Μήπως είναι ακόμη στην Πόλη;

“ Στα λόγια όλα είναι καλά αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε στο παρκέ. Υπάρχει μία ομάδα με νεανικό ρόστερ αλλά πάνω από όλα θα πρέπει να μείνουμε, να δουλέψουμε και θα δούμε”. Κώστας Παπανικολάου, αμέσως μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό τον περασμένο Ιούνιο, σχετικά με το αν οι ερυθρόλευκοι θα χτίσουν τη δική τους δυναστεία στο ελληνικό μπάσκετ και αν θα πρωταγωνιστήσουν στην Ευρώπη.

Περίπου τέσσερις μήνες μετά και με αφορμή την ήττα του Ολυμπιακού από την Εφές και κυρίως την ό,τι να ναι εμφάνιση των ερυθρολεύκων στην Κωνσταντινούπολη (λες και έστειλαν αυτή τη φορά τον μίστερ Χάιντ εαυτό τους, σε αντίθεση με το προηγούμενο ταξίδι τους εκεί, τον περασμένο Μάιο), είναι νομίζω η ώρα να πούμε κάποια πράγματα.

Η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού έζησε για πάρα πολλά χρόνια με το στίγμα, την ταμπέλα και σε ένα μεγάλο βαθμό τον ακριβή χαρακτηρισμό του “loser”. Τώρα, φλερτάρει με τον κίνδυνο να πορευτεί για μια ολόκληρη σεζόν με τις δάφνες του πρωταθλητή Ευρώπης, σαν ένα μια μεγάλη παραπλανητική μάσκα, που δεν παραπλανεί του αντιπάλους της, αλλά κυρίως τον εαυτό της. Και δεν εννοώ ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι επάξιος κάτοχος του τροπαίου, αυτά τα γράψαμε και τα είπαμε πέρυσι. Αλλά δεν γίνεται να συνεχίσει η ομάδα, κοιτώντας πίσω, γιατί στο τέλος θα ξεχάσει όσα έχει μπροστά της να διεκδικήσει.

Το περυσινό θαύμα, η περυσινή απόλυτη επιτυχία συνέβη, πανηγυρίστηκε, έγινε βίντεο στο YouTube και Cover Photo στο 90% των φιλάθλων του Ολυμπιακού που κυκλοφορούν στο Facebook, αλλά σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό, έχει ξεκινήσει μια διαφορετική, ολοκαίνουρια σεζόν με νέους στόχους προς επίτευξη.

Και αυτό δεν πάει προς τον κόσμο, ο οποίος θεωρητικά έχει το δικαίωμα πανηγυρίζει για τα κατορθώματα του 2012, για άλλα δέκα χρόνια, ακόμη και με reunions σε σπίτια. Πάει προς τους παίκτες που έμειναν, τους λίγους που ήρθαν και τον προπονητή που ανέλαβε έναν Ολυμπιακό όχι με την πλάτη στον τοίχο (όπως συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια), αλλά με τα πόδια λίγο πιο ψηλά από το έδαφος. Κάποιος, πρέπει να προσγειώσει το αεροπλάνο της χαράς, πριν μετατραπεί σε ανείπωτη τραγωδία. Μπορεί να φαίνεται, κάπως σκληρή η τραγωδία, αλλά όπως στη ζωή, έτσι και στο μπάσκετ, η χαρά μπορεί να κοπεί απότομα. Και ενίοτε σκληρά.

Και ο κλήρος για αυτόν τον “κάποιον” έπεσε στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Αυτός είναι που πρέπει να μαζέψει όσα, μοιάζουν κάπως ακατάστατα. Είναι αυτός που πρέπει να πάρει μια σκούπα και να αρχίσει να πετάει, όσα κομφετί έχουν απομείνει από τις φιέστες και τα περυσινά πανηγύρια. Και μην βιαστείτε, να πείτε ότι αναφέρομαι στο πώς πρέπει να παίξει η ομάδα.

