Και τα μυαλά στο πάτωμα

Τα λάθη μόλις 7, τα επιθετικά ριμπάουντ 18, το παθητικό 55 πόντοι (κι αυτοί με το ζόρι προς το τέλος), το μπάσκετ στο δεύτερο μέρος εξαιρετικό (γιατί στο πρώτο ημίχρονο υπήρχε μια βιασύνη - μάλλον προερχόμενη από τη μεταδιδόμενη, ίσως, ζαλάδα των Ιταλών) και ο Σπανούλης με 2 πόντους (αλλά 6 ασίστ και καθαρό μυαλό όλη την ώρα).

Αν αυτό δεν είναι το καλύτερο παιχνίδι του Ολυμπιακού φέτος, τότε ποιο μπορεί να είναι; Ωραία, θα απαντήσω μόνος μου: αυτό είναι, γιατί έγινε και σε κομβικό σημείο ενόψει του Φάιναλ Φορ της Πόλης.

Αλλά.

Όχι, λάθος.

ΑΛΛΑ.

Είναι παρελθόν, πρέπει να ξεχαστεί και απλώς να γίνει μια ευχάριστη ανάμνηση, εάν και εφόσον ο Ολυμπιακός εμφανιστεί την Παρασκευή με τα μυαλά στο πάτωμα και όχι στα κάγκελα (αυτά ας τα έχει αν θέλει ο κόσμος αλλά και πάλι με μέτρο), έτοιμος για την κερδίζω ή πεθαίνω προσπάθεια της Σιένα, που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εμφανιστεί σαν ομάδα εφηβικού. Και λέω ομάδα εφηβικού, γιατί πρέπει να έχεις ελάχιστες παραστάσεις για να μην μπορείς να βρεις έστω έναν τρόπο να αλλάξεις το παιχνίδι σου και όχι απλώς να κουτουλάς πάνω στις συνεχόμενες αλλαγές σκριν που έβγαλε από τον «περιστερώνα» του ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Όμως, παρότι λάτρης του ρεαλισμού, αλλά χωρίς διάθεση να εμφανιστώ μηδενιστής, θα πω (ίσως για κουραστική νιοστή φορά) ότι η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού μπορεί να μη σου γεμίζει το μάτι όταν τη βλέπεις στα χαρτιά, αλλά σου ικανοποιεί σίγουρα την όραση όταν την παρακολουθείς στο γήπεδο και κυρίως δεν έχεις τον φόβο ότι αυτοί οι παίκτες που δεν κοστίζουν πολλά και δεν υποσχέθηκαν τίποτα, θα βάλουν τον ενθουσιασμό πάνω από το στόχο τους ή τη δουλειά τους.

Γιατί, αν ψάχνετε το «γιατί ο Ολυμπιακός παίζει αυτό το μπάσκετ και πώς μας προέκυψε αυτό;», η απάντηση είναι στη δουλειά που έχει ρίξει η ομάδα και το προπονητικό τιμ όλους αυτούς τους μήνες και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια βγαίνει στο κατάλληλο, ανοιξιάτικο χρονικό σημείο. Έχουμε φτάσει τέλη Μαρτίου και η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς πιέζει περισσότερο από το 25 και μετά, ανεβάζει ρυθμούς στο δεύτερο μέρος και όλα αυτά δεν έχουν βασιστεί στην τύχη ή απαραίτητα στο ταλέντο, αλλά στο πώς έχουν δουλέψει στην προπόνηση και πόσο (πάρα πολύ) έχουν αφομοιώσει οι παίκτες τη φιλοσοφία του προπονητή τους.

Θυμάμαι να γράφουμε για αρκετά χρόνια, ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει πλάνο στο παιχνίδι του, δεν έχει στρατηγική, δεν παρουσιάζει μια μπασκετική φιλοσοφία. Τώρα, όμως, βλέπουμε διαφορετικές πεντάδες να αμύνονται με την ίδια ένταση και τον ίδιο τρόπο, παίκτες που αλλάζουν ρόλους εναλλάξ στη θέσεις των πρωταγωνιστών (Λο, Πρίντεζης, Άντιτς ή και Μάντζαρης), ακόμη και όταν ο Σπανούλης βλέπει τρεις και τέσσερις παίκτες να τον περιμένουν κυριολεκτικά στις γωνίες. Και όταν δεν θολώνει το μυαλό (γιατί προφανώς και ο Ολυμπιακός δεν έχει γίνει υπερ-ομάδα, αλλά είναι πραγματικά καλή ομάδα), η μπάλα κυκλοφορεί καλά, τα σουτ βγαίνουν και κυρίως, δεν βλέπεις προσπάθειες που έχουν ως στόχο την ατομική διάκριση και όχι την ομαδική επιτυχία.

