Λίγα λόγια για τον ξεφτιλισμένο ελληνικό αθλητισμό

Εννιά χρόνια μετά τη Ριζούπολη και ένα χρόνο μετά το Καραϊσκάκη, ήρθαν επιτέλους (;) τα αντίποινα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού απάντησαν σε αυτούς του Ολυμπιακού και έδειξαν ότι μπορούν να πάρουν κι αυτοί πρωτάθλημα στη βία, να βρεθούν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στα ρεπορτάζ των ξένων ΜΜΕ και να πάρουν τη δόξα που τους αναλογεί σε αυτόν τον απολίτιστο πόλεμο της κερκίδας.

Ανάμεσα σε αυτά τα περιστατικά έχουμε δει κόσμο να πατάει το χορτάρι της Τούμπας με καδρόνια στο χέρι, επεισόδια στην Κρήτη, στη Λάρισα, σε όποια πόλη παίζεται ποδόσφαιρο, μπάσκετ και γενικώς αναπτύσσεται ο ελληνικός αθλητισμός, ο οποίος όπως είπε και ο Γιάννης Φιλέρης στο Video Chat από το Newsroom του Sport24.gr «δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό αθλητισμό».

Μόνο που αυτή η διαπίστωση δεν βρίσκει επιβεβαίωση μόνο στα όσα συμβαίνουν στις κερκίδες των γηπέδων, στα δακρυγόνα των ΜΑΤ, στην ανταλλαγή κροτίδων ανάμεσα στις θύρες και στο ξύλο που πέφτει κάθε τρεις και λίγο. Ο ελληνικός αθλητισμός έχει σημαντικά μεν, ελάχιστα δε, πράγματα να επιδείξει. Ευρωπαϊκά τρόπαια στο μπάσκετ από τους συλλόγους, μετάλλια από τις Εθνικές ομάδες σε πάρα πολλά αθλήματα, ακόμη και σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αθλητές που δεν ξέρεις αλλά τρέχουν κάθε μέρα χιλιόμετρα για να ανέβουν σε ένα βάθρο και επιτυχίες και ρεκόρ που χαρίζουν ανάταση στο ηθικό των Ελλήνων.

Στην παράγραφο, που μόλις προηγήθηκε, να σημειώσω ότι δεν έχω ξαναγράψει ποτέ τόσες μαλακίες μαζεμένες.

Είναι ξεκάθαρο, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει αθλητισμός, ποιο είναι το νόημά του, τι πρεσβεύει, σε τι αποσκοπεί. Αν θέλεις, μπορώ να στο περιγράψω σε μία φράση: «ο αθλητισμός μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο». Τόσο απλά.

Όχι εδώ, όμως. Εδώ ισχύουν άλλοι κανόνες.

Εδώ, αν ο φίλαθλος δεν γίνει οπαδός, τον λένε φλώρο ή ότι δεν αγαπάει την ομάδα του. Εδώ, ο παίκτης θέλει να κάνει ένα μεγάλο συμβόλαιο για να έχει λεφτά, να βρει εύκολα γκόμενες, να δώσει τρεις συνεντεύξεις όταν είναι στα πάνω του και να εξαφανιστεί από προσώπου γης μακριά από τα ΜΜΕ, όταν είναι στα κάτω του (γιατί αν δεν έχεις κάτι να περηφανευτείς ποιος ο λόγος να απευθυνθείς σε παιδιά ή ανθρώπους που σε θαυμάζουν;). Εδώ η μεγάλη ομάδα θέλει μόνο το πρωτάθλημα. Δεν την ενδιαφέρει αν έχει Ακαδημίες, δεν δίνει δεκάρα για αναπτυξιακά προγράμματα (προτιμά να τα δώσει είτε για έναν ξένο παίκτη, είτε για ένα καλό σφύριγμα). Εδώ η μεγάλη ομάδα δεν θέλει γεμάτο γήπεδο με νορμάλ ανθρώπους γιατί δεν θα έχει έδρα που να καίει όταν έρθει ο εχθρός.

