Ήταν ο καλύτερος Ολυμπιακός του 2014. Ξεκάθαρα και χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς αυτό να έχει να κάνει μόνο με τις 22 ασίστ, το 72% στα δίποντα, το όμορφο μπάσκετ και αρμονικό σαν τους ήχους της μπάντας που έπαιζε όλο το βράδυ στο γήπεδο της Μάλαγα. Το “η καλύτερη εμφάνιση” πατάει πολύ περισσότερο στο timing, την κρισιμότητα του αγώνα, το δεδομένο του ότι ήταν εκτός έδρας και πάνω από όλα στα προβλήματα και τις απουσίες του Γιώργου Πρίντεζη και του Στράτου Περπέρογλου, αλλά και στο ότι ο Ολυμπιακός εδώ και δύο ματς παίζει με μείον έναν ξένο, αφού ο Μάρντι Κόλινς έχει βγει εκτός rotation και από το μυαλό του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Η ενέργεια στην άμυνα, η κυκλοφορία της μπάλας, ο τρόπος με τον οποίο απειλούσε η περιφέρεια αλλά και η κίνηση των ψηλών, ήταν όλα τους υπέροχα, ήταν όλα τους αυτά που ήθελε η ομάδα για να περάσει νικηφόρα από τον πρώτο πραγματικό τελικό στην προσπάθεια που κάνει για πρόκριση στις 8 καλύτερες ομάδες της Euroleague. Όμως, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό συνδετικό στοιχείο, που ξεδιπλώνει και αναλύει τη νίκη του Ολυμπιακού. Η άκρη του πάγκου.

Από την άκρη του πάγκου ήρθε ο Βασίλης Σπανούλης, με φόρα, όρεξη, κίνητρο και πείσμα να αποδείξει ότι είναι ο πρώτος και καλύτερος ηγέτης/παίκτης αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Πέρα από στατιστικά, μεγάλα σουτ, πόντους και όλα τα συναφή, ο αρχηγός του Ολυμπιακού κάνει κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα. Αλλάζει την ψυχολογία των συμπαικτών του, την ψυχολογία των φιλάθλων του Ολυμπιακού και πολύ περισσότερο (αυτήν προς τα κάτω) την ψυχολογία των αντιπάλων. Είναι αλλιώς να βλέπεις μια ταινία χωρίς έναν οσκαρικό ηθοποιό να δίνει ρεσιτάλ και αλλιώς να έχεις σε κάθε σκηνή ένα σημείο αναφοράς. Το διαφαινόμενο φορμάρισμα του Σπανούλη ήρθε μαζί με εξαιρετική από τον ίδιο εμφάνιση, εξαιρετική απόδοση της ομάδας (συνεπακόλουθο του πρώτου) και με μήνυμα προς όλους, ότι ο κορυφαίος γκαρντ της Ευρώπης εξακολουθεί να κάνει κουμάντο σε έναν αγώνα.

Από την άκρη του πάγκου ήρθε ο Ιωάννης Παπαπέτρου στα τελευταία τρία παιχνίδια και πάνω που ο Ολυμπιακός ένιωθε γυμνός ή τέλος πάντων ημίγυμνος στη θέση 3, ο μικρός πήρε την ευκαιρία, την άρπαξε και τώρα είναι καβάλα στο άλογο. Ναι, όλα αυτά δείχνουν ότι έπρεπε να είχε μπει νωρίτερα στο rotation, ναι ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα μπορούσε να τον είχε εμπιστευθεί περισσότερο, αλλά πριν λίγο καιρό ο Στράτος Περπέρογλου ήταν μακράν ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού και ο χρόνος που απέμενε σε αυτή τη θέση έπρεπε να ανήκει στον Ματ Λοτζέσκι, διαφορετικά θα καιγόταν ένας ξένος για τον οποίον έχουν γραφτεί πολλά και ενίοτε δείχνει πως δικαίως υπάρχουν προσδοκίες και απαιτήσεις από αυτόν. Στη Μάλαγα για παράδειγμα, ο Λοτζέσκι μπήκε από την αρχή στο ματς. Από το πρώτο σουτ. Από την άκρη του πάγκου κι αυτός, αφού ο Μπαρτζώκας είχε ξεκινήσει με βασικό τον Παπαπέτρου, έναν παίκτη που απέδειξε ότι όταν σε μια ομάδα βάζεις κάτι φρέσκο και καλό, μόνο κέρδος μπορείς να έχεις.

