Υπάρχει μια ένταση στην ατμόσφαιρα. Δεν είναι μεγάλη, αλλά υπάρχει, τη βλέπεις. Και ο Γιώργος Μπαρτζώκας δείχνει να είναι στην τσίτα και οι παίκτες προσπαθούν να κάνουν το κάτι παραπάνω στο γήπεδο (ενώ σε αυτήν την ομάδα έχει αποδειχθεί με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, ότι δεν χρειάζεται τίποτα το παραπάνω, αρκεί η πιστή εφαρμογή ενός συστήματος/πλάνου).

Σίγουρα, οι 30 πόντοι στο Μιλάνο, δεν έχουν χωνευθεί ακόμη και το ματς με τον Πανιώνιο ναι μεν, ήταν μια καλή αφορμή για να ηρεμήσει κάπως η ομάδα, αλλά τέτοιες ήττες σαν αυτή από τους ιταλούς, ρεφάρονται με νίκες με ομάδες σαν την Μπαρτσελόνα.

Άλλωστε, αν το δεις εντελώς ψυχρά το ζήτημα, νίκη επί των Ισπανών φέρνει τα πράγματα σε ισορροπία, ακόμη και αν ο απολογισμός θα λέει 2-1 στα πρώτα τρία παιχνίδια του Top-16. Όμως, σε αυτό το πρώτο στάδιο του Top-16, δύο νίκες σε τρία ματς και κυρίως το αήττητο στην έδρα, θα είναι ό,τι πρέπει για να συνεχίσει ο Ολυμπιακός την πορεία του. Την προηγούμενη εβδομάδα, δεν τα είπαμε μετά τη σφαλιάρα των 30 πόντων, αλλά δεν έχει αλλάξει κάτι σε αυτό που προσωπικά πίστευα και τότε.

Όλες οι ήττες πονάνε το ίδιο. Απλώς οι μεγάλες ήττες, οι ντροπιαστικές, σε αναγκάζουν να μην τις ξεχάσεις. Και αυτό, αν είσαι καλή ομάδα, μπορεί να σου βγει σε καλό.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στον Ολυμπιακό έχουν θέματα με τους τραυματισμούς να έχουν αλλάξει όλο το πλάνο της ομάδας και ακόμη λύσεις δεν διαφαίνονται. Γυρίστε το χρόνο πίσω, κανά μήνα όχι παραπάνω, και θα δείτε μια ομάδα πλήρης με ενέργεια, με χημεία που κέρδιζε (έστω και κάποια δύσκολα) όλα τα ματς, που έπαιζε όμορφα (όχι ΤΡΟΜΕΡΑ, αυτό δεν έγινε ποτέ ως τώρα) και με το ρόστερ να μοιάζει καλοβαλμένο, με κάποιες εξαιρέσεις πάντα (π.χ. Μπέγκιτς). Μετά, ήρθαν τα αχ και τα βαχ. Ο Πέτγουεϊ εκτός, ο Λο εκτός και δύο παίκτες βασικοί (σε ρόλο) και σημαντικότατοι (αλλάζουν πάρα πολύ το ρυθμό του Ολυμπιακού) έμειναν εκτός και άρχισαν οι αλχημείες. Ήρθαν και καινούριοι, που άντε να πάρουν το κολάι, έπεσε κάπως ο Μάντζαρης, ο Πρίντεζης έμεινε μόνος στο 4, ο Σπανούλης πόσα ματς να βγάλει όπως με τον Πανιώνιο και μην τα πολυλέμε, οι αδυναμίες έφεραν ήττες.

Και οι ήττες, εκνευρισμό. Όμως, η βασική πηγή του εκνευρισμού και της έντασης, δεν είναι οι ήττες. Μόνο η ήττα από τον Παναθηναϊκό έκρινε κάτι, μια πρόκριση και πιθανότατα έναν εκ των τριών τίτλων. Η ήττα από τον ΚΑΟΔ δεν άλλαξε κάτι, γιατί πάλι νίκη στο ΟΑΚΑ θέλει ο Ολυμπιακός, απλώς θα τη θέλει στους τελικούς του πρωταθλήματος για να σπάσει το πλεονέκτημα έδρας (αν δεν στραβοπατήσουν οι πράσινοι ως τότε). Ενώ, η ήττα από την ομάδα του Μιλάνο, είναι απλώς η πρώτη ήττα στο Top-16. Και με 1 πόντο να είχε έρθει, πάλι το ίδιο θα μέτραγε στο κυνήγι της πρόκρισης.

Αντιθέτως το ματς που έρχεται, έχει μεγάλη σημασία. Είναι εντός έδρας, με μια από τις καλύτερες ομάδες του ομίλου και το ενδεχόμενο 2-2 θα βαρύνει την κατάσταση, θα φέρει τριβές, θα φέρει γκρίνια, θα φέρει πολλά. Ωστόσο, οι ερυθρόλευκοι είναι μαθημένοι σε αυτό που λέμε “αντίδραση”. Έχουν την ομάδα, έχουν τις προσωπικότητες, χρειάζονται ηρεμία έστω και με προβλήματα, για να παίξουν πραγματικά με βάσει τις δυνατότητες τους. Και σε αυτά τα ματς, ο προπονητής καλείται να βάλει τους παίκτες που μπορούν να βγουν μπροστά. Ούτε νεοφερμένους, ούτε ντεμί, ούτε φο, ούτε μπιζού και αρώματα. Πόσοι είναι; 7-8, 9; Αυτούς. Παίρνεις το ματς, ηρεμείς και μετά αποφασίζεις πώς προχωράς.

Με Λο, χωρίς Λο, με αλλαγές, με ανακάτεμα τράπουλας, με ηλεκτροσόκ; Αλλά πρώτα κερδίζεις και βάζεις κάποια πράγματα στη θέση τους. Μπορείς. Κάντο.