Ο Λούκας, ο Σλούκας και το τι θέλει τελικά ο Ολυμπιακός

Αυτή η ομάδα φέτος δεν είναι για να τη βλέπεις (γιατί δεν ξέρεις ποιο πρόσωπό της θα αντικρίσεις σε κάθε ματς), δεν είναι για να (τη) γράφεις (γιατί ποιος μπορεί να πάρει μια θέση με σιγουριά γύρω από το φετινό Ολυμπιακό), δεν είναι τελικά ούτε και για να την ξεγράφεις (αφού αν παίξει πραγματικά με πλάνο και σύμφωνα με τις όποιες εμπειρικές δυνάμεις έχει, μπορεί να κάνει θαύματα – οκ, έστω και παραλίγο θαύματα).

Και αυτό το τελευταίο το γράφω, γιατί ο Ολυμπιακός πήγε να κάνει θαύμα από τα λίγα απέναντι στη Γαλατά. Διότι, δύο φορές βρέθηκε όχι απλά με την πλάτη στον τοίχο, αλλά δεμένος χειροπόδαρα με 14 πόντους να μοιάζουν ανυπέρβλητο εμπόδιο κι όμως, ο Μαχμούτι τράβαγε μαλλιά και ξεφύσαγε ένα ολόκληρο λεπτό μετά τη λήξη του ματς, ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι η ομάδα του κέρδισε. Σε ένα παιχνίδι (που οφείλω να σημειώσω και γραπτώς) που απέδειξε γιατί το μπάσκετ είναι ένα άθλημα, πολλαπλών εμπειριών και γεύσεων με απανωτές μεταστροφές συναισθημάτων.

Ο Λούκας Γκόρντον και τα «αν»

Χρειάστηκαν δύο δευτερόλεπτα και καμιά 15αρια μέτρα απόσταση για να στείλει ο Κώστας Σλούκας τους ερυθρόλευκους έξω από την πόρτα του παραδείσου και μόλις τρία βήματα και κάποιες ντρίμπλες για να τους την κλείσει κατάμουτρα ο Λούκας Γκόρντον, ο παίκτης που είναι ο μοναδικός που προσωπικά (αλλά όχι μόνος μου) απορώ πώς κατάφερε να χάσει ο Ολυμπιακός πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά αμέσως μετά θυμάμαι ότι όταν ο Αμερικανός περίμενε τους ερυθρόλευκους, στον Πειραιά τα πράγματα ήταν ασαφή στα διοικητικά (με τον Ίβκοβιτς όμως να κάνει το σχεδιασμό). Τότε, ο Ολυμπιακός πρότεινε στον Αμερικανό 450.000 δολάρια για ένα χρόνο, αλλά σύμφωνα με τα όσα υπήρχαν στο ρεπορτάζ, ο παίκτης δεν ενημερώθηκε ποτέ από τον μάνατζέρ του, ο οποίος στη συνέχεια τον "πήγε" στη Γαλατά με 800.000 για δύο χρόνια. Περίεργο, πάντως, γιατί ο Λούκας δεν ήταν αρνητικός στο να μείνει στον Πειραιά. Αλλά μήπως είναι η πρώτη φορά που μάνατζερ έκαναν "παιχνίδια" με τους ερυθρόλευκους;

Με τον Γκόρντον οι ερυθρόλευκοι θα ήταν άλλη ομάδα (και με τον Μαυροκεφαλίδη, αν είχε μείνει επίσης, αλλά αυτός ήθελε περισσότερο να φύγει, λόγω χρημάτων και προσωπικών δυσκολιών), με τους ίδιους ακριβώς υπόλοιπους παίκτες. Ούτε ο Κεϊλίν Λούκας θα είχε έρθει, για να φύγει αδιάβαστος, ούτε ο Λο θα ήταν τώρα εδώ, σχεδόν χαμένος στη μετάφραση, να προσπαθεί να βρει κάποια λεπτά συμμετοχής, λιγότερα κι από τον προκάτοχό του.

Ο στόχος που πρέπει να «κεντραριστεί»

Όμως, δεν χρειάζεται να κολλήσουμε κι άλλο στο τι έγινε στις μεταγραφές και τις επιλογές. Δεν είναι έτσι κι αλλιώς της παρούσης. Αυτό που μετράει αυτή τη στιγμή, είναι πως ο Ολυμπιακός έδειξε σε κάποια σημεία ένα πρόσωπο ελπιδοφόρο. Δεν ξέρω αν αυτό μεταφράζεται σε τίτλους, επιστροφές στην κορυφή και άλλα τέτοια ρομαντικά που κυνηγάνε οι ερυθρόλευκοι εδώ και 15 (πέρασαν τόσα ε;) χρόνια, αλλά σίγουρα είναι ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Τουλάχιστον, οι 12.000 Τούρκοι (σε μια μαγικά εκρηκτική ατμόσφαιρα, σε σημείο που ζήλευες) το είδαν, όσοι στο σύνολο έχουν δει πάνω κάτω φέτος από κοντά στα παιχνίδια της Ευρωλίγκας στο ΣΕΦ (nice).

Αλλά ούτε αυτό το πρόσωπο ήταν αρκετό για να δώσει στον Ολυμπιακό την πρώτη του νίκη στο Top-16 της Ευρωλίγκα και τα λουριά έσφιξαν πολύ, η πρόκριση μοιάζει με κάτι σαν σουτ, σαν αυτό που έκανε ο Σλούκας και πλέον το ερώτημα είναι «πόσα να δώσει ακόμη ο Ολυμπιακός σε αυτή τη διοργάνωση και γιατί;». Ναι, ξέρω, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που πρέπει να πρωταγωνιστεί και λοιπά και λοιπά, αλλά οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές ή τέλος πάντων πραγματιστές, ώστε να αποσαφηνιστεί έστω και το Φεβρουάριο ποιος είναι ο στόχος αυτής της ομάδας.

