Υπάρχει μια πολύ καλή και γρήγορη επιλογή για σένα, φίλε (ή και όχι φίλε) αναγνώστη, να λάβεις ένα σημαντικό μέρος του κλίματος γύρω από την ανακοίνωση του Γιάννη Σφαιρόπουλου ως ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού.

Να διαβάσεις τα comments που αφήνουν οι (πάνω από 300.000 στο Facebook) fans των ερυθρολεύκων, στο επίσημο account της ΚΑΕ. Έτσι, ούτε θα κουραστείς από τα παρακάτω γραφόμενα, ενώ θα μπορέσεις να ετοιμαστείς για τη βραδινή σαββατιάτικη έξοδο σου ή για κάποιο κάλεσμα σε σπίτι τώρα που έπιασε κρύο και είναι καιρός για δύο. Εκεί, άλλωστε, θα μπορέσεις να δεις από πρώτο χέρι την κατάσταση που επικρατεί στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού και η οποία μπορεί να εκφραστεί πολύ καλά με την παροιμία ''τι ‘χες Γιάννη, τι 'χα πάντα''. Ό,τι πρέπει για την περίσταση.

Υπάρχουν, που λες (σε εσένα, μιλάω, που επέλεξες να συνεχίσεις το κείμενο, άσε τους άλλους έφυγαν ήδη), οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού που περίμεναν πώς και πώς μια κίνηση, μια πράξη, μια δράση/αντίδραση από τους αδερφούς Αγγελόπουλους εδώ και σχεδόν ένα μήνα (από τότε δηλαδή που παραιτήθηκε ο Γιώργος Μπαρτζώκας) και οι οποίοι καλούν τους υπολοίπους για στήριξη στο νέο προπονητή, είτε καλύπτει είτε όχι τις προσδοκίες της πλειοψηφίας του κόσμου. Παράλληλα, υπάρχουν αυτοί που στο άκουσμα του ονόματος του Γιάννη Σφαιρόπουλου, κρατάνε μικρό καλάθι, αλλά μπορούν και έχουν την ψυχραιμία να σχολιάσουν ''ας κρίνουμε κάποιον, αφού τον δούμε'' (αν και ενίσταμαι κύριοι, για το πότε ορίζεται το περιθώριο χρόνου του ''να το δούμε''.

Και τέλος, πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν εκείνοι που θα θέλουν έναν άλλον από αυτόν που έρχεται. Σε αυτή τη μερίδα του κόσμου, το όνομα Σφαιρόπουλος προκάλεσε ανησυχία και μια αίσθηση υποτίμησης της δυναμικής της ομάδας, ενώ παράλληλα υπογραμμίζουν ''αν ήταν να πάρουν τον Σφαιρόπουλο, γιατί όχι τον Τόμιτς'', το οποίο στη σφαίρα της λογικής δεν μπορεί ούτε μισή τροχιά να κρατήσει ως επιχείρημα, αφού το συμπέρασμα που βγαίνει από τη ρήση, κάνει και τον Μίλαν Τόμιτς ανεπαρκή για τον πάγκο του Ολυμπιακού. Θα προτιμήσω τώρα να μην πιάσουμε συζήτηση και για τις υπόλοιπες συνιστώσες που μπορεί να επικρατούν σε μια μεγάλη μάζα όπως είναι φυσικά η ερυθρόλευκη, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ και απλώς θα μιλάμε για διασκορπισμένες απόψεις, εδώ κι εκεί.

Οπότε, πάμε να δούμε τι εστί ''η ΚΑΕ Ολυμπιακός ανακοινώνει τη συμφωνία της με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο''. Κατ' αρχάς, η συμφωνία είναι για 2 χρόνια, οπότε παρότι δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για κλειστό διετές ή αντίστοιχο με αυτό που είχε ο προηγούμενος προπονητής του Ολυμπιακού (δεν αναφέρομαι στον Τόμιτς προφανώς), το ''2'' είναι ένας safe αριθμός για επικοινωνιακούς λόγους, καθώς και για την ουσία μιας συνεργασίας. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα για να αλλάζει προπονητές σαν πουκάμισα (δεν το κάνει άλλωστε, επί Αγγελόπουλων), ωστόσο το ότι πήρε τρεις εβδομάδες, δύο άλλες (γνωστές τουλάχιστον) προσπάθειες (Κολέ, Μαρκόπουλος) και ένα ψυχοβγάλσιμο του Τόμιτς για το ποιός θα είναι ο προπονητής, η τελική επιλογή είναι σαφές πώς και δεν ήταν η πρώτη τους.

