Και ο άγιος πρεμιέρα θέλει
Ο Μάνος Μίχαλος γράφει για τη νίκη του Ολυμπιακού απέναντι στην Κάχα Λαμποράλ, τις εντυπώσεις που άφησαν οι ερυθρόλευκοι αλλά σε καμία περίπτωση συμπεράσματα, καθώς και το φόβο της πρεμιέρας που ένιωθε μέχρι και ο Alan Bates, όταν ανέβαινε στη σκηνή του Broadway.
Στο θέατρο, την πιο άμεση μορφή από τις 7 τέχνες, η πρεμιέρα είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ηθοποιού. Δεν έχει σημασία αν είσαι σε πειραματική θεατρική ομάδα ή αν λέγεσαι Alan Bates και συγκαταλέγεσαι στη μικρή ομάδα ανθρώπων που έχουν βραβευτεί με δύο Tony στην καριέρα τους. Η πρώτη αυλαία θα σε κάνει να ξεχάσεις, ακόμη και τα λόγια σου. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκα, τον έκανε να ξεχάσει μέχρι και κάποια από τα (αμυντικά) συστήματά του.
Παρότι, λοιπόν, οι ερυθρόλευκοι και πρωταθλητές Ευρώπης ξεκίνησαν με το δεξί τις υποχρεώσεις τους στην Ευρωλίγκα απέναντι σε “μια πιο έτοιμη ομάδα”, όπως δήλωσε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος του ματς με την Κάχα Λαμποράλ, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την αναποτελεσματική άμυνα του τρίτου δεκαλέπτου (που έδωσε την ευκαιρία στους Ισπανούς ότι μπορούν να φύγουν με το διπλό από το αρκετά ζεστό με 7.000 φιλάθλους ΣΕΦ) που επέδειξε ο Ολυμπιακός.
Μια άμυνα, που αν την αναλύσουμε με προπονητικές οδηγίες, μπορεί να μας φτάσει ακόμη και σε επιστημονική ανάλυση του pick & pop (νέος προσφιλής όρος, τώρα πια που το pick & roll έγινε γνωστό μέχρι και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα) και στο πώς αυτό αντιμετωπίζεται. Από την άλλη, αν κοιτάξεις την άμυνα που έπαιξε ο Ολυμπιακός με καθαρά αγωνιστικούς και χρονικούς όρους, ίσως είναι αρκετή και μια απλή εξήγηση, ότι με ένα επίσημο ματς και αυτό απέναντι στην Κηφισιά, δεν είναι εύκολο να βρεις ομάδα που θα σε αφήσει άφωνο στην πρώτη βραδιά της.
Βέβαια, η ανησυχία για την άμυνα του Ολυμπιακού άρχισε να κάνει την εμφάνισή της από τα φιλικά, όταν οι λίγοι που είδαν για λίγο τους ερυθρόλευκους σε Ιταλία, Ρωσία και Γερμανία, παρατήρησαν ότι η ομάδα μπροστά πετάει φωτιές (θυμάμαι τον Τριαντάφυλλο να γράφει για την πληρότητα του Ολυμπιακού και τους παίκτες που μπαινο-βγαίνουν και τίποτα να μην αλλάζει), αλλά πίσω τη βρίσκουν κάπως μπόσικη. Δεν είναι ψέμα. Όπως δεν είναι ψέμα, ότι ο Μπαρτζώκας προσπαθεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αμύνονταν οι παίκτες του, όλη την περασμένη σεζόν.
Διαβάστε τις δηλώσεις των Λο, Άντιτς, Περπέρογλου, Σλούκα και Παπανικολάου μετά το τέλος της αναμέτρησης με την Κάχα.
Από τις επιθετικές άμυνες στις συνεργασίες δύο ατόμων, ο Έλληνας τεχνικός, ζητάει από τους παίκτες του να τρέχουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του μισού γηπέδου, να απογορεύουν την πρώτη πάσα και έχουν γρήγορα πόδια ανά πάσα στιγμή. “Παίζουμε αλλιώς στην άμυνα και κουράζομαι πιο εύκολα”, είπε ο Ντόρσεϊ στη συνδρομητική μετά το ματς, δήλωση που δείχνει ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού ακόμη ψάχνονται, για να αφομοιώσουν τι ζητάει ο καινούριος προπονητής από αυτούς. Και αν έχεις συνηθίσει κάτι και αυτό το κάτι σε έχει οδηγήσει και στην κορυφή, δεν είναι εύκολο να το αλλάξεις.
