Η φράση του τίτλου ανήκει ιστορικά στην τοποθέτηση/δήλωση του Γεράσιμου Αρσένη το 1996, αμέσως μετά την ξεκάθαρη αποτυχία του να διαδεχθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Λαογραφικά, όμως, η φράση προέρχεται από μια ιστορία με έναν χωρικό ο οποίος άκουγε στον ύπνο του μια φωνή που του έλεγε να πάει στην πόλη και να παίξει όλα του τα χρήματα στον ιππόδρομο, στο άλογο με τον αριθμό 3.

Ο χωρικός το έκανε, το άλογο ξεκίνησε πολύ καλά την κούρσα, αλλά στο τέλος έχασε και μαζί με το άλογο χάθηκε και όλη η περιουσία του χωρικού. Η ιστορία λέει πως εκείνη τη στιγμή η ίδια η φωνή είπε ''Γιώργο, χάσαμε''.

Στην περίπτωση του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν υπήρξε κάποια φωνή στον ύπνο του, που να τον σπρώχνει προς τον Ολυμπιακό. Ένα όνειρο, παιδικό και τρελό, σίγουρα υπήρχε, αλλά να άκουγε φωνή (τουλάχιστον παλιά, μακριά από την τρέλα του πρωταθλητισμού, αυτού της Ελλάδας) δεν νομίζω. Όσο για το άλογο; Ήταν ο ίδιος. Για άλλους κουτσό, για άλλους γκανιάν. Ο Μπαρτζώκας έπεισε και οι Αγγελόπουλοι πείστηκαν το καλοκαίρι του 2012 να δώσουν στον γεμάτο προοπτικές, αλλά άδειο από εμπειρίες σε ομάδες και κυρίως οργανισμούς (με ζωντανά κύτταρα και λειτουργίες, αλλά επίσης με παράσιτα και ασθένειες) όπως ο Ολυμπιακός, Γιώργο Μπαρτζώκα, τα ηνία του πρωταθλητή Ευρώπης. Εκείνος πήρε το όνειρο και την πρόκληση στα χέρια του και ενώ ξεκίνησε καλά την κούρσα, όπως το άλογο στην ιστορία, στη συνέχεια και πολύ περισσότερο προς το τέλος, τα γόνατα του δεν άντεξαν.

Δεν ξέρω, αν καρμικά άλογο και Μπαρτζώκας, προδόθηκαν από τα γόνατα τους (ο Έλληνας προπονητής προδόθηκε πάντως σίγουρα από αυτά στην καριέρα του ως παίκτης), όμως σημειολογικά τουλάχιστον υπάρχει ταύτιση. Ο τρόπος με τον οποίο ολοκλήρωσε ο Μπαρτζώκας την προπονητική θητεία του στον Ολυμπιακό, μοιάζει με ρήξη αν όχι χιαστών, αλλά σίγουρα συναισθηματικών συνδέσμων. Μια ήττα όπως αυτή στο ΟΑΚΑ, από αυτόν τον Παναθηναϊκό και με προίκα τις προηγούμενες αποτυχημένες απόπειρες να επικρατήσει ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα έναντι του Παναθηναϊκού του Πεδουλάκη και του Αλβέρτη, δεν αντέχεται εύκολα, αν είσαι φίλαθλος του Ολυμπιακού. Σε τσακίζει στα δύο και μαζί τσακίζει και κάθε υποστηρικτική δύναμη που μπορεί να έχεις εντός και εκτός ομάδας. Και έτσι αντιδράς, όπως και έγινε, με αποτέλεσμα/συνέπεια (ανάλογα ποιος είσαι αλλάζει η λέξη) να οδηγείς τις εξελίξεις.