Γιατί, σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός φώναζε τον Γιάννη Σφαιρόπουλο την επομένη της παραίτησης του Γιώργου Μπαρτζώκα, οι ερυθρόλευκοι θα είχαν από τότε προπονητή τον πρώην συνεργάτη του Γιόνας Καζλάουσκας, του Πίνι Γκέρσον και του Παναγιώτη Γιαννάκη. Πολύ απλά επειδή ο Σφαιρόπουλος από την πρώτη θητεία του στον Ολυμπιακό, δέθηκε με την ομάδα, με το ΣΕΦ, με τη διοίκηση σε ένα σημαντικό βαθμό, καθώς και με την ελπίδα/προσδοκία/φιλοδοξία ότι κάποια στιγμή θα μπορούσε να καθίσει εκείνος στην άκρη του πάγκου και όχι στην προτελευταία καρέκλα. Βέβαια, αυτή η ελπίδα/προσδοκία/φιλοδοξία ήταν ίδιον και του Μπαρτζώκα, κάτι που όπως φάνηκε δεν καθορίζει τη μακροημέρευση ενός προπονητή στην ομάδα που εκτιμάει/συμπαθεί/αγαπάει. Στην Ελλάδα, οι τίτλοι (σε μεγάλο βαθμό) και οι νίκες στα ντέρμπι (σε μεγαλύτερο βαθμό) διασφαλίζουν συμβόλαια και καριέρες. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ανάλογα ποιος είσαι και πώς κοιτάς τα πράγματα.

Ο Σφαιρόπουλος, λοιπόν, περνώντας από τον Ολυμπιακό άφησε ένα καλό όνομα για το χαρακτήρα του, για τις προπονητικές ικανότητες του αλλά την τότε απειρία του για να πιάσει το τιμόνι (κάτι που του κόστισε στο ζύγι, όταν η ομάδα επέλεγε τον αντικαταστάτη του Ντούσαν Ίβκοβιτς), ενώ το μεγαλύτερο credit του ήταν η καλή διαχείριση των αποδυτηρίων και η σχέση του με τους παίκτες που είχε εκείνες τις σεζόν ο Ολυμπιακός. Βέβαια, είναι γνωστό ότι ο ''Coach B - βήτα εννοώ'', ο συνεργάτης, ο βοηθός, ο assistant, πείτε τον όπως θέλετε, έχει πάντα το προνόμιο της συμπάθειας των παικτών και της πιο ομαλής σχέσης μαζί τους, με περισσότερη ειλικρίνεια συναισθημάτων και απόψεων. Ωστόσο το credit που πήρε ο Σφαιρόπουλος είναι μεγαλύτερο από το φυσιολογικό και το κέρδισε άξια, αφού εκείνες τις σεζόν στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού υπήρχαν φορές που έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Τώρα, πάντως, τα αποδυτήρια των ''ερυθρολεύκων'' είναι πολύ πιο υγιή σε νοοτροπία, αλλά είναι επηρεασμένα από πολλά και διαφορετικά πράγματα. Από τραυματισμούς, από την ξαφνική και μη αναμενόμενη σε αυτό το timing αλλαγή προπονητή (είτε για άρεσε, είτε γιατί δεν άρεσε), από τα ''μένει, δεν μένει'' που αφορούσαν τον Τόμιτς και προκαλούσαν αστάθεια στο πώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι παίκτες τον Σερβοέλληνα κόουτς, από τις πληγές που άφησε η ήττα από τον Παναθηναϊκό στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός αναζητά νέα ταυτότητα στο παιχνίδι του, γιατί η προηγούμενη ανήκε σε μια άλλη προπονητική φιλοσοφία και η οποία δεν υφίσταται πια στο ΣΕΦ. Τα 41 λεπτά του Σπανούλη στη Λιθουανία έναντι των 30 (μαζί με το έξτρα της παράτασης) που θα έπαιζε πιθανότατα στις μέρες του Μπαρτζώκα, είναι μόνο μία από τις διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στο παρκέ αυτήν την περίοδο.

Γι' αυτό και ο Σφαιρόπουλος πρέπει να βάλει το συντομότερο δυνατόν τη δική του σφραγίδα σε αυτήν την ομάδα, ακόμη και αν αυτό επιφέρει αλλαγές/προσθήκες στο ρόστερ όταν περάσει το διάστημα της πρώτης φάσης της Euroleague και έχουν βγει συμπεράσματα, όπως συμβαίνει πια κάθε χρονιά στις μεγάλες ομάδες της διοργάνωσης (λόγω των υψηλών απαιτήσεων της Euroleague, που αφήνει εκτεθειμένους παίκτες που αδυνατούν εν τέλει να ανταποκριθούν). Ειδικά στη θέση 5, το εναλλάξ του Ντάνστον με τον Χάντερ προκαλεί αλυσιδωτά προβλήματα στα σχήματα και το rotation της ομάδας. Ο Τόμιτς, στο τελευταίο επίσημο παιχνίδι του ως πρώτος προπονητής, έβαλε και τον Καββαδά σε μια προσπάθεια να βρει μια έξτρα λύση, αλλά παραλίγο να χάσει το ματς, την ώρα που ο Σίμονς φαίνεται ότι θα περάσει τη χρονιά ως πολύ guest και καθόλου star.

