Στον λογαριασμό της ΔΕΗ, το να βλέπεις τα ποσά που πληρώνεις για άσχετα από το ηλεκτρικό ρεύμα πράγματα, είναι μία από αυτές τις στιγμές που προσπαθείς να καταλάβεις, γιατί σε αυτή τη χώρα τα πάντα τα πληρώνεις περισσότερο από αυτό που αξίζουν και γιατί εσύ από την άλλη πλευρά πρέπει να πληρώνεσαι λιγότερο από όσο αξίζεις.

Η κρατική τηλεόραση για παράδειγμα έχει βρεθεί πολλές φορές στο επίκεντρο της συζήτησης, για το αν είναι value for money κάθε φορά που τη βλέπεις να σου αυξάνει το τελικό ποσό που θα καταθέσεις με σκυμμένο κεφάλι στο πλησιέστερο τραπεζικό υποκατάστημα (γι’ αυτό μη σκύβεις το κεφάλι και άνοιξε λογαριασμό ebanking).

Ωστόσο, αυτές τις μέρες που θα πληρώσω τον εκκαθαριστικό των δύο τελευταίων μηνών, θα το κάνω με άλλον αέρα και θα πω ευτυχώς που είχα και την κρατική τηλεόραση. Όχι μόνο για το Μουντιάλ που κορυφώθηκε τον Ιούλιο, αλλά κυρίως επειδή επηρεασμένη από τις επαναλήψεις που έχουν εξαπλωθεί σε όλη την ιδιωτική τηλεόραση είτε στο prime time είτε στη ζώνη του λυκόφωτος, η κρατική τηλεόραση έβγαλε από το τεράστιο και θαλασσοδαρμένο σεντούκι της, πετράδια του στέμματος.

Ποιού στέμματος; Της επίσημης αγαπημένης. Γιατί, φοράει κι άλλος στέμα; Α ναι, οι αυλικοί της, αλλά μην μπλέξουμε σας παρακαλώ σε αυτήν την κουβέντα, δεν είναι τέτοιο το κείμενο και δεν τη λέω επίσημη αγαπημένη επειδή κάτι μου είπε, κάποιος, κάποιου, μέσα από κάπου, δίπλα από αυτό το εκεί που βρίσκεται η ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης. Τη λέω επίσημη αγαπημένη:

α) επειδή είναι

β) επειδή τη λένε και όσοι κάνουν τους δύσκολους

γ) επειδή είναι

δ) επειδή η ΝΕΡΙΤ έκανε παπάδες για αρκετές μέρες

Τι έκανε η ΝΕΡΙΤ; Έδειξε αγώνες βγαλμένους από τη δεκαετία του ‘90, τότε που η Εθνική ομάδα με φόρα από το Ευρωμπάσκετ του 1987, πήγαινε από τη μία διοργάνωση στην άλλη, ανέβαινε στα βάθρα ή καθόταν λίγο πιο δίπλα ως 4η, έπαιζε με παίκτες θρύλους, είχε παίκτες μύθους και έχτιζε τη δική της ιστορία που θα την ανήγαγε σε μια από τις πιο σταθερά έντονες ενασχολήσεις του Έλληνα φιλάθλου.

Δεν υπάρχει πάνω και κάτω στη σχέση του Έλληνα φιλάθλου με την Εθνική ομάδα μπάσκετ εδώ και 30 χρόνια περίπου. Δεν εννοώ σε άποψη και εκτίμηση (αυτή πάντα είναι ασανσέρ στην Ελλάδα, σε κάθε άθλημα, για κάθε ομάδα, για κάθε σύλλογο). Μιλάω για τη σταθερότητα και τη συνέπεια με την οποία ο Έλληνας ενδιαφέρεται για το πώς θα πάει μια Εθνική ομάδα στην εκάστοτε διοργάνωση. Είτε φτάνει στην κορυφή του σύμπαντος νικώντας την ομάδα των Αμερικανών, πριν από μερικά χρόνια, είτε φεύγοντας σαν με την ουρά (και όχι μόνο) στα σκέλια και αποκλεισμένες από μεγάλες διοργανώσεις, η Εθνική ομάδα μπάσκετ έχει τη στήριξη και το ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού πάντα εκεί δίπλα της.

Και τι δεν είδα στη ΝΕΡΙΤ, αυτές τις μέρες. Χθες βράδυ για παράδειγμα, από το μακρινό σε χρόνο και τόπο Τορόντο, ο Παναγιώτης Φασούλας έριχνε μια τάπα με το καλημέρα στο Αλόνζο Μόρνινγκ, ενώ λίγο αργότερα σε ένα άλλο παιχνίδι ο Δημήτρης Παπανικολάου τραβούσε τα μαλλιά του ύστερα από 6 συνεχόμενες χαμένες βολές, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να τον βγάζει, όντας τότε στην πρώτη προπονητική θητεία του στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Κορωνιός καραφλός, Οικονόμου στα καλύτερα του, ο Αλβέρτης χωρίς μούσι, χωρίς μαλλί και με ένα χέρι φωτιά, ο Σιγάλας στις αμυντικές αποστολές (αν και όπως τους έβλεπα, δεν έπαιζαν και καμιά σκληρή άμυνα, άλλο μπάσκετ και όμως νιώθεις πώς ήταν χθες).

Τεράστιες στιγμές, ακόμη πιο μεγάλες και αθάνατες στο χρόνο αναμνήσεις. Από όποιο σημείο και αν έχεις ζήσει την Εθνική ομάδα μπάσκετ, αυτά τα 30 χρόνια που αποτελεί σημείο αναφοράς στον ελληνικό αθλητισμό, δεν μπορεί να μην την έχεις, έστω λίγο, συμπαθήσει. Είτε ως φίλαθλος, είτε ως παίκτης που κόπηκε από τις επιλογές, είτε ως προπονητής, είτε ως γιατρός, γυμναστής, δημοσιογράφος του τότε, δημοσιογράφος του τώρα, οδηγός του πούλμαν, από τις καφετέριες, τα γήπεδα, τα σπίτια φίλων, τον υπολογιστή, το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, έχεις σίγουρα κάτι να θυμάσαι από την Εθνική ομάδα μπάσκετ. Καλό ή άσχημο δεν έχει σημασία, γιατί αν είχες μόνο τη μία όψη του νομίσματος, θα είχες κουραστεί και θα ήθελες να δεις και την άλλη.

Η Εθνική ομάδα μπάσκετ αρχίζει σε λίγες μέρες μια ακόμη ιστορία που μπορεί να βλέπουν σε 20 χρόνια τα παιδιά μας στη ΝΕΡΙΤ ή όπως θα λέγεται τότε και όσο θα την πληρώνουμε στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Δες τη για σένα και για εκείνη. Όλα τα άλλα, ομοσπονδίες, συμφέροντα, στυγνοί επαγγελματισμοί και δεν ξέρω γω τι άλλο, ακούς και διαβάζεις από εμάς, τα Μέσα, πάνε κι έρχονται.

Καλή ιστορία να έχουμε.