Το συμπαθώ και κυρίως το σέβομαι το πόλο. Δεν θέλω να πω ότι το αγαπώ γιατί θα φανεί αναμενόμενο λόγω της πατρογονικής σχέσης μου μαζί του (για όσους δεν το ξέρουν, ο πατέρας μου ήταν ένας από αυτούς τους τρελούς που τη δεκαετία του ’60 αντί να παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους του Κερατσινίου κολυμπούσε στο Παπαστράτειο για να καθίσει εν τέλει κάτω από τα δοκάρια του Ολυμπιακού).

Εδώ που τα λέμε θα ακουστεί και σαν ψέμα, μπορεί να είναι κιόλας, αφού δεν το επέλεξα όταν ο πατέρας μου περίμενε έστω από το δευτερότοκο του να προτιμήσει την πισίνα από το παρκέ. Μπα. Πολύ δύσκολο άθλημα το πόλο για φλώρους σαν και μένα.

Όμως το είχα από κοντά. Τα καλοκαίρια από το 1992 και μετά έβλεπα όλες τις προσπάθειες των Εθνικών ομάδων στις μεγάλες διοργανώσεις, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον πάγκο για να αρπάξω μερικές στιγμές του πατέρα μου ο οποίος ως συνήθως έλειπε σε ταξίδι για δουλειές. Όπου δουλειές, βάλτε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά, FINA Cups, Μεσογειακούς. Ονόματα όπως Μαυρωτάς, Βολτυράκης, Λούδης, Πάτερος, Πάτρας, Καϊάφας, Σαμαρτζίδης, Γιαννόπουλος, Αρώνης, Λοράντος, στη συνέχεια Χατζηθεοδώρου, Βλοντάκης, Δεληγιάννης ήταν μέσα στην ημερησία διάταξη του σπιτιού και κυρίως στα χαρτιά του πατέρα μου, δίπλα στο χρονόμετρο, μαζί με το ασκησιολόγιο της προπόνησης, την τακτική για τον παίκτη παραπάνω και πάντα τις ατομικές προπονήσεις για τους τερματοφύλακες.

Όταν το όνομα “Αφρουδάκης” έκανε την εμφάνιση του στην πιάτσα της υδατοσφαίρισης, στο ιερατείο του Αγίου Κοσμά (ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία συνάντησης για το πόλο) έπιασε θέση στις συζητήσεις σαν σίφουνας. Σαν φουνταριστός. Θυμάμαι, κάποια χρόνια μετά, όταν ο Χρήστος Αφρουδάκης εισέβαλε κι αυτός στο προσκήνιο λίγο μετά τον Ζάχο, τον μεσαίο σε ηλικία Αφρουδάκη, να ρωτάω τον πατέρα μου: “ποιος είναι ο καλύτερος;” Ο Τάκης δύσκολα άνοιγε κουβέντα για τα του πόλο και ακόμα πιο δύσκολα σου αποκάλυπτε τα πιστεύω του για παίκτες του, γιατί ήθελε να κρατάει τις απαιτούμενες αποστάσεις. “Ο Χρήστος είναι τεράστιο ταλέντο, δεν έχουμε δει τέτοιο στο πόλο εδώ και πολλά χρόνια” μου είπε, για να συμπληρώσει αμέσως μετά “αλλά ο Γιώργος είναι άλλο πράγμα μέσα στην πισίνα”.

Άλλο πράγμα είναι ο Γιώργος Αφρουδάκης και εκτός πισίνας. Πρότυπο αθλητή από αυτά που θες να έχουν τα παιδιά σου όχι μόνο για τις αγωνιστικές επιδόσεις του και τις αμέτρητες συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις, ούτε για τους τίτλους και τα γκολ από τη θέση του φουνταριστού. Η συμπεριφορά του έξω από το χλωριούχο νερό και καθώς άφηνε τα πλακάκια της πισίνας όλα αυτά τα χρόνια, είναι τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν τόσο ξεχωριστό για τον ομαδικό αθλητισμό. Αν για το τέλος της καριέρας του Δημήτρη Διαμαντίδη γράφτηκαν (δικαίως) χιλιάδες λέξεων σε όλα τα Μέσα, τόσες χιλιάδες θα έπρεπε να γραφτούν και για τον Γιώργο Αφρουδάκη. Αδίκως όμως δεν θα γραφτούν. Είναι η μοίρα του πολίστα και δεν το γράφω με το κόμπλεξ που λένε ότι έχουν οι πολίστες έναντι των ποδοσφαιριστών ή μπασκετμπολιστών. Συμφωνώ ότι το κάθε άθλημα έχει τα δικά του κασέ, τη δική του ανάπτυξη. Κυρίως αυτή η τελευταία έχει άμεση σχέση και με τους ανθρώπους που το διοικούν. Στην Ελλάδα το πόλο δεν το διοικεί κανείς, απλώς το σφετερίζονται. Όμως, δεν είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες.

