Ένα σουτ κι όλα αλλάζουν

Αν το γκολ είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, τα μεγάλα στο τέλος ενός ματς σουτ είναι η μαγεία του μπάσκετ. Ανάλογα με την κατάληξη τους, αν μπουν ή βγουν δηλαδή, Αλλάζουν καριέρες, συμβόλαια, προσωπικές ζωές που από την αφάνεια γεμίζουν διασημότητα και φώτα, καταστρέφουν ονόματα, προκαλούν αντιδράσεις, ανεβάζουν κυκλοφορίες εφημερίδες και αναγνωσιμότητα των sites, στέλνουν προπονητές στο σπίτι τους, δίνουν απαντήσεις.

Στο σουτ του Βασίλη Σπανούλη κάτι λιγότερο από δευτερόλεπτο πριν το τέλος του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, όσο η μπάλα βρίσκεται στον αέρα διακυβεύονταν πολλά (παρότι το σκορ ήταν ισόπαλο και ήταν ένα σουτ που μπορεί να κοστίσει μια ήττα).

Όπως η ψυχολογία του Σπανούλη για τα επόμενα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα, το καθαρό (ή όχι) μυαλό του Γιώργου Μπαρτζώκα στην προημιτελική σειρά της Euroleague (δεν θα ήταν και η καλύτερη εξέλιξη για τον Έλληνα προπονητή μια τέταρτη συνεχόμενη ήττα από τον πράσινο πάγκο και με διαφορετικό μάλιστα κόουτς), η ηρεμία σε όλα τα επίπεδα και τα αποδυτήρια της ομάδας πριν τις πραγματικά σημαντικές μάχες με την ΤΣΣΚΑ ή τη Ρεάλ Μαδρίτης, η διάθεση του κόσμου για το επόμενο διάστημα, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και γενικώς η αντιμετώπιση των ΜΜΕ (κόκκινων, πράσινων και ουδέτερων).

Γι’ αυτό και το συγκεκριμένο σουτ που παίρνει ο Βασίλης Σπανούλης μαζί με την προηγούμενη προσπάθεια δύο πόντων ήταν πολύ πιο βαριά από όσο έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας.

Το σουτ μπήκε, ο Ολυμπιακός κέρδισε και ένα πολύ δυνατό ματς και προς Θεού καθόλου αδιάφορο, έφτασε στο τέλος του, όπως και η πορεία των δύο ομάδων στο Top16. Το ότι δεν ήταν αδιάφορο το παιχνίδι, δεν χρειάζεται θεωρώ και πολλά επιχειρήματα για να πειστείτε.

Όταν μια ομάδα μετράει 0-3 από τον αιώνιο αντίπαλο της, όταν ο Μπαρτζώκας φλερτάρει με το να του βγει το όνομα, όταν ο Αλβέρτης κάθεται για πρώτη φορά σε ντέρμπι ως προπονητής, όταν ο Σπανούλης έχει και θέλει τόσα πράγματα να αποδείξει για να στείλει μήνυμα “δεν ακούω” στον κόσμο του Ολυμπιακού και όταν θεωρητικά το να βρεις την ΤΣΣΚΑ είναι καλύτερο από το να πέσεις πάνω στη Ρεάλ, δεν μπορείς να πεις αυτό το παιχνίδι αδιάφορο.

Γι’ αυτό και η νίκη αυτή είναι η πρώτη πραγματικά ουσιαστική σε ντέρμπι (η άλλη ήταν στην αρχή της σεζόν) για τον Ολυμπιακό, υπολογίζοντας ότι παίζει με την απουσία του Πρίντεζη και με ανέτοιμο τον Περπέρογλου.

Ξεφύγαμε όμως. Επιστρέφω στο σουτ του Σπανούλη. Του χειρότερου παίκτη του γηπέδου χθες βράδυ, μετά τον Δημήτρη Διαμαντίδη που ήταν τόσο κακός σε ντέρμπι, όσο ποτέ άλλοτε. Ο Σπανούλης λοιπόν, με το σουτ αυτό πήρε το χειροκρότημα, τις αγκαλιές του Γιώργου Αγγελόπουλου που έτρεξε (μικρή απόσταση αυτή τη φορά) πάλι σαν μικρό, τρελό παιδί, πήρε την αποθέωση του Διαμαντόπουλου και αυτήν του Ρομπέρτο, τα πήρε όλα και μαζί με την Ολυμπία, έφυγε από το ΣΕΦ έχοντας ηρεμήσει σε ένα μεγάλο βαθμό για το πώς αυτός ο “καλύτερος γκαρντ της Ευρώπης” δεν μπορούσε να καθορίσει ένα παιχνίδι με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Το καθόρισε λοιπόν και έδειξε ότι οι ΜΕΓΑΛΟΙ παίκτες, “δεν ακούνε” τίποτα. Θα είναι εκεί, κάθε φορά, πρώτοι από τους πρώτους για να πάρουν αυτό το σουτ.

