Οι σφυγμοί έπεσαν (γιατί ανεβαίνουν πολύ στα ντέρμπι), το αν πάτησε τη γραμμή ο Μπατίστ ξεκαθαρίστηκε και στους πιο δύσπιστους (πάτησε) και αν έγινε φάουλ στον Μπατίστ από τον Πρίντεζη, επίσης τέθηκε στο τραπέζι των after match διαπραγματεύσεων (υπάρχει επαφή, αλλά το χρονόμετρο εκείνη τη στιγμή είναι στο μηδέν και όπως τα έφερε η ζωή το no call άλλαξε χρώμα). Οπότε τώρα, είναι μια καλή στιγμή να γράψουμε καμιά λέξη παραπάνω, γιατί είδα στο @manmihalos ότι δεν είμαι συνεπής στα ραντεβού μου (είναι γνωστό αυτό, γενικά).

Όμως, ενώ οι ερυθρόλευκοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους επί 30 λεπτά για να γραφτεί ένα κείμενο που θα μιλούσε για μια ομάδα που εγκλώβισε τον Παναθηναϊκό στην άμυνά της και για παίκτες που γυάλιζε το μάτι τους από το πρώτο λεπτό του παιχνιδιού (σε αντίθεση με το μάτι των παικτών του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς που δεν το είδα και πολύ καλά), τελικά ο πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας γύρισε τα πάντα ανάποδα μέσα σε 8 λεπτά, με τη «χορηγία» φυσικά (και) του Ολυμπιακού.

Κι άντε τώρα να εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Διότι, σε αυτό (το καλύτερο άθλημα του πλανήτη όπως έγραψε και στη live μετάδοσή μας ο Τριαντάφυλλος) γίνονται και πράγματα που είναι εκτός πλάνου και προπονητικών προγνωστικών. Μπορείς να τα προβλέψεις ή να τα προαισθανθείς, αλλά δεν θα ποντάρεις και όλο το pot σου πάνω σε αυτά. Όμως, ακόμη και στο +18 του Ολυμπιακού (το οποίο κατάφερε δύο φορές μέσα στο ματς!) ήταν φανερό πως λίγο να φύγει το μυαλό από τη θέση του και να μπει ο ενθουσιασμός να κάτσει, και δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να βρει ευκαιρία να εκμεταλλευτεί –μια ομάδα όπως- ο Παναθηναϊκός.

Επειδή, όμως, το σκέφτομαι όλη την ώρα μετά το ντέρμπι, καλύτερα για τον Ολυμπιακό αυτή η νίκη με τον έναν πόντο. Όχι, μισό, γιατί θα έχω ήδη παρεξηγηθεί: μια χαρά θα ήταν για τον κόσμο το +15, το +20 και όποιο άλλο + μπορείτε να σκεφτείτε, αλλά η καθαρά προσωπική μου άποψη είναι πως η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς πήρε όσα περισσότερα μαθήματα μπορούσε από το παιχνίδι του ΣΕΦ, αλλά θα ξεχωρίσω τα εξής δύο: βρήκε τρόπο για να κάνει τη ζωή του Παναθηναϊκού πολύ δύσκολη για 30 λεπτά, αλλά είδε πώς 30 λεπτά δεν αρκούν ούτε για ζήτω. Θέλει 40 λεπτά και συγκεκριμένα θέλει 40 επί 3, όσοι και οι νικηφόροι τελικοί που χρειάζεται για να διεκδικήσει τον τίτλο.

Λίγο να χάσει τη συγκέντρωσή του (όπως έγινε στο τελευταίο δεκάλεπτο όταν πίεσε ο Παναθηναϊκός και άρχισαν οι δίχως πλάνο επιθέσεις – παρότι σε όλο το υπόλοιπο ματς, μια χαρά πλάνο είχε) και οι πράσινοι είναι έτοιμοι για να τον προσγειώσουν ή και να τον κερδίσουν. Απλώς, την Κυριακή, ο Ολυμπιακός είχε το πάνω χέρι στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και μάλιστα με εμφατικό τρόπο, κάτι που δεν άρεσε και τόσο στους πράσινους, ούτε και στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς που προσπάθησε να ρίξει ένα μερίδιο ευθύνης (και) στους διαιτητές, ίσως γιατί δεν ήθελε (και δεν έχει και λόγο) να πει στη συνέντευξη Τύπου, πως οι πάρα πολλές βοήθειες, εξέθεσαν την άμυνά του με τον Βαγγέλη Μάντζαρη να τιμωρεί τον Δημήτρη Διαμαντίδη κάθε φορά που τον άφηνε ελεύθερο.

