Τώρα, που για όσο καιρό επικρατεί ηρεμία στον Ολυμπιακό και κανείς δεν θέλει να διώξει τον Μπαρτζώκα, να τα ψάλλει στους παίκτες και να τους μαζέψει σπίτι τους, τώρα που οι ερυθρόλευκοι παίζουν επί της ουσίας το πρώτο αδιάφορο ματς μετά από πάρα πολύ καιρό (όχι ότι η πρώτη θέση δεν είναι στόχος για τον Ολυμπιακό, αλλά δεν θα χαθεί και ο κόσμος αν τελικά δεν του κάτσει νίκη δικιά του και γκέλα της Ζαλγκίρις), είναι μια καλή ευκαιρία για να ασχοληθούμε και με τα πάνω διαζώματα. Αν και στην περίπτωση του Παναγιώτη Αγγελόπουλου, το πάνω διάζωμα ή οι θέσεις των επισήμων, δεν τον χωράνε από τότε που το ΣΕΦ απέκτησε court seats.

Όπως και να ‘χει, όμως, και με τα όσα μεσολάβησαν στην πλευρά του Παναθηναϊκού την περασμένη εβδομάδα, μετά τις οικογενειακές, περίεργες ιστορίες που παραλίγο να αφηγηθεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και αμέσως μετά τη βράβευση του Παύλου και του Θανάση ως παράγοντες που έχουν προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά και του Ολυμπιακού ως ομάδα της χρονιάς, το θέμα “διοίκηση με… υγεία και τι σημαίνει αυτό για μια ομάδα” σηκώνει ακόμη και διατριβή, όχι απλή αρθρογραφία.

Είναι αλήθεια και τα γράφει (αφού τα ζει και τα ξέρει καλύτερα) όπως πρέπει ο Γιάννης Αβραμίδης, ότι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός και εν γένει ο σύλλογος του τριφυλλιού, θα ήταν εντελώς διαφορετικός αν δεν υπήρχαν οι Γιαννακόπουλοι. Μάλιστα, όπως εξελίχθηκε και η Ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με την κυριαρχία του Ολυμπιακού, για τον παναθηναϊκό φίλαθλο ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος μοιάζουν με τους μάγους με τα δώρα (κακεντρεχείς θα τους έλεγαν, χαριτολογώντας ή μη, “νάνους με τα δώρα”, αλλά όσο ύψος τους λείπει, τόσο τσαμπουκά και πάθος για την ομάδα τους, έδειξαν να έχουν αυτά τα 35 χρόνια, δημιουργώντας τον Παναθηναϊκό που ήθελαν).

Από την άλλη, όμως, είναι σχετικά σαφές ή κάπως εμφανές ότι κάτι δεν πάει καλά στο πράσινο καράβι τα τελευταία χρόνια. Είτε θυμηθείς τις δηλώσεις του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς όταν έφευγε, είτε κρίνεις από της φυλακής τα (εφήμερα) σίδερα που είδε ο Μάικ Μπατίστ στην πρώτη του επιστροφή στη χώρα που (τον) αγάπησε, είτε απλώς προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τα όσα είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για το θείο, όλα σε οδηγούν αν όχι σε ένα συμπέρασμα, αλλά σε μια βάσιμη υποψία: το γλυκό έχει κάπως χαλάσει. Έχει μια γεύση λίγο περίεργη, λίγο όξινη.

Την ίδια ώρα, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος ετοιμάζονται να κλείσουν την πιο πετυχημένη χρονιά στην ολυμπιακή ζωή τους, ενώ την αμέσως προηγούμενη ήθελαν (και σχεδόν το έκαναν) να σηκωθούν να φύγουν. Τα έφερε έτσι η μπάλα, η ζωή, ο Ίβκοβιτς, μια ασίστ του Σπανούλη και το χέρι του Πρίντεζη, που οι μαύρες στιγμές ανήκουν σε μακρινό παρελθόν, παρότι ήταν μόλις πέρυσι.

Όμως, η δήλωση “το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι πριν τη χαραυγή” του Γιώργου Αγγελόπουλου μοιάζει λες και ο ίδιος έχει κάποιο spoiler από τη συνέχεια του ερυθρόλευκου έργου τους (#diplis_anagnosis το έργο), γιατί οι περισσότεροι βλέπουν ότι αυτά είναι τα “αδέλφια” της επόμενης μέρας στο ελληνικό μπάσκετ και ότι ο Ολυμπιακός κινείται σε σταθερές βάσεις (εκτός και αν επικρατήσει ο παραλογισμός έναντι της λογικής, όπως έχουμε πει άλλες φορές). Και αν το καλοσκεφτεί κανείς (τώρα που δεν αποκλείστηκε και από το top16) ο Ολυμπιακός θα κάνει φέτος τα πιο καλά Χριστούγεννά του, με δύο τρόπαια και (διοικητική) υγεία.

