Μεγάλη νίκη κι όμως μίκρυνε κι αυτή
Ο Μάνος Μίχαλος γράφει για τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού που σε πολλούς δεν φάνηκε, τον Μπαρτζώκα και τους παίκτες που έβγαλαν τα πάντα πάνω στο παρκέ κόντρα στη Σιένα, έστω χωρίς μαγικό μπάσκετ και την κριτική που πρέπει πάντα να υπάρχει, αλλά όχι να προϋπάρχει.
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να σταθεί κανείς στον αγώνα με τη Σιένα, παρότι παρακολουθήσαμε όλοι, με την πλειοψηφία, δηλαδή εμάς, από τον άνετο καναπέ μας, ένα πραγματικό μεγάλο και πολύ ωραίο παιχνίδι.
Με ασταμάτητο ρυθμό, με τεχνάσματα στην άμυνα από τον Μπάνκι για να σταματήσει τον Βασίλη Σπανούλη, με τον Κάιλ Χάινς να κάνει μια ακόμη μεγάλη εμφάνιση (σε ματς όπου Πάουελ και Σερμαντίνι ταλαιπωρήθηκαν πολύ από τα γρήγορα πόδια των παικτών της Σιένα), με κυκλοφορία της μπάλας, με ζώνες, με προσαρμογές, με προσωπικές εμπνεύσεις παικτών, με τον Τζάνινγκ να γίνεται πονοκέφαλος για τον Μπαρτζώκα και τον Ολυμπιακό, με την περιφερειακή άμυνα των ερυθρολεύκων να πετυχαίνει το στόχο της περιορίζοντας τον Μπόμπι Μπράουν. Με, με, με, με.
Όχι, όμως, δεν υπάρχει λόγος να μείνουμε πολύ στο παιχνίδι και ας δίνει η νίκη αυτή τη μισή πρόκριση στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκα κι ας βάζει τον Ολυμπιακό γερά στη διεκδίκηση της δεύτερης θέσης, αν και προσωπικά πιστεύω ότι δύσκολα θα επωφεληθεί από γκέλα της Σιένα (και μπορεί να πληρώσει το ότι οι παίκτες του δεν έκαναν ένα φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα), εκτός και αν η Κάχα την τελευταία αγωνιστική καίγεται για τη νίκη και οι ερυθρόλευκοι έχουν κερδίσει ως τότε και τη Μακάμπι στο ΣΕΦ και την Ούλκερ στην Τουρκία. Είναι, πλέον, φανερό ότι ο Ολυμπιακός δεν θα καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο του φέτος, πολύ απλά γιατί πέρυσι έκανε τα πάντα και το όποιο λιγότερο μοιάζει με τίποτα.
Video Ηighlights Σιένα-Ολυμπιακός 67-68
Η απαίτηση “να ξαναπάρει την Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός ή να δείξει τουλάχιστον ότι μπορεί να το κάνει”, λες και το έχουμε δει πολλές φορές αυτό να γίνεται τα 15 χρόνια του θεσμού, μπορεί να μην ακούγεται, αλλά βρίσκεται παντού, σε κάθε κριτική, σε κάθε σχόλιο, σε κάθε ήττα, αλλά και κάθε νίκη. Ακόμη και όταν οι ερυθρόλευκοι νικάνε μέσα στη Σιένα, σε μια δύσκολη έδρα, απέναντι σε μια ομάδα που βγάζει όλα τα αμυντικά της σχέδια πάνω στο γήπεδο για να πάρει τη νίκη και να εκμεταλλευτεί την ξαφνική απουσία του Γιώργου Πρίντεζη και την τεράστια απώλεια που λέγεται Βαγγέλης Μάντζαρης, η ικανοποίηση δεν είναι καθολική. Κάθε εβδομάδα, υπάρχει και ένας παίκτης που ακούει τα πάντα και στα social media το όνομά του συνοδεύεται από τρελούς χαρακτηρισμούς.
