Είναι ορισμένες ήττες που εξηγούνται εύκολα. Γιατί, όσο σύνθετο άθλημα και αν είναι το μπάσκετ στην όψη του για κάποιον που δεν το έχει διαρκώς μέσα στην καθημερινότητα του, ώστε να ξέρει συστήματα, plays, αμυντικές αντιμετωπίσεις στα σκριν και άλλα ψιλά (σημαντικά πάντα) γράμματα, στην ουσία του είναι απλό και ξεκάθαρο, σαν τα μαθηματικά: 1+1 κάνουν δύο ή για να το πω πιο απλά ο καλύτερος κερδίζει.

Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, η Μπαρτσελόνα ήταν καλύτερη. Και πριν αρχίσει το παιχνίδι, στα χαρτιά με υπερπλήρες ρόστερ σε όλες τις θέσεις, αλλά και κατά τη διάρκεια του όπως αποδείχθηκε και επιβεβαίωνουν οι αριθμοί.

Ο Ολυμπιακός δέχθηκε μέσα στην έδρα του 90 πόντους, άφησε μια ομάδα να έχει σχεδόν 72% στα δίποντα και 40% στα τρίποντα, δεν πίεσε στο πρώτο ημίχρονο για να πάρει αυτός το tempo του αγώνα, ενώ δεν βρήκε τις αμυντικές λύσεις απέναντι στον Μάικλ και τον Λόρμπεκ. Ο πρώτος βρήκε όλους τους χώρους για να πατάει τα πόδια του στη ρακέτα (εκεί που χρόνια τώρα, από κοντινή απόσταση, είναι ανίκητος), ενώ ο δεύτερος δεν είχε πρόβλημα να κάνει το πολύπλευρο παιχνίδι του κοντά και μακριά από το καλάθι. Αν προσθέσουμε και τους πόντους που πήρε η Μπαρτσελόνα από τον Ναβάρο και τον Τόμιτς, τότε φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι οι ερυθρόλευκοι δεν κατόρθωσαν να περιορίσουν πραγματικά ούτε έναν από τους πιο επικίνδυνους παίκτες των Καταλανών.

Ολυμπιακός-Μπαρτσελονα 77-90

Την ίδια ώρα, στη δικιά τους επίθεση, οι στεφάνες του ΣΕΦ αναστέναξαν από τα σουτ του Ολυμπιακού. Το 2/17 τρίποντα είναι επίδοση, που δεν σε αφήνει να κερδίσεις ούτε στο διπλό προπόνησης, πόσω μάλλον σε ένα παιχνίδι όπου ο αντίπαλός σου έχει περισσότερα και ψηλότερα κορμιά ακόμη και στην περιφέρεια, οπότε από τη στιγμή που δεν έχεις τη δυνατότητα να ανοίξεις την άμυνά τους με περιφερειακό σουτ, τότε αυτομάτως η δυσκολία του να κερδίσεις γίνεται μεγαλύτερη, γιατί καλείσαι να χτυπήσεις κοντά στο καλάθι, σε πεδίο δράσης δηλαδή που είσαι εκ των προτέρων χειρότερος ή τέλος πάντων πιο αδύναμος.

Μάλιστα, το παράδοξο είναι ότι ο Πάουελ έκανε το καλύτερο επιθετικά παιχνίδι του από τότε που ήρθε στον Ολυμπιακό (δικαιώνοντας τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο οποίος εκτιμάει πολύ τις δυνατότητες του Αμερικανού και τον πιστεύει, παρότι η πλειοψηφία του κόσμου τον αντιμετωπίζει υποτιμητικά), ενώ παράλληλα ο Γιώργος Πρίντεζης στο δεύτερο ημίχρονο πρωταγωνίστησε κι αυτός στην αντεπίθεση των ερυθρολεύκων, οι οποίοι από το -12 βρέθηκαν μπροστά στο σκορ, σε ένα γήπεδο που τόση ένταση και παλμό, είχε να βγάλει από την εποχή που το 12 το φορούσε ο Ντράγκαν Τάρλατς και όχι ο Τζος Πάουελ.

Ναι, είναι αλήθεια (και το γράφει κάποιος, που θεωρεί ότι το ΣΕΦ είναι πάντα ψυχολογικό εμπόδιο για τις ομάδες του Ολυμπιακού και δεν μιλάω μόνο για τη φετινή) ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού απέναντι στην Μπαρτσελόνα πήγε να γυρίσει μόνος του το ματς (μέχρι και ο Ναβάρο χάνει βολή από το χαμό που γίνεται στο Φάληρο). Ακόμη και οι καθιερωμένες πλέον κραυγές “Μπαρτζώκα παραιτήσου” και “άσε μας ρε Σπανούλη επιτέλους, άντε κάτσε στον πάγκο”, κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά στο παιχνίδι, δεν μπόρεσαν να χαλάσουν τη γενικότερη ατμόσφαιρα, η οποία απέπνεε μια πίστη στις δυνατότητες της ομάδας απέναντι στην πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρωλίγκα αυτή την περίοδο.

