Αφαιρέστε τα χρώματα από τη χθεσινή βραδιά. Μη σκέφτεστε τον Ολυμπιακό με τα ερυθρόλευκα ούτε τον Παναθηναϊκό με τα πράσινα. Βάλτε άσπρο και μαύρο, άντε λίγο σέπια για να ομορφύνει λίγο η εικόνα. Ωραία. Πηγαίνετε τώρα λίγο πίσω το χρόνο στις 26 Απριλίου, όταν η ομάδα του Παναθηναϊκού μπήκε στο πούλμαν για να επιστρέψει από την Κωνσταντινούπολη, μετά τον αποκλεισμό από τη Φενέρ.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με μια εν βρασμώ αλλά ενστικτώδη (και το ένστικτο είναι σωτήριο ορισμένες φορές) απόφαση, βάζει τους παίκτες στα στενά καθίσματα του λεωφορείου, για να τους συνεφέρει. Η ατμόσφαιρα μυρίζει διάλυση, ο πρόεδρος της πράσινης ΚΑΕ μπαίνει στο στόχαστρο του κόσμου, οι παίκτες που δεν δέχθηκαν να μπουν στο πούλμαν έπιασαν θέση στη μαύρη λίστα της διοίκησης, ο Πασκουάλ σκέφτηκε ότι κακώς ήρθε στον Παναθηναϊκό, το άγχος του “κανένας σοβαρός παίκτης ή προπονητής δεν θα θέλει να δουλέψει πια στην ομάδα αυτή” εκφραζόταν από φιλάθλους και δημοσιογράφους

Ο Ολυμπιακός στο ζενίθ του. Πήγε στο Final Four, κατασπάραξε πάλι την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και κέρδισε τις εντυπώσεις της συμμετοχής στον τελικό, ρίχνοντας μια κουβέρτα πάνω από τα προβλήματα που άρχισαν να φαίνονται από εκείνο το περίεργο ματς απέναντι στην ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Άστοχος (40% στα δίποντα), άνευρος και χωρίς ενέργεια (30 ριμπάουντ από μια ομάδα που στη regular season είχε 37 και στα playoffs 39 μέσο όρο), με τον Βασίλη Σπανούλη και τον Γιώργο Πρίντεζη να χάνουν λάδια, το μοντέλο με τους καλούς Έλληνες και τους ντεμί καλούς ξένους, να μη βγαίνει απέναντι στο τουρκικό θωρηκτό και από εκεί και πέρα, η ομάδα του Πειραιά να μπαίνει σε μια ευθεία που είχε έναν και μοναδικό στόχο, το πρωτάθλημα. Όχι γιατί το πρωτάθλημα είναι αυτοσκοπός, όπως πάντα συζητάμε στην Ελλάδα, αλλά διότι μετά το χαμένο Κύπελλο, ήταν το μοναδικό ρεαλιστικό “check” που είχε ο Ολυμπιακός με το πλεονέκτημα έδρας να είναι στα χέρια του και τον Παναθηναϊκό “διαλυμένο”.

Διαλυμένος όμως αποδείχθηκε ο Ολυμπιακός. Αγωνιστικά (μονότονος και προβλέψιμος και στα 5 ματς της σειράς με τον Παναθηναϊκό), πνευματικά (και ας εκνευρίστηκε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στη σχετική ερώτηση που του έγινε μετά τον 4ο τελικό στο ΟΑΚΑ), ενεργειακά (κάτι που τελικά παραδέχθηκε ο Σφαιρόπουλος μετά τον 5ο τελικό στο ΣΕΦ). Ακόμα και διοικητικά, με τα όσα έγιναν στο τέλος του αγώνα, το χτύπημα ήταν βαρύ. Αν η ΚΑΕ Ολυμπιακός δεν μπορεί να ελέγξει μια μικρή μερίδα οπαδών κάθε φορά που στραβώνει ένα ματς ή ένας τίτλος, τότε δεν υπάρχει λόγος να βγαίνει στα μέσα της σεζόν και να κάνει παράπονα για την προσέλευση του κόσμου στο ΣΕΦ. Καλύτερα λίγοι και πιο ήσυχοι, παρά πολλοί και να γίνεται ντου κάθε φορά που δεν αρέσει το αποτέλεσμα. Το είδαμε και το 2014, το είχαμε δει και παλιότερα. Για την ευρωπαϊκή εικόνα που θέλει να έχει το brand του Ολυμπιακού η χθεσινή διακοπή είναι ντροπιαστική, γιατί έρχεται σε σύγκριση με το απόλυτο μηδέν επεισοδίων στην Euroleague, επειδή εκεί ο φόβος του προστίμου και των κυρώσεων είναι και μεγάλος και υπαρκτός.