Όμως, το ότι καθόρισε αυτό το παιχνίδι ο Σπανούλης, με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πω ότι το κέρδισε κιόλας. Δεν θα το πω, όχι γιατί θέλω σώνει και ντε να κάνω αντιπολίτευση ή να πω το μαύρο από το άσπρο που πιθανότατα λέτε όλοι εσείς εκεί έξω. Δεν θα το πω, γιατί ο Βαγγέλης Μάντζαρης των 11 πόντων, των 9 ριμπάουντ και των 5 ασίστ, καθώς και ο Κώστας Σλούκας των 12 πόντων και των 5 ασίστ ήταν οι παίκτες που οδήγησαν τον Ολυμπιακό στη νίκη. Ο Σλούκας στο πρώτο ημίχρονο, μπήκε στο παρκέ έναντι του κακού Σπανούλη και έβαλε την ομάδα σε ρυθμό και κυρίως τους ψηλούς στο παιχνίδι. Ο Μάντζαρης με τον Κόλινς να μπαίνει και να δείχνει ότι φοβάται, τον Κατσίβελη να μην παίρνει χρόνος συμμετοχής και με την πίεση του Παναθηναϊκού στην περιφέρεια να είναι πολύ δυνατή, ψηλά και κινούμενη σαν αλυσίδα, έπαιξε 32 λεπτά και ήταν ο απόλυτος manager του Ολυμπιακού. Α, κάτι ακόμη. Εξαφάνισε τον Διαμαντίδη εντελώς.

Από τα χέρια του Μάντζαρη ξεκινούσε κάθε σκέψη του Ολυμπιακού και στο καθαρό μυαλό του Μάντζαρη ο Μπαρτζώκας βρήκε (ψάχνοντας ξανά και ξανά το ρόστερ του) έναν παίκτη που δεν είχε ψυχολογικά προβλήματα χθες βράδυ. Ο άλλος ήταν ο Σλούκας, που με τα μεγάλα σουτ, με το διάβασμα των επιθέσεων, με τον ενθουσιασμό που χρειαζόταν η ομάδα για να ξεπεράσει τα σύνδρομα της, έστελνε μήνυμα σε αντιπάλους και φιλάθλους ότι ο Ολυμπιακός δεν θα έπεφτε εύκολα κάτω και θα το πήγαινε ως το τέλος, παρότι η επιθετική λειτουργία του ήταν σε άσχημο επίπεδο (για μια ακόμη φορά απέναντι σε μια πράσινη άμυνα). Οι δυο τους είχαν 6/14 τρίποντα, ήταν αυτοί που απειλούσαν σταθερά, την ώρα που ο Λοτζέσκι δήλωσε απών, ο Σπανούλης ήταν εγκλωβισμένος και ο Περπέρογλου ανέτοιμος. Συνεπώς, σε ένα παιχνίδι με χαμηλό σκορ, όπου οι κοντοί των δύο ομάδων έπρεπε (λόγω συνθηκών αγώνα) να διαχειριστούν την κατάσταση και να βγουν μπροστά, Μάντζαρης και Σλούκας, σε μια εξαιρετικά ταυτόχρονη λειτουργία, κράτησαν τον Ολυμπιακό στα πόδια του και τον οδήγησαν στη νίκη.

Ακόμη και σε επίπεδο συσπείρωσης, ψυχολογίας και ένδειξη ηγετικών ικανοτήτων, οι δυο τους ήταν αυτοί που συχνά-πυκνά προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον Σπανούλη όσο αυτός δεν τράβαγε, μιλούσαν στους ξένους, είχαν το μυαλό τους συγκεντρωμένο στο παιχνίδι και είχαν αποδεχθεί και συνειδητοποιήσει πως η νίκη θα ερχόταν με δική τους παρατεταμένη καλή εμφάνιση και υπέρβαση. Μπορεί να φαίνεται μια υπερβολική ωδή και αποθέωση των δύο παικτών, έναντι άλλων που ήταν θετικοί (όπως ο Ντάνστον και ο Παπαπέτρου), αλλά είμαι της άποψης ότι το χειροκρότημα πρέπει να πηγαίνει πάντα σε αυτούς που το άξιζαν περισσότερο.

Όμως, η δικαιοσύνη δεν είναι πάντα τυφλή. Τη στιγμή που η μπάλα από το σουτ του Σπανούλη έμπαινε μέσα στη στεφάνη, ο Μάντζαρης και ο Σλούκας κέρδιζαν το χειροκρότημα και ο αρχηγός του Ολυμπιακού τις αγκαλιές, τις ιαχές και τις υποκλίσεις. Πάντως, έχοντας γνώση του τι εστί “αρχηγός Σπανούλης στην ομάδα του Ολυμπιακού” δεν θα έλεγα με τη μία όχι, στο ερώτημα μήπως το “δεν ακούω” του Σπανούλη, ήταν: “Δεν ακούω χειροκρότημα για τον Βαγγέλη και τον Κώστα”.