Η αλήθεια και το γήπεδο είναι πάντα αντικειμενικά

Μεγαλύτερος (και σε ηλικία αλλά ΚΥΡΙΩΣ σε εμπειρία) συνάδελφος, τον οποίο ακούω καθημερινά μου έχει πει να μην γράφω εν βρασμώ ψυχής. Και τις περισσότερες φορές, όντως, δεν έχεις κανένα λόγο να πεις αυτό που σκέφτεσαι χωρίς να το σκεφτείς πρώτα, είτε είναι κάτι καλό, είτε όχι. Όμως, κάποιες φορές το καλύτερο που έχεις να κάνεις αν σου έχει δοθεί η ευκαιρία (και η ευλογία αν είσαι ερωτευμένος με αυτή τη δουλειά) να γράφεις δημοσίως (και μάλιστα στο νο1 αθλητικό site της Ελλάδας), είναι να λες αυτό που νιώθεις κι αυτό που πιστεύεις. Ας ξεκινήσω λοιπόν με αυτό που “νιώθω”.

Είμαι Ολυμπιακός από τότε που γεννήθηκα. Μάλλον, όχι. Ήμουν Ολυμπιακός πριν γεννηθώ, γιατί ο πατέρας μου (τον οποίο δυστυχώς δεν έχω πια μαζί μου εδώ και 18 μήνες ακριβώς και μου έμαθε να λέω και να γράφω την αλήθεια) έπαιξε στον Ολυμπιακό ως βασικός τερματοφύλακας στο πόλο, ο αδερφός μου ήταν κι αυτός επί χρόνια στο Πασαλιμάνι και μετά για λίγο στο ΣΕΦ, εγώ με τη σειρά μου έμαθα (να παίζω και να γράφω αυτά τα όποια) μπάσκετ στον Ολυμπιακό. Οπότε, δεν καταλαβαίνω γιατί να το κρύψω.

Μου τη σπάει, άλλωστε, όταν διαβάζω δεξιά και αριστερά υποκειμενικές απόψεις, με τον μανδύα της “αντικειμενικότητας”. Όπως μου τη σπάει ο οπαδισμός, τα κόκκινα γυαλιά, τα πράσινα μάτια, τα κίτρινα γάντια. Αυτός ο οπαδισμός (και δήθεν “αντικειμενική” αντιμετώπιση έχει φτάσει οπαδούς να κλωτσάνε από πίσω τον Μπουρούση ή στο Καραϊσκάκη τους παίκτες του Παναθηναϊκού). Αυτός ο οπαδισμός στερεί από πολλούς την ευτυχία να δεις ένα άθλημα όπως το μπάσκετ με την ησυχία σου. Χωρίς να χρειάζεσαι δέκα ριπλέι ώστε να μιλήσεις για “σφαγές”.

Αυτόν τον οπαδισμό ποτέ δεν τον κατάλαβα. Τώρα, δηλαδή, πρέπει να πω ότι ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε το πρωτάθλημα που πήρε; Να κάτσω να δω το ματς, να μετρήσω φάσεις, σφυρίγματα κλπ.; Μπα. Ούτε για πλάκα. Ο Παναθηναϊκός, κύριοι, πήρε το πιο αντρίκειο πρωτάθλημα σε όλα αυτά τα χρόνια (έσπασε την έδρα του Ολυμπιακού με το καλημέρα, πήρε το 2ο ματς -ναι με σφυρίγματα υπέρ του-, είχε την πιο κουρασμένη και με κενά ομάδα των τελευταίων ετών και κέρδισε και το 4ο ματς με ΞΑΦΝΙΚΗ (έχει μεγαλή σημασία) απουσία του Διαμαντίδη.. Κι ας με βρίζουν αυτή τη στιγμή οι Ολυμπιακοί, ας με λένε “πουλημένο” ή δεν ξέρω γω τι άλλο. Κι ας με βρίζουν οι Παναθηναϊκοί, όπως την προηγούμενη φορά που είπαν ότι έβαλα τον κόκκινο μανδύα μου, επειδή πίστευα ότι ο Ολυμπιακός θα πάει στο ΟΑΚΑ και θα χτυπήσει το ματς. Δεν το είπα, επειδή ήμουν Ολυμπιακός από μικρός, το είπα επειδή προσπαθώ, όσο μπορώ, να ερμηνεύω το μπάσκετ πάνω στο παρκέ και όλες τις παραμέτρους του.