Επί της ουσίας, δεν προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό σε σχέση με πέρυσι, πέραν του ότι φυσικά ο Μπαρτζώκας θέλει να βάλει κίνηση στην επίθεση (κάτι που ωστόσο απέναντι στην Εφές, δεν ίσχυσε και βλέπαμε κολλημένες επιθέσεις με την μπάλα σε ένα σημείο και τους υπόλοιπους τέσσερις ακίνητους και αμέτοχους) και γρήγορα πόδια στην άμυνα (κάτι που όχι απλά δεν είδαμε απέναντι στην Εφές, αλλά στο πρώτο ημίχρονο είχες την εντύπωση ότι μετά από κάθε πικ εν ρολ, οι Τούρκοι πολλαπλασιάζονταν και έφταναν με άνεση στο καλάθι του Ολυμπιακού).

Τώρα, για κάποιες άλλες λεπτομέρειες στην τακτική ή το rotation (εξήγηση του γιατί ο Παπανικολάου έχει πέσει κοντά στα 15 λεπτά συμμετοχής, λογικό όμως όταν έχει πίσω του τον φορμαρισμένο Στράτο Περπέρογλου και όχι τον σουτάρω και αν μπει, μπήκε, Μάρκο Κέσελ), δεν υπάρχει λόγος να αναλωθούμε σε συζητήσεις. Γιατί, αν αρχίσουμε τη μικρο-ανάλυση του κάθε πράγματος που προσπαθεί να κάνει ο Ολυμπιακός πάνω στο παρκέ, θα φτάσουμε να κάνουμε σεμινάριο (όπου ούτε εμείς που γράφουμε, ούτε εσείς που διαβάζετε, είμαστε ως επί το πλείστον ειδικοί).

Το παιχνίδι με την Εφές έδειξε άλλα πράγματα. Έδειξε έλλειψη συγκέντρωσης στο πρώτο δεκάλεπτο, όπου η ομάδα μπήκε λες και έπαιζε πάλι στη Μόσχα φιλικό όπως πριν από ένα μήνα. Έδειξε τον Τζόϊ Ντόρσεϊ να επιβεβαιώνει ότι βρίσκεται σε περίεργη ψυχολογική κατάσταση, είτε για προσωπικούς λόγους, είτε επειδή απλώς ξύπνησε περίεργα. Έδειξε ότι οι παίκτες δεν έχουν την πείνα, τη δίψα και την ένταση της περασμένης σεζόν, από τη μία λογικό αφού ίσως ακόμη να σκέφτονται “τι κάναμε ρε πέρυσι”, είτε γιατί δεν είχε έρθει μια ήττα σαν αυτήν από την Εφές, να τους δείξει ότι το μπάσκετ συνεχίζεται και δεν τελειώνει σε έναν τελικό ή ένα buzzer beater.

Έδειξε επίσης, ότι υπάρχει αδυναμία στην άμυνα. Αδυναμία στην εκτέλεση της τακτικής, αλλά και ορισμένες φορές και στην επιλογή της τακτικής που θα ακολουθήσει η ομάδα, ειδικά όταν βρίσκει μια ομάδα σαν την Εφές, διαβάσμενη και έτοιμη να διαλύσει κάθε αμυντικό σχήμα με συνεχή κίνηση, κυκλοφορία της μπάλας, 2-3 καλούς σουτέρ και έλεγχο των ριμπάουντ. Μην γελιόμαστε. Το ranking της Ευρωλίγκα είναι καλό να το κοιτάς τι βγάζει στο ημίχρονο ή στο τέλος του ματς, αλλά στο γήπεδο οι αριθμοί έχουν συγκεκριμένη μετουσίωση. Δεν γίνεται να αρχίζεις ένα παιχνίδι με λάθη και πίσω από την πλάτη πάσες. Σόρι, μισό, ξεχάστηκα:

Δεν γίνεται να αρχίζεις ένα παιχνίδι Ευρωλίγκας στην Πόλη με αντίπαλο την Εφές, με λάθη και πίσω από την πλάτη πάσα. Και δεν γίνεται, να μένεις στο παρκέ.

