρομαντικοί του αθλήματος. Όμως, έχασε και το ματς και την εμφάνιση και τώρα περιμένει να δει, αν θα χάσει και την ένσταση. Ολοκληρωτική καταστροφή. Κηδεία.

Ένα ρολόι σταματημένο

Πάμε στο χρονόμετρο που κόλλησε, για δύο τουλάχιστον δευτερόλεπτα. Με βάση το δεδικασμένο που υπάρχει, ο Ολυμπιακός έχει ελπίδες για επανάληψη του αγώνα, αλλά είναι αυτό που πρέπει να σκέφτεται η ομάδα μέχρι τις 24/1, τελευταία ημερομηνία για να βγει η απόφαση; Προφανώς και όχι. Αν προπονητής και παίκτες μείνουν στην ένσταση, θα χαθεί και το ματς στο Τελ Αβίβ, αυτή είναι η άποψή μου. Το τι θα γίνει με το αίτημα του Ολυμπιακού δεν έχει καμία σημασία εντός των αποδυτηρίων.

Αυτό που πρέπει να προσέξουν Μπαρτζώκας και παίκτες (όλοι, από αυτούς που παίζουν 30 λεπτά, μέχρι αυτούς που έχουν χάσει τη θέση τους και νιώθουν ριγμένοι), είναι όχι το γιατί κόλλησε το χρονόμετρο, αλλά γιατί κόλλησε η ομάδα. Γιατί, είναι μέσα στο παιχνίδι το να χάνονται λέι απ, αλλά είναι εκτός λογικής να χάνονται δύο κρισιμότατα και σχεδόν ελεύθερα λέι απ, ο Άντιτς να κάνει το χειρότερο φάουλ της χρονιάς και ο Σπανούλης να μην κάνει το πολυτιμότερο φάουλ της χρονιάς. Φταίει το άγχος του ΣΕΦ, φταίει η κούραση, φταίνε τα αργά αντανακλαστικά; Ό,τι και αν φταίει, αυτό πρέπει να βρουν, όχι για να ξαναπάρουν την Ευρωλίγκα, αλλά για να ξαναπάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, εντός της ομάδας, να κρατήσουν την εσωτερική ηρεμία τους και να προχωρήσουν σε όλους τους στόχους που έχουν θέσει, με την κατάλληλη εικόνα και τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Οι ανάγκες

Ο Πάουελ για τους περισσότερους είναι μια κακή επιλογή. Μπορεί να έχουν και δίκιο, αφού ο Αμερικανός δεν έχει αλλάξει ριζικά την εικόνα της ομάδας. Ωστόσο, δεν αποκτήθηκε για κάτι τέτοιο, αλλά για να δώσει περισσότερες επιλογές στα σχήματα των ψηλών, από τη στιγμή που ο Μαυροειδής έχασε το πρώτο τρένο (και τώρα περιμένει να περάσει το επόμενο), ο Χάινς δεν είναι υπεράνθρωπος (παρότι παίζει ως τέτοιος) και ο Πρίντεζης με τον Άντιτς έχουν τα πολύ καλά πάνω τους, αλλά και τα αρκετά επικίνδυνα κάτω τους.

Μέσα σε αυτό το παζλ, ήρθε και ο Σερμαντίνι, που δείχνει έτοιμος να βοηθήσει, έτοιμος να παίξει το ρόλο του. Κανείς δεν τον πίστεψε, όταν ανακοινώθηκε και κάποιοι είπαν «που τον βρήκαν τώρα αυτόν;», αλλά όσες φορές έχει μπει, έχει δώσει αυτά που μπορεί και αυτά που πρέπει. Τώρα, αν η ομάδα θέλει νέο ψηλό, στη θέση του Πάουελ, αυτό δεν είναι μια απόφαση που την παίρνεις εύκολα. Δεν αλλάζουν οι ομάδες δέκα φορές μέσα σε μια χρονιά, ούτε μπαίνουν και βγαίνουν παίκτες, λες και είναι κομμάτια από Lego.

Εκεί, που παραμένει ένα κενό, είναι στα γκαρντ και αυτό φαίνεται όταν ο Σπανούλης εγκλωβίζεται και ο Λο δεν πιάνει υψηλά στάνταρ απόδοσης. Λείπει η έξτρα δημιουργία, η έξτρα απειλή για τον αντίπαλο, αφού ο Περπέρογλου ειναι περισσότερο παίκτης αδύνατης πλευράς και ο Παπανικολάου περισσότερο εκτελεστικό, παρά δημιουργικό όργανο. Αλλά κι αυτός δεν είναι εύκολο να βρεθεί, σε μια τέτοια χρονική στιγμή και πολύ περισσότερο δεν είναι εύκολο να έρθει και να δέσει.

