Έχουν περάσει έξι χρόνια. Ούτε ένα, ούτε δύο. Έξι. Και η δίκη μόλις τώρα άρχισε. Θα μπορούσε να βαφτιστεί και αυτή ως «η δίκη των έξι» απλώς το έξι δεν θα αναφέρεται σε άτομα, αλλά σε χρόνια.

Είναι απίστευτο, πάντως, που η υπόθεση του Κώστα Κεντέρη και της Κατερίνας Θάνου (σόρι, είναι και ο Χρήστος Τζέκος στο κάστ – ως σκηνοθέτης) δεν έχει δει το φως της ελληνικής δικαιοσύνης.

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας έχει πάρει κι αυτό τη θέση του δίπλα στα άλλα: της Siemens, των υποκλοπών, του Βατοπεδίου. Μια λίστα με υποθέσεις που όλοι γύρω το έχουν τούμπανο, αλλά όλοι πάλι το παίζουμε κρυφό καμάρι. Και είναι τόσο πεπερασμένο πλέον το γεγονός, που κανείς δεν του δίνει την αρμόζουσα σημασία. «Εδώ ο κόσμος καίγεται, δεν έχουμε λεφτά με το αν ντοπαρίστηκε ο Κεντέρης θα ασχολούμαστε;» θα σου πει κάποιος και δεν θα έχει άδικο.

Άλλωστε, η αλήθεια είναι ότι ο Κεντέρης και η Θάνου δικάστηκαν εδώ και καιρό με τον πιο σκληρό τρόπο, αυτόν της λήθης και της απαξίωσης. Τα «χρυσά παιδιά» του ελληνικού κλασικού αθλητισμού είναι πλέον δύο φιγούρες που έμπλεξαν κάποτε σε ένα τροχαίο και βγήκαν μια και καλή εκτός δρόμου. Και από πίσω ο Χρήστος Τζέκος να φωνάζει «σημασία έχει ότι φτιάξαμε μεγάλους αθλητές». Αυτός ήταν ο στόχος. Οι μεγάλοι αθλητές, αυτοί που αντέχουν στο χρόνο και την ιστορία και ας το πετυχαίνουν με λάθος τρόπο και εντελώς εσφαλμένο και γεμάτο κενά σενάριο.

Στη δίκη που ξεκίνησε, πάντως, την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου οι πρώτοι μάρτυρες έκαναν την εμφάνισή του. Ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, Βασίλης Σεβαστής, κατέθεσε ότι είχε βρει στο ΚΑΤ τους δύο αθλητές, τον Κεντέρη πάνω σε φορείο και τη Θάνου σε κατάσταση σοκ. Μαρτυρία που οι ένορκοι μιας καλής δικαστικής ταινίας, δεν θα έδιναν καμία σημασία. Το ζήτημα είναι τι θα δηλώσουν οι δύο πολίτες που ήταν αυτόπτες μάρτυρες στην Άνω Γλυφάδα, όταν η μηχανή βρέθηκε στο έδαφος (μαζί με την αξιοπιστία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας).

Οι δύο αθλητές, ωστόσο, δεν πρόκειται να καταθέσουν. Εκπροσωπούνται από δικηγόρους, λες και πρόκειται για συναινετικό διαζύγιο ζευγαριού που παντρεύτηκε από λάθος και μεθύσι στο Λας Βέγκας και ένα μήνα μετά αποφάσισε να διαλύσει το γάμο. Δεν θυμάμαι πάντως τη Μάριον Τζόουνς να κρύβεται στη δική τη υπόθεση, αλλά τη θυμάμαι πολύ καλά να στέκεται απέναντι στις δικαστικές αρχές, έτοιμη για το καλύτερο και το χειρότερο και στο τέλος τη θυμάμαι με δάκρυα στα μάτια να ζητάει συγνώμη.

Παρωδία… ένας ελληνικός αθλητισμός που βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε μια περίοδο οικονομικής εξαθλίωσης, να πρέπει να θυμάται και τις μαύρες στιγμές του παρελθόντος του, χωρίς να περιμένει κάποιος σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις. Μια δίκη που έχει αναβληθεί έξι φορές, δεν έχει το δικαίωμα να λέγεται δίκη και να φέρει τη «ρίζα» της λέξης «δικαιοσύνη». Πιο πολύ για παράσταση μου κάνει που αναβάλλεται συνέχεια, λόγω τεχνικών προβλημάτων ή ακόμη χειρότερα επειδή οι συντελεστές δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και όλο πάνε παραπέρα την πρεμιέρα.

Όμως, οι περισσότερες θεατρικές παραστάσεις που επέλεξαν να κοροϊδέψουν το κοινό τους και εν τέλει το κούρασαν, στο τέλος έμειναν άδειες να παίζουν για την πάρτη τους, απαξιωμένες και εντελώς παράταιρες με την τέχνη τους. Και κάπως έτσι η θεία δίκη πράττει όσα δεν μπορεί να κάνει η ανθρώπινη…