Κοίτα να δεις, πού έφτασε...

Λένε ότι για να εκτιμήσεις κάτι καλό που συμβαίνει στο παρόν, πρέπει να γυρίσεις πίσω και να δεις τι πέρασες, από που ξεκίνησες. Και στην περίπτωση του Ολυμπιακού αυτό το «πίσω», είναι κάπου εκεί στις 10 του περασμένου Νοεμβρίου, όταν ηττημένος από την Καντού (για τρίτη φορά σε τέσσερα ματς στη regular season της Ευρωλίγκα), η κριτική ήταν έντονη.

Για παράδειγμα, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Sportday εκείνη την ημέρα, ήταν ενδεικτικό του κλίματος που επικρατούσε, όχι μόνο στα ΜΜΕ, αλλά και στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού, που όταν κτιζόταν η φετινή ομάδα, έψαχναν στο Google για να θυμηθούν που είχαν ξαναδεί τον Χάινς στην Ευρωλίγκα και ποιος ακριβώς είναι ο Βαγγέλης Μάντζαρης.

Στο ΣΕΦ, ωστόσο, κρατούσαν το κεφάλι κάτω και δούλευαν. Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά (δεδομένων και των όσων μαθαίνουμε όλους αυτούς τους μήνες), αφού είναι σημαντικό για έναν προπονητή, ν α έχει ένα ρόστερ γεμάτο από παίκτες που θέλουν πραγματικά να ακούσουν και να βελτιωθούν και δεν χρειάζεται να κάνει τον ισορροπιστή ή τον διαπραγματευτή, για να κρατήσει την ομάδα του συγκεντρωμένη στους μικρούς, καθημερινούς στόχους, που είναι και αυτοί που καθορίζουν τους μεσοπρόθεσμους και τους μακροπρόθεσμους.

Τώρα, ο Ολυμπιακός είναι στους 8 της Ευρωλίγκα. Για κάποιους αυτό μπορεί να μην ακούγεται και τόσο εντυπωσιακό. Ίσως θέλουν Φάιναλ Φορ, ίσως ονειρευόνται μεγάλες πορείες, χωρίς σταματημό και δίχως ταβάνι. Δικαίωμά τους. Όμως, η αλήθεια είναι ότι αυτή η ομάδα, είναι εδώ και μερικές ώρες επιτυχημένη στην Ευρωλίγκα, γιατί πολύ απλά, σχεδόν κανείς δεν περίμενε ότι θα φτάσει μερικά ματς με τη Σιένα μακριά από την Κωνσταντινούπολη. Ούτε κι εγώ δεν το περίμενα και δεν έχω κανένα λόγο να το κρύψω ή να το περάσω στο ντούκου.

Γιατί, οι ερυθρόλευκοι φέτος δεν σε αφήνουν να ασχοληθείς μαζί τους επιφανειακά. Κάθε φορά που θα τους υποτιμήσεις, θα τα δώσουν όλα μέσα στο γήπεδο. Για να μην ξεφύγουμε τελείως, όμως, ο Ολυμπιακός δεν έγινε ξαφνικά το φόβητρο της Ευρώπης, αλλά μέσα από το παιχνίδι με τη Γαλατάσαραϊ (η οποία δεν είχε καμία θέση στις 8 καλύτερες ομάδες της φετινής Ευρωλίγκα, όσο μεγάλος παίκτης και αν είναι ο Λούκας Γκόρντον) έδειξε μια τεράστια συγκέντρωση, μια αποφασιστικότητα για τη νίκη και για την πρόκριση και επίσης, ο Βασίλης Σπανούλης δεν ένιωσε καμία στιγμή μόνος του.

Στην αρχή της χρονιάς γράφαμε οι περισσότεροι τη φράση «ο Σπανούλης και οι άλλοι», αλλά στο πιο κρίσιμο ματς στην Ευρώπη, ως τώρα, η εικόνα έγινε «οι άλλοι και ο Σπανούλης». Το άλλαξε η σειρά δεν μειώνει την εξαιρετική εμφάνιση του Kill Bill, ενώ το ότι δεν αλλάζει ο χαρακτηρισμός «άλλοι», δεν μειώνει την προσπάθεια και την απόδοση των υπόλοιπων παικτών του Ολυμπιακού. Άλλωστε, ποιος μπορεί να μειώσει τον φετινό Γιώργο Πρίντεζη, ο οποίος παίζει με σπασμένα τα φρένα από τον ενθουσιασμό του που γύρισε στην Ελλάδα και την ομάδα που έχει μάθει να παίζει και να ζει.

