Όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, στον πρώτο γύρο της κανονικής περιόδου “έλειπε ο Διαμαντίδης”. Όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ στο 2ο γύρο “ο Παναθηναϊκός δεν είχε τόσο ενδιαφέρον για το ματς, ενόψει του Φάιναλ Φορ που ακολουθούσε ύστερα από 20 μέρες και ο Διαμαντίδης έχασε τη βολή και πήγε στην παράταση το ματς”. Όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό στον τελικό Κυπέλλου “ο Παναθηναϊκός ήταν κουρασμένος και άδειος από το 6ο αστέρι”. Και όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό και έκανε το 2-1 στη σειρά των τελικών “ο Παναθηναϊκός άφησε το παιχνίδι, γιατί δεν ήθελε να... προκαλέσει επεισόδια”. Τελικά, κερδίζει ποτέ ο Ολυμπιακός ή πάντα χάνει ο Παναθηναϊκός;

Η απάντηση είναι κάπως περίπλοκη. Σαφώς οι πράσινοι έχουν μια ομάδα με προσωπικότητα που στα κρίσιμα, δύσκολα και όταν παίζονται τρόπαια, έχει κάποιες παραπάνω ή τέλος πάντων πιο αποδοτικές λύσεις. Και σίγουρα, το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έχει αυτό ακριβώς: τη σφραγίδα του Σέρβου πολυτροπαιούχου προπονητή. Όμως, σόρι, αλλά ο Ολυμπιακός έχει νικήσει και τις 4 φορές φέτος τον Παναθηναϊκό, επειδή μπορούσε, επειδή το προσπάθησε, επειδή το άξιζε. Μπορεί επιθετικά να μην μαγεύει πάντα, αλλά και τις τέσσερις φορές έπαιξε άμυνα. Πήδηξε στα ριμπάουντ. Μπήκε στις φάσεις. Έδειξε χαρακτήρα. Είτε για 30 λεπτά, όπως στα πρώτα τρία ματς, είτε για ένα δεκάλεπτο, όπως στο πιο πρόσφατο.

Συνεπώς, το ίδιο ισχύει και τώρα που το ΟΑΚΑ μάλλον έχει από τώρα αρχίσει να γεμίζει, για το κυριακάτικο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς (και έχει σημασία αυτό) έχει τη δυνατότητα να φέρει τη σειρά πάλι στο ΣΕΦ. Και αυτό το πιστεύουν και στην ομάδα του Παναθηναϊκού, καθώς έχουν ζοριστεί περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά εναντίον των ερυθρολεύκων, είτε στις ήττες της, είτε ακόμη και στις νίκες της και μάλιστα αυτό φαίνεται σε αγχωμένες κινήσεις, επιλογές και τελικά αποτελέσματα σε φάσεις από την ομάδα του Παναθηναϊκού, που παλιότερα δεν τις έβρισκες τόσο εύκολα. Από την άλλη βέβαια, ο Ολυμπιακός ζορίζεται κι αυτός.

Δεν κρατάει τις διαφορές που κτίζει (ειδικά στο ΣΕΦ, όπου οι παίκτες του “φοβούνται” τον κόσμο της ίδιας της ομάδας τους), δεν έχει καθαρό μυαλό σε βασικά σημεία του ματς (όταν ο Τεόντοσιτς προσπαθεί να κάνει περισσότερα από αυτά που πραγματικά μπορεί ή όταν ο Μπουρούσης αντί να κυριαρχήσει στη ρακέτα, βγαίνει στο τρίποντο), δεν έχει τον Θοδωρή Παπαλουκά μέσα στην ομάδα (ο Ίβκοβιτς πλέον τον έχει “παγώσει” για τα καλά και παρότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού δεν ρεφάρει το συμβόλαιό του, δεν μπορεί να μένει εκτός χορού, δεδομένου ότι είναι ο πιο έμπειρος παίκτης αυτής της ομάδας), δεν έχει τεσσάρι με σταθερή απόδοση και ρόλο (ο Μαυροκεφαλίδης παίζει καλύτερα στο 5), δεν έχει σουτέρ (τύπου Νίκολας), δεν έχει διάφορα. Οπότε, όταν το άγχος υπερτερεί της αγωνιστικής ηρεμίας, οι ελλείψεις γίνονται προβλήματα και τα προβλήματα γίνονται “εγκλήματα”.

Οπότε, θα μου πείτε, τι στο διάολο έχει, ώστε να πάει στο ΟΑΚΑ και να ισοφαρίσει τη σειρά.