Τώρα, βέβαια, το να σχολιάσω τις μπηχτές του Ομπράντοβιτς για τη διαιτησία ή τις απαντήσεις περί Τανατζή ως «πείραγμα» στον κουμπάρο του, το θεωρώ εύκολη τροφή. Δύο από τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές προσωπικότητες στο χώρο του μπάσκετ, έχουν πολλά περισσότερα να πουν και να αναλύσουν από το τι σφυράει ο κάθε Γκόντας και Σχινάς. Αλλά στην Ελλάδα, τελειώνει ένα παιχνίδι και αντί να ασχοληθούμε με το πώς ο Ολυμπιακός κατάφερε να τρέξει και να ζορίσει για πρώτη φορά εδώ και 10 χρόνια τόσο πολύ τον Παναθηναϊκό (σε σημείο που αντιστράφηκαν οι ρόλοι και αντί για τον Ολυμπιακό, μίλησε ο Παναθηναϊκός για διαιτησία) , κοιτάμε δέκα ριπλέι για να δούμε τελικά αν ο Μπατίστ αδικήθηκε ή αν ο Ολυμπιακός ευνοήθηκε.

Και αφού, όμως, έφτασε εν τη ρύμη του λόγου σε αυτό το σημείο, να σταθώ: Ο Ολυμπιακός δεν κάνει φάουλ στην τελευταία άμυνα και χωρίς να ξέρω τι ακριβώς σκέφτηκε ο Ίβκοβιτς, να υπογραμμίσω ότι καλά κάνει και κάθεται στα χωρίς φάουλ αυγά του. Γιατί να κάνει φάουλ; Για να δώσει στον Παναθηναϊκό τη δυνατότητα να μειώσει στα σίγουρα τη διαφορά από τη γραμμή των βολών; Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τους στόχους που μπορεί να έχουν οι ερυθρόλευκοι φέτος, αλλά από τη στιγμή που έχει τον Παναθηναϊκό μέσα στην έδρα του και φτάνει να προηγείται 18 πόντους, το να χάσει το μαξιλαράκι του +4 είναι (σχεδόν) αποτυχία.

Προφανώς και έπρεπε να πάει χωρίς φάουλ, ώστε ακόμη και στην περίπτωση της ισοφάρισης, να είχαν ο Ίβκοβιτς και οι παίκτες του άλλη μια ευκαιρία για να καθαρίσουν από τώρα και μαθηματικά την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου. Και το σημαντικότερο; Να δείξουν στον αντίπαλό τους ότι δεν φοβούνται. Γιατί, ο κόσμος που τώρα που ζητάει πρωτάθλημα, δεν έδινε καμία (και πολλοί από εμάς εξακολουθούμε, συμπεριλαμβανομένων και των ΜΜΕ να μην του δίνουμε) τύχη στον Ολυμπιακό για τα ματς με τους πράσινους. Τώρα, άκουσα να λένε κάτι του στυλ «άμα το χάσουμε και φέτος…».

Άμα το χάσουνε και φέτος, τι; Θα το γράφω σε κάθε σχόλιο. Η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού είναι μια ειδικών συνθηκών ομάδα, που όταν παίζει σύμφωνα με το πλάνο που αξιοποιεί τις δυνατότητές της (όπως την Κυριακή που έδωσε έμφαση στην άμυνα, πήρε πάλι τα ριμπάουντ όπως κάνει όλη τη χρονιά, έτρεξε και έδωσε προμελετημένα στηρίγματα στον Σπανούλη) μπορεί να διεκδικήσει, μπορεί να νικήσει, μπορεί να πετύχει. Όμως, την ίδια στιγμή, η ίδια ομάδα συνεχίζει να κοστίζει πολύ λιγότερο από πέρυσι και πρόπερσι, έχει παίκτες μικρότερη εμπειρία, δεν έχει τη σταθερή στήριξη του κόσμου και είναι πιθανό να βρει εμπόδια που δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει (ειδικά όσο μοιράζει ενέργεια σε Ελλάδα και Ευρώπη.

βαια, τώρα που το σκέφτομαι, για να κάνει αυτό το ματς ο Ολυμπιακός την Κυριακή, ξόδεψε χρόνια και εκατομμύρια για παίκτες και προπονητές. Και τελικά, με τον Μάντζαρη που λίγοι φωνάζουν το όνομά του, τον Σλούκα που παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ξαφνική επιτυχία (την Κυριακή ήταν εκτός κλίματος, να το σημειώσουμε και θα επανέλθουμε σε άλλο κείμενο), τον Ντόρσεϊ που ελάχιστοι ήξεραν και τον Σπανούλη που τα ακούει κι από πάνω ότι κάνει πολλά λάθη (ναι, πάμε να παίξουμε εμείς με την μπάλα συνέχεια στα χέρια μας και όλοι να περιμένουν τι θα κάνουμε, να δούμε πόσα λάθη θα κάνουμε), ο Ολυμπιακός παραλίγο να βγει κι από πάνω (στα ψυχολογικά παιχνίδια με τον αντίπαλό του). Αυτό το παραλίγο, όμως, είναι το σημαντικό. Ας το θυμόμαστε όλοι την επόμενη φορά.