Δύο χρονικά σημεία – κλειδιά

Ωστόσο, υπάρχουν δύο σημεία στο ματς, όπου και ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όσο και αν φωνάξει. Είναι εκεί που “στραβώνουν” οι αγώνες. Στο πρώτο ημίχρονο, με τον Ολυμπιακό να είναι μπροστά με 26-22, ο Μπαρτζώκας επιλέγει να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Πέρκινς, προφανώς για να αρχίσει να τον εντάσσει στην ομάδα, να πάρει χρόνο, να βρει λίγο τα πατήματά του (άλλωστε και το επόμενο ματς με τη Σιένα κρίσιμο θα είναι, οπότε τι τότε, τι τώρα), αλλά τελικά τον αφήνει 1-2 λεπτά περισσότερο (προφανώς και πάλι, για να μην τον “κάψει”) από όσο έπρεπε και ο Αμερικανός, φιλότιμος και φανερά ικανός στην άμυνα, χάνεται στην επίθεση, κόβει το ρυθμό της ομάδας και με τον Στράτο Περπέρογλου νωχελικό και τον Πέρο Άντιτς σε κακή βραδιά, η Μπαρτσελόνα βρίσκει την ευκαιρία. Μέχρι να συνέλθει ο Ολυμπιακός και να καταλάβει ότι πρέπει να φέρει πάλι ισορροπία στην ομάδα ο Μπαρτζώκας, το σκορ ήταν 36-46. Ημίχρονο. Αποδυτήρια. Άγχος.

Στη συνέχεια, το δεύτερο μέρος ξεκινάει, ο Ολυμπιακός έχει πάλι την καλή (στο συγκεκριμένο ματς) πεντάδα στο γήπεδο, δηλαδή τους Σπανούλη, Παπανικολάου, Πρίντεζη, Πάουελ και Λο (ο τελευταίος είναι ο μοναδικός που είναι εκτός κλίματος από την αρχή, αλλά παραμένει ο βασικός άσος της ομάδας) και σιγά, σιγά επιστρέφει στο παιχνίδι. Όσο περνάνε τα λεπτά, ο κόσμος ανεβάζει στροφές, η άμυνα το ίδιο, οι Ισπανοί δεν βρίσκουν τους διαδρόμους που είχαν συνηθίσει ως εκείνη τη στιγμή και ο Ολυμπιακός από το -12, περνάει μπροστά. Αντεπίθεση. Ευκαιρία.

Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου όλα γίνονται γρήγορα και ελάχιστοι προσέχουν τις τεχνικές λεπτομέρειες (ποιοι παίζουν, τι κάνει ο προπονητής, τι έχει αλλάξει σε σχέση με το πρώτο μέρος) γίνεται κάτι, που καθορίζει την πορεία του αγώνα ή τέλος πάντων, τις πιθανότητες νίκης για την κάθε ομάδα. Στο ματς με την Μπαρτσελόνα αυτό το κάτι, για τον Ολυμπιακό, ήταν η τεχνική ποινή που δέχθηκε ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, αμέσως μετά από κερδισμένο φάουλ του Χάινς. Ενθουσιασμός. Ευκαιρία. Και άγχος (πάλι).

Μπαρτζώκας: "Χάσαμε για τέσσερις λόγους"

Οι τέσσερις χαμένες βολές που ακολουθούν από τον Χάινς και τον Σπανούλη (που από τα νεύρα του κοπάνησε καρέκλες, διαφημιστικές πινακίδες, μέχρι και το κεφάλι του, έξαλλος με τον εαυτό του αλλά κυρίως επειδή η εμπειρία του φώναζε στο μυαλό του “όχι, δεν γίνεται να χάνουμε αυτή την ευκαιρία”), το τρίποντο που επιχειρεί ξανά ο αρχηγός του Ολυμπιακού (προσπαθώντας κυρίως να εξιλεωθεί – απέναντι στον απαιτητικό πάντα εαυτό του, όχι σε κάποιον άλλον) φέρνουν τους ερυθρόλευκους στη χειρότερη δυνατή θέση: χύνουν το γάλα και με τον κόσμο στο ΣΕΦ να κατεβάζει το volume, από το καβάλα στο άλογο, πέφτουν και τσακίζονται.