Ωστόσο, μπορεί τα κασέ να εξαρτώνται από το αν ένα άθλημα είναι επαγγελματικό, αν σηκώνει διαφήμιση, αν έχει υποδομές και γεμάτα γήπεδα και αν υπάρχει marketing και branding γύρω από αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιες αποφάσεις που ποτέ δεν ελήφθησαν από την ΕΟΕ πρέπει να τις περάσουμε στο ντούκου. Στην περίπτωση του πόλο το branding ήταν πάντα οι αθλητές του. Στην περίπτωση του Αφρουδάκη το όνομα του είναι επί της ουσίας συνώνυμο του brand name του πόλο, που μου είπε ο κουμπάρος μου ο Γιώργος χωρίς μάλιστα να έχει τόση σχέση με το πόλο. Αυτή είναι όμως και η αξία ενός brand, να φτάνει σε όλους ακόμα και σε αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη ή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να έχουν σχέση μαζί του. Το iPhone δεν το έχουν όλοι, το ξέρουν σχεδόν όλοι. Το πόλο δεν το βλέπουν όλοι και ακόμα λιγότεροι το καταλαβαίνουν, αλλά τον Αφρουδάκη τον ξέρουν σχεδόν όλοι. Παρόλα αυτά, ούτε και στους Αγώνες του Ρίο θα μπει σημαιοφόρος αθλητής του πόλο και ας είναι το άθλημα απουσιολόγος της ελληνικής αποστολής κάθε τέσσερα χρόνια, τσεκάροντας ποια αθλήματα λείπουν, όταν η ελληνική υδατοσφαίριση δίνει το παρών εδώ και μισό αιώνα.

Το κλείσιμο της καριέρας του Γιώργου Αφρουδάκη συνυπάρχει με ένα ζωτικό πρόβλημα του αθλήματος όπου δεν υπάρχουν υποδομές και οι ομάδες δυσκολεύονται να συνεχίσουν τα προγράμματα των ακαδημιών τους. Υπό αυτήν την έννοια, κάθε σκουφάκι στο μέγεθος (έστω και στο περίπου) και το βάρος ενός Αφρουδάκη που λύνεται και κρεμιέται, είναι μια μεγάλη κλωτσιά κάτω από το νερό στο ίδιο το άθλημα. Ο Αφρουδάκης ήταν για το πόλο παίκτης παραπάνω. Φουνταριστός με τα όλα του. Ο ίδιος δήλωσε ότι θα συνεχίσει να υπηρετεί το πόλο και έξω από το νερό και προσωπικά εύχομαι να κάνει μεγαλύτερη καριέρα και από αυτή που κατάφερε μέσα σε αυτό. Ναι, ξέρω, είναι οξύμωρο και σχεδόν απίθανο, αλλά αν έξω από το νερό ο Γιώργος Αφρουδάκης κολυμπήσει και παλέψει όπως έκανε μέσα στις πισίνες, τότε το άθλημα του πόλο θα έχει καλύτερο μέλλον. Και για να διορθώσω κάτι που έγραψα στην αρχή, το πόλο δεν το συμπαθώ. Το αγαπώ. Μέσα σε αυτό είδα ότι υπάρχουν αθλητές που είναι πρωταθλητές και επαγγελματίες χωρίς να είναι όρος στο συμβόλαιο τους. Μέσα σε αυτό είδα παίκτες σαν τον Γιώργο Αφρουδάκη. Παίκτες παραπάνω.