Τώρα, βέβαια, αυτό το “διοικητική υγεία” που ανέφερα πιο πάνω, δεν ξέρω πόσο ταιριαστό είναι, αν θυμηθεί κανείς την κούρσα του Γιώργου Αγγελόπουλου στον τελικό της Πόλης, γιατί μόνο αν είσαι “τρελός” μπαίνεις έτσι στο γήπεδο, ενώ και οι ίδιοι δεν έχουν επιχειρηματικά σχέση με το σύστημα Υγείας (πέρα φυσικά από πολύτιμες δωρεές που κάνουν, όπως την τελευταία στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας), αλλά στα υπόλοιπα καθήκοντά τους ως διοίκηση του Ολυμπιακού, είναι άκρως νηφάλιοι.

Όχι, δεν τα έχουν κάνει όλα ωραία και τέλεια, τα χρόνια που “τρέχουν” την ομάδα τους. Ανατίμησαν, στην αρχή αρκετά την αγορά, έκαναν επιλογές και πήραν αποφάσεις που δεν βγήκαν σωστές, πλήρωσαν παίκτες παραπάνω από όσο άξιζαν και μετά είδαν όλο αυτόν τον χορό εκατομμυρίων να γυρίζει μπούμερανγκ κατά πάνω τους, ενώ την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός έφτανε στη βρύση και ούτε το ποτήρι δεν γέμιζε. Αλλά είναι πάντα εκεί, δίπλα στην ομάδα και κοντά σε αυτήν, αλλά όχι μέσα σε αυτήν, ακόμη και αν βλέπουν ότι κάτι δεν πάει καλά, είτε με την όποια επιλογή που έχουν κάνει στην προπονητική θέση, είτε με παίκτες που έχουν φέρει.

Και για μια ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός, που πέρυσι μπορεί να πέτυχε στα πάντα, αλλά δεν έχει καταφέρει τίποτα (έχουμε ξαναπεί, πως σημασία έχει η διάρκεια) και που είναι ένας οργανισμός ο οποίος αναπτύσσεται εδώ και περίπου 6 χρόνια (ενώ αμέσως πριν είχε σχεδόν πεθάνει για αρκετά χρόνια), αυτή η διοικητική σταθερότητα είναι το σημαντικότερο εχέγγυο για το αν θα πανηγυρίσει ξανά όπως το 2012 σχετικά σύντομα.

Και επειδή είμαστε σε μια ανώμαλη, οικονομικά εποχή, η σταθερότητα δεν σημαίνει “τεράστια ρευστότητα”, αλλά πλάνο συγκεκριμένο, σαφείς δομές και λειτουργίες, συμβατότητα με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν και γενικώς ένα επιχειρηματικό μοντέλο που δεν θα μπορεί να φέρει χρήματα (το μπάσκετ, στην Ελλάδα, δεν δίνει τέτοια δυστυχώς), αλλά θα έχει τις δυνατότητες να δίνει διαρκώς μια προοπτική και έναν ορίζοντα.

Όμως, δεν είναι όλα ρόδινα. Τις περισσότερες φορές το ΣΕΦ είναι μισοάδειο ή απουσιάζει ο παλμός, καινούριοι παίκτες στο ελληνικό μπάσκετ δεν διαφαίνονται τόσοι πολλοί (ο Ολυμπιακός που τους περισσότερους, νέους καλούς παίκτες, περίμενε τρεις μήνες τον Ηλία Λιανό να αποφασίσει τι θα κάνει με τον Βασίλη Καββαδά που είχε μισό πρωτάθλημα στις – δυνατές είναι η αλήθεια – πλάτες του) και χώρες όπως η Τουρκία, η Ρωσία και λιγότερο η Ισπανία συνεχίζουν να ρίχνουν χρήματα, έχοντας είτε την άνεση της γενικότερης κρατικής οικονομίας τους, είτε ένα πρωτάθλημα με έσοδα όπως η ACB.

Το μοντέλο του Ολυμπιακού που γεννήθηκε πέρυσι και συνεχίζει να αποδίδει και φέτος, είναι αρκετά θαυματουργό. Όσο και αν στα μάτια του κόσμου, η συγκεκριμένη ομάδα φαντάζει η καλύτερη του πλανήτη, προφανώς και δεν είναι αυτή η αντικειμενική αλήθεια. Ο Ολυμπιακός εντός των τεσσάρων γραμμών, ακολουθεί μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που ξεκίνησε πέρυσι με τον Ίβκοβιτς στο τιμόνι και φέτος εξελίσσεται με τον Μπαρτζώκα. Μια νοοτροπία υγείας, ένα μπάσκετ και μια ταχύτητα που αποπνέει τις περισσότερες βραδιές υγεία, σαν αυτή που θέλουν και έχουν οι διοικητικοί ηγέτες της.

Αυτή η ταύτιση είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό, στο οποίο πρέπει να επενδύσει η ομάδα και το 2013. Αν και εδώ που τα λέμε, σε περίπτωση την επόμενη Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου, τελειώσει όντως ο κόσμος, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος θα έχουν προλάβει να κριθούν ως επιτυχημένοι. Αν οι Μάγια αποδειχθούν απατεώνες, το έργο θα συνεχιστεί. Ναι, το “έργο” το γράφω πάλι σαν λέξη #diplis_anagnosis