Δείτε το boxscore του αγώνα , όχι δείτε πρώτα και μετά ελάτε πάλι. Όλες, σχεδόν, οι στατιστικές κατηγορίες δείχνουν τον Ολυμπιακό καλύτερο από τη Ζιελόνα Γκόρα. Στα δίποντα το ποσοστό καλύτερο, στα τρίποντα όχι, αλλά το 9/27 είναι μια χαρά, ειδικότερα όταν έχεις στο ενεργητικό σου τις δύο βόμβες του Βασίλη Σπανούλη προς το τέλος του ματς. Δημιουργικότητα και ασίστ επίσης όλα καλά, κλεψίματα το ίδιο. Τελικό ranking 99. Πάμε άλλη μία: 99. Μια ομάδα που έχανε για 35 και βάλε λεπτά, που βρέθηκε να χάνει ακόμη και 2 (παρά κάτι) δευτερόλεπτα πριν το τέλος.

Και η εξήγηση είναι απλή. Σε όλα αυτά τα 35 λεπτά ο Ολυμπιακός ήταν χαλαρός, με το tempo του κατεβασμένο, με τη μηχανή στο ρελαντί. Ενώ, στο τέλος ανέβασε ρυθμούς, ανέβασε σφυγμούς, ανέβασε την πίεση της άμυνας του και παρότι ανέβασε και την πίεση των φιλάθλων του, πήρε τη νίκη, με αυτό το buzzer beater του Βαγγέλη Μάντζαρη, το οποίο έκλεψε τον τίτλο (buzzer beater) από αυτό που πέταξε ο Σπανούλης μερικές φάσεις νωρίτερα. Όταν οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν, έστω και για λίγο, έστω και από ένστικτο, όπως πραγματικά μπορούν, αλλά και πρέπει να παίζουν, η Ζιελόνα Γκόρα μπήκε στη θέση της.

Παρότι μεθοδικοί, με άμυνα ζώνης που προκάλεσε πολλά προβλήματα όχι τόσο στη δημιουργία, αλλά περισσότερο στο μυαλό των ερυθρολεύκων, με αθλητικούς παίκτες που ταλαιπώρησαν και εκμεταλλεύτηκαν τη νωθρότητα των πρωταθλητών Ευρώπης στα τρία δεκάλεπτα, οι Πολωνοί συγνώμη αλλά δεν είναι ομάδα για να κοιτάξει τον Ολυμπιακό στα μάτια. Πρέπει να κατέβει ο Ολυμπιακός, για να βρεθούν στο ίδιο ύψος και να κοιταχτούν, κάτι που έγινε το βράδυ της Παρασκευής στο ΣΕΦ.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι ότι το ματς με τη Γκόρα έγινε ντέρμπι, ειδικότερα μάλιστα όταν δεν κόστισε ούτε καν το αήττητο του Ολυμπιακού (δεν θα κόστιζε και πολλά περισσότερα, με το ξεκίνημα που έχει η ομάδα του Μπαρτζώκα στη διοργάνωση έτσι κι αλλιώς). Το πρόβλημα είναι αυτό που είπε ο cold blood και στις δηλώσεις, εκτός από τα σουτ, Μάντζαρης: “Κάποια στιγμή δεν θα έρθει η ανατροπή” και αυτό είναι η αλήθεια. Θα μου πείτε, βγήκες μετά τη 13η σερί νίκη των πρωταθλητών Ευρώπης εντός και εκτός συνόρων, να μας πεις για μια ήττα που δεν έχει έρθει ακόμη;

Η ήττα δεν έχει έρθει, συμφωνώ, αλλά τα σημάδια της είναι εδώ και μερικές εβδομάδες μέσα στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, που είτε λόγω τραυματισμών, είτε λόγω κάποιων (λίγων) ατυχών επιλογών, το καράβι έχει κάποιες ρωγμές, που αν δεν μπαλωθούν τώρα που είναι νωρίς, μετά μπορεί να θέλουν πολύ πιο σοβαρά μερεμέτια.

