Η ομάδα που δύσκολα χάνει και λίγο μιλάει...

Το έγραψε ο @stefanos_rose στο Twitter αμέσως μετά το ματς, αλλά για όποιον δεν πατήσει το link να το δει να το πω κι εδώ: «το μεγαλύτερο προσόν του Ολυμπιακού: είναι μια ομάδα που δύσκολα μπορείς να κερδίσεις. Με ό,τι σημαίνει αυτό». Και ήταν αυτή η παράμετρος που σκεφτόμουν πριν αρχίσει το παιχνίδι, αν δηλαδή η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς θα έδειχνε (και) σε αυτόν τον αγώνα το χαρακτήρα που δείχνει ότι χτίζει όλη τη χρονιά.

Γιατί, μια μεγάλη νίκη όπως αυτή που πέτυχε ο Ολυμπιακός την Τετάρτη, εκτός από χαμόγελα φέρνει και χαλαρότητα, όπως και συσπείρωση στον αντίπαλο. Στο δεύτερο ματς στην Τοσκάνη, είδαμε και τα δύο. Τους ερυθρόλευκους να πάσχουν από έλλειψη συγκέντρωσης σε αρκετά μεγάλο διάστημα του αγώνα και τη Σιένα να παίζει λες και ήταν το τελευταίο της ματς, κάτι που δεν ήταν και μακριά από την αλήθεια (γιατί δεν είναι και εύκολο να κάνεις δύο νίκες μέσα σε τρεις μέρες στο ΣΕΦ).

Όμως, στο τελευταίο δεκάλεπτο επαληθεύτηκε αυτό που λένε όλοι οι προπονητές, είτε στην ΕΣΚΑ, είτε στην Ευρωλίγκα: η καλή προπόνηση, βγαίνει στους αγώνες. Και ο φετινός Ολυμπιακός είναι μια πολύ καλά προπονημένη ομάδα (η οποία δεν παρουσιάζει σημάδια εσωτερικής διάλυσης κάθε φορά που βρίσκεται λίγο ή πολύ πίσω στο σκορ). Αντέχει το αγωνιστικό βάρος των 40 λεπτών, ακόμη και αν σε ορισμένους παίκτες υπάρχει μια ψυχολογική πίεση λόγω της απειρίας τους.

Και γι’ αυτό στα τελευταία λεπτά, όταν οι παίκτες του Πιανιτζιάνι άρχισαν να «σκάνε» και από το άγχος αλλά κυρίως από τον τρελό ρυθμό που είχαν για περίπου 33 λεπτά, οι αντοχές των ερυθρολεύκων, οι ευκαιρίες που άρπαξε ο Λο εκμεταλλευόμενος την αμυντική προσήλωση των Ιταλών στον Σπανούλη και ο έλεγχος των ριμπάουντ (εντάξει, πλην ενός αμυντικού) έφεραν τον Ολυμπιακό στο τσακ από το 0-2 και το check in για την Κωνσταντινούπολη.

Όμως, ο εξαιρετικός στο δεύτερο μέρος Γιώργος Πρίντεζης, έχασε την μπάλα (λίγο πριν τη δώσει (γιατί νωρίτερα κάθε μακρινή πάσα από έναν παίκτη με τη δική του, μικρή ευχέρεια στις μακρινές πάσες, ήταν επίφοβη όσο κι αν φωνάζουν κάποιοι ότι καθυστέρησε) σε έναν εκ των Λο, Κέσελι ή Άντιτς και η νίκη δεν ήρθε. Και μπορεί η πίεση του Ντούσαν Ίβκοβιτς να ήταν κοντά στο 18 μόλις τελείωσε το ματς, αλλά όταν επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, θα συνειδητοποιήσει κι αυτός ότι ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι που δεν ήταν δικό του, αλλά έδειξε για δεύτερη σερί βραδιά ότι αυτή η σειρά μπορεί να γίνει δική του.

Γιατί, σε ένα παιχνίδι όπου ο Βασίλης Σπανούλης είχε 7 προσπάθειες και ισάριθμους πόντους με τρεις όλες κι όλες ασίστ, οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να γυρίσουν μια διαφορά 10 πόντων μέσα σε επτά λεπτά και να κλέψουν γύρω στα πέντε χρόνια ζωής από τον Πιανιτζιάνι. Ο οποίος πρέπει να καταλάβε για μια ακόμη φορά, ότι στο Φάληρο πρέπει να σκεφτεί όχι μόνο πως θα εξοντώσει τον αρχηγό του Ολυμπιακού (κάτι που έκανε στο δεύτερο ματς), αλλά και πώς θα μετριάσει τους πιθανότατα πιο αποφασιστικούς συμπαίκτες του μέσα στο γήπεδό τους.

Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, την ερυθρόλευκη αγανάκτηση ή στενοχώρια για τις σοβαρές πιθανότητες που κατάφερε να έχει ο Ολυμπιακός ώστε να κερδίσει εν τέλει αυτό το παιχνίδι, αλλά όπως στο πρώτο ματς η ομάδα του Ίβκοβιτς ότι η Σιένα ήταν φαβορί στη θεωρία και την έδρα, έτσι και στο δεύτερο πρέπει άπαντες να συνειδητοποίησαν ότι αν δεν εμφανιστούν συγκεντρωμένοι και στα 80 λεπτά του Φαλήρου, υπάρχει κίνδυνος να γυρίσουν και πάλι στην Τοσκάνη. Την Τετάρτη πιθανότατα, ο Πιανιτζιάνι να μη ρισκάρει να ρίξει πάλι όλο το βάρος της άμυνάς του στον Σπανούλη (γιατί όπως είπα εντός έδρας παίρνουν τα πάνω τους κι άλλοι παίκτες του Ολυμπιακού), αλλά πρέπει επιτέλους και ο Ολυμπιακός να δεχθεί λιγότερους από 80 πόντους από τη Σιένα, αν θέλει να έχει το πάνω χέρι της πρόκρισης.

Αν καταφέρει και στα δύο ματς του ΣΕΦ, να ρίξει τη Σιένα στους 70 πόντους, είναι μετά στο χέρι του να πάει αυτός στην Πόλη, σε ένα Φάιναλ Φορ που κανείς δεν περίμενε ότι θα βρίσκεται, όταν ξεκίνησε αυτή η σεζόν. Κάτι τέτοιο, όμως, έπρεπε τελικά να το περιμένουμε από μια ομάδα που όχι μόνο δεν χάνει εύκολα, αλλά δεν μιλάει και πολύ...

Από ερυθρόλευκο μπάσκετ και sports μέχρι pop culture στο @manmihalos και φυσικά στα σχόλια από κάτω.