Όλα αυτά τα παραπάνω, είναι η «μετάφραση» μίας απόδοσης όπως αυτής που είχε ο Ολυμπιακός στο πρώτο ματς με τη Σιένα στο ΣΕΦ. Στο πρώτο ματς. Το γράφω και το ξαναγράφω, γιατί καμία πρόκριση δεν τελείωσε, κανένα εισιτήριο δεν σφραγίστηκε, καμία Πόλη δεν περιμένει τον Ολυμπιακό. Μπορεί να τον βλέπει, μπορεί στα υψηλά κλιμάκια της Ευρωλίγκας να έχουν αρχίσει να σκέφτονται ότι πρέπει να βρουν εισιτήρια για ερυθρόλευκους φιλάθλους, αλλά αν οι παίκτες του Ίβκοβιτς μείνουν στο παιχνίδι της Τετάρτης, μπορεί τα πράγματα να μην εξελιχθούν φυσιολογικά.

Και το «φυσιολογικά» ταιριάζει, γιατί ο Ολυμπιακός με τις εμφανίσεις του και στην Ιταλία (είτε όταν κέρδισε, είτε όταν δεν άφηνε τη Σιένα να κερδίσει) και στο ΣΕΦ, έχει δείξει σε περισσότερα από 120 λεπτά αγώνα ότι μπορεί, θέλει, διεκδικεί αυτή την πρόκριση με το καλύτερο του εαυτού του, άρα αυτό από μόνο του είναι κέρδος για τους παίκτες και νίκη για τον Ίβκοβιτς. Μένει μόνο το κέρδος και η νίκη να συνδεθούν και με τη λέξη «επιτυχία».

Γιατί, αν ο Ολυμπιακός πάει στην Πόλη θα είναι μεγάλη επιτυχία, τόσο που δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη στιγμή ο κοινός νους, αφού ζαλισμένος από τις επιδόσεις των ερυθρολεύκων έχει κάπως ξεχάσει και το πώς ξεκίνησε αυτή η ομάδα και πόσοι την πίστευαν όταν στελεχωνόταν στα αθλητικά πρωτοσέλιδα print και digital edition, με τα ονόματα των μεταγραφών να περνάνε στα πολύ χαμηλά της σελίδας και δίχως τίτλους «τεράστια μεταγραφή - η μεγάλη επιστροφή - τίναξαν την μπάνκα οι Αγγελόπουλοι».

Οι Αγγελόπουλοι φέτος τίναξαν την μπάνκα από την ανάποδη και έδειξαν ύστερα από επτά χρόνια στην ηγεσία της ΚΑΕ, μαζί με τον Ίβκοβιτς, ότι ήταν αλήθεια η «φήμη» πως δεν είναι απαραίτητα τα πολλά εκατομμύρια για να φτιάξεις μια πραγματική ομάδα. Και την Παρασκευή παίκτες και προπονητές του Ολυμπιακού καλούνται και εν μέρει προκαλούνται (λόγω του πρότερου βίου αυτής της ομάδας) να τινάξουν κι αυτοί την μπάνκα της Ευρωλίγκας στον αέρα. Αυτήν πρέπει να τινάξουν και όχι την προσπάθεια. Γι’ αυτό το παιχνίδι με τη Σιένα με σκορ 75-55 ας περάσει στην στατιστική ιστορία της Ευρωλίγκα, σε καμιά χωμένη σελίδα του επίσημου site της διοργάνωσης.

Το θέμα είναι να γράψει στη σελίδα της, την Παρασκευή το βράδυ ότι «στο αεροπλάνο για την Κωνσταντινούπολη θα είναι και ο Ολυμπιακός. First Class for business and pleasure…».