Όσο περνούν οι ώρες και ο τελικός με τη Ρεάλ Μαδρίτης φαίνεται πιο κοντά από όσο ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τα σχόλια για την καλύτερη εμφάνιση του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο της Ευρωλίγκας, χάνουν σιγά, σιγά την αξία τους.

Και αυτό δεν σημαίνει ότι η καθολική επικράτηση του Γιώργου Μπαρτζώκα και των παικτών του, έναντι του Ετόρε Μεσίνα και των δικών του, θα σβηστεί (όχι σαν ανάμνηση αλλά σαν δείγμα γραφής) από το μυαλό όσων συνεχίζουν να βλέπουν δάση και όχι δέντρα, αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν είσαι στον τελικό, θες μόνο το τρόπαιο και τίποτα λιγότερο.

Η 40λεπτη, ωστόσο, εικόνα του Ολυμπιακού με αντίπαλο μια ομάδα με ακριβοπληρωμένο ρόστερ και με ακριβοπληρωμένο (και εξαιρετικό) προπονητή μας κάνει όλους να σκεφτόμαστε, ότι τελικά αυτό το τρόπαιο το θέλουν στον Πειραιά εδώ και καιρό. Μπορεί αυτό να μη φάνηκε σε όλα τα παιχνίδια της μέχρι τώρα πορείας των ερυθρολεύκων στη φετινή Ευρωλίγκα, αλλά στον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας το μήνυμα εστάλη προς πάσα κατεύθυνση: “προετοιμαζόμασταν για αυτό το Φάιναλ Φορ, από τον περασμένο Αύγουστο, όταν λίγοι (ξανά)πίστεψαν σε αυτή την ομάδα και σε αυτόν τον προπονητη”.

Και είναι αλήθεια, πώς αν κάτι βγαίνει σαν συμπέρασμα από το παιχνίδι της Παρασκευής, είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε προετοιμαστεί απόλυτα, στον ιδεατό, ούτε καν στον ιδανικό, βαθμό για να νικήσει την ΤΣΣΚΑ. Μέσα από μια προσπάθεια μηνών, συνεχόμενων αγώνων και προπονήσεων σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι ερυθρόλευκοι μπήκαν στο τελευταίο 10ημερο πριν το Φάιναλ Φορ, έτοιμοι να βάλουν τις πινελιές που χρειάζονταν για να φτάσουν στον τελικό του Λονδίνου, κρατώντας γερά το θρόνο τους ως πρωταθλητές Ευρώπης.

Από την Μεγάλη εβδομάδα και μετά, ο Μπαρτζώκας δεν έκανε τίποτα άλλο. Οι παίκτες δεν έκαναν τίποτα άλλο. Προπόνηση, μελέτη, σχεδιασμός, πλάνο. Καταμέτρηση των αδυναμιών της ΤΣΣΚΑ, προσαρμογή των δυνατών στοιχείων του Ολυμπιακού πάνω στο επερχόμενο παιχνίδι, ξεκαθάρισμα ρόλων για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση και ψυχολογική διαχείριση για να είναι όλοι, μα όλοι, μέσα στο πνεύμα ενός ημιτελικού και γενικότερα ενός τριημέρου που μοιάζει ημερολογιακά πολύ μικρό, αλλά είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγάλο σε απαιτήσεις.

Υπάρχει, μάλιστα, μια εικόνα από την πτήση του Ολυμπιακού προς το Λονδίνο, που περιέχει όλο το mentality των ερυθρολεύκων από την πρόκριση επί της Εφές και μετά. Ο Βασίλης Σπανούλης με καρφωμένο το βλέμμα του στην οθόνη του υπολογιστή, να βλέπει ξανά και ξανά την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Κι όταν αυτό το βλέπεις στον αρχηγό και τον ηγέτη των 2.5 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, τότε καταλαβαίνεις ότι οι υπόλοιποι βλέπουν την ΤΣΣΚΑ ακόμη και στον ύπνο τους και πως ο προπονητής της ομάδας έχει περάσει τη δική του φιλοσοφία: δουλεύουμε, ακόμη και όταν ξεκουραζόμαστε.

Είναι μεσημέρι Σαββάτου, όμως, και με βάση τη δήλωση του Γιώργου Μπαρτζώκα μετά το τέλος του ημιτελικού, ο χρόνος των πανηγυρισμών έληξε. Οι διθύραμβοι για μια -μεγάλη, τεράστια, αλλά- νίκη σε ημιτελικό είναι εκτός φιλοσοφίας του συγκεκριμένης ομάδας, είναι εντελώς εκτός λογικής για τον Μίστερ Μπιν, που για ένα βράδυ πρέπει να ένιωσε Μίστερ Μποντ, αφού μόνο η βασίλισσα Ελισσάβετ δεν μπήκε στον κόπο να του ζητήσει συγνώμη για την αμφισβήτηση (γιατί αυτή είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι και έτσι πρέπει να είναι το παιχνίδι, δύσκολο και απαιτητικό) και ακόμη περισσότερο τις προσβολές (γιατί αυτές δεν είναι μέσα στο παιχνίδι, είναι μόνο μέσα στα “παιχνίδια” που απαγορεύεται να παίζονται, όποιος και αν κάθεται στον πάγκο μιας ομάδας) προς το πρόσωπό του.