Εδώ οι παράγοντες γίνονται παράγοντες γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να γίνουν. Και οι (περισσότεροι, όχι όλοι) πρόεδροι γίνονται πρόεδροι για να ελέγχουν μία μάζα, μία κοινή γνώμη ή για να βρεθούν μέσα στα κόλπα και αν είναι π.χ. πολιτικοί μηχανικοί να φτιάξουν ένα γήπεδο-εμπορικό κέντρο και να τα παίρνουν χοντρά για τα επόμενα 30 χρόνια. Εδώ αν κερδίσεις ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε κάνουν από πράκτορα σε προπατζίδικο μέχρι στρατηγό στις Ένοπλες Δυνάμεις κι εσύ μετά αρχίζεις να πετάς αετό αφού εντάξει, τώρα φτιάχτηκες.

Εδώ, κάθε φορά που πέφτει ξύλο στα ελληνικά γήπεδα, λέμε, γράφουμε για 1-2 μέρες (όπως κι εγώ ο ίδιος) και μετά από μία εβδομάδα κανείς δεν θυμάται τίποτα και μετά από δύο χρόνια κάνουμε και πλάκα για αυτά τα περιστατικά. Εδώ, εκτός του ότι έχουμε το προνόμιο-αποκλειστικότητα-διαστροφή των 10+ εφημερίδων, υπάρχει και ο οπαδικός Τύπος σε μια εντελώς πατενταρισμένη εκδοχή, που όμοιά της δεν βρίσκει σε κανένα σημείο του πλανήτη. Τα fanzines σου μαθαίνουν όλα τα νέα, την εξέλιξη και την κουλτούρα της ομάδας σου, στα (όλα ανεξαιρέτως) οπαδικά Μέσα της χώρας μας παίζουν πινγκ-πονγκ με τίτλους για γεννητικά όργανα και αχαλίνωτου σεξ με τον αντίπαλο με την αστεία υποκρισία των αναγραμματισμών για να μην το καταλάβεις, ενώ αυτό ακριβώς θέλουν να καταλάβεις!

Εδώ ακόμη και αν ξεσπάσει σκάνδαλο για τη διαιτησία, δεν αλλάζει τίποτα, η συζήτηση γύρω από το ποιος είναι στημένος απλώς συνεχίζεται. Εδώ, πέρα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, τα υπόλοιπα αθλήματα πρέπει να περιμένουν το ξύλο που θα πέσει στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός του βόλεϊ ή του πόλο για να πάρουν ένα ξεροκόμματο δημοσιότητας, έστω και αρνητικής, λογικό αν σκεφτείς ότι αν δεν έχεις φάει ένα χρόνο, ακόμη και σκατά να σου δώσουν, θα τα φας. Εδώ στα συνθήματα που ακούς στις κερκίδες, είτε θα πέφτει πολύ σεξ με συγγενείς, είτε πολύ χόρτο και άλλες ναρκωτικές ουσίες.

Εδώ η Nova προστατεύει το προϊόν της δείχνοντας διαφημιστικά σποτ και όχι το ξύλο, αλλά μετά στις εκπομπές μιλάει για το ξύλο και όχι για το ποδόσφαιρο. Προφανώς η πολιτική της ΟΥΕΦΑ μιλάει μόνο για τις live μεταδόσεις. Μαγνητοσκοπημένα μπορείς να δείξεις ό,τι θες αφού προστάτευσες το προϊόν σου. Εδώ χρειαζόμαστε τρεις σχολιαστές σε έναν αγώνα γιατί ο ένας δεν μπορεί να μεταδώσει αντικειμενικά και πάνω από όλα δημοσιογραφικά. Οπότε άκου τον άλλον που τα λέει ντόμπρα και κόκκινα ή πράσινα, βάλε και τα γυαλιά 3D και θα την ακούσεις μια χαρά. Ούτε που θα καταλάβεις, τι έγινε στο γήπεδο, γιατί το προϊόν προστατεύεται.