ΚΙΝΗΤΡΟ

Αυτό έχει. Αλλά πρέπει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς να δείξει πάλι στους παίκτες του, πώς να το χρησιμοποιήσουν. Έχει τους τρόπους του και στο φινάλε για αυτό ήρθε στον Ολυμπιακό το περασμένο καλοκαίρι, φαντάζομαι, και όχι για να μάθει μπάσκετ στον Κέσελ. Ο “Ντούντα”, μάλιστα, έχει κι αυτός κίνητρο. Καλό το Κύπελλο. Καλή η μεγάλη καριέρα, αλλά ο Σέρβος έχει καταλάβει ότι εδώ παίζεται η υστεροφημία του, όχι αστεία. Και δεν πιστεύω ότι θα το αφήσει έτσι, δεν νομίζω ότι θα το περάσει στο ντούκου.

ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΗ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. ΣΟΡΙ, “ΔΕΝ ΕΧΕΙ” ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟΤΕΡΟ.

ΑΓΧΟΣ.

Ναι, είμαι τρελός αλλά δεν έχει άγχος. Γιατί να έχουν οι παίκτες του; Αν χάσουν και φέτος το πρωτάθλημα, θα είναι μια ακόμη χρονιά “άδεια” από τίτλους, με ένα Κύπελλο απλώς για ντεκόρ. Οπότε ξέρουν τι τους περιμένει. Η αμφισβήτηση, οι διαμαρτυρίες, οι επισκέψεις των οργανωμένων στο ΣΕΦ για να τους βρίσουν. Με αυτά έχουν μάθει (και καταφέρει) να ζουν οι παλιότεροι, αυτά θα γνωρίσουν και οι καινούριοι. Οπότε, χωρίς πλάκα: another day in the job. Δεν εννοώ, ότι δεν τους ενδιαφέρει να πάρουν το διπλό, απλώς τονίζω ότι όταν ένας οργανισμός συνηθίζει κάτι κακό, ακόμη και καρκινικά κύτταρα να κολυμπάνε εντός του, μαθαίνει μαζί με αυτά, μέχρι το τέλος. Άρα και για κάποιους παίκτες του Ολυμπιακού όλη αυτή η αρρωστημένη κατάσταση, είναι μέρος της καθημερινότητάς τους.

Και μην σας παραξενεύει η απουσία του παράγοντα “ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ” από το κείμενο, αλλά έχω διαβάσει τόσα πολλά μετά τον 2ο τελικό στο ΟΑΚΑ, που δεν έχει νόημα να μείνω σε αυτό. Και ξέρετε κάτι; Τον Ολυμπιακό του ΣΕΦ, στον 3ο τελικό, δεν θα τον κέρδιζε ούτε η διαιτησία. Μπορεί να τον ζόριζε, αλλά δεν θα τον κέρδιζε. Γιατί, είδα μετά από καιρό το μάτι του Μπουρούση να γυαλίζει, είδα παίκτες που δεν άφησαν ούτε ένα τετραγωνικό του παρκέ, ανεκμετάλλευτο, σε επίθεση και άμυνα, είδα αλλαγές που μπήκαν για 1 λεπτό (στο μυαλό του Ίβκοβιτς) και έμειναν 6, επειδή ήταν έτοιμοι να παίξουν σύμφωνα με το “πλάνο”, είδα τον Βασίλη Σπανούλη πιο παίκτη του Ολυμπιακού από ποτέ. Είδα γενικώς, έναν Ολυμπιακό που μου υπενθύμισε, γιατί αυτή ομάδα είχε κερδίσει τρεις φορές τον Παναθηναϊκό πριν τον πρώτο τελικό στο ΣΕΦ. Επειδή μπορούσε.

Και επειδή, μπορεί, αν θέλει το πρωτάθλημα και αυτή την κορυφή, ας πάει στο ΟΑΚΑ να κερδίσει και πάλι.

Αν χάσει, όπως είπαμε, δεν έγινε και... τίποτα. Τα 14 χρόνια στην πείνα, θα γίνουν 15. Πρόβλημα τους (παικτών, διοίκησης και όσων τρέχουν με επαγγελματισμό αυτή την ομάδα – δουλειά τους είναι. Του κόσμου δεν είναι πρόβλημα, θα είναι στενοχώρια για μια ακόμη φορά).

Όμως, τις τέσσερις αυτές φορές, ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Παναθηναϊκό. Κι έχει χάσει δύο. Αυτό λέει κάτι. Απλώς, τελικά από τις 4 νίκες, η μία η τελευταία είχε πραγματικά μεγάλη σημασία.

Τώρα, όμως, όπως έγραψε και ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης στο Redplanet.gr “είναι ο αγώνας της ζωής τους”. Ας τον δώσουν, όπως του αξίζει.