Τις προηγούμενες εβδομάδες ο Πέρο Άντιτς έπρεπε να παραδώσει τη φανέλα και να πάει πίσω από εκεί που ήρθε, αυτή τη φορά έπρεπε να μπει για να στείλει την μπάλα στο καλάθι, ενώ ο Στράτος Περπέρογλου που “έχει βγάλει τα λεφτά που παίρνει, στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό”, είναι τώρα χειρότερος του Κέσελ και μαύρη τρύπα στο ρόστερ της ομάδας. Πάντα, σε όλα αυτά κοινός παρονομαστής ο “λίγος” Γιώργος Μπαρτζώκας, ο οποίος κοιμάται στον πάγκο. Είναι δηλαδή οριστικό: ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα που έχει βγάλει η Ευρωλίγκα και πρέπει να κερδίζει, να παίρνει τις διαφορές, να αφήνει την Ευρώπη άφωνη και όλα αυτά, να τα κάνει ανεξαρτήτως συνθηκών.
Ανασκόπηση Σιένα - Ολυμπιακός 67-68
Τι σημασία έχει αν της λείπουν παίκτες, αν ο προπονητής της δεν έχει την εμπειρία ενός προπονητή όπως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, αν έχει αλλάξει το ρόστερ τρεις φορές μέσα στη χρονιά, αν έχουν φύγει ψηλοί, έχουν τραυματιστεί κοντοί, έχει έρθει ο Πέρκινς, δεν έχει “βγει” ο Μαυροειδής; Ποιο το νόημα να πούμε ότι ο Ολυμπιακός στη Σιένα ξεκίνησε πάλι με σουτ από την περιφέρεια τα οποία έβρισκαν διαρκώς σίδερο και ενώ φάνηκε η μηχανή της ομάδας να κολλάει και το μυαλό του Μπαρτζώκα να μην κατεβάζει άλλους τρόπους, για να πάρει το ματς, τελικά έπεσαν όλα τα χαρτιά στο τραπέζι;
Αν μετρήσετε τα σχήματα και τις πεντάδες που εμφανίστηκαν στο παρκέ απέναντι στη Σιένα, θα δείτε ότι ο Ολυμπιακός έκανε όσα μπορούσε για να πάρει τη νίκη και τελικά τα κατάφερε, παρότι βρέθηκε να χάνει με εννιά πόντους, προηγήθηκε λίγο πριν το τέλος με οκτώ και εν τέλει κέρδισε μόλις με έναν μεν, αλλά αρκετό δε για να έχει το ενάμιση πόδι του στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Και αν το θέμα είναι το πλεονέκτημα έδρας, τότε θα πω ότι ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα φέτος έχει 8 εκτός έδρας νίκες, όταν πέρυσι έκανε όλες κι όλες 2, για να φτάσει στο τέλος να σηκώσει το τρόπαιο, ενώ δεν τον περίμενε κανείς ούτε στην Πόλη, ούτε πουθενά. Όλα αλλάζουν και το κάθε ματς είναι διαφορετικό, όπου κι αν γίνεται. Έχει να κάνει με το πως το διαχειρίζεται η ομάδα, ο προπονητής πρώτα και οι παίκτες στη συνέχεια.
Με την Μπαρτσελόνα όλοι απέτυχαν στη διαχείρισή του, στη Σιένα όλοι πέτυχαν. Όχι μόνο ο Χάινς, όχι μόνο ο Σλούκας που έτρεξε, πίεσε, αλλά δεν πήρε όσα σουτ, ούτε ο Παπανικολάου που στο δεύτερο μέρος έβγαλε τον καλό χαρακτήρα του και έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ανατροπή, ενώ ο Σπανούλης ταλαιπωρήθηκε από την άμυνα των Ιταλών στο πρώτο μέρος, επέστρεψε στο κρίσιμο σημείο, με ήρεμο κεφάλι και αποφασιστικότητα σε κάθε του προσπάθεια. Και ο Μπαρτζώκας που στο ΣΕΦ έκανε λάθη στο rotation, στη Σιένα δοκίμασε κάθε σχήμα και κάθε πατέντα που πέρασε από το κεφάλι του, μέχρι να βρει αυτό που έπρεπε. Αν υπάρχει ένα ματς, όπου ο προπονητής του Ολυμπιακού, το πήρε πάνω του, είναι το συγκεκριμένο, όπου ρίσκαρε και έπαιξε όλα τα χαρτιά του μέχρι να κερδίσει την παρτίδα.