Τα φιλικά, όμως, για να επανέλθω στο βασικό θέμα του κειμένου, δεν είναι για συμπεράσματα. Δεν είναι ούτε για “διαστημικά μπάσκετ”, ούτε για “παναγία βοήθα για να τη βγάλουμε φέτος”. Τα φιλικά, πιστέψτε με, δεν είναι καν για τους παίκτες που τα παίζουν (τα πρώτα 2 για να ξεδώσουν από το τρέξιμο σε βουνά και στίβους και τα υπόλοιπα με μισή ή άντε λίγο παραπάνω καρδιά, επειδή δεν έχουν επίσημα ματς που αυτά τους βάζουν σε φουλ εγρήγορση). Τα φιλικά, είναι μόνο για τους προπονητές. Για να δουν, να δοκιμάσουν, να αλλάξουν, να καταλήξουν.
Το ίδιο είναι και οι πρεμιέρες. Φυσικά, με μια πολύ σημαντική διαφορά: οι πρεμιέρες απαιτούν νίκη. Δύο βαθμούς, δύο ποντάκια για να φύγεις από το γήπεδο με χαμόγελο και να επιστρέψεις στην προπόνηση, με όρεξη και όχι με σκυμμένο κεφάλι, από μια γκέλα, ειδικότερα και μέσα στην έδρα σου. Συνεπώς, η πρεμιέρα του Ολυμπιακού, δεν είναι για να καταλήξουμε από τώρα αν είναι ομάδα που θα κάνει το θαύμα της 2 συνεχόμενης Ευρωλίγκα ή αν πρόκειται για σύνολο που θα ζοριστεί όταν έρθουν δύσκολα, κρίσιμα και εκτός έδρας ματς.
Σαφώς και είδαμε κάποια πράγματα. Έναν Ολυμπιακό που θέλει και μπορεί να τρέξει όσο λίγες ομάδες στην Ευρώπη, μια ομάδα με παίκτες σε κάθε θέση, έναν Στράτο Περπέρογλου σαν ερυθρόλευκο από καιρό και φυσικά τον Βασίλη Σπανούλη σε πρώτο πλάνο (αλλά με εμφανή την πρόθεση του Μπαρτζώκα να κάνει πιο ανεξάρτητη από τον Kill Bill την ομάδα του, σε αρκετά σημεία ενός παιχνιδιού).
Όπως είδαμε, ότι οι παίκτες δεν έχουν ακόμη πιάσει ρυθμό, δεν έχουν ανάψει μηχανές, ούτε το μάτι τους γυαλίζει. Λογικό, στο πίσω μέρος του μυαλού τους, σκέφτονται ακόμη τα περυσινά τρόπαια. Καθώς οι εβδομάδες θα περνούν και εφόσον δεήσει ο ΕΣΑΚΕ να κάνει τζάμπολ στο πρωτάθλημα, το πέρυσι θα απομακρύνεται και το φέτος θα πάρει τη θέση του στις φιλοδοξίες του καθενός. Άλλωστε, ούτε οι παίκτες, ούτε ο Μπαρτζώκας θα κερδίσουν κάτι παραπάνω, με το να σκέφτονται και να επαναφέρουν αραία και που σε δηλώσεις τους, το τι έγινε πέρυσι. Είναι ζωτικής σημασίας, να τα αφήσουν όλα στο πάνθεον της ιστορίας και του YouTube, και να δουν τι θα κάνουν με τα φετινά καρπούζια που κουβαλάνε στις μασχάλες τους.
Όμως, αυτό το ξαναλέω, γιατί έτσι είναι, θα έρθει με τα παιχνίδια. Με τον ΠΑΟΚ στην πρώτη αγωνιστική, με τη δύσκολη (αλλά με λιγότερη πίεση) αποστολή στην Τουρκία απέναντι στην Εφές, με το πρώτο τεστ απέναντι στο πληγωμένο και ίσως θυμωμένο θηρίο που λέγεται Παναθηναϊκός στο πρώτο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ. Και από εκεί και πέρα, καθώς θα φτάνουν τα Χριστούγεννα και θα ολοκληρώνεται το πρώτο κομμάτι της σεζόν (για να ακολουθήσουν τα επόμενα δύο, τα πιο σημαντικά) θα έχουμε πολύ καλύτερη και πιο σαφή εικόνα για τον φετινό Ολυμπιακό.
Στο φινάλε, αν τα αναλύσουμε όλα από τώρα, Οκτώβριο μήνα, τι θα κάνουμε την άνοιξη; Θα ασχολούμαστε (μόνο) με το Game of Thrones;