Ο Σφαιρόπουλος είναι ένας σοβαρός άνθρωπος, νέος, σύγχρονος σε φιλοσοφία αγωνιστική και μη, που έχει θητεύσει δίπλα σε διαφορετικά καλούς προπονητές, δίπλα σε μεγάλες προσωπικότητες (όπως ο Γιαννάκης), σε ιδιόρρυθμες (όπως ο Γκέρσον) προσωπικότητες, έχει περάσει από ομάδες που δεν στο τέλος του μήνα δεν πλήρωναν, μέχρι την ΤΣΣΚΑ Μόσχας που αν ξέρει κάτι καλά, είναι να πληρώνει. Έχει αρκετά ερεθίσματα τα οποία χρόνο με το χρόνο τον έχουν αλλάξει, τουλάχιστον στο πώς λαμβάνει τις προκλήσεις και τις δυσκολίες. Σίγουρα, η εμπειρία του ως προπονητής στην Ευρωλίγκα δεν είναι κάτι που φέρει με αστερόσκονη στο βιογραφικό του, αλλά το ίδιο ίσχυε επί της ουσίας και για τον Μπαρτζώκα, ο οποίος όμως έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος Έλληνας προπονητής που ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Έχει βρεθεί, επίσης, σε πολλών ειδών αποδυτήρια, μέχρι και αυτά της Εθνικής ομάδας, τόσο τα προ δεκαετίας που είχαν κατήφεια αλλά και μεταλλίων του 2009.

Ωστόσο, ο πάγκος του Ολυμπιακού έχει τεράστια διαφορά από πολλούς άλλους, όταν ειδικότερα κάθεσαι στην πολυπόθητη για αρκετούς άκρη του. Γι’ αυτό ακόμη και οι μεγαλύτεροι προπονητές αυτού του κόσμου, θα χρειάζονταν στήριξη από την πρώτη μέρα και όχι τρέλα και γκρίνια. Στην τελική, η παρολίγο γκελό-παρουσία του Ολυμπιακού στη Λιθουανία δεν θα ήταν συνέπεια μόνο της προπονητικής αστάθειας που επικρατούσε στην ομάδα, αλλά και μια απόδειξη ότι υπάρχει ένα γενικότερο αγωνιστικό πρόβλημα σε συγκεκριμένες θέσεις, το οποίο έχει γιγαντωθεί με τις απουσίες του Ντάρντεν και του Παπαπέτρου. Ο Σφαιρόπουλος που κάποτε ήταν ένας πολλά υποσχόμενος προπονητής, αλλά τώρα πια είναι ξεκάθαρα ένας άνθρωπος του μπάσκετ με παραστάσεις και περισσότερες εμπειρίες, ωριμότερος και πιο ψημένος, ξέρει ότι τίποτα δεν θα έχει αλλάξει (στο βάρος αυτού του πάγκου) και τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά (στο πώς αυτό θα επηρεάσει εκείνον).

Κι επειδή, προτιμώ να ακολουθήσω τη συνιστώσα που λέει ''μην κρίνεις κάποιον προτού τον δεις'' (ακόμη και αν τον ξέρεις, μπορώ να προσθέσω -άνετα πια- μάλιστα), θα κλείσω αυτήν τη πρώτη άποψη στη νέα προπονητική εποχή του Ολυμπιακού, με μια ακόμη παροιμία από τις πολλές που υπάρχουν με το όνομα του νέου κόουτς του Ολυμπιακού.

Γιατί, αν μη τι άλλο είναι άδικο και παρανοϊκό ''τα καλά του Γιάννη να θέμε και τον Γιάννη να μην τον θέμε''.

Υ.Γ. Ο Μίλαν Τόμιτς έδειξε για μια ακόμη φορά (ελπίζω, για εκείνον, τελευταία) ότι έχει τον Ολυμπιακό, ως τη μεγαλύτερη οικογένεια του, από τότε που πολιτικές, πολεμικές και κοινωνικό-οικονομικές αναταράξεις, τον έστειλαν από τη χώρα του στη δική μας. Μακάρι στο επόμενο ματς του Ολυμπιακού, να άκουγε ένα χειροκρότημα, ακόμη και από αυτούς που ήταν μικροί και δεν ξέρουν γιατί να γίνει ένας ''ξένος'' σημαία του μπασκετικού τμήματος του Ολυμπιακού.