Δεν είναι, άλλωστε, δουλειά του Σφαιρόπουλου και κανενός προπονητή να παίρνει το μικρόφωνο για να ηρεμήσει ο κόσμος. Αυτό έστω και ως αναγκαίο κακό στην Ελλάδα, είναι “δουλειά” της διοίκησης. Ο προπονητής ή οι παίκτες δεν επιτρέπεται να βγαίνουν στη σέντρα σε τέτοιες περιπτώσεις, γιατί έτσι ή αλλιώς θα βγουν στη σέντρα όταν δεν πηγαίνει καλά το αγωνιστικό τμήμα. Δυστυχώς, χθες, η εικόνα του Ολυμπιακού εντός και εκτός γηπέδου θύμισε άλλες εποχές και χρονιές και δεν έχει σχέση με την πιο επιτυχημένη ομάδα της Ευρώπης, που πολύ σωστά υπογραμμίζουν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι γιατί σε επίπεδο Euroleague οι 2 κατακτήσεις, οι συμμετοχές στα Final Four και η γενικότερη απήχηση του ονόματος του Ολυμπιακού αποτελεί το καλύτερο success story των τελευταίων ετών. Τώρα, αν το μοντέλο με το χαμηλό budget είναι η πανάκεια και αλάθητο, επιτρέψτε μου να κρατάω μια πισινή και όχι μόνο επειδή η ομάδα του Ολυμπιακού κατέρρευσε από το Final Four και μετά. Είναι πλέον σαφές ότι αυτή η γιγαντιαία Euroleague θέλει και βαθύ και ποιοτικό ρόστερ και σίγουρα θέλει 1-2 καλούς, δηλαδή ακριβούς ξένους, γιατί τα πάρα πολλά παιχνίδια, τα ταξίδια, τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που πλέον προκαλούν πιο πολλούς τριγμούς γιατί οι ομάδες παίζουν και στην Ευρώπη, καθώς και το φινάλε κάθε σεζόν με τους τελικούς, απαιτεί γερό ελληνικό κορμό, αλλά και περισσότερο νερό στο μύλο των ξένων. Κι όταν λέω νερό, σίγουρα δεν μιλάω για Waters.

Το πρωτάθλημα πάντως το κατέκτησε ο καλύτερος της σειράς. Όλης της σειράς, γιατί σχεδόν σε κανένα σημείο των αναμετρήσεων δεν έδειξε ο Ολυμπιακός να υπερτερεί του Παναθηναϊκού. Σε τακτική, ενέργεια, λύσεις, συγκέντρωση και προσήλωση, οι πράσινοι ήταν λες και τους είχαν σε κλουβί για δύο μήνες, την ώρα που ο Ολυμπιακός έμοιαζε σαν να βγήκε ζαλισμένος από το δικό του πούλμαν. Καλάθης, Παππάς, Μπουρούσης σήκωσαν στα ελληνικά χέρια τους τον Παναθηναϊκό, ο Τζέιμς για μένα είναι ο MVP της σειράς, ενώ ο Τσάβι Πασκουάλ κατάφερε (;) να πείσει τους Έλληνες προπονητές της εξέδρας και του Facebook ότι μερικά από τα 100 συστήματα που έχει, αποδίδουν ενώ δεν αμελεί να βρίσκει και νέα όταν το απαιτεί η κατάσταση και στην περίπτωση των τελικών το σύστημα που προσέθεσε ήταν ένα: “Βγάλτε τους τη γλώσσα”. Και το έκανε ο Παναθηναϊκός. Έβαλε τον Ολυμπιακό στη γωνία και με μαζεμένες γροθιές δεν τον άφησε ούτε ανάσα να πάρει. Τέτοιον Παναθηναϊκό σε ενέργεια και ένταση, δεν θυμάμαι εδώ και 10-15 χρόνια. Ταλέντο είχε παραπάνω, ρόστερ βαθύτερο, budget μεγαλύτερο, αλλά τέτοιο πάθος δεν θυμάμαι.

