Πέρασε ο καιρός, πέρασε και το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα (βασικά “πέρασε σαν τρελό φορτηγό” ο Παναθηναϊκός και το πήρε κι αυτό σπίτι του) και να που ήρθε η ώρα να δούμε τελικό Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Με 900 άτομα από την κάθε ομάδα (τόσα θα μπορέσει να κουμαντάρει η Αστυνομία;), με τον Πρωταθλητή Ευρώπης στη μια γωνιά του ρινγκ, τον Κυπελλούχο Ελλάδας από την άλλη (που θα ήθελε βέβαια, να είναι στην προηγούμενη γωνία που είπαμε – με τόσα εκατομμύρια που έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια) και το μπασκετάκι στη μέση, να ψάχνει χώρο για να ανασάνει.

Διαβάζοντας το μεσημέρι της Παρασκευής, το άρθρο του Παναγιώτη Γκαραγκάνη στο Redplanet.gr περί “καλών τρόπων” και κυρίως από κάτω τα σχόλια των αναγνωστών, συνειδητοποίησα ότι οι απόψεις είναι σαν τις τρύπες στον κώλο μας. Όλοι έχουμε μία και ο καθένας τη χρησιμοποιεί όπως θέλει. Προσωπικά, παρότι αντιλαμβάνομαι τον κεντρικό άξονα του κειμένου του αγαπητού συναδέλφου πως “ο Ολυμπιακός δεν έχει δικαίωμα για... διπλωματίες και ευγένειες”, έχω μια αντίθετη άποψη που λέει “μπορεί να μην έχει το δικαίωμα, αλλά έχει την υποχρέωση”.

Τι μπορεί να κάνει δηλαδή ο Ολυμπιακός; Να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του; Να μην δει τα πράγματα όπως είναι (ότι αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμία σχέση με εκείνον που θα αντιμετώπιζε ο Ολυμπιακός αν γινόταν ο τελικός στην ώρα του, ειδικότερα στον τομέα της ψυχολογίας); Να μην παραδεχθούν Ίβκοβιτς και Παπαλουκάς ότι το να παίρνει κάποιος 6 Ευρωλίγκες είναι μοναδικό κατόρθωμα; Το να αναγνωρίζεις την αξία του αντιπάλου σου ή ακόμη και του εχθρού σου, αν το θέλετε διαφορετικά, δείχνει ότι τουλάχιστον δεν είσαι στον κόσμο σου.

Γιατί, ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια προσπαθεί να ρίξει τον Παναθηναϊκό από την κορυφή, να τον εκτροχιάσει, να του θυμίσει τι σημαίνει να είσαι δεύτερος επί μεγάλη σειρά ετών. Όμως, προσωπικά δεν θα ήθελα να ακούσω τους ερυθρόλευκους να προσπαθούν να μειώσουν τα όσα έχουν πετύχει οι πράσινοι, όσο εκείνοι παλεύουν με θεούς και δαίμονες (εδώ βάλτε από τις αδυναμίες και τα λάθη του Ολυμπιακού, μέχρι διαιτητικές διαμαρτυρίες, δεν θα πάρω θέση).

Ποιο το νόημα να επικρατεί στο Λιμάνι η νοοτροπία “όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια;”. Όπως, δεν έχει νόημα να κερδίζει ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό δύο φορές μέσα σε μια σεζόν και να βλέπουμε εικόνες πανηγυρισμών, λες κατέκτησε την Ευρωλίγκα. Αυτά είναι χειρότερες νοοτροπίες από το να πεις ένα απλό “Συγχαρητήρια”, που στο φινάλε έγκειται και στους απλούς, τυπικούς κανόνες μιας συνέντευξης Τύπου. Άλλωστε, σε οποιαδήποτε κοκορομαχία εγωισμού κι αν μπει ο Ολυμπιακός, έχει ντεσαβαντάζ απέναντι στον Παναθηναϊκό, όσο το status quo δεν αλλάζει. Τα ίδια είδα και πέρυσι, στην μπάλα. Πήραν οι πράσινοι ένα πρωτάθλημα και νόμιζαν ότι αγόρασαν τον πλανήτη. Και στη δεύτερη σεζόν, διαλύθηκαν μόνοι τους.

Αυτό που μετράει, είναι η διάρκεια και τίποτα άλλο. Έτσι είναι ο πρωταθλητισμός. Όσο περισσότερο είσαι στην κορυφή, τόσο μεγαλύτερο δικαίωμα έχεις δια να ομιλείς. Στην προκειμένη περίπτωση ο Παναθηναϊκός έχει μια διάρκεια σε Ελλάδα και Ευρώπη και ο Ολυμπιακός μια διάρκεια που εξαντλείται σε δύο παιχνίδια τη φετινή σεζόν, όπου έχει δείξει πως -τουλάχιστον- δεν φοβάται τους πράσινους και κάνει τα πάντα για να αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία και να τους ρίξει στο καναβάτσο. Όμως, το να μην φοβάσαι κάποιον, δεν σημαίνει πώς δεν πρέπει να τον σέβεσαι.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα στον αθλητισμό. Και για αυτούς που παίζουν και για εκείνους που γράφουν (δημοσιογράφους και μη).