Άρα τι γίνεται; Το έχουμε πει και παλιότερα. Η ίδια ομάδα έχανε τον Οκτώβριο, η ίδια ομάδα ήταν αήττητη για 16 αγώνες, η ίδια ομάδα έχει τώρα την πλάτη στον τοίχο. Αυτή, λοιπόν, μπορεί να δώσει τις απαντήσεις.

Ο Μπαρτζώκας

Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει το δικαίωμα να κρίνει. Το έκανε παλιότερα όταν στον πάγκο κάθονταν ονόματα όπως Γιαννάκης, Γκέρσον και Ίβκοβιτς (γιατί και ο Ντούντα άκουγε από πίσω να του λένε «ξύπνα, παππού»), προφανώς θα το κάνει και τώρα, που το όνομα Μπαρτζώκας δεν τους λέει τίποτα. Και μη νομίζετε, ότι θα γράψω ότι ο Μπαρτζώκας δεν κάνει λάθη. Ούτε καν ένα και δύο. Με τη Σιένα, επέμεινε στον Πρίντεζη παρότι ήταν ανέτοιμος και δεν έδωσε περισσότερο χρόνο στον Μάντζαρη ή τον Σερμαντίνι.

Όμως, ο Μάντζαρης δεν θα δημιουργούσε όπως ο Λο (βέβαια, ούτε ο Αμερικανός το έκανε με επιτυχία όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος), οπότε με εγκλωβισμένο τον Σπανούλη η ομάδα θα πνιγόταν από έλλειψη αέρα, ενώ ο Σερμαντίνι δεν μπορούσε να ακολουθήσει για περισσότερο διάστημα από αυτό που έπαιξε, τα χαμηλά σχήματα της Σιένα. Και στην τελική ο Μπαρτζώκας κάθεται στον πάγκο, πήρε αυτές τις αποφάσεις: δεν του βγήκαν, φταίει. Κανείς δεν είπε ότι η δουλειά του προπονητή είναι εύκολη κι αυτοί που το είπαν, έχουν ανοίξει περίπτερο.

Η ζωή του Μπαρτζώκα, φέτος, στον Ολυμπιακό αυτή θα είναι. Κάθε ματς θα κρίνεται, κάθε ματς όλοι αυτόν θα κοιτάνε. Έτσι είναι ο Ολυμπιακός και έγινε ακόμη περισσότερο δύσκολη η καρέκλα του μετά το επιτυχημένο 2012. Αν ο Έλληνας προπονητής, πετύχει τους 2 από τους 3 στόχους της ομάδας, το καλοκαίρι θα πάρει τα πονταρίσματα του πίσω και με το παραπάνω. Αν τους χάσει και τους τρεις, όλοι θα πέσουν πάνω του.

Όμως, αυτό είναι το κομβικό σημείο: το τέλος της σεζόν. Ο Ολυμπιακός τον επόμενο μήνα, έχει να διεκδικήσει το Κύπελλο Ελλάδας, την πρωτιά στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος και να ανατρέψει τα δεδομένα στην Ευρωλίγκα. Η λογική λέει, ότι η ομάδα πρέπει να βαδίσει πάνω σε σταθερότητα. Η λογική, ωστόσο, δεν επικρατεί πάντα.

Η ζωή συνεχίζεται

Ο Ολυμπιακός έβαλε και πάλι την πλάτη του στον τοίχο. Η συγκεκριμένη ομάδα, πέρυσι αλλά και φέτος, έχει δείξει ότι μπορεί και βγαίνει από τις δύσκολες θέσεις, βέβαια αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει για πάντα, τόσο θεαματικά. Ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του, έχουν πλέον μια και μόνη επιλογή, να προχωρήσουν μπροστά μέχρι το τέλος του δρόμου, για να πάρουν αυτό που πραγματικά τους αναλογεί, είτε είναι μικρό, είτε μεγάλο. Αν, αντί να τα βάψουν μαύρα και τους κυριέψει τρόμος και φόβος για τη συνέχεια, συνειδητοποιήσουν τη μοναδική ουσιαστική ευχή που λένε στις κηδείες, ότι η ζωή συνεχίζεται, θα βγουν κερδισμένοι. Τουλάχιστον, στους αληθινούς θανάτους, αυτό ισχύει.