Για παράδειγμα η υποστήριξη που είχε ο Μπαρτζώκας από τους Αγγελόπουλους, σε ό,τι αφορά την υπομονή στο έργο και τη δουλειά που έβλεπαν να ρίχνει καθημερινά, χειμώνα και καλοκαίρι, ήταν σαφέστατα μεγάλη και πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έλαβαν άλλοι, διασημότεροι προπονητές από τον Μπαρτζώκα κατά το παρελθόν. Όμως, στο ΟΑΚΑ δεν μπορούσε να υπάρξει άλλη ή ακόμη και αν υπήρχε, δεν μπορούσε να σταθεί μπροστά στις αντιδράσεις του κόσμου. Σίγουρα, αυτή η στήριξη προς τον Μπαρτζώκα, τις σεζόν που προηγήθηκαν, προήλθε από τη χημεία των τριών ανδρών, στις αρχές και τη φιλοσοφία τους, στην αθλητική κουλτούρα που πρεσβεύει ο καθένας ξεχωριστά, ενώ σαφώς και ο οικονομικός (στο συμβόλαιο) και οικονόμος (στο ρόστερ και τις απαιτήσεις) Μπαρτζώκας ήταν μια καλύτερη επιλογή από κάθε άλλο μεγαλύτερο, ακριβότερο και με τάσεις για σπατάλη όνομα, σε μια εποχή όπου δεν συνέφερε να έχεις ακριβή ομάδα και ακριβά σπορ.

Δεν υπάρχουν στην αγορά πολλοί προπονητές που θα δέχονταν αυτήν την πίεση, σε αυτήν την ομάδα με το πρώτο σε οικονομικό επίπεδο συμβόλαιο (γιατί σε τιμή και προοπτικές, προφανώς και ήταν τεράστιο για έναν προπονητή που δεν είχε κάνει στα 47 του τέτοιο άλμα), ούτε επίσης αρκετούς που θα γίνονταν “ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα” και δεν θα ζητούσαν τα πάντα όλα, την αμέσως επόμενη χρονιά. Έτσι είναι, στην εποχή της κρίσης, αλλά και του τραγικού ελληνικού μπάσκετ ως προϊόν και των ελάχιστων εσόδων από την Ευρωλίγκα ακόμη και για ένα μαγαζί γωνία όπως ο Ολυμπιακός, τα χρήματα, τα μπάτζετ και οι ισολογισμοί παίζουν και θα παίζουν για πάντα ρόλο, σε κάθε απόφαση. Βέβαια, ο Μπαρτζώκας δεν πήγε στον Ολυμπιακό επειδή ήταν φθηνός. Πήγε επειδή ήταν καλός, ακόμη και για εκείνους που δεν τον έβλεπαν με το πιο καλό μάτι.

Εκτός από καλός, ικανός και νέος Έλληνας, ο Μπαρτζώκας ήρθε να δέσει με κινητήριο μοχλό την αγάπη του για τον Ολυμπιακό, στη γενικότερη προσπάθεια της ομάδας και της ΚΑΕ για ολική επαναφορά σε Ελλάδα και Ευρώπη, εντός και εκτός γηπέδων. Ο Έλληνας προπονητής τάχθηκε υπέρ του “πολέμου”, δεν κράτησε αποστάσεις από τα εξωαγωνιστικά ζητήματα και τις τυμπανοκρουσίες για τη διαιτησία και παρότι αυτό τον έκανε κοινωνό του (αιτιολογημένου) μηνύματος που ήθελε να περάσει η ΚΑΕ Ολυμπιακός, του χάλασε το μυαλό και του το απομάκρυνε από αυτό που πραγματικά ξέρει: το μπάσκετ. Ο προπονητής που κατάφερε όντας απολύτως συγκεντρωμένος στο Φάιναλ Φορ του Λονδίνου να δείξει ένα εντυπωσιακό (και διαφορετικό λόγω αγωνιστικών συνθηκών) μπάσκετ σε ημιτελικό και τελικό, δεν κατόρθωσε ποτέ να κερδίσει την αμυντική γραμμή και το ''αθλητικό'' και στα όρια σκληρό ξύλο του Παναθηναϊκού.

Ακόμη και στο τελευταίο ματς, στο ΟΑΚΑ, απέναντι σε μια διαφορετική και σαφώς κατώτερη ομάδα, σε μεταβατικό στάδιο και με απουσίες, ο Μπαρτζώκας δεν μπόρεσε να βρει αυτή την καθαρή σκέψη που έχει στους περισσότερους αγώνες στην Ευρωλίγκα και στη ζωή του γενικότερα. Βέβαια, το τελευταίο παιχνίδι είναι περισσότερο μπερδεμένο, σε επίπεδο ψυχολογίας και συγκέντρωσης. Γιατί, ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ο Μπαρτζώκας είχε προετοιμάσει αγωνιστικά την ομάδα και την είχε φτιάξει έτσι ώστε να προηγηθεί, να αυξήσει διαφορές και να φτάσει μια ανάσα από τη νίκη, οι παίκτες δεν νομίζω ότι είχαν την ίδια άποψη ή τέλος πάντων συγκέντρωση ή αντίληψη (γιατί το άποψη είναι λίγο συγκεχυμένο), κάτι που είπε και ο Σλούκας μετά το ματς. Βέβαια, στον Ολυμπιακό επί εποχής Μπαρτζώκα αλλά και νωρίτερα Ίβκοβιτς, οι παίκτες λόγω των δύο τροπαίων στην Ευρωλίγκα, είχαν αποκτήσει μια πολύ πιο ανθεκτική ασπίδα ασυλίας και ανοχής.