Ο Ολυμπιακός ήταν χειρότερος από τον Παναθηναϊκό και χειρότερος και από τον Ολυμπιακό. Δεν είμαι βέβαιος αν ήταν χειρότερος όλων, αλλά σίγουρα μέσα στη σεζόν ήταν χειρότερος από τον εαυτό του (μια ομάδα με 85+ πόντους μέσο όρο στη regular season και τα playoffs της Euroleague, έφτασε στους 70 πόντους του Final Four και τους 63.2 πόντους στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό ) ενώ σε πολύ σημαντικά σημεία ήταν χειρότερος και από παλιότερους, αφού αν δει κανείς τα ομαδικά στατιστικά του Ολυμπιακού από το 2012 και μετά θα διαπιστώσει εύκολα ότι η φετινή χρονιά είναι μία από τις χειρότερες, αν όχι η χειρότερη των ερυθρολεύκων. Λιγότερους πόντους, λιγότερες ασίστ, γενικά μπάσκετ χωρίς δημιουργία, ενώ ακόμα και η άμυνα του δεν ήταν σταθερή προδομένη από τα πόδια περιφερειακών και ψηλών.

Η μεγάλη εξάρτηση από τον Σπανούλη στο επιθετικό πλάνο και το rotation, η απουσία ξένου 4αριου πίσω από τον Πρίντεζη (ναι, θα το λέω όσο υπάρχουν μνημόνια) και φυσικά τα προβλήματα που προέκυψαν και κυρίως του Λοτζέσκι (με αυτόν στην ομάδα, οι τελικοί θα ήταν διαφορετικού ύφους τουλάχιστον, αλλά όχι απαραίτητα αποτελέσματος), κάποιες εσωτερικές αναταράξεις που οδήγησαν σε τιμωρίες παικτών ή παραδειγματικές φωνές, ο Μπιρτς που χάθηκε από τον Ιανουάριο και μετά και άλλες λεπτομέρειες που σίγουρα θα μπουν στο τραπέζι των συζητήσεων, δεν άφησαν την εξαιρετική χρονιά του Παπανικολάου, τη μεγάλη αφύπνιση του Μιλουτίνοφ, τους 6-7 γεμάτους ενέργεια μήνες του Πρίντεζη, τον καλύτερο από προηγούμενες χρονιές Μάντζαρη και το καλό μπάσκετ του πρώτου 6μηνου, να φέρουν έναν τίτλο.

Ο Ολυμπιακός ύστερα από δύο σερί καλοκαίρια με ηρεμία και ελάχιστες αλλαγές και αποφάσεις που βάραιναν τη διοίκηση της ομάδας, θα μπει εν τέλει σε μεγαλύτερη περισυλλογή για το τι θέλει να παρουσιάσει τη σεζόν που έρχεται. Αρχικά χρειάζεται απόφαση γύρω από το μοντέλο που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στα τελευταία επεισόδια του. Ο Βασίλης Σπανούλης στα 35-36 του δεν μπορεί και ας θέλει, να είναι ο άνθρωπος για όλα και παρά τα βράδια που ορισμένες φορές βγάζει από το υστέρημα του, ο αντίπαλος που λέγεται χρόνος είναι ανίκητος. Η πρόκριση στο Final Four ήταν ένας μεγάλος στόχος που επετεύχθη, υπήρξε ένα τρίμηνο (πριν την Πόλη) που ο Ολυμπιακός έκανε τις υπερβάσεις του, έδειξε το χαρακτήρα του, πήρε από ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες παίκτες τα πάντα για μια ακόμα φορά, αλλά κάπου στο τέλος της διαδρομής του έσκασε το λάστιχο και δεν είχε καν ρεζέρβα να αλλάξει, ενώ μέχρι να διαπιστώσει ποιο λάστιχο έσκασε, έμεινε και από βενζίνη.

Θα συνέβαινε. Καμία νόρμα δεν έχει αέναη επαλήθευση, κανένα μοντέλο δεν πετυχαίνει για πάντα. Σημασία έχει, να είσαι εκεί να το προσαρμόσεις, γιατί το καλύτερο μοντέλο management δεν είναι αυτό που έχεις, αλλά εκείνο που σου φέρνει κάθε φορά το αποτέλεσμα που θες.