Στο αγωνιστικό σκέλος του ματς, πάντως, ο Ολυμπιακός είχε το ρυθμό που έπρεπε στο μεγαλύτερο διάστημα, ενώ ακόμη και τα κενά διαστήματα που του προκάλεσαν αυτές οι αλλεπάλληλες και μπερδεμένες ζώνες του Μαμχουτι, βρήκε τρόπο να τα ξεπεράσει, με τον Ντόρσεϊ να κλείνει τους διαδρόμους, τον Λο να κάνει το «ερυθρόλευκο» παιχνίδι της ζωής του και όλους τους παίκτες, να πατάνε το παρκέ, διαβασμένοι για το τι πρέπει να κάνουν, για να πάρουν την πρόκριση και να συναντήσουν τη Σιένα.

Βγήκαν οι αιφνδιασμοί όταν έπρεπε, συνεργάστηκαν οι κοντοί τους με τους ψηλούς, δίνοντας υπόσταση στην επίθεση του Ολυμπιακού (ειδικά στο πρώτο εντυπωσιακό δεκάλεπτο) και ο Σπανούλης, έπραξε, σκέφτηκε και αντιμετώπισε την άμυνα των Τούρκων όπως ακριβώς πρέπει να κάνει ένας «από τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης». Μοίρασε την μπάλα, ανέβασε τους συμπαίκτες του, εκείνοι ακολούθησαν (και έτσι δημιουργήθηκαν στη συνέχεια και για τον Σπανούλη) και από εκεί και πέρα, κάθε προσπάθεια των παικτών της Γαλατά έβρισκε απέναντί της ένα σύνολο, μια ομαδική λειτουργία.

Σιένα, λοιπόν, ξανά. Η ομάδα που απέκλεισε τον Ολυμπιακό πέρυσι, που έβαλε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς υπό το φως των ανακριτικών ερωτήσεων «πώς γίνεται να χάσαμε αυτό το Φάιναλ Φορ;» μετά το πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ, όπου οι ερυθρόλευκοι έβαζαν τα πάντα και η Σιένα δεν είχε πάει στο γήπεδο. Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Ολυμπιακός δεν είναι το φαβορί, δεν έχει το πλεονέκτημα έδρας, δεν έχει την πίεση για τρόπαια και άλλα τιμαλφή και θα πάει στην Ιταλία με τη «χαλαρότητα» (αν επιτρέπεται αυτή λέξη) της ομάδας που έχει μόνο να κερδίσει από αυτή την προημιτελική σειρά. Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά, το γράφω άλλη μία. Η υγεία που αποπνέει ο φετινός ο Ολυμπιακός είναι ίσως το μεγαλύτερο προσόν του, αυτό που σου δίνει την αίσθηση, ότι οι ερυθρόλευκοι είναι σε θέση να πετύχουν ακόμη και αυτά που κανένας δεν περιμένει.

Και με τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας να έρχεται με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, την ομάδα να είναι πρώτη στο ελληνικό πρωτάθλημα και τους 8 της Ευρωλίγκας να δίνουν ακόμη περισσότερο νόημα στην άνοιξη του Ίβκοβιτς και των παικτών, είναι πιθανό να δούμε τις επόμενες ημέρες τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο με καινούριο t-shirt, που θα γράφει «Triple Crown». Οκ, οκ, σταματάω. Το ξεφτίλισα. Αλλά, σόρι, έχω συνεχώς στο μυαλό μου ότι αυτός, ο ίδιος Ολυμπιακός που είναι μέσα σε όλα, δεν μάζευε ούτε 1000 άτομα πριν από τέσσερις μήνες στο ΣΕΦ. Να μην το διασκεδάσουμε λίγο;

Sports, Μπάσκετ Ολυμπιακού και άλλα Pop Culture σχόλια στο @manmihalos