Και παρότι ο Έλληνας προπονητής κατηγορήθηκε έντονα από συγκεκριμένες πλευρές, για αυλές και κόλακες κι ενώ σίγουρα (θα) υπήρξαν τέτοιοι, όπως έχει συμβεί και συμβαίνει με κάθε προπονητή του Ολυμπιακού και όχι μόνο του Ολυμπιακού (αλλά ας μην πάμε παραπέρα). Οι πρωταγωνιστές αλλάζουν μόνο, οι κύκλοι, τα τετράγωνα και όλη αυτή η αντιδημοσιογραφική δεοντολογία που υπάρχει όταν “οι γύρω” έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτόν που είναι “στο κέντρο”. Οι συσχετισμοί είναι που διαμορφώνονται διαφορετικά, ανάλογα με το ποιός έχει την πρόσβαση και ποιός βρίσκει κλειστές τις πόρτες. Βέβαια, ο Μπαρτζώκας είναι ο προπονητής του Ολυμπιακού με τις λιγότερες προσωπικές συνεντεύξεις (εκτός από την περίοδο μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας), δείγμα της -επαγγελματικής και ξεκάθαρης- απόστασης που χώριζε εκείνον από όσους καθορίζουν το τι θα φτάσει στα αυτιά των φιλάθλων του Ολυμπιακού.

Έφυγε λοιπόν ο Μπαρτζώκας γιατί σε μια ομάδα την ευθύνη την παίρνει ο προπονητής, ενώ οι παίκτες τη μοιράζουν όπως την μπάλα όταν αυτή καίει. Είναι η φύση των ομαδικών αθλημάτων τέτοια, όπου στις μεγάλες γκέλες και τις μεγάλες φάπες, ο κάθε μεγάλος παίκτης μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη σιωπή ή ακόμη καλύτερα (για εκείνον) πίσω από ένα λάθος του διπλανού του ή πίσω από ένα σύνθημα. Οι προπονητές δεν μπορούν να κρυφτούν και αν θέλουν να κρυφτούν, καλύτερα να πάνε σπίτι τους και να αλλάξουν δουλειά. Δεν κάνουν. Ο Μπαρτζώκας δεν κρύφτηκε σε ήττες, δεν μοίρασε ποτέ εύθυνες σε παίκτες, όμως μοίρασε περισσότερο από όσο έπρεπε ευθύνες σε διαιτητές και σε πράγματα που δεν μπορούσε έτσι κι αλλιώς να ελέγξει και τώρα που έφυγε, δεν θα του πει κανείς μπράβο που έβρισε δύο και τρεις φορές παραπάνω τον χ διαιτητή. Η ιστορία δεν θα έγραφε ποτέ για τις διαμαρτυρίες του, η ιστορία θα γράφει πάντα για την Ευρωλίγκα του 2013.

Η ιστορία επίσης ή μάλλον η δημοσιογραφική καταγραφή, θα λέει πάντα για τις σχέσεις του με παίκτες, καλές και κακές, ισορροπημένες και αναγκαίες. Δεν υπάρχει λόγος να αραδιάσω συγκεκριμένες τέτοιες σχέσεις, ούτε να σταθώ σε ό,τι λέει πάνω στην τρέλα του και δεν ξέρω γω τι άλλο ο Πέρο Άντιτς ή τι μυαλά κουβαλάει ο Τζόεϊ Ντόρσεϊ που έτυχε να θυμηθώ αυτές τις μέρες, καθώς επανήλθε στα ρεπορτάζ (;). Προφανώς και ο Μπαρτζώκας τα έσπασε με παίκτες στον Ολυμπιακό και προφανώς από ένα σημείο και μετά, έχασε το touch μαζί τους. Όχι ολοκληρωτικά, αλλά ήταν αρκετή η ζημιά για βάλει ο καθένας πιο πάνω τον εαυτό του και τα προβλήματα/παράπονα που είχε στην (και από την) ομάδα. Οι managers όμως, πρώτα, πρέπει να κερδίζουν τις ομάδες ανθρώπων τους και τον καθένα ξεχωριστά. Πρώτα κάνεις και κρατάς αυτό και μετά αποφασίζεις τι φιλοσοφία θα έχεις στο pick and roll. Είναι φανερό πάντως πως οι παίκτες του Ολυμπιακού σέβονταν τον Μπαρτζώκα ως άνθρωπο, αλλά δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο τον δέχονταν ως προπονητή.