Γι' αυτό και τώρα, μετά από αυτόν τον τελικό των 45 λεπτών, μπορώ να πω ότι ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε γιατί το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο. Αν λείψει ο Μέσι από την Μπαρτσελόνα δεν είναι εύκολο να συσπειρωθούν 10 παίκτες που είναι σε μακρινή απόσταση ο ένας από τον άλλον, που ο καθένας κινείται στο χώρο του. Στο μπάσκετ πέντε άτομα και σε λίγα τετραγωνικά, δεν έχουν επιλογή. Πρέπει να γίνουν “ένα” σε τέτοιες καταστάσεις. Και οι παίκτες του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς το έκαναν. Σόρι, αλλά αυτό το πρωτάθλημα το πήραν οι παίκτες του Σέρβου και όχι αυτός.

Αυτό το ματς ήταν δικό τους. Και μάλιστα παίκτες που ζουν στη σκιά του Δημήτρη Διαμαντίδη (άσχετα αν ο ίδιος δεν είναι τέτοιος τύπος και δεν το θέλει), που ποτέ δεν παίρνουν τη δόξα που τους αναλογεί (όπως ο Αντώνης Φώτσης που έκανε την καλύτερη χρονιά στην καριέρα του με τον Παναθηναϊκό, όπως ο Νικ Καλάθης ο οποίος από “λίγος” για την Εθνική ομάδα, έγινε ο Νο1 πλέι μέικερ αυτής της ομάδας – κι ας κάνει 10 ντρίμπλες παραπάνω χωρίς να ξέρει κανείς γιατί).

Στην αντίπερα όχθη, οι παίκτες του Ολυμπιακού προσπάθησαν. Ο Σπανούλης πήγε να πάρει προσωπική ρεβάνς, ο Μπουρούσης έκανε ένα δεύτερο ημίχρονο πολύ καλό, ο Μαυροκεφαλίδης ήταν θετικός και ο Παπαλουκάς όπως παλιότερα ύστερα από πολύ καιρό. Για άλλη μια φορά, για άλλη μια χρονιά, όμως, δεν τα κατάφεραν. Πέταξαν ένα ματς στο ΣΕΦ, το πρώτο, και μετά πάλι έτρεχαν ξωπίσω από τον Παναθηναϊκό. Πήγαν στο ΟΑΚΑ για το 4ο ματς και όντως ήταν καλοί. Αλλά οι άλλοι, που είχαν απέναντί τους, ήταν καλύτεροι. Είχαν 22 συνεχόμενες ελεύθερες βολές! Με τέτοιο ποσοστό γιατί να χάσει ο Παναθηναϊκός, όταν την ίδια ώρα ο Θοδωρής Παπαλουκάς σε ένα από τα παιχνίδια της ζωής του χάνει ένα σουτ για να κάνει το 67-72 και δύο βολές για να βάλει τον Ολυμπιακό μπροστά στο πιο κρίσιμο σημείο; Και μετά ο Μαυροκεφαλίδης χάνει άλλη μία. Και μετά κάποιος άλλος, χάνει κι αυτός.

Και χαμένα ριμπάουντ και κερδισμένα από τον Παναθηναϊκό. Γιατί, όπως είχα γράψει ότι “δεν χάνει Παναθηναϊκός, κερδίζει ο Ολυμπιακός”, το αντίστροφο ισχύει και τώρα. Ο Ολυμπιακός δεν “αυτοκτόνησε”. Ο Παναθηναϊκός βρήκε ελεύθερο πεδίο σε κάποια στιγμή και σαν σε αγώνα μποξ, του έριξε δύο καλές και γρήγορες αριστερές και τον έριξε στο καναβάτσο. Πιθανόν, να τον έριξε και πιο κάτω από αυτό, αλλά αυτά είναι προβλήματα της επόμενης μέρας, κυρίως για τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο που έβαλαν άλλη μια μαύρη (και γεμάτη από χρήμα) χρονιά στη λίστα τους.