Στα επόμενα λεπτά, η Μπαρτσελόνα και μιλάμε για την Μπαρτσελόνα, όχι για καμιά ομάδα του χωριού που μαζεύτηκαν δέκα άτομα και έφτιαξαν αθλητικό σύλλογο, αρπάζει από τις ρίζες των μαλλιών την ευκαιρία και εξαφανίζεται. Δεν είναι λογικό; Δεν είναι αναμενόμενο; Θα μου πείτε, γιατί αρπάζουν οι Ισπανοί την ευκαιρία και όχι οι παίκτες του Μπαρτζώκα και του Ολυμπιακού; Είναι μια καλή ερώτηση. Όμως, παρότι οι λεπτομέρειες αυτές έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην έκβαση του αγώνα, μην ξεχνάτε όσα λέγαμε πριν.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε σταθερό ρυθμό, δεν πίεσε από την αρχή (στο πρώτο δεκάλεπτο, υπήρξε νωθρότητα στην περιφερειακή άμυνα, ήταν πασιφανές), Περπέρογλου και Παπανικολάου έβαλαν σύνολο 2 πόντους, όλοι μαζί οι περιφερειακοί (και είναι αρκετοί, Λο, Σλούκας, Πέρκινς και τα δύο τριάρια) πλην του Σπανούλη, 12, οπότε και με τον Χάινς και τον Άντιτς χαμένους στη στρατόσφαιρα του Λόρμπεκ, του Τόμιτς και του XL Τζαβάι (και με τον Σερμαντίνι καθηλωμένο στο πάγκο, ανέτοιμος να βοηθήσει λόγω ίωσης, όπως τουλάχιστον έτσι είπε ο προπονητής του Ολυμπιακού), αρχίζει και γίνονται ξεκάθαροι οι λόγοι για τους οποίους έχασε ο Ολυμπιακός.

Και τώρα τι;

Τώρα, τα πράγματα δεν άλλαξαν πολύ, γιατί οι ερυθρόλευκοι που μέχρι πριν ένα μήνα δεν ξέραμε αν θα περάσουν σίγουρα στην επόμενη φάση, είχαν και έχουν ταβάνι (με βάση το ρεκόρ νικών – ηττών που έχουν προφανώς και την βαθμολογική πορεία τους) τη δεύτερη θέση, η οποία (τι σύμπτωση) περνάει από τη Σιένα. Εκεί ο Ολυμπιακός, αν κερδίσει, έχει κάνει το καλύτερο δυνατό στο top16, γιατί γυρνώντας το μυαλό μου προς τα πίσω, θα πάω σε αυτά που έγραφα τον Νοέμβριο, ότι πρόκειται για μια ομάδα συγκεκριμένων δυνατοτήτων, καλών, αλλά συγκεκριμένων, οι οποίες ερμηνεύονται απόλυτα με μια δεύτερη θέση σε αυτόν τον όμιλο.

Ωστόσο, οφείλω να σημειώσω ότι η ήττα από την Μπαρτσελόνα αν δεν αξιοποιηθεί για να αντιδράσει πάλι η ομάδα (όπως έχει κάνει σχεδόν όλες τις φορές φέτος) στην Ιταλία, τότε μετά μπλέκουν τα πράγματα για τη θέση κατάταξης (και το ποιον θα βρει στα νοκ άουτ παιχνίδια), καθώς στο ΣΕΦ θα υποδεχθεί μεν και τη Μακάμπι και τη Χίμκι (από την πρώτη είναι σαφώς καλύτερος, από τη δεύτερη έδειξε να την έχει), από την άλλη δε θα είναι αμφότερες με κίνητρο, αν τα υπόλοπα αποτελέσματα του ομίλου πάνε κατά το δοκούν και δεν έχουμε μεγάλες εκπλήξεις. Συνεπώς, ο αγώνας με τη Σιένα μοιάζει οριακός για την καλή ψυχική και γενικότερη υγεία του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι, για να έχουν στην υπόθεση “πρόκριση στο Φάιναλ Φορ” τα ποσοστά πρόβλεψης με το μέρος τους, δεν έχει τόσο σημασία το πλεονέκτημα έδρας (το γράφω και ας διαφωνήσουμε), αλλά το να πάει η ομάδα στα προημιτελικά με την ιδέα ότι είναι “καλά” και όχι με την υπόνοια ότι μπάζει νερά.

Όμως, δεν υπάρχει λόγος για πανικό. Ο Ολυμπιακός έχασε από την Μπαρτσελόνα, που ήταν ανώτερη, που είναι σε ρόστερ και λύσεις ανώτερη. Ακόμη και τον Μουρίνιο να ρωτούσαμε, αυτό θα έλεγε: “η καλύτερη ομάδα κέρδισε”. Εκτός αν θέλει να πάει και στον μπασκετικό Ολυμπιακό προπονητής, εκτός από τη Μάντσεστερ, οπότε γράψτε λάθος.