Μην ρίξω, όμως, άλλο το κλίμα της νίκης, αφού όπως είδα η φάση είναι για ψυχάρες, καρδιά του πρωταθλητή και κάτι refuse to lose στα οποία έπεσε το μάτι μου. Και καλά ο κόσμος, να σηκώσει ψηλά τον αμανέ, γιατί αυτό ξέρει ή τέλος πάντων θέλει να κάνει. Να ενθουσιάζεται (και να απογοητεύεται). Στους κύκλους της ομάδας, η αλαζονεία απαγορεύεται να υπάρχει, είτε με δύο, είτε με δέκα τρόπαια Ευρωλίγκας. Το μπάσκετ συνεχίζεται, φέτος είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο η διοργάνωση και ο Νοέμβριος για μια ομάδα που δεν έχει ούτε για πλάκα ανταγωνισμό στην Ελλάδα πλην του Παναθηναϊκού, είναι κακό το χαλαρά και ωραία.

Χαλαρά και ωραία, δεν πήρε κανένα από τα δύο σερί τρόπαια, εκτός αν θυμάμαι λάθος. Στο πρώτο, σηκώθηκε από το νεκροκρέβατο του, στο δεύτερο πέρασε από σαράντα κύματα για να φτάσει πάλι στην κορυφή της Ευρώπης ή για να το θέσω καλύτερα “για να μην τον κουνήσει κανείς από εκεί”. Ο Ολυμπιακός, αν θέλει να κρατήσει κάτι καλό, πέρα από τα σημάδια που λέγαμε πιο πάνω, από το ματς με τη Γκόρα, είναι η ανατροπή και το πώς ήρθε.

Με πίεση στην άμυνα από τα ¾ το γηπέδου, με ξεκάθαρες βοήθειες των υπολοίπων και όχι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, με δύο τρομερά καλάθια του Σπανούλη, με τον Πρίντεζη να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και τον Βαγγέλη Μάντζαρη να μένει ελεύθερος σε μια από τις χειρότερες και πιο ασόβαρες άμυνες που έχουν δει τα μάτια σε επαναφορά μπάλας και με το ματς να παίζεται στο σουτ. Ο Εγιενκά είναι αυτός που έδωσε τη μισή ανατροπή, για να το δέσουμε και με τη δήλωση του Μάντζαρη, που είπαμε είναι όλη η ουσία της βραδιάς.

Οκ, σταματάω. Ο Ολυμπιακός νίκησε. Το γύρισε ξανά, δεν το άφησε να φύγει από τα χέρια του και δικαιώθηκε, έστω και στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Κάποτε αυτά τα παιχνίδια ο Ολυμπιακός τα έχανε και έλεγε και ευχαριστώ. Το κάποτε, μην ψάχνετε, δεν είναι πολύ πίσω. Δύο σεζόν και κάτι.

Τώρα, αυτά τα ματς ο Ολυμπιακός τα παίρνει, ακόμη και αν είναι χειρότερος. Ο Μπαρτζώκας είναι ήρεμος στον πάγκο ακόμη και όταν το παιχνίδι έχει στραβώσει, οι παίκτες σπανίως λειτουργούν με άγχος και γενικώς όλη η ομάδα βγάζει μια εικόνα ανωτερότητας, ένα επίπεδο πάνω από τους αντιπάλους, ακόμη και αν αυτό δεν ισχύει στα ρόστερ ή τα χαρτιά. Δεν ξέρω αν λέγεται καρδιά του πρωταθλητή, ψυχή και πάει λέγοντας, σίγουρα πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα των όσων κέρδισε πέρυσι και πρόπερσι. Όχι επειδή τα κέρδισε, αλλά επειδή του βγήκε όντως η ψυχή για να τα καταφέρει. Οπότε, τώρα, η χαλαρότητα δεν έχει καμία θέση στο ΣΕΦ. Καμία απολύτως.