Το σχήμα με τους τρεις κοντούς και τον Περπέρογλου ή τον Παπανικολάου στο 4, απέδωσε, έδωσε γρήγορα πόδια, κυκλοφορία της μπάλας, άνοιξε την ομάδα του Ολυμπιακού σε όλες τις διαστάσεις του μισού γηπέδου αποδιοργανώνοντας την αμυντική τακτική της Σιένα, ενώ στην άμυνα οι ερυθρόλευκοι μπορούσαν να κάνουν αλλαγές σε κάποια σκριν, ώστε να μη δίνουν χώρο και χρόνο για σκέψη ή εκτέλεση στους περιφερειακούς της ιταλικής ομάδας, την ώρα που ο Χάινς σε άμυνα κι επίθεση έπαιζε εξαιρετικά το ρόλο του “σύρτη” (του παίκτη που κινείται από άκρη σε άκρη σε όλο τον κεντρικό άξονα του γηπέδου).
Όμως, όλα αυτά πέρασαν απαρατήρητα και μια νίκη με τεράστια σημασία, δεν παίρνει την αξία που πρέπει, καθώς φέτος κάθε ματς ξεκινάει με μια μικρή ή μεγάλη προκατάληψη. Και προς Θεού, για να μην παρεξηγηθώ (αν και δεν νομίζω να το πετύχω), η νίκη αυτή δεν έλυσε τα προβλήματα του Ολυμπιακού και τώρα θα είναι όλα τέλεια μέχρι τον Ιούνιο. Καμία νίκη μόνη της και καμία ήττα μόνη της δεν έχει αξία. Το σύνολο και η γενική εικόνα, το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντα αυτό που μετράει, αλλά στη φετινή χρονιά οι ερυθρόλευκοι κρίνονται σε κάθε ματς σαν να παίζουν στον τελικό της Ευρωλίγκα. Λογικό, από τη μία, γιατί είναι πρωταθλητές Ευρώπης και πρέπει να αποδείξει, ότι δεν έγινε τυχαία.
Ωστόσο, τα άκρα δεν χρειάζονται και οι αντιδράσεις που δεν βασίζονται σε λογική και επιχειρήματα, απλώς διαιωνίζουν ένα περίεργο κλίμα που στο τέλος δεν θα το πληρώσει κανένας μόνος του, αλλά η ομάδα ολόκληρη. Ο Ολυμπιακός ό,τι και να γίνει, όσο super hero και αν είναι ο Κάιλ Χάινς ή όσο μπάσκετ ξέρει και μπορεί να παίξει ο Βασίλης Σπανούλης, είναι μια ομάδα με συγκεκριμένες λύσεις, με συγκεκριμένο ρόστερ το οποίο μάλιστα δεν ήταν μεγάλο σε αριθμό, πράγμα που φάνηκε όταν άρχισαν οι τραυματισμοί και δεν προβλέφθηκε πέρυσι το καλοκαίρι, όταν επικρατούσε το “η ομάδα είναι τέλεια, πρωτάθλημα Ευρώπης πήρε”, και οι δυνατότητες της είναι μεγάλες αλλά όχι ανεξάντλητες και ούτε ανεπηρέαστες από ατυχίες ή κακές βραδιές και ντεφορμαρίσματα.
Για να το κλείσουμε εδώ και να αφήσουμε την ηρεμία να επικρατήσει, μπας και φανεί το πόσο μεγάλη και δύσκολη νίκη πήραν οι παίκτες και ο Μπαρτζώκας στη Σιένα, θα δανειστώ κάτι που έγραψε ένας συνάδελφος, ότι “κανένας ενθουσιασμός μετά από νίκες, καμία απογοήτευση μετά από ήττες, για να απολαμβάνουμε το παιχνίδι” και θα προσθέσω απλά, ότι καλό θα είναι να μη δούμε και το ακόμη χειρότερο, να υπάρξει σε μερίδα του κόσμου ενθουσιασμός μετά από ήττα και απογοήτευση μετά από νίκη, γιατί τότε θα έχει χαθεί η μπάλα.