Από εκεί και πέρα, προπονητικά, όπως θα ανέλυε (καλύτερα) ο Στέφανος Τριαντάφυλλος και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έκανε λάθη, κυρίως στο πόσο χρόνο κράτησε κάποια σχήματα (όπως αυτό με τον Κέσελ στο δεύτερο δεκάλεπτο) σε σημεία που θα μπορούσε να βρει άλλους τρόπους για να πάρει κεφάλι στο σκορ. Προσωπική άποψη, με τον Διαμαντίδη εκτός ματς -άρα πρόβλημα δημιουργίας και κυκλοφορίας για τους πράσινους- θα ήθελα και μια άμυνα ζώνης από τον Ολυμπιακό, αλλά ο Σέρβος δεν την επέλεξε. Αυτός είναι ο κόουτς, αυτός κάνει τις επιλογές, κερδίζει-χάνει και δέχεται τα αποτελέσματα ή τις συνέπειες.

Στον άλλον πάγκο, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς έβγαλε ό,τι όπλο είχε για να καλύψει το κενό του Διαμαντίδη (μέχρι και τον ανέτοιμο Περπέρογλου έριξε μέσα), αλλά το ματς του το πήραν ο Φώτσης με το ένστικτο του “φονιά”, ο Καλάθης με την απίστευτη αντοχή του να βγάλει το ματς χωρίς λάθη, ο Νίκολας όταν ήταν εύστοχος και ο Μάικ Μπατίστ με την τεράστια προσωπικότητά του (ίσως είναι ο ξένος με την πιο μεγάλη προσωπικότητα που έχει περάσει από το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια).

Αυτό, όμως, είναι το μπάσκετ. Θα βάλεις ένα σουτ εκεί, δύο βολές παραπέρα, θα πάρεις κι ένα σφύριγμα (με δόλο ή χωρίς δεν έχει σημασία) και θα νικήσεις. Αν δεν κάνεις αυτά, χάσεις δύο ριμπάουντ, σου φύγει η μπάλα από τα χέρια και δεν είσαι έτοιμος να “διαχειριστείς” μια ακόμη μεγάλη ευκαιρία, θα χάσεις. Δεν είναι μαθηματικά, δεν είναι επιστήμη, δεν είναι ιατρική. Το μπάσκετ είναι προπόνηση, εικόνες, εμπειρίες που παίρνεις μέρα με τη μέρα, είναι νοοτροπία μέσα κι έξω από το γήπεδο, επαγγελματισμός στο παρκέ ή το σπίτι σου, είναι ένα παιχνίδι που είτε διαλέγεις να το παίξεις με τους όρους του, είτε απλώς κάθεσαι και συμμετέχεις, χωρίς να έχεις περισσότερες απαιτήσεις από αυτές που πραγματικά σου αναλογούν.

Και δεν είναι αυτοί οι τύποι που μπαίνουν στα παρκέ και τα χορτάρια δήθεν για να πανηγυρίσουν (σε οποιοδήποτε γήπεδο) και ρίχουν κλωτσιές από πίσω. Αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα, δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Αλλά πρόβλημα του κάθε αρμοδίου, ας κόψουν το λαιμό τους. Αν θέλουν να έχουν τέτοια πρωταθλήματα, σε λίγα χρόνια που δεν θα έχουν παιδιά στις υποδομές, θα πεινάσουν και θα σταματήσουν να σφετερίζονται τη χαρά του απλού φιλάθλου, καθισμένοι σε καρέκλες επιτροπών, ενώσεων και όποια άλλη δημόσια μαλακία έχει αυτή η χώρα.

Λήξις λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός δεν άφησε ούτε αυτό το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό, πήρε άλλη μια κούπα, είναι η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης εδώ και 15 χρόνια και αυτό δεν μπορεί να το μειώσει κανένας οπαδισμός, καμία υποκειμενικότητα, κανένα ζευγάρι κόκκινα γυαλιά. Στο ΟΑΚΑ θα περιμένουν την επόμενη μέρα τους και αν αυτή θα έχει τον Παύλο Γιαννακόπουλο (με βάση τα όσα έχει... πει) και στον Ολυμπιακό θα δουν κι αυτοί την επόμενη μέρα και πόσοι και ποιοι θα συνεχίσουν να προσπαθούν, να πάρουν ένα πρωτάθλημα.

Μέχρι να ξανασυναντηθούν οι δύο ομάδες στο γήπεδο, το κοντέρ θα συνεχίσει να είναι πράσινο. Και σε όποιον αρέσει. Στο γήπεδο κρίνονται όλα, αυτό να το θυμάστε. Εκεί χάνεις, εκεί κερδίζεις. Και εκεί μαθαίνεις να ζεις.