Ο Ολυμπιακός δεν έγινε ποτέ ''Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα''. Ακόμη και μετά το Λονδίνο ακουγόταν η φράση ''ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς'', ενώ στο Final Four του 2013, οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν ένα σετ μπάσκετ, στο μισό γήπεδο, που είχαν πολλά μα πολλά χρόνια να δουν οι φίλαθλοι της ομάδας. Πιο εύκολα δέχεσαι τη φράση ότι “ο Ολυμπιακός του Σπανούλη” αυτά τα 3-4 χρόνια, παρά οποιαδήποτε άλλη, κάτι που είναι φυσιολογικό, καθώς ο αρχηγός του Ολυμπιακού είναι μια τεράστια προσωπικότητα και μια τεράστια αξία στο μπάσκετ, ωστόσο, σε μια ομάδα χρειάζεται να υπάρχουν ξεκάθαρες δομές και ξεκάθαρο οργανόγραμμα. Αυτό, πλέον θα αποτελέσει το πιο σημαντικό στοίχημα για τον επόμενο προπονητή του Ολυμπιακού (και της διοίκησης που φυσικά θα τον επιλέξει) που θα πρέπει να βάλει τη δική του και μόνο σφραγίδα, αν θέλει να πατήσει γερά τα πόδια του και να καθίσει πολύ άνετα στην καρέκλα του.

Ο κόσμος πάντως πολλά από τα παραπάνω δεν τα γνωρίζει, ούτε και πρέπει να τα γνωρίζει, ούτε και τον ενδιαφέρει να τα γνωρίζει. Ο κόσμος κάθε ομάδας στο τέλος της ημέρας θέλει νίκες, πρωταθλήματα, κούπες και θριάμβους. Ο κόσμος μάλιστα του Ολυμπιακού στο μπάσκετ θέλει όλα τα παραπάνω και μόνο επί του “πράσινου πτώματος” του Παναθηναϊκού. Στην μπασκετική Ελλάδα των απλήρωτων παικτών και της αδιάφορης για όλα τα κανάλια λίγκας, μια και δυο και back to back και της παναγιάς τα μάτια Ευρωλίγκες, δεν αρκούν αν ο εχθρός δεν εξοντωθεί. Ο Ολυμπιακός και αυτό είναι κάτι που δεν θα διορθώσει η αποχώρηση του Μπαρτζώκα, εκεί που πήγε να γίνει ένα τεράστιο brand name για την Ευρωλίγκα, μίκρυνε τις προσδοκίες του και ασχολήθηκε με την ΚΕΔ. Ναι, καταλαβαίνω, η ΚΕΔ είναι μια παρωδία, γελάει ο πλανήτης, συμφωνώ, αλλά όταν έχεις κάνει back to back στην Ευρωλίγκα, είναι αμαρτία να ασχολείσαι με ορισμένους διαιτητές που προσπαθούν να κάνουν καριέρα σαν τα κοράκια του Φαρ Ουέστ, πάνω από το πτώμα του ελληνικού μπάσκετ.