Κι εδώ, φυσικά, έρχεται ο ρόλος του Μπαρτζώκα. Έχει γραφτεί πάνω από 1000 φορές ότι δεν είναι ο Ίβκοβιτς. Ναι, αλλά δεν είναι και ο περιπτεράς της γειτονιάς που είδε στο ΣΕΦ φως και μπήκε μέσα για να κάτσει στον πάγκο. Ο 47χρονος Έλληνας προπονητής επιλέχθηκε από τη διοίκηση του Ολυμπιακού, επειδή αυτή έκρινε ότι είναι η καλύτερη λύση για τον πρωταθλητή Ευρώπης (που τόσο έχει μνημονευτεί τον τελευταίο καιρό, άρα κάποια σημασία θα έχει), οπότε μένει να δούμε αν έπεσαν μέσα ή όχι. Μάλιστα, επειδή θυμάμαι την αντιμετώπιση που είχαν όλοι οι προπονητές της ομάδας, πλην του Ίβκοβιτς (και φαντάζομαι κι εσείς το ίδιο), αναλογικά με το όνομα που έχει, απολαμβάνει αρκετή εμπιστοσύνη από τον κόσμο της ομάδας. Και αυτό, στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, δεν ήταν ποτέ κάτι που χαρίζεται, αλλά πάντα κάτι που κερδίζεται.

Είναι γεγονός, ότι είναι δύσκολο να καλείσαι να μπεις στα παπούτσια του Ίβκοβιτς (ή του Ομπράντοβιτς, όπως συμβαίνει και με τον Πεδουλάκη στον Παναθηναϊκό), αλλά αν βλέπω καλά και δεν με γελούν τα μάτια μου, ο Μπαρτζώκας φοράει δικά του παπούτσια, οπότε μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά για πατήσει πιο γερά εκεί στην άκρη του πάγκου. Οι παίκτες, άλλωστε, είναι πάντα παιδιά και τα παιδιά αν πάρουν φόρα, δεν μαζεύονται εύκολα. Στον Ολυμπιακό, αυτή τη στιγμή προέχει να μαζευτούν, να συγκεντρωθούν, να παίξουν το μπάσκετ που πραγματικά μπορούν και έχουν αποδείξει ότι μπορούν, να βάλουν το κεφάλι κάτω και να διεκδικήσουν τους τίτλους που θέλουν λες και δεν έχουν πάρει ούτε φιλικό τουρνουά στην καριέρα τους.

Στην τελική, μια Ευρωλίγκα είναι τεράστιο παράσημο για μια καριέρα, αλλά είναι δεκάδες οι παίκτες που πήραν κατέκτησαν μια φορά την κορυφή της Ευρώπης, αλλά τώρα δεν θυμάσαι με ακρίβεια ποιοι ήταν, πώς λέγονταν και πού έπαιζαν.

Αυτά, είναι επί της ουσίας, όσα έδειξε η εμφάνιση απέναντι στην Εφές. Τα 7/7 τρίποντα της Εφές στο πρώτο μέρος, οι 32 βολές που εκτέλεσαν οι Τούρκοι (σημάδι ότι βρήκαν όσο χώρο ήθελαν στην άμυνα του Ολυμπιακού), το 19/49 δίποντα που είχαν οι ερυθρόλευκοι, τα μόλις 9 λάθη που έκαναν οι αντίπαλοί τους και το γεγονός ότι ο Τζόρνταν Φάρμαρ (που βέβαια κοστίζει, δεν παίζει για χόμπι στην Τουρκία, όπου φέτος δόθηκαν λεφτά με το τσουβάλι) παραλίγο να ξεχάσει το επίθετό του και να τον φωνάζουν από σήμερα, σκέτο Τζόρνταν, είναι απλώς αριθμοί και συμπτώματα που δείχνουν τις αδυναμίες και τις ασθένειες που δείχνει να έχει ο Ολυμπιακός και μάλιστα σε ένα ματς που στράβωσε για τα καλά από πολύ νωρίς.

Όμως, επειδή Οκτώβριο μήνα, ανίατες ασθένειες σε μια ομάδα δεν υπάρχουν και μάλιστα σε ομάδα καλή, με παίκτες με ταλέντο και προπονητή που έχει ικανότητες, ας μπουν στο γήπεδο την επόμενη φορά, προπονητής και παίκτες και ας κάνουν τη δουλειά τους. Για αυτήν πληρώνονται και από αυτή θα κριθούν, οπότε ας την υπερασπιστούν και προστατέψουν, ο καθένας όπως νομίζει.