Ο Μπαρτζώκας, πάντως δεν δείχνει να χαμπαριάζει και πολύ, αφού άλλωετε είναι ένας τρελός τύπος, που κάνει λίγα πράγματα στη ζωή του εκτός από το να ασχολείται με το μπάσκετ, αρρωστημένος με τη νίκη (παρότι δεν θέλει να φαίνεται) και κολλημένος με την υγιή νοοτροπία που πρέπει να έχει μια ομάδα, όχι μόνο για να κερδίζει αλλά και για να εξελίσσεται καθώς περνάει ο καιρός. Οπότε, στην περίπτωσή του, το να ΠΡΕΠΕΙ να κάνει τη δουλειά του, να ετοιμάσει δηλαδή τον Ολυμπιακό για έναν ημιτελικό, τον πρώτο της καριέρας του σε Φάιναλ Φορ και τώρα να την ετοιμάσει ξανά για έναν τελικό Ευρωλίγκας, είναι ένα από τα καλύτερα αφροδισιακά που μπορείς να του δώσεις και θα σου πει μάλιστα και ένα ευγενέστατο και ειλικρινές ευχαριστώ.

Το δύσκολο είναι να μείνει ή μήπως να πέσει από την κορυφή;

Το παιχνίδι με τη Ρεάλ, ωστόσο, είναι ένα εντελώς διαφορετικό. Απέναντι σε μια ομάδα που ο Ολυμπιακός δεν την ξέρει, που κι εκείνη τον δεν τον ξέρει, με τους Ισπανούς να έχουν μια πολύ γρήγορη και με λύσεις περιφέρεια, με παίκτες που διαθέτουν προσωπικότητα όπως οι Ρούντι, Ροντρίγκεθ και Ρέγιες, με προπονητή επίσης φρέσκο, άρα διψασμένο και με μια πείνα για τρόπαιο που κρατάει εδώ και 18 χρόνια. Μοιάζει, δηλαδή με τον περυσινό Ολυμπιακό (με εξαίρεση τον φρέσκο προπονητή προφανώς). Βέβαια, ο Ολυμπιακός δεν είναι η περυσινή ΤΣΣΚΑ, γιατί και η δική του πείνα καλά κρατεί και το μάτι των παικτών του συνεχίζει να γυαλίζει, καθώς το κίνητρο του να αποδείξουν ότι τίποτα δεν έγινε στην τύχη, αποδεικνύεται μεγάλο σε αυτό το Φάιναλ Φορ.

Θα είναι, λοιπόν, ένας πολύ δύσκολος τελικός. Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν θα είναι μόνο για τον Ολυμπιακό. Θα είναι και για τη Ρεάλ, που πολύ πιθανόν να περιμένε κι αυτή την ΤΣΣΚΑ και όχι τους καμικάζι του Μπαρτζώκα. Το πώς θα αντιμετωπίσει ο ένας προπονητής την τακτική του άλλου, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα. Σκληρές ομάδες και οι δύο, με ταχύτητα, με την μπάλα να βρίσκεται την περισσότερη ώρα στα χέρια των κοντών τους και μια μάχη που σε έναν πόλεμο, σίγουρα θα γινόταν σε πεδιάδα, σώμα με σώμα, κάτι σαν το επικό επεισόδιο Blackwater του Game of Thrones, αφού μάλιστα δίπλα στην O2 Arena υπάρχει το τούνελ Blackwall, οπότε όλα μια χαρά ταιριάζουν. Το παιχνίδι του θρόνου, άλλωστε, είναι πασιφανές. Ο βασιλιάς Ολυμπιακός θέλει το θρόνο και πάλι δικό του, η βασίλισσα Ρεάλ θέλει να κάτσει πάλι σε αυτόν, 18 χρόνια μετά την τελευταία φορά, για να φτάσει τα 9 ευρωπαϊκά στην ιστορία της.

Ό,τι και να γίνει πάντως αύριο και αυτό πραγματικά ισχύει, είναι πως ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή μετράει 4 Φάιναλ Φορ σε 5 χρόνια, 3 τελικούς σε 4 χρόνια και 1 τρόπαιο. Το να κάθεσαι στο θρόνο είναι μια τεράστια μαγκιά, αλλά το να βλέπουν οι αντίπαλοί σου ότι είσαι πλέον, διαρκώς άξιος για αυτόν, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Κρατήστε αυτό το τελευταίο και save energy, που λέει και ο Βασίλης Σπανούλης...