Επιστρέφω όμως στον κόσμο, γιατί αυτός δεν άντεξε και “έδιωξε” τον Μπαρτζώκα, βολεύοντας με αυτόν τον τρόπο ακόμη και τη διοίκηση της ομάδας. Καθώς αν αφήνεις τον προπονητή να φύγει μετά το πρώτο ματς της σεζόν, σημαίνει πώς δεν ήθελες να είναι σε αυτό και ζορίστηκες για να το αποδεχθείς το καλοκαίρι που πέρασε ή δεν είχες/σκέφτηκες άλλη λύση. Οι φίλαθλοι και οπαδοί λοιπόν, δεν νοιάζονται και καλά κάνουν για το αν ο κάθε προπονητής είναι καλό παιδί, καλός άνθρωπος, αν δεν παίζει παιχνίδια, αν δεν κρατάει μια δική του ατζέντα, αν αποχωρεί με φράσεις όπως αυτή του Μπαρτζώκα για την αλλαγή που ήθελε να έρθει και όφειλε να την γίνει ο ίδιος αυτή η αλλαγή. Ο κόσμος θέλει τίτλους. Ούτε ωραίο μπάσκετ, ούτε μαχητικότητες. Θυμάμαι, που γράφαμε και διαβάζαμε τις προηγούμενες σεζόν, σε διάφορα σημεία τους, ότι ο Ολυμπιακός αποπνέει υγεία και μαχητικότητα. Προφανώς και είναι σημαντικά και τα δύο, αλλά τότε που ίσχυαν ο Ολυμπιακός κέρδιζε κιόλας, πετύχαινε. Χωρίς την Πόλη και το Λονδίνο, η μαχητικότητα εκείνων των ομάδων θα ήταν τώρα σαν την αξιοπρέπεια του Μπαρτζώκα. Περιττή για τους περισσότερους, πολύτιμη για λίγους και πολύ κοντινούς.

Το ερώτημα που τίθεται, βέβαια, είναι αν ο Μπαρτζώκας απέτυχε στον Ολυμπιακό. Για να έφυγε, σημαίνει ότι σίγουρα για κάποιους δεν πέτυχε, διαφορετικά θα ήταν ακόμη στον πάγκο του. Η άποψη μου είναι ότι ένα πρωτάθλημα Ευρώπης είναι και θα είναι επιτυχία που δεν μπορείς να επαναλάβεις με ευκολία (δεν μιλάω καν για το back to back στοιχείο της), ενώ παράλληλα απέτυχε να κερδίσει το δαίμονα, δικό του και τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, σε αγώνα που έκρινε τίτλο ή πρόκριση. Αυτό βέβαια είναι και μια απόδειξη ότι ο κάθε Μπαρτζώκας και ο κάθε προπονητής του Ολυμπιακού σηκώνει και το βάρος των εξαγωνιστικών συνθηκών που σύμφωνα με τις ερυθρόλευκες φωνές υπάρχουν σε κάθε ματς με τους πράσινους. Οπότε, ο Μπαρτζώκας δεν κατάφερε να κερδίσει τις ομάδες του Παναθηναϊκού αλλά και τις (υπέρ) Παναθηναϊκού διαιτησίες; Αν ναι, τότε ποιο από τα δύο παίζει μεγαλύτερο ρόλο τελικά; Το μπάσκετ ή το σφύριγμα; Μπέρδεμα και ποιός θα το λύσει. Οκ, οκ, σταματάω, γιατί το πάω μακριά.

Δεν χρειάζεται άλλωστε να το πάω μακριά, ούτε να παρεξηγηθώ (για άλλη μια φορά) ότι εμφανίστηκα για να δικαιολογήσω τον Μπαρτζώκα. Έφυγε, οπότε και να πω ότι είναι ο καλύτερος προπονητής που υπάρχει (που δεν είναι) ή ότι τα έκανε όλα σωστά (που δεν τα έκανε), δεν έχει καμία σημασία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό, τον κόσμο του και όποιον άλλον μας παρακολουθεί αυτή τη στιγμή. Λανθασμένες επιλογές σε παίκτες, κακές ψυχολογικές προετοιμασίες και ήττες στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, δυσπιστία μερίδας του κόσμου και του Τύπου από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, μερικοί μήνες με κακό μπάσκετ, πολλοί τραυματισμοί, χαμένες διαπραγματεύσεις με παίκτες κλειδιά που έφυγαν και με άλλους που δεν ήρθαν, είναι τα βασικότερα από τα συστατικά που οδήγησαν στο τέλος της θητείας του στον Ολυμπιακό.

Σίγουρα, για τον Μπαρτζώκα που ήθελε να μακροημερεύσει και να κατακτήσει κι άλλους τίτλους με αυτήν την ομάδα, να πάρει ένα ή παραπάνω πρωταθλήματα και να αφήσει πολύ καλύτερα το αποτύπωμα του στον Ολυμπιακό, αυτή είναι μια δυσάρεστη εξέλιξη και μια πικρή κατάληξη. Όμως, για τον προπονητή Μπαρτζώκα που έχει μια καριέρα μπροστά του, η πορεία στον Ολυμπιακό σαφώς θα τον έμαθε περισσότερα και από όσα ο ίδιος φανταζόταν πριν από 27 μήνες, όταν έδινε τα χέρια με τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο. Και αν όντως τα αφομοιώσει στο χαρακτήρα του και ο χαρακτήρας του επανέλθει στην ηρεμία και την καθαρή σκέψη προ Ολυμπιακού (γιατί σε τρελαίνει τόση ένταση και δεν την ξέρεις, αν δεν τη ζήσεις), θα συνεχίσει την ήδη επιτυχημένη καριέρα του. Άλλωστε, οι πορείες και οι καριέρες, διαμορφώνονται στην εξέλιξη τους και κρίνονται στο τέλος τους.

Για τον Ολυμπιακό, ας μου επιτρέψετε να τα πούμε άλλη στιγμή, με περισσότερα στοιχεία, με πιο ξεκάθαρο πλάνο αντικατάστασης του Μπαρτζώκα και αφού δούμε την ομάδα να βαδίζει στην επόμενη μέρα της. Σίγουρα, η εποχή δεν είναι η καλύτερη για την ομάδα που ήθελε να κατακτήσει το γαλαξία μετά το back to back, αλλά μερικές φορές η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός σε οδηγούν στις πιο απλές αλλά σωστές αποφάσεις της καριέρας και της ζωής σου. Αυτό ισχύει και για τον Μπαρτζώκα της Ευρωλίγκας που τώρα θα ανασυντάξει τον εαυτό του γιατί αυτή εν τέλει δεν ήταν αρκετή, για τον Ολυμπιακό των διθυραμβικών σχολίων που τώρα θα επιστρέψει στην εσωστρέφεια παλιότερων ετών και σε όλους εμάς, τους ανθρώπους του Τύπου που μας έκατσε η ζαριά να μπορούμε να έχουμε άποψη για όλα, αλλά πολλές φορές να μη λέμε τίποτα πέρα από εμμονικές κραυγές. Ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη γνώμες που πηγάζουν από προσωπικές εμπάθειες, ούτε από ειδήσεις, φήμες και ρεπορτάζ των αποδυτηρίων, του ντους και της τουαλέτας. Η ομάδα που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης δύο συνεχόμενες φορές οφείλει να βρει το δρόμο της και αυτό είναι υποχρέωση της διοίκησης της προς τον κόσμο που μπορεί να μην ξέρει τα πάντα για το μπάσκετ, αλλά θέλει τα πάντα από την ομάδα του.

Κλείνουμε και μάλιστα με το πιο προσωπικό και ελεύθερο ύφος αφού όλα αυτά απασχολούν ολοένα και λιγότερους (καθώς οι ώρες περνούν και η ζωή όλων, του Ολυμπιακού, του Μπαρτζώκα, του Μίχαλου και γενικά, ευτυχώς, συνεχίζεται). Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήγε στον Ολυμπιακό με τη μικρότερη δυνατή εμπιστοσύνη, την κέρδισε γρήγορα και μπόλικη, αλλά την έχασε άγαρμπα και από τον αντίπαλο που “δεν πρέπει”. Δεν κατόρθωσε αυτά που πραγματικά μπορούσε και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα του, αυτό είναι που θα δυσκολευτεί να διαχειριστεί μέχρι την επόμενη δική του προσωπική επιτυχία σε κάποια άλλη ομάδα, στην Ευρώπη ή την Ελλάδα. Το “γιατί” πολύπλοκο, σύνθετο και αχρείαστο πια για δημόσιες συζητήσεις και κείμενα. Τώρα σημασία έχει πώς θα προχωρήσει ο Ολυμπιακός και πού θα συνεχίσει την καριέρα του ο Μπαρτζώκας. Τι έγινε και δεν έγινε ο προπονητής της επόμενης 5ετιας, θα το αναλύσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος ή οι ειδήμονες των social media.

Το πηλίκο γράφει μια Ευρωλίγκα, η πρώτη Έλληνα προπονητή, αποτυχίες στην Ελλάδα απέναντι στον Παναθηναϊκό και μια κληρονομιά που παίρνει μαζί του και λέγεται “εμπειρίες”. Στο τέλος, αποφάσισε να βγει από την πόρτα μόνος του, όπως μόνος του κατάφερε να φτάσει ως αυτήν. Περήφανος που κάθισε στον πάγκο του Ολυμπιακού, όπως πολλές (στο μέλλον θα συνειδητοποιήσει ότι ήταν περισσότερες από το δοκούν) φορές είπε δημοσίως, φαντάζομαι πικραμένος από την ατελέσφορη εν τέλει προσπάθεια του να περάσει τη φιλοσοφία του για το μπάσκετ και τον αθλητισμό σε μεγαλύτερο εύρος και βάθος.