Θέλει να αφήσει καλές εντυπώσεις; Θέλει να πάει στο Φάιναλ Φορ ενώ είναι φανερό πως παρά τις τιτάνιες προσπάθειες σε κάποια ματς, είναι κάποια σκαλιά κάτω από σημαντικά φαβορί της διοργάνωσης, θέλει πάρει το (τρίτο συνεχόμενο, αλλά ποτέ αρκετό) Κύπελλο Ελλάδας; Θέλει να κρατήσει το πλεονέκτημα έδρας στην Α1 τώρα που πλησιάζει το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και μετά στους τελικούς να προσπαθήσει να μην το χάσει πάλι, όπως με τους χρυσοπληρωμένους παίκτες που μπορεί να ήθελαν να είναι πρώτοι, αλλά έμεναν δεύτεροι; Ναι, λογικά, αυτό το τελευταίο θέλει. Τουλάχιστον ένας νοήμων άνθρωπος, αυτό μπορεί να σκεφτεί: τη μια ακόμη (με λιγότερα χρήματα, άρα λιγότερες απαιτήσεις από τον κόσμο, άρα –ξανά- λιγότερο άγχος) προσπάθεια για τίτλο.

Αν ισχύει αυτή η απάντηση, τότε ο Ολυμπιακός πρέπει να δει αυτή την προοπτική, αυτό το στόχο και δεδομένων των βαθμολογικών δυσκολιών στην Ευρωλίγκα, να πετάξει το ένα καρπούζι από τις δύο μασχάλες. Δεν εννοώ να παραδοθεί, αλλά να οριοθετήσει τους στόχους του (όπως λέγαμε και με ένα συνάδελφο), όσο πλησιάζει η καυτή άνοιξη και μια ενδεχόμενη (έστω και με καλή προσπάθεια) αποτυχία στην Ευρωλίγκα, κλυδωνίσει και την ψυχολογία τις εγχώριες διεκδικήσεις, κάτι που δεν είναι παράλογο, αν σκεφτεί κάποιος τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια: μια γκέλα είναι ικανή να φέρει κύματα στην παραλία του Φαλήρου, έξω από το ΣΕΦ.

Έχει «άστρο», είναι οριστικό

Στην περίπτωση του Κώστα Σλούκα η επιστήμη έχει αρχίσει να κάνει τη γνωστή κίνηση, όταν θέλει να δηλώσει άμοιρη ευθυνών: να σηκώσει τα χέρια και να πει με τον τρόπο της, ότι το ταλέντο είναι εκ φύσεως. Έχει άστρο, είναι τυχερός, ευλογημένος, όπως θέλετε πείτε το (εγώ το λέω είναι πολύ καλός παίκτης), αλλά αυτό που κάνει όλους αυτούς τους μήνες (να επιβεβαιώνει τους υποστηρικτές και να διαψεύδει τους αμφισβητίες – όλους εκτός από αυτούς που λένε για την άμυνά του βέβαια) είναι πραγματικά μοναδικό για τα δεδομένα του Ολυμπιακού.

Πάνε πάρα πολλά χρόνια που αυτή η ομάδα είχε έναν παίκτη σε μικρή ηλικία, αλλά με διαφαινόμενη έμφυτη εμπειρία, ο οποίος έχει την ευκαιρία να κρατήσει τα κλειδιά της επόμενης ημέρας (κάτι που βλέπει, επιτέλους και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, αντιλαμβανόμενος ίσως ότι δεν κάθεται στον πάγκο μόνο για να φέρει τίτλους, αλλά για να αφήσει και ένα legacy πίσω του), οδηγούμενος από τον Βασίλη Σπανούλη (που είναι μόλις 29 ετών και όταν είναι υγιής, παίζει σαν δαιμονισμένος και με την αρτηριακή πίεση στο 12 με 7, σαν πραγματικός ψύχραιμος ηγέτης). Ο μόνος, αλλά τεράστιος, φόβος για τον Σλούκα είναι να μην «χαθεί» μέσα στο περίεργο κλίμα του Πειραιά, την πίεση για τίτλους εδώ και τώρα, να μην πιστέψει ότι έγινε ηγέτης (γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμη), αλλά να συνεχίσει όπως είναι: σοβαρός. Όλα τα άλλα θα έρθουν

Συνεχίζουμε...

Τέλος η Γαλατά. Ένα τρίποντο μπήκε, ένα άλλο όχι, το μπάσκετ δεν άλλαξε, αφού έτσι είναι σαν άθλημα. Η μπάλα δεν χαμπαριάζει ούτε από προσπάθειες, ούτε από ρόστερ, ούτε από συμβόλαια και βαριές ή ελαφριές φανέλες. Αν θέλει, τη σέβεσαι και σε σέβεται, θα μπει. Αν όχι, έχει κι άλλους που της ζητάνε το ίδιο σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε φάση. Ο Ολυμπιακός τώρα έχει ένα παιχνίδι με τον ΑΓΟΡ το σαββατοκύριακο. Αν μείνει στην Πόλη (και δεν εννοώ αν χάσει, αλλά αν ξεχάσει πώς έπαιξε εκεί στα καλά του διαστήματα και όχι σε αυτά που πλημμύρισε το καράβι), θα σημαίνει ότι παραμένει άνευ συγκεκριμένων –ελληνικών- στόχων και προσανατολισμού. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταλάβει αυτή η ομάδα τι πραγματικά θέλει. Και να πάει να το διεκδικήσει.