Εδώ, δεν υπάρχει καμία στήριξη στις τοπικές ομάδες, κανένας υγιής προγραμματισμός ( τα είχε γράψει και ο Τριαντάφυλλος για με αφορμή τον Πρωτέα Αθηνών) και για κανένα λόγο κάποιος που παίζει μπάλα στα Βριλήσσια, το Μοσχάτο ή το Φοίνικα Πειραιά δεν έχει δικαίωμα ούτε καν ελπίδα, μίας μικρής έστω, αλλά σημαντικής δημοσιότητας. Πού να χωρέσει ο κατσαπλιάς όταν έχεις τόσους μπαλαδόρους στη Superleague (γελάει ο κόσμος) και πώς να πάρεις έναν παίκτη από την ΕΣΚΑ να του κάνεις συνέντευξη όταν πρέπει να παρακαλέσεις τις μεγάλες ΚΑΕ για μια συνέντευξη των αστέρων τους; Να κάνω μια culture παρένθεση και να πω ότι όποιος δεν έχει δει το Friday Night Lights, ας διαβάσει τι είναι και ας κάτσει 10 μέρες να δει τις πέντε σεζόν, ώστε να τσεκάρει πώς μπορεί ο αθλητισμός να αποτελέσει συνεκτικό στοιχείο μιας κοινωνίας και πώς μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική ευκαιρία νέων ανθρώπων να κάνουν κάτι στη ζωή τους.

Συνεχίζω.

Προφανώς εκεί (έξω) δεν είναι όλα ρόδινα, ούτε ήταν όλα έτσι από την αρχή. Σκοτώθηκε κόσμος σε ξένα γήπεδα, συνεχίζεται να σκοτώνεται κόσμος έξω από αυτά, αλλά έβαλαν βάσεις, αποφάσισαν και έκαναν κάτι, στις περισσότερες (αν όχι σε όλες) τις χώρες. Αλλά εδώ ποτέ δεν υπάρχει βελτίωση, ποτέ δεν υπάρχει πρόοδος, είτε σκοτωθεί κάποιος σε επεισόδια στο δρόμο, είτε ακρωτηριαστεί κάποιος μέσα σε ένα γήπεδο. Εδώ όλα κυλούν φυσιολογικά μετά από λίγο καιρό, γιατί κατά βάθος αυτός είναι ο αθλητικός πολιτισμός μας και δεν μπορούμε να τον βγάλουμε από μέσα μας, εκτός και αν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Ακόμη κι εγώ που γράφω αυτό το παραλήρημα ηθικολογίας αυτή τη στιγμή, έχω βρίσει διαιτητή μέσα στο γήπεδο σαν παίκτης, έχω εκνευριστεί σαν φίλαθλος με τον αντίπαλο, έχω γελοιοποιηθεί ακόμη και στο πρωτάθλημα Τύπου, λες και ο απώτερος σκοπός αυτής της υβριδικής διοργάνωσης είναι να πάρει το Sport24 την κούπα και όχι να τρέξουν λίγο παραπάνω δέκα άνθρωποι μπας και πάρουν καμιά ανάσα οξυγόνου παραπάνω και ζήσουν πέντε μέρες περισσότερο.

Όλα εδώ είναι διαφορετικά. Και διαφωνώ με τον αξιοσέβαστο και τις περισσότερες φορές σωστό Κώστα Καίσαρη, ότι πρέπει να καταργήσουμε τα ντέρμπι. Δεν φταίνε τα ντέρμπι και γιατί να χάσουν οι υπόλοιποι αυτό που δεν μπορούν να αξιοποιήσουν ή να σεβαστούν οι λίγοι;

Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε απέναντι στα σπορ και να αποκτήσουμε ένα ψήγμα πολιτισμού ακόμη και σε αυτό, ας καταργήσουμε εντελώς τον αθλητισμό. Καλύτερα να μην έχουμε, παρά να τον ξεφτιλίζουμε με μοναδικό, ελληνικό τρόπο.