Όμως, δεν έφτασε στα πέρατα του (ερυθρόλευκου) κόσμου, αφού ο Μπαρτζώκας δημιούργησε δύο εντελώς διαφορετικά ρεύματα. Αυτό που δεν ήθελε να τον ακούει και να τον βλέπει, ζητώντας το κεφάλι του σε κάθε ευκαιρία, σωστή ή και λάθος και εκείνο (το ρεύμα) που τον χειροκρότησε με σεβασμό, έστω νοερά, όταν διάβασε την ανακοίνωση της αποχώρησης του. Τώρα για το τρίτο ρεύμα, αυτό που γράφεται ότι τον χτύπησε (#diplis) στο ΣΕΦ μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, δεν θέλω να σταθώ πολύ, καθώς δεν υπάρχει σαφής επιβεβαίωση ή διάψευση από τη ΚΑΕ Ολυμπιακός και επιχειρείται μια αποσιώπηση ενός γεγονότος που μόνο που υφίσταται ως φήμη, προκαλεί μια πραγματική δυσωδία στον αέρα. Θα είναι εξαιρετικά οξύμωρο σε μια ομάδα που θέλει να εξυγιάνει το ελληνικό μπάσκετ, να πηγαίνει το πούλμαν της κατευθείαν στο στόμα του λύκου, μέσα στη νύχτα, ενώ θα μπορούσε να γίνει οποιαδήποτε άλλη διαδρομή, αφήνοντας την αποστολή κάπου αλλού (τα έχουμε δει να συμβαίνουν τόσες και τόσες φορές).

Η τέχνη της επικοινωνίας είναι αυτή που στο σύγχρονο κόσμο καθορίζει συνειδήσεις, αποφάσεις, χαρακτήρες και αντιδράσεις. Γι’ αυτό και το αν τελικά ο Μπαρτζώκας φεύγει (σαν) κυνηγημένος από τον Ολυμπιακό ή ως κύριος που του είπαν και ευχαριστώ, είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα, που νομίζω δεν ενδιαφέρει πια τόσους πολλούς, όσοι ήταν μέχρι για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα. Άλλωστε, φίλοι και εχθροί, που τώρα πανηγυρίζουν (;) που ο Ολυμπιακός δεν έχει προπονητή μετά το πρώτο ματς της σεζόν (λες και αυτό είναι κάτι φυσιολογικό και έξυπνο), ήδη έχουν αρχίσει (και καλά κάνουν) να ακολουθούν την επικαιρότητα και το σήμερα των ερυθρολεύκων.

Ο Μπαρτζώκας ανήκει οριστικά στο χθες και όχι στο αύριο που ήθελε να φτιάξει, δουλεύοντας, για τη συγκεκριμένη ομάδα και απομένει μια απάντηση στο υποτιθέμενο ερώτημα του τίτλου, αν έχασε ή κέρδισε, αν πέτυχε ή απέτυχε στον Ολυμπιακό. Δεν είμαι σίγουρος και συνήθως αυτές τις απαντήσεις τις δίνει η ίδια η ζωή στην πορεία της και στο timing που πρέπει. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι και στην πιο μεγάλη ήττα και απώλεια, κρύβεται το μυστικό της επόμενης νίκης. Αν το βρεις και πάνω από όλα το καταλάβεις, η μπάλα είναι πάλι στα χέρια σου. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έφυγε από τον Ολυμπιακό και θα είναι ένας διαφορετικός προπονητής, καλύτερος ή χειρότερος, την επόμενη φορά. Αν καθαρίσει το μυαλό του, τώρα που θα καθαρίσει και το περιβάλλον του, θα μπορέσει να γίνει πάλι ο ίδιος μεθοδικός, ήρεμος και σοβαρός άνθρωπος που ήταν, τότε που διεκδικούσε και κατακτούσε την κορυφή της Ευρώπης με τον Ολυμπιακό, κάνοντας πραγματικότητα ένα όνειρο που έχει περάσει ως αστεία σκέψη, από εκατομμύρια καθημερινούς ανθρώπους σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι και λίγο.