Από την άκρη του πάγκου παρακολούθησε και το ματς με τη Μάλαγα ο Κόλινς. Ο Μπαρτζώκας σε δύο σερί βραδιές έχει στείλει το μήνυμα ότι
δεν γίνεται να περιμένει άλλο την ψυχολογική και αγωνιστική προσαρμογή του Κόλινς και με τον Σπανούλη στο ρόστερ, η τριάδα Σλούκα-Μάντζαρη-Σπανούλη είναι αρκετή για τις θέσεις των γκαρντ. Μίκρυνε το rotation, εμπιστεύεται αυτούς που κάνουν τη δουλειά. Τόσο απλά.

Από την άκρη του πάγκου μοιάζει να παίζει ο Μάντζαρης. Αλήθεια. Η αλάνθαστη εικόνα του εδώ και 15 μέρες, είναι οξύμωρη για παίκτη. Εννοώ, ότι για να είσαι τόσο σωστός πρέπει να μην κάνεις τίποτα, να κάτσεις έξω, να κοιτάς το παιχνίδι. Αν δεν παίξεις, αν δεν πρωταγωνιστήσεις, δεν θα κάνεις λάθη. Ο Μάντζαρης είναι λες και διαβάζει απόλυτα το παιχνίδι πριν καν αυτό ξεκινήσει, κάνει το ίδιο όταν περνάει στον πάγκο για ανάσες και κυρίως λες και δεν επηρεάζεται από συνθήκες και αγωνιστικά ζητήματα. Παίζει στο 100%. Και ο Ολυμπιακός το παίρνει όλο, πράγμα που κάνει τη ζωή των υπόλοιπων πολύ καλύτερη και πιο δημιουργική.

Από την άκρη του πάγκου (πέρυσι) ο Σερμαντίνι στην επιστροφή του στον Ολυμπιακό εξελίσσεται ως το Α της ερυθρόλευκης ρακέτας. Η σημαντικότητα του στην άμυνα και στο γέμισμα των χώρων, είναι τόσο έκδηλη που συνειδητοποιείς γιατί το περασμένο καλοκαίρι ο Μπαρτζώκας ήθελε οπωσδήποτε την παραμονή του στην ομάδα, αλλά δεν υπήρξε συμφωνία στο οικονομικό με τον Γεωργιανό τότε να ζητάει αρκετά περισσότερα από αυτά που έδινε Ολυμπιακός. Η προσαρμογή του Σερμαντίνι στην πεντάδα και στο πλάνο του Ολυμπιακού, έφερε και την έμπνευση του να κατέβει (για κάποια λεπτά μέσα στο ματς) ο Ντάνστον στο 4. Και έτσι ο Ολυμπιακός απέκτησε ένα σχήμα που βγάζει δύναμη και άμυνα υψηλού επιπέδου.

Από την άκρη του πάγκου ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε στη Μάλαγα ένα εξαιρετικό κοουτσάρισμα και πριν από αυτό, ετοίμασε ψυχολογικά και εγκεφαλικά την ομάδα με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ερυθρόλευκοι να μπουν από την πρώτη φάση με το μυαλό, τα πόδια και τα χέρια στο στόχο της νίκης. Παρά τα προβλήματα, τις απουσίες και το άγχος του πόσο κρίσιμο ήταν το παιχνίδι, οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν ήρεμοι, αλλά και ενεργητικοί, είχαν ένταση αλλά και ψυχραιμία, είχαν πλάνο στην επίθεση και ακόμη πιο ξεκάθαρο σχέδιο πίεσης στη άμυνα. Σε ένα γήπεδο που η Μάλαγα έχει μάθει να βάζει το ρυθμό, ο Ολυμπιακός επέβαλε το δικό του χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο Μπαρτζώκας με τον Παπαπέτρου βασικό, τον Ντάνστον στο 4, το μοίρασμα του χρόνου στους ψηλούς και την διαρκή και σε σωστές αποστάσεις κίνηση που ζήτησε και πήρε από τους παίκτες του, έδειξε σε ένα κρίσιμο σημείο του ταξιδιού ότι κρατάει με τα δικά του χέρια το τιμόνι και διαχειρίζεται ανέμους, κύματα και κλείνει τις τρύπες που μπάζουν νερά, με επιθετικότητα και όχι παθητικότητα.

Στην άκρη του πάγκου, πρέπει όμως να πάει αυτή η νίκη, γιατί ήδη το επόμενο ματς με την Εφές είναι στον ορίζοντα και κάπου πίσω, ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ. Το μήνυμα των πρωταθλητών Ευρώπης μέσω του αγώνα με τη Μάλαγα ήταν ξεκάθαρο: “Είμαστε εδώ, ζωντανοί, με σφυγμό και αίμα που βράζει”. Όμως, το μήνυμα αυτό πήγε ήδη στα archived. Τώρα σημασία έχουν τα επόμενα δύο που είναι στα draft. Οπότε, ηρεμία, υπομονή και καλή